DE BOODSCHAPPER - Deel 14: Wat waren die Mysterieuze Vuurtongen in de Nieuw Testamentische Kerk?

Als deze Joodse schriftgeleerden, die met hun commentaar de weg hebben vrijgemaakt voor het begrijpen van het Oude Testament gedurende de laatste paar duizend jaar, correct zijn en we kunnen zien dat Gods stem zich over de hele wereld heeft gemanifesteerd, dan zoeken we nederig naar een dieper begrip als we willen geloven dat er een vervulling van het Wekenfeest is.

Kijk, het was geen spektakel van een stem, licht en vuur. Rabbijn Yochanan, een wijsgeer uit de eerste eeuw, schrijft in zijn Midrash-commentaar over dit moment in Exodus: "De stem zou uitgaan en zich verdelen in zeventig stemmen voor de zeventig talen, zodat alle volken het zouden horen [en begrijpen]"[i] Misschien was Yochanan, toen hij dit schreef, geïnspireerd door Psalm 29:7: "De stem van de Heer verdeelt de vlammen van het vuur"!

Als de Midrash juist is: Gods stem kwam uit de hemel boven de berg Sinaï, en manifesteerde zich in felle flitsen van vurig licht, en zich verdeelde in alle bekende talen van de wereld in die tijd, en reisde vervolgens over de hele wereld, zodat iedereen Zijn woorden kon horen en begrijpen... allemaal op 6 Sivan - de eerste dag van Pinksteren, precies vijftig dagen na het eerste Pesach in Egypte.

Vergeet niet, deze rabbijnen zijn Joods. Hun beschouwing van wat zich hier in Exodus afspeelt, is natuurlijk zonder enig respect voor het verhaal in Handelingen 2 uit het Nieuwe Testament... dat is een "Testament" van de Messias wat zij niet geloven. Het zij verre van elke rabbijn die een bijdrage levert aan het commentaar op de Midrash door middel van de Joodse theologie om te laten zien dat de gebeurtenis van de Sinaï-tongen/-talen in het Oude Testament een voorbode zou zijn van de gebeurtenis van de Sinaï-tongen/-talen in het Nieuwe Testament. Een Joodse rabbijn zou waarschijnlijk meer geïnteresseerd zijn in het presenteren van de verschillen tussen Jehova op de berg en de Trooster die Jezus beloofde te sturen!

Maar zoals de meeste christenen weten, vertelt Handelingen 2 ons dat op de Pinksterdag, vijftig dagen nadat Jezus aan het Laatste Avondmaal had gezeten en dit sacrament had ingesteld als het Pesach, zevenenveertig dagen nadat Hij de Grote Garve werd op het feest van de eerstelingen, op dezelfde dag dat alle Joden de telling afsloten van de Omer, op de 6 Sivan van de Hebreeën, de Heilige Geest neerdaalde op de volgelingen van Christus. Toen Hij dat deed, daalden heldere, flikkerende "tongen van vlammen" uit de hemel neer en zweefden over de mannen en vrouwen daar, die de straat op gingen en in alle bekende talen van die dag spraken... zodat iedereen Gods woorden kon horen en begrijpen.

Deze keer ging de boodschap, in tegenstelling tot de vorige keer, niet over de Wet, maar over Jezus Christus, de Messias die de Wet kwam vervullen (Matteüs 5:17-20).

...En deze keer zouden, in tegenstelling tot de vorige keer, Gods woorden naar zowel Jood als niet-Jood worden gestuurd en ontvangen.

Laten we, voordat we daar te ver op ingaan, eens direct uit de Bijbel lezen wat er in Handelingen 2 is gebeurd. Er is, tragisch genoeg maar niet verrassend, enige kracht verloren gegaan in de vertaling:

En toen de dag van het Pinksterfeest vervuld werd, waren zij allen eensgezind bijeen. En plotseling kwam er uit de hemel een geluid als van een geweldige windvlaag en dat vervulde heel het huis waar zij zaten. En aan hen werden tongen als van vuur gezien, die zich verdeelden, en het zat op ieder van hen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en begonnen te spreken in andere talen, zoals de Geest hun gaf uit te spreken. (Handelingen 2:1-4)

Om te beginnen was het "geluid" dat in de woorden "er kwam een geluid uit de hemel" werd genoemd, niet alleen maar een geluid. Dit is het Griekse woord ēchos, dat slechts op enkele plaatsen in het Woord voorkomt. Een, in Lukas 21:25, wordt het vertaald naar "bulderen"! In Hebreeën 12:19 wordt het gebruikt in combinatie met salpigx om te verwijzen naar de bazuin-stoot "die de Wederkomst signaleert"![ii] Dan, vreemd genoeg, in Lukas 4:37, nadat Jezus een demon uit de man in Kapernaüm heeft geworpen, wordt ēchos vertaald als "roep": "En de roep [ēchos] van hem ging uit in elke plaats van het land rond."

Tot nu toe lijkt het erop dat dit woord alleen in de Bijbel een gebulder kan betekenen, een knallend signaal van Gods verschijning, of het verspreiden van de erkenning van Gods kracht. Zie je wat we bedoelen? Het is zoveel meer dan alleen maar "een geluid".

En weet je...dat is best interessant, gezien de context van Handelingen 2:2 in vergelijking met de Sinaï-gebeuren. Zou het kunnen dat het "geluid uit de hemel" dat op dat Pinksterfeest op de grote stad Jeruzalem viel een vreselijk luid gebulder uit de mond van God was, zijn eigen explosie die de komst van God in de Persoon van de Heilige Geest signaleerde, de kracht van Zijn stem die uitgaat van Hem en voor Hem uitgaat, en het woord van Zijn naderende, binnenkort komende, roem en glorie verspreidt?!

Zou het niet bijna te mooi zijn om waar te zijn als we een solide link konden vinden, waaruit blijkt dat de Griekse ēchos in de literatuur van deze tijd direct en onweerlegbaar werd gebruikt om "Stem" te betekenen? Serieus... zou dat niet de eerste parallel tussen Gods qowl op berg Sinai en het hier in Handelingen beschreven geluid kunnen vastspijkeren?

Eigenlijk is dat een definitie van dit woord, en het bewijs is niet moeilijk te vinden. Niet alleen wordt deze Griekse term, en zijn varianten, gebruikt om "stem" te betekenen door andere schrijvers ten tijde van Christus - zoals in het medische leerboek de Materia Medica ("Op Medisch Materiaal") van de Griekse arts Pedanius Dioscorides.[iii] Dankzij de wetenschappelijke auteurs en redacteurs achter het Grieks-Engelse Lexicon van Oxford weten we nu dat het specifiek verwijst naar de stem van God in de LXX (Septuagint) Bijbelvertaling! [iv] (Voor het geval dat dat voor sommige lezers een nieuwe vertaling is, de LXX was de Griekse Bijbel die ten tijde van Christus werd bestudeerd).

Net zoals "donder" niet noodzakelijkerwijs het slechtste woord was dat uit het Hebreeuws kon worden gekozen voor qowl, is "haasten" niet noodzakelijkerwijs de slechtste keuze voor pherō, aangezien de directe context wel iets beschrijft wat snel gebeurt ("En plotseling kwam er..."). Maar net zoals "donder" daar niet klopt, is "haasten" ook wat hier niet klopt. Zoals zowat elk lexicon of studie-instrument je zal vertellen, betekent pherō "brengen", "dragen", "draagt".

Zoals slechts een paar van de talloze voorbeelden uit het Woord, zijn hier vier toepassingen van pherō elk uit een van de vier Evangeliën:

Het is een behoorlijke sprong, van "brengen" naar "haasten". Nietwaar? Deze laatste term staat los van elke identificeerbare drijvende kracht en klinkt bijna willekeurig, chaotisch, zelfs toevallig. Er is niemand bij betrokken. Maar ten eerste, iets "brengen" of "dragen", is persoonlijk, opzettelijk... het klinkt bijna als een geschenk. Hoewel beide kunnen worden geïnterpreteerd om de wind te erkennen als Gods handwerk, gezien de kolossale betekenis van wat zich op dat moment in zowel in het fysieke als het spirituele domein afspeelde, en zeggen dat God de wind "bracht" of "droeg", laat het toe om intentie en specificiteit rechtstreeks uit het Goddelijke te halen.

Het is waarschijnlijk vanzelfsprekend op dit punt, maar we zullen het toch zeggen: Je moet proberen om het verre, onthechte, onpersoonlijke woord "haasten" op deze plaats te zien in plaats van wat hier schijnbaar meer bedoeld wordt, namelijk de daad van de Heilige Geest die iets met zich meedraagt.

Weet u nog dat de "donder en bliksem" op de berg Sinaï niet echt donder en bliksem was, en dat het niet om twee soorten verschijnselen ging, maar om één én de bijbehorende beschrijving? Herinner je je dat, in onze taal, er waarschijnlijk geen enkele manier zou zijn geweest om dat te weten op basis van hoe onze taal het van de pagina afleest? Welnu, dit moment in de Schrift is vergelijkbaar in die zin dat de lezers open moeten staan voor het uitdagen van enkele eeuwenoude concepten en beelden. Het is echter verrassend verschillend, in die zin dat zelfs in onze taal - wanneer het zorgvuldig wordt gelezen - het de meest voorkomende misinterpretatie van dit vers in het hele Christendom verdrijft.

En plotseling kwam er uit de hemel een geluid als van een geweldige windvlaag...

Als u in die lezing iets anders ziet dan een geluid dat de Heilige Geest "brengt" of "draagt", zou u misschien terug willen gaan en het opnieuw willen lezen. Laten we het uitleggen.

Het aloude, en eerlijk gezegd prachtige, beeld van krachtige winden is overal aanwezig in de curricula en grafieken van onze kerken, religieuze media, historische schilderijen, boeken en zelfs diverse christelijke winkelproducten. We horen over de "ruisende machtige wind" vanaf de preekstoel met zo'n opwinding - en hoe die door de ramen en deuren de Bovenzaal binnendrong, om de volgelingen van Christus heen draaide, rukkend aan hun gewaden en haren, en iedereen waarschuwde dat er iets groots op komst was. Soms worden de apostelen zelfs van de vloer getild!

Maar hoe inspirerend het ook is, het "wind"-idee dat we allemaal hebben is niet wat het Grieks oorspronkelijk beschreef. Als dat wel zo was, dan zouden er een paar zaken moeten worden aangepakt. Om er maar een te noemen: het bijvoeglijk naamwoord dat hier als "machtig" in het Engels wordt vertaald is het Griekse woord biaios, dat verrassend genoeg "gewelddadig" betekent. Met andere woorden, als deze wind een letterlijk, fysiek en puur natuurlijk element was, dan wordt ons hier verteld dat de zachte Trooster een "gewelddadige" wind door de stad stuurde op de dag dat hij aankwam. Maar het is vreemd om je voor te stellen dat de Heilige Geest een gevaar stuurt naar de discipelen die Hij op het punt staat te zegenen. Want zoveel woorden in de Griekse taal als er zijn die zowel macht (of kracht) als veiligheid in de aanwezigheid van de Heer zouden hebben overgebracht, klopt hier biaios als een "zere duim".

Waarom niet gewoon "machtig" op zichzelf? Waarom "gewelddadig"? Als Lucas alleen maar probeerde de lezers te vertellen dat de wind "sterk" of "machtig" was, dan had hij een aantal meer toepasselijke termen kunnen gebruiken... en die maakten deel uit van een woordenschat die hij al kende en gebruikte! Waarom zou Lucas er niet voor gekozen hebben om dynatos - het Griekse woord voor "machtig" of "krachtig" - hier te gebruiken, zoals hij elders deed (Lucas 1:49, 14:31, 18:27, 24:19; Handelingen 2:24, 7:22, 11:17, 18:24, 20:16, 25:5)? Waarom brak hij zijn kenmerk in Handelingen 2:2 en schilderde hij God af als de zender van gevaarlijke weersomstandigheden?

Eigenlijk zijn de wetenschappelijke reacties op dit gedeelte van de Schrift nogal eensluidend: Lucas schreef "gewelddadig", en "gewelddadig" is precies wat hij bedoelde - maar hij beschreef geen "wind"; hij beschreef een "geluid". Technisch gezien bestond de wind op geen enkele manier, behalve dan op een vergelijkingsbasis. Voor veel lezers is dit een grote verrassing. De letterlijke wind op de Pinksterdag in het Nieuwe Testament is zo lang in onze gedachten ingeworteld geweest, dat het moeilijk is om de wispelturige, vegende, stof-in-de-lucht ideeën los te laten. Maar Thayer's Griekse Lexicon is de eerste van vele bronnen die we vrij snel kunnen aanwijzen die dit zal verdrijven. Volgens Thayer's is het vergelijkende Griekse bijwoord hōsper, vertaald met "als", hier in de zin "een geluid uit de hemel als van een ruisende machtige wind", is een woord dat simpelweg "in nauwe relatie staat tot wat er voorafgaat", dus een directe vergelijking in Handelingen 2:2, "d.w.z., net zoals een geluid wordt gemaakt wanneer een machtige wind waait."[vii] Schotlands beste nieuwtestamentische geleerde en voormalig voorzitter van de Tyndale Fellowship for Biblical and Theological Research, Ian Howard Marshall, erkent het volgende in Handelingen: Een inleiding en commentaar, waarin erop wordt gewezen dat de grammaticale relatie tussen de Griekse pnoē ("wind") naast de agressieve biaios "die van de analogie - een geluid als dat van de wind" is."[viii] De toonaangevende academische medewerker van de Britse Academie, de bekroonde theologie-professor aan de Universiteit van Durham, Charles Kingsley Barrett, stelt in Een kritische en exegetische commentaar op de Handelingen van de Apostelen dat "Lukas zich beperkt tot een levendige natuurlijke analogie.... Er was een geluid als gemaakt door een krachtige wind." [ix]

ONGELOOFELIJK! KIJK De Essenen voorspelde meer dan 2000 jaar geleden dat de mensheid in 2025 zijn eindbestemming zou bereiken!

Om het samen te vatten: 1) De discipelen van Christus zijn allemaal samen 'eensgezind'; 2) God draagt en levert hen persoonlijk het geluid van Zijn stem - met een gebulder dat zo krachtig is en dat bij hen overkomt dat het klinkt als een huilende, gewelddadige wind.

Vervolgens: De volgelingen van Jezus horen de stem van God niet alleen als een wind, ze zien het ook als "gespleten tongen als van vuur, en het was op elk van hen." Maar merk op dat "gespeten" hier een beetje misleidend is in onze taal, vanwege onze bekendheid met zinnen als "gespleten hoef," waarin het verwijst naar een object met een "gespleten" vorm. De 'gespleten' verwijzing komt van de Griekse diamerizo ('gespleten'), wat beschrijft dat de stem van God neerdaalde en vervolgens in vele 'tongen' uiteenviel voordat 'elke aanwezige persoon met vlammen werd aangeraakt'[x] Ook dit is het wonder waarnaar in Psalm 29:7 wordt verwezen: "De stem van de Heer verdeelt de vlammen van het vuur."

Dan komt natuurlijk de vraag waarom geleerden soms een onverwachte wending hebben genomen. Beschrijven de "tongen" hier de vorm van de vlammen in vergelijking met het lichaamsorgaan, of beschrijven ze meer eenvoudigweg, de talen? Technisch gezien wordt het Griekse woord glōssa gebruikt voor zowel de tong, het lichaamsdeel, als voor de spraak die het maakt, dus het zou ook een van beide kunnen zijn. Maar ondanks het enigszins overtuigende argument voor het eerste door enkele scherpzinnige taaldeskundigen (dat Lucas zei dat de vlammen "tongvormig" waren), lijkt het een meer gecompliceerde conclusie die we moeten trekken. De context van het volgende vers - "en begonnen te spreken met andere talen, zoals de Geest ze uitsprak" - verwijst duidelijk naar gesproken talen, en over het algemeen is er geen respectabel persoon in de academische wereld die daar tegenin gaat. Aangezien de context en de toepassing dus hetzelfde zijn, is het veilig om het eens te zijn met de overgrote meerderheid van de geleerden op dit punt en vast te houden aan de volgende conclusie: "Tongen", zowel in vers 3 als in vers 4, verwijst naar "talen", wat maakt wat de lezers kunnen hebben voordat onze reflectie over de Sinaï-gedachte onhandig was: "En er verschenen aan hen [verdeelde talen] als van vuur, en het zat op elk van hen. En ze werden allen vervuld met de Heilige Geest, en begonnen te spreken met andere [talen]."

Nog een paar korte gedachten over dit gebied van de Schrift voordat we dit afronden: Ten eerste, de woorden 'allen met één stem' hebben voor gevarieerde speculaties gezorgd. Waar gaat het precies om bij de discipelen in eensgezindheid? De meeste geleerden en commentatoren koppelen dit aan de vermelding van "eensgezind" in Handelingen 1:14, die een directe beschrijving geeft van wat ze samen doen: "Deze gingen allemaal verder eensgezind in gebed en smeekbede, met de vrouwen, en Maria de moeder van Jezus, en met zijn broeders." Deze auteurs houden vooral van de manier waarop Benson Commentary het uitlegt:

Het woord [Griekse homothymadon], dat met eensgezind wordt weergegeven, impliceert dat ze verenigd waren in hun opvattingen, bedoelingen en affecties, en dat er onder hen geen onenigheid of strijd was, zoals soms het geval was geweest toen hun Meester nog bij hen was. Ongetwijfeld waren ze ook verenigd in hun verlangen en verwachting van de doop van de Heilige Geest, de kracht van bovenaf, die Christus hen had beloofd; en in het ernstig en belangrijk bidden ervoor wanneer ze elkaar ontmoetten, wat ze blijkbaar dagelijks deden.[xi] (Nadruk in het origineel)

Ze waren allemaal samen aan het bidden, maar het is waarschijnlijk dat ze specifiek baden voor de kracht van God om hen bij te staan in de Grote Opdracht, want dat is wat de Heilige Geest doet. Neem hier nota van, want het is een cruciaal punt in het Kerktijdperk, waar het Pinksterfeest voor staat. En begrijp dit niet verkeerd als een argument om in tongen te spreken, want deze auteurs geloven dat de materie tussen elke gelovige en God moet staan. We willen benadrukken dat, net zoals de Heilige Geest naar de discipelen op 6 Sivan kwam in wat waarschijnlijk het jaar AD 33 met talen van vuur was, Hij over alle gelovigen komen kan met de "gaven van de Geest" die ze veronderstelden nodig te hebben voor het werk van de Grote Opdracht vandaag de dag, zolang elke gelovige bidt in afwachting ervan.

Ten tweede, hoewel we het risico lopen dat we opnieuw een mooie beeldtaal voor gelovigen overal verstoren door dit te schrijven, hoeven de woorden "op één plaats" niet noodzakelijkerwijs "de Bovenzaal" te betekenen. Merk op dat het "huis" dat in vers 2 wordt genoemd, de Griekse oikos is, wat alleen maar "woonplaats" betekent in vele oude contexten. Eigenlijk, hoewel de "Bovenzaal" de plaats is waar de apostelen de neiging hadden om samen te komen, zoals Handelingen 1:13 laat zien, kunnen we niet met zekerheid concluderen dat dit de ontmoetingsplaats was van Handelingen 2:1. Het is een mogelijkheid, zeker, maar geen garantie, zoals Barnes' aantekeningen duidelijk maken:

Op een plaats waar en wat niet bekend is. Commentatoren zijn te veel verdeeld in hun vermoedens hierover. Sommigen hebben verondersteld dat het in de bovenzaal was die in Handelingen 1:13 wordt genoemd; anderen dat het een kamer in de tempel was; weer anderen dat het in een synagoge was; weer anderen dat het onder de aanwezige menigte was die zich in devotie in de tempelhoven verzamelden.[xii]

Denk nog eens aan Handelingen 2:1-4 in het licht van alles wat we hebben behandeld. Op basis van de oorspronkelijke talen en contexten, en de consistentie van Gods natuur uit het Oude Testament, stellen we een beschouwende, dynamische formulering van deze passage voor als volgt:

En op 6 Sivan, tijdens het Pinksterfeest, waren de discipelen van Christus allemaal samengekomen op één plaats, die elkaar steunden en het met elkaar eens waren in het gebed [waarschijnlijk door de "kracht van bovenaf"]. En plotseling kwam er een stem, bulderend uit de hemel als een hevige wind, en het geluid vulde de woonplek waar ze zaten. En de discipelen zagen de stem uit de hemel in vele talen verdeeld, als vuur, en het vuur was op elk van hen. En zij werden allen vervuld met de Heilige Geest en begonnen te spreken met andere talen, zoals de Geest hen ingaf. (Handelingen 2:1-4)

Weet je nog die keer op de berg Sinaï toen Gods stem zich fysiek manifesteerde als een helder vuur, zich vervolgens opsplitste en uitging naar de hele wereld, zodat iedereen Zijn Wet zou kennen en begrijpen?

De "vijftigste dag" (Pinksteren) van de bevrijding van Egypte, toen de Wet (het Oude Verbond!) het volk Israël onder de wil van God verenigde terwijl hij op de berg Sinaï was, was een letterlijke, momentopname parallel aan de "vijftigste dag" (Pinksteren) na de dood van Christus en de bevrijding van de begrenzing door de zonde, toen Jezus de Wet naar de letter vervulde en Jood en niet-Jood (het Nieuwe Verbond!) verenigde als een nieuw volk onder de genade van God terwijl hij op de berg Sion.

De meeste christenen die weinig of helemaal niet vertrouwd zijn met de feesten zullen zich niet bewust zijn van dit verband, maar als je het eenmaal ziet, kun je het niet "ontkennen" zonder extreme inspanning. De gelijkenis tussen de twee gebeurtenissen is geen toeval.

Barrett herkent deze vergelijking zonder aarzeling: "Lucas verzamelt kenmerken die kenmerkend zijn voor theofanieën... [zoals de] beschrijvingen van het geven van de wet op de berg Sinaï. Exod[us] 19:18."[xiii] Marshall is eveneens overtuigd: "Een vlam verdeelde zich in verschillende tongen, zodat het rustte op elk van de personen aanwezig.... en opnieuw worden we herinnerd aan oudtestamentische theofanieën, vooral van die bij de Sinaï (Exod [us] 19:18." [xiv] Dr. Richard Booker of Celebrating Jesus in the Biblical Feasts neemt ook nota van deze prachtige oudtestamentische/nieuwtestamentische verbinding:

De Engelse vertaling [van het Sinaï-gebeuren] zegt dat al het volk getuige was van de donderslagen en de bliksem. Joodse geleerden geloven dat het volk daadwerkelijk "de stem van God" uit de berg zag komen in tongen van vuur...

De eerste Pinksterdag was op de berg Sinaï toen God zijn woorden op stenen tafelen schreef. Toch beloofde de Heer dat er een tijd in de verre toekomst zou komen dat Hij Zijn wetten op de vleselijke tafelen van hun hart zou schrijven. (Zie Jeremia 31:31-34.)...

In zijn eigen vastgestelde tijd zou God op het volk neerdalen. Niet op de berg Sinaï in de woestijn, maar op de berg Sion in Jeruzalem.[xv]

Laten we een zeer belangrijke rabbijn, van de Southern Evangelical Seminary’s pride and Word of Messiah Ministries, president Dr. Sam Nadler, niet vergeten, die ook in zijn boek de Messias in de Feesten van Israël erkende:

Lucas, die het boek Handelingen schreef, werd door zijn mentor Paulus getraind om het werk van God in de Messias te begrijpen vanuit een bijbels Joods referentiekader. Lukas beschrijft de gebeurtenissen van Handelingen 2 als een tweede "Berg Sinaï-ervaring". Toen de Wet werd gegeven, was er vuur en lawaai toen God op de berg Sinaï neerdaalde (Exodus 19:18-20). Toen de Geest werd gegeven was er ook vuur en lawaai (Handelingen 2:2-3). De rabbijnen zeggen in de Talmoed dat toen de Torah op de berg Sinaï werd gegeven: "Elk woord dat uit de Almachtige voortkwam werd opgesplitst in zeventig talen voor de naties van de wereld." Toen de Heilige Geest werd gegeven, spraken de mensen van elke natie in andere talen zoals de Geest hen in staat stelde.[xvi]

Een aantal van de klassieke commentatoren schreef ten tijde van hun geschriften (circa 1820-1850 voor velen) alsof Gods manifestatie in zowel het Oude als het Nieuwe Testament Pinksteren een voorbode was, gevolgd door een vervulling. Als een voorbeeld uit Benson:

Er wordt berekend dat de wet slechts vijftig dagen na hun vertrek uit Egypte werd gegeven, ter nagedachtenis aan het feest van Pinksteren op de vijftigste dag na het pascha, en met inachtneming waarvan de Geest op de apostelen werd uitgestort, op het feest van Pinksteren, vijftig dagen na Christus' dood.[xvii].

Het is echt geen wonder dat geleerden concluderen dat de Handelingen 2 episode een directe vervulling was van wat God op de berg Sinaï is begonnen. De parallellen zijn schijnbaar eindeloos, met inbegrip van vele die we niet goed genoeg hebben uitgelegd om het recht te doen. Kijk maar eens naar deze lijst, die niet eens uitputtend is:

Ook hier gaat de lijst verder. Het bestuderen van deze twee voorvallen naast elkaar zoals we hebben gedaan, doen nog eens honderd of zo diep theologische parallellen oplichten, die ons denken opblazen. Als dit boek alleen maar over de Joodse feesten zou gaan, zouden deze auteurs in de verleiding komen om nog eens honderd pagina's aan Pinksteren alleen te wijden. Helaas, we hebben geen ruimte om dat te doen... maar wat zeg je ervan? Nog één voor onderweg?

In de volgende bijdrage zullen we kijken naar een van de beste voorbeelden op Pinksterenvervulling... als we lopen naar de laatste demonstratie, die in 2025 zal aankomen, wanneer "donder en bliksem" van de "stem" zal zich manifesteren voor de laatste keer?

[ii] “Topic Guide” tool, found by searching “Blasting,” Logos Bible Software, accessed from personal commercial database on July 16, 2020.

[iii] Dioscorides, Pedanius, de Materia Medica, 5.17; As noted in: Liddell, H. G., Scott, R., Jones, H. S., & McKenzie, R. A Greek-English Lexicon (Oxford; Clarendon Press: 1996), 780.

[iv] As in, “When he uttereth his voice,” from LXX Jeremiah 28:16 (which would be Jeremiah 51:16 in modern Bibles). As noted in: Liddell, H. G., Scott, R., Jones, H. S., & McKenzie, R. A Greek-English Lexicon (Oxford; Clarendon Press: 1996), 780.

[v] “Bible Word Study” tool, found by searching “φέρω,” Logos Bible Software, accessed from personal commercial database on July 16, 2020. Please note that this source listed countless lexicons, Bible dictionaries, and other word-study sources that confirmed this most basic meaning.

[vi] Swanson, J. (1997). Dictionary of Biblical Languages with Semantic Domains: Greek (New Testament) (Oak Harbor; Electronic Ed.: Logos Research Systems, Inc.: 1997), entry “1042 βίαιος.”

[vii] “ὥσπερ,” Thayer’s Greek Lexicon, accessed online through Blue Letter Bible Online on July 16, 2020, https://www.blueletterbible.org/lang/lexicon/lexicon.cfm?Strongs=G5618&t=KJV.

[viii] Marshall, Ian Howard, Acts: An Introduction and Commentary (Vol. 5; Downers Grove, IL: InterVarsity Press, 1980), 73.

[ix] Barrett, C. K., A Critical and Exegetical Commentary on the Acts of the Apostles (Edinburgh: T&T Clark; 2004), 113; emphasis added.

[xi] “Acts 2 Benson Commentary,” BibleHub, last accessed July 22, 2020, https://biblehub.com/commentaries/benson/acts/2.htm.

[xii] “Acts 2:1,” Barnes’ Notes on the Bible, Biblehub, last accessed July 22, 2020, https://biblehub.com/commentaries/acts/2-1.htm.

[xvii] “Exodus 19:1,” Benson Commentary, Biblehub, last accessed July 27, 2020, https://biblehub.com/commentaries/exodus/19-1.htm.