"De Boodschapper" wijst op verloren Qumran-(hebreeuwse)-profetieën en het "laatste jubeljaar", oude voorzegging beginnend in 2025. Deel 1

Het begint in 2025: "Het" is op weg naar de aarde! "Het" kan niet gestopt worden! En "het" draagt het geheim van Amerika, de wereld, en jouw toekomst met zich mee!

Vele jaren geleden stierf ik (Tom Horn) en werd ik wakker in de hemel. Toen ik over mijn omgeving nadacht, vroeg ik me af waar ik was, waar ik vandaan kwam en waarom ik geen herinneringen had aan het feit dat ik hier kwam, waar dat 'hier' ook was.

Op dat moment, voordat het kortstondig werd bevestigd, wist ik dat dit geen droom was; het was te levendig om iets minder dan echt te zijn. In feite voelde het realistischer dan enige eerdere werkelijkheid die ik had gekend.

Abrupt stond ik ergens voor een spectaculaire lichtzuil (of was het een troon?). Het was zo helder, zo intens, en doordringend glinsterend met levendige stromen van zilver, blauw en goud die er uitkwamen met de meest onverklaarbare, maar ontzagwekkende aanwezigheid, dat ik nauwelijks mijn ogen open kon houden of mijn gezicht wenden in de richting van die uitstraling.

Ik riep iets, en wist niet waarom ik het zei: "Alstublieft, Heer, laat me het niet vergeten! LAAT ME HET ALSUBLIEFT NIET VERGETEN!"

Hoe lang was ik hier al en waar had ik het over? Waarom was ik zo wanhopig om me iets niet te herinneren wat me duidelijk was verteld en dat ik het me niet zou herinneren? En hoe wist ik dat ik voor de Heer stond?

Daar opgehangen als een marionet aan draden, was ik me er op de een of andere manier van bewust dat "herinneringen" van de momenten daarvoor net buiten mijn vermogen stonden om ze terug te roepen in mijn bewuste geest.

Maar ik had iets geweten, iets over de toekomst. Ik had het gezien, en toen was mij verteld dat ik me de details niet zou herinneren. Maar waarom? Wat zou het doel daarvan zijn?

Er was ook iets anders gebeurd. Op de een of andere manier wist ik dat er een of andere rol voor me was uitgerold... met scènes van een toekomst, mijn toekomst, uitspelend op wat leek op een zilverkleurig perkament. Het was zo duidelijk en geloofwaardig geweest alsof ik naar een film keek, met rijke voorstellingen van een lot, of een mogelijke toekomst, waar iets uitzonderlijks en wonderbaarlijks zich afspeelde - een filmische overdracht van een persoonlijk lot, een "potentieel bestaan" dat was gedownload in mijn onderbewustzijn, of ziel, en dan... om de een of andere reden... was mijn verstand vertrokken. Was er een of andere openbaring in mij verzegeld? Iets voor een latere tijd?

Mijn gedachten raasden, en ik begon te herhalen, "Heer, alsjeblieft, laat me het niet vergeten," maar ik stopte kort, net toen, als een diepe, stille, zachte stem kwam, "U zult het zich niet herinneren... en het is tijd voor u om nu terug te gaan."

Toen hoorde ik een donderslag bij heldere hemel... en ik viel snel achterover, alsof ik uit een vliegtuigraampje was gevallen of losgelaten door een paar hemelse handen die me boven vasthielden, en mijn armen en benen nu op en neer glijdend tegen een wolkenloze hemel.

Toen ik viel, keek ik vol verbazing naar omhoog. De schittering die net voor me was geweest, verdween snel weg in de verte, maar ik was niet bang. Er begon een hoog fluitend geluid om mijn oren te klinken en ik dacht dat het de lucht moest zijn die me omhoog droeg terwijl ik naar de aarde kelderde. Even later keek ik toe hoe er iets vreemds gebeurde: Het dak van mijn huis omhulde me letterlijk terwijl ik er moeiteloos doorheen ging, en toen voelde het alsof ik met een PLOF op mijn slaapmatras was geland!

Ik ging rechtop zitten, nam een wanhopige, huiverende, diepe inademing, en liet het langzaam los, in het besef dat er iets buitengewoons was gebeurd. Waar ik ook geweest was, wat ik ook gezien had, ik was nu terug in de zogenaamde echte wereld, en deze materiële substantie voelde meteen veel minder authentiek voor mij dan de andere plek waar ik was geweest.

Historiserende serie "De Boodschapper" begint volgende week in de nieuwe skywatch tv-studio - bekijk het maar eens!

Het was midden in de nacht, en ik zat daar een paar seconden, mogelijk in shock, te proberen te bepalen wat er was gebeurd.

Snikkend... vlak naast me... mijn mooie jonge vrouw, Nita, met haar hoofd rustend op haar handen.

Terwijl mijn ogen zich aan de duisternis aanpasten, vond ik haar eenzame blik. Ze keek alsof ze wanhopig had gehuild, en ze had een onbekende uitdrukking die overbracht wat ik op de een of andere manier al begreep: We hadden allebei iets heel onregelmatigs meegemaakt, waar we ons nooit op hadden kunnen voorbereiden.

Het duurde even voor ze haar gedachten verzamelde, maar toen ze dat deed, beschreef ze in tranen hoe ze ontwaakte om mij dood te vinden. Geen pols, geen adem, geen hartslag. Ik was koud toen ze mij aanraakte en ook niet voor een paar seconden. Ik was ongeveer een kwartier in die toestand gebleven, terwijl zij schreeuwde dat ik wakker moest worden, op mijn borst sloeg en probeerde me te reanimeren.

We hadden toen geen telefoon en geen naaste buren, en omdat het midden in de nacht was, was Nita niet zeker over wat ze moest doen. Ze stond op het punt om me naar buiten te trekken naar de auto om me naar het ziekenhuis te brengen toen ik mijn ogen opendeed, diep adem haalde en naar haar opkeek.

Voor de lezer, hoe ongelooflijk het verhaal hierboven ook lijkt, dit is me al lang geleden overkomen. Later, en sindsdien heb ik begrepen waarom God mijn vrouw liet ontwaken om mij in die toestand te vinden. Zonder haar ooggetuigeverslag die nacht zouden er onzekerheden zijn over het bovennatuurlijke van deze ervaring die dan in de loop der jaren ongetwijfeld in mijn hoofd zouden zijn geslopen. Ook het feit dat ik een aanzienlijke periode dood was geweest, niet had geademd en dus geen zuurstof had opgenomen, maar toch geen hersenbeschadiging had ervaren (hoewel ik er zeker van ben dat sommigen anders zouden beweren), getuigt van de buiten-natuurlijke kwaliteit van de gebeurtenis.

Maar waarom zou God mij iets laten zien en mij dan niet toestaan het mij te herinneren? Wat zou het nut daarvan zijn? Ik kan u zeggen dat dit de vraag was die zich in de dagen direct na de gebeurtenis aan mij opdrong, en in mijn jeugdige naïviteit en ongeduld ging ik eerst op de verkeerde manier op zoek naar antwoorden op dat mysterie. Ik heb er een waardevolle en bijbelse les uit geleerd. In feite is die vroege fout de reden waarom de meesten dit verhaal tot nu toe niet gehoord hebben.

Wat er daarna gebeurde was dit: Een paar dagen na mijn dood en terugkeer van "de overzijde", vertelde ik de pastor van onze lokale kerk dat ik een belangrijke vraag voor hem had. Onder vier ogen vertelde ik de gebeurtenissen van eerder die week en onderzocht ik wat het zou kunnen betekenen. "Waarom zou God me iets laten zien en me dan vertellen dat ik me het visioen niet zou herinneren? Ik had het serieus gevraagd. Het antwoord van de dominee was schokkend voor een eerlijke en oprechte jonge christelijke man als ik. In feite veronderstelde hij dat ik waarschijnlijk te veel gekruid eten had gegeten, of per ongeluk vergiftigd was, en daarom waanideeën had of gewoon een levendige droom had.

Natuurlijk was ik nog niet bekend met zulke vermaningen als: "Geef het heilige niet aan de honden, en werp uw parels niet voor de zwijnen, opdat die ze niet op enig moment met hun poten vertrappen, zich omkeren en u verscheuren." (Matteüs 7:6). Ik zeg niet dat mijn voorganger toen een hond was, begrijp je, maar dat dit een les was die ik niet snel zou vergeten over het delen van heilige dingen met hen die geen soortgelijke bovennatuurlijke ervaringen hebben gehad en daarom de buitenwereldse betekenis niet kunnen waarderen of begrijpen. In feite hield ik, naast mijn naaste vrienden en familie, vanaf die dag de gebeurtenis (en wat ik al snel zou begrijpen over de meetbare implicaties ervan) geheim. Toen, slechts een paar jaar geleden, een bekende televisiepersoonlijkheid Sid Roth me vroeg om het verhaal te herhalen op zijn gesyndiceerde programma, It's Supernatural. Omdat Sid, in tegenstelling tot sommige predikers, feitelijk GELOOFT in het wonderbaarlijke, was ik het ermee eens dat het tijd was om ten minste een deel van die geschiedenis te vertellen - alhoewel, zoals de legendarische radiozender Paul Harvey vroeger overwoog, wat was de rest van het verhaal?

Na de teleurstellende ervaring na het minder enthousiaste antwoord van mijn voorganger op mijn vraag, had ik moeite om te begrijpen wat duidelijk een buitengewoon incident was geweest. Ik bad dagelijks, op zoek naar begrip, en in deze zelfde periode (ongetwijfeld had God al deze timing vanaf het begin onder controle) las ik toevallig voor het eerst in mijn leven de Bijbel van kaft tot kaft. Ik kwam aan het oudste boek van de Bijbel, Job, toen mijn ogen op een dag plotseling op Job 33:15-17 vielen. Het Woord van God kwam op dramatische wijze tot leven in wat sommige charismatici een rhema-moment zouden kunnen noemen, een tijd waarin de Schrift van inkt op papier tot het levende Woord van God werd! De tekst die meteen de dynamische waarheid overbracht van hetgeen er achter zat wat mij die noodlottige nacht was overkomen, en ik las:

In een droom, in een visioen van de nacht, als een diepe slaap op de mensen valt, in sluimer op het bed; dan opent hij de oren van de mensen, en verzegelt hun opdracht [in hen], opdat hij de mens van zijn doel terugtrekt, en de trots voor de mens verbergt. (Job 33:15-17)

Hoewel ik een zeer jonge en onervaren gelovige was, begreep ik duidelijk wat deze tekst tegen me zei. Zoals de apostel Paulus die niet kon zien of hij 'in het lichaam ... of uit het lichaam' was toen hij 'tot in de derde hemel opgetrokken' was (2 Korintiërs 12:2), of zoals Petrus die een 'trance' beleefde (Griekse ekstase, [zie Handelingen 10:10; 11:5; 22:17] en de geest uit zijn normale staat duwde waar hij als het ware uit zichzelf wordt getransporteerd, zodat het individu in deze verkrampte toestand 'volledig gefixeerd is op de goddelijke dingen' en 'niets anders ziet dan de vormen en beelden' die God aan hen heeft getoond)[i] God had mij in die gedenkwaardige nacht naar een hemelse plaats gebracht en verzegelde 'instructies' in mij. Deze aanwijzingen zouden er zijn als ik ze nodig had tijdens het leven, want ze waren als een routekaart die de Heilige Geest zou 'verlevendigen' als ik op verschillende momenten begeleiding of informatie nodig had. Toch moest ik deze details niet van tevoren onthouden; anders zou ik in mijn 'eigen doel' worden meegesleept en in 'trots' worden opgetild, volgens deze passage in Job.

Met andere woorden, als ik als jonge gelovige de bedieningen had gezien die God aan Nita en mij later zou toestaan om aan deel te nemen - van het prediken in grote kerken tot het bezitten van een christelijke uitgeverij en gesyndiceerde televisiebediening, tot het spreken op grote conferenties als een bestseller-auteur, of een van de andere mogelijkheden waarmee Hij ons toestemming zou geven om geassocieerd te worden - dan zou ik zeer waarschijnlijk twee grote fouten hebben gemaakt. Ten eerste zou ik me onmiddellijk gericht hebben op deze latere bedieningen en er aan beginnen te werken om ze te laten gebeuren - allemaal zonder het voordeel van de strijd, beproevingen, tegenslagen, zijwegen en ervaringen die nodig zijn voor het "toebereiden" en (hopelijk) het kwalificeren om er uiteindelijk in te werken (dus God "trok me terug van mijn doel"). Ten tweede zou ik door trots in de verleiding zijn gekomen om mezelf meer te zien dan ik als jongeman zou moeten doen als ik mezelf in spraakmakende bedieningen had zien belanden. Dus God, in Zijn welwillendheid, "verborg ook de hoogmoed" voor mij door de openbaringen verzegeld te houden tot de juiste tijden.

NIEUWE SERIE "De Boodschapper" wijst op verloren Qumran-(hebreeuwse)-profetieën en het "laatste jubeljaar", oude voorzegging beginnend in 2025.