Israël en de ondergang van het wereldwijde dorp

Door Caroline Glick - 29 maart 2020

Het vermogen van Israël om zichzelf te beschermen en zijn economie aan te passen aan de nieuwe post-wereldwijde-dorpse werkelijkheid zal voor een groot deel bepalen hoe het land overleeft en bloeit in deze post-wereldwijde-dorpse wereld die nu vorm krijgt.

 

 

 

In het licht van het sterk stijgende aantal coronaviruspatiënten en de razend snelle politieke veranderingen in Israël, hebben maar weinig mensen gemerkt dat de wereld waarin we de afgelopen generatie zijn gaan leven, uit elkaar valt. Het wereldwijde dorp stort in onder het gewicht van de pandemie.

Hoe Israël vandaag met deze dramatische wending van de gebeurtenissen omgaat in de komende weken, maanden en jaren, zullen bepalend zijn voor zowel de manier waarop we uit de huidige crisis komen, als voor de manier waarop we ons in de nieuwe wereld van nu gaan gedragen.

Het Israëlische voedselvoorzieningssysteem is een perfect voorbeeld van de wereldwijde veranderingen die door het virus worden veroorzaakt. In Israël worden lokaal vijf basisvoedingsmiddelen geproduceerd: fruit, groente, eieren, gevogelte en melk. De meeste granen, suiker, rijst, zout, vlees en andere voedingsmiddelen worden geïmporteerd.

Van de totale agrarische beroepsbevolking van 70.000 zijn er 25.000 arbeidsmigranten uit Thailand en nog eens 25.000 vanuit de Palestijnse Autoriteit. Volgens de minister van Landbouw Tzachi Hanegbi heeft de bezorgdheid over het coronavirus ervoor gezorgd dat de 1500 werknemers uit Thailand, die aan het begin van de maand zouden moeten aankomen, het land niet konden binnenkomen. De Palestijnse beroepsbevolking is gedaald tot 18.000 en daalt verder als gevolg van de quarantaine die de P.A. aan haar bevolking heeft opgelegd.

Het tekort aan arbeidskrachten kon niet op een slechter moment komen. Op dit moment zijn er voor een half miljard shekels aan fruit en groenten klaar om geoogst te worden. Als ze niet worden geplukt in de komende drie weken, zullen ze verrotten aan de bomen en op de velden.

Drie weken geleden begon de HaShomer HaHadash organisatie overspoeld te worden met oproepen van boeren om hulp. HaShomer HaHadash is een vrijwillige landbouwondersteuningsorganisatie die in 2007 is opgericht om Israëlische boeren te beschermen tegen Arabische en bedoeïenen criminele bendes die boeren en veeboeren afpersen en op grote schaal agrarische diefstal en sabotage plegen.

"Deze oproepen waren anders", legt HaShomer HaHadash's leider, Yoel Zilberman, uit. "We zijn gewend om oproepen over sabotage en afpersing te ontvangen en onze vrijwilligers te sturen om te bewaken en te hoeden. Maar deze oproepen gingen over de oogst, de nationale voedselvoorziening."

Zilberman en zijn collega's realiseerden zich de gevolgen van het verlies van een oogst voor de voedselvoorziening van Israël en begonnen een plan op te stellen om de noodlijdende boeren te helpen. Twee weken geleden benaderde Zilberman Hanegbi en bood aan om een vrijwilligerskorps te organiseren om de oogst te redden. De vrijwilligers van Zilberman, bestaande uit vrijwilligers, cadetten van pre-militaire leiderschapsopleidingen, alumni van de jeugdbeweging en twaalfde klassers, zouden in ploegendienst in de velden werken. Met overheidsfinanciering zou Hashomer HaHadash in al hun behoeften voorzien. Hanegbi ging akkoord.

Vorige week keurde de regering een noodverordening goed om het vrijwilligerskorps te organiseren. De eerste honderd jongeren kwamen dinsdag in de velden aan. In overeenstemming met de richtlijnen van het Ministerie van Volksgezondheid lanceerde HaShomer HaHadash een smartphoneapplicatie genaamd "Sundo", waar potentiële vrijwilligers zich bij de operatie kunnen aansluiten. Zilberman is van plan om de lijst van vrijwilligers uit te breiden met buitenlandse studenten die gestrand zijn in Israël en niets te doen hebben nadat het coronavirus ervoor zorgde dat hun leerprogramma's werden geannuleerd. Hij schat dat er tot 20.000 buitenlandse jongeren in Israël zijn die zich mogelijk kunnen aansluiten bij deze poging.

Om zeker te zijn, is dit initiatief, dat Israël hopelijk in staat zal stellen het door het coronavirus veroorzaakte internationale tekort aan arbeidskrachten te boven te komen, bedoeld is als een oplossing op korte termijn. Alle partijen bij dit initiatief gaan ervan uit dat als de crisis eenmaal voorbij is, de arbeidsstromen weer op het niveau van voor het coronavirus zullen komen. Maar er is geen manier om te weten of deze inschatting juist is. Het door het coronavirus veroorzaakte tekort aan migrerende, agrarische arbeiders wijst op een veel breder fenomeen dat waarschijnlijk niet zal verdwijnen als de quarantaines voorbij zijn.

De coronaviruspandemie zal de wereldwijde markten niet vernietigen. Maar het zal ze wel radicaal veranderen en hun omvang en reikwijdte verkleinen. In het geval van de landbouw heeft het coronavirus grootschalige kwetsbaarheden blootgelegd in zowel de landbouwimportmodellen als de binnenlandse productie. Bij het begin van de crisis werden er wekenlang vrachtschepen met levensmiddelen uit China en Italië in de havens opgelegd, totdat havenarbeiders en het ministerie van Volksgezondheid protocollen konden ontwikkelen voor het veilig lossen ervan. Tientallen ladingen werden omgeleid naar Cyprus, tegen hoge kosten voor de importeurs.

Wie zegt dat de voedselvoorziening in China of andere landen in de toekomst niet meer in gevaar komt? En wat gebeurt er in geval van oorlog? Marineoorlogsvoering kan de voedselimport naar Israël over een langere periode gemakkelijk in gevaar brengen. Het model van afhankelijkheid van buitenlandse leveranciers moet worden aangepast in het licht van wat we leren.

Wat de binnenlandse productie betreft, is volgens Hanegbi het aantal Israëli's dat zich bezighoudt met landbouw in het afgelopen decennium met 60 procent gedaald, omdat de kinderen van de boeren voor andere beroepen kiezen. Dit is duidelijk een grote kwetsbaarheid. Israël heeft behoefte aan voedselzekerheid en voedselzekerheid betekent dat we onze binnenlandse landbouwcapaciteit moeten uitbreiden. De nieuwe regering moet een nationaal plan ontwikkelen om de binnenlandse landbouw te ondersteunen en jongeren te inspireren om de landbouw als beroep en levenswijze te kiezen. In Israël ligt een volgende crisis altijd om de hoek. En de volgende oorlog of pandemie kan onze huidige bedreigde oogst als een kinderspel maken.

Wat geldt voor de landbouw is dubbel zo waar als het gaat om de productie. In onze wedloop naar de aanschaf van meer mondkapjes is het in het uiterste geval onverstandig om in tijden van crisis afhankelijk te zijn van buitenlandse leveranciers voor voedsel, medische apparatuur en medicijnen. Tot januari 2020 leek het volkomen rationeel om de productie uit te besteden aan China. Nu we te maken hebben met wereldwijde tekorten aan ademhalingsapparatuur en andere medische apparatuur, is het duidelijk dat China geen betrouwbare leverancier is.

Deze week publiceerde Jim Geraghty in de National Review een tijdlijn van China's misleiding van de wereld met betrekking tot de aard van het coronavirus. Geraghty liet zien dat de Chinese autoriteiten in Wuhan zich realiseerden dat het virus in de eerste week van december werd verspreid tussen de mensen. Maar pas op 20 januari gaven de Chinezen toe dat dit ook het geval was.

In de tussenliggende zes weken hebben de Chinezen herhaaldelijk gelogen over de besmettelijkheid van het virus en hebben ze artsen en burgerjournalisten in de gevangenis gezet die het Chinese volk en de wereld probeerden te waarschuwen voor het gevaar. Ook in die zes weken verlieten vijf miljoen mensen Wuhan. Duizenden van hen stapten in het vliegtuig en vlogen naar Europa en de Verenigde Staten, waarbij ze het virus meenamen.

Ook nu nog verbergen de Chinezen blijkbaar kritische informatie over het virus voor de wereld. Terwijl de westerse media het Chinese succes aankondigt om het aantal besmettingen in China tot nul terug te brengen, meldde het Japanse Kyodo News Agency deze week dat de Chinese gegevens nep zijn. Artsen in Wuhan vertelden de verslaggevers van dit agentschap dat de reden dat het aantal besmettingen tot nul is gedaald, is omdat de Chinese autoriteiten het testen hebben verboden.

Het coronavirus legde een waarheid bloot die wereldwijde-dorps-fans in de afgelopen generatie hebben ontkend: Grenzen zijn belangrijk.

Vanaf 1997 tot aan het coronavirus waren alle Europese binnengrenzen open. De afgelopen weken hebben 15 lidstaten van de EU hun deuren gesloten en de sleutel weggegooid. Duitsland - de geboorteplaats van de visie van de Europese gemeenschappelijke markt - verbood op nationaal niveau de export van beschermende medische apparatuur naar haar Europese "broeders".

Toen de Italianen om hulp smeekten, stuurde geen enkele lidstaat van de EU medische teams om hun mede-Europeanen te redden.

Toen de hoofden van de Europese Commissie vorige maand nog het laatste woord hadden in alle discussies tussen de lidstaten van de EU, kan het vandaag de dag niemand nog iets schelen wat ze te zeggen hebben. Professor Thomas Jaeger van de Universiteit van Keulen zei tegen The Los Angeles Times: "We zien een enorme delegitimatie van het gezag van de EU-regering in deze crisis. Hoe langer de crisis duurt, hoe meer nationalisme er terugkomt."

In veel opzichten heeft de pandemie, hoe lang ze ook duurt, al een permanente tol geëist van de Europese Unie. De leden van de E.U. hebben elkaars maat genomen en hebben zich gerealiseerd dat als het er in de druk op aankomt, ze alleen hun eigen volk en regeringen hebben om op te vertrouwen. De Italianen en Spanjaarden zullen zich waarschijnlijk geen zorgen meer maken over wat de onnozele bureaucraten in Brussel of de egoïstische Duitsers te zeggen hebben over hun nationale beleid nadat dit voorbij is.

Hetzelfde geldt voor de Verenigde Naties en andere grote internationale bestuursinstellingen.

VN-ambassadeur Danny Danon schreef woensdag in Israël Hayom dat dit het mooiste uur van de V.N. is. In zijn woorden: "...bewijzen de instellingen van de V.N., en in het bijzonder van de Wereldgezondheidsorganisatie [WHO], dat de organisatie het belangrijkste lichaam blijft dat de wereld nodig heeft in haar strijd tegen [het coronavirus]."

Danon vergist zich echter. De WHO heeft in deze crisis een nutteloze, ja zelfs vernietigende rol gespeeld. Zoals Geraghty en anderen hebben laten zien, was de WHO een volwaardige partner in China's voorwendsel-inspanningen. De WHO wachtte tot 21 januari, dus nadat de eerste coronaviruspatiënt in de Verenigde Staten was gediagnosticeerd, om toe te geven dat hij tussen mensen wordt overgedragen, ondanks het feit dat de WHO-functionarissen wisten dat mensen elkaar begin januari hadden besmet. Vorige week kondigde een onderzoeksgroep uit Oxford aan dat zij haar coronavirusbeoordelingen niet langer zal baseren op gegevens van de WHO, die zij niet geloofwaardig acht.

Ook merkte Walter Russell Mead vorige week in The Wall Street Journal op dat internationale organisaties als de Wereldbank, het Internationaal Monetair Fonds en de Wereldhandelsorganisatie geen significante rol spelen in de wereldwijde strijd tegen het coronavirus. Nationale leiders en instanties, die direct verantwoordelijk zijn voor de bescherming van hun mensen, maken de dienst uit, ongeacht de regels van de WHO en de uitgavenrichtlijnen van het IMF.

De coronaviruspandemie heeft de kritieke tekortkomingen van het wereldwijde dorpsmodel voor internationale integratie blootgelegd. De internationale arbeidsmarkten, de wereldhandel en de internationale bestuursinstellingen zijn kwetsbaar gebleken voor schokken, onbetrouwbaar en van beperkt nut. Het heeft ons ook herinnerd aan fundamentele waarheden die sinds het einde van de Koude Oorlog aan de kant zijn geschoven. Nationale grenzen beschermen naties. Nationale overheden en medeburgers zijn in tijden van crisis veel betrouwbaarder en nuttiger dan transnationale en internationale organisaties.

Om te overleven en zichzelf te beschermen tegen wereldwijde schokken, moeten naties zelfvoorzienende landbouw- en productiecapaciteiten hebben. China is geen betrouwbare industriële basis.

Het vermogen van Israël om zichzelf vandaag de dag te beschermen en zijn economie aan te passen aan de nieuwe post-globale-dorpse werkelijkheid, zal voor een groot deel bepalen hoe het land overleeft en bloeit in de post-wereldwijde-dorpse wereld die nu vorm krijgt.

Caroline Glick is een bekroonde columnist, en auteur van "The Israeli Solution": Een één-staat-plan voor vrede in het Midden-Oosten."

Bron: Israel and the demise of the global village - JNS.org