De raketten van Mullahs doden Iraniërs, maar kunnen Iran niet verdedigen.

door Amir Taheri - 17 mei 2020

• Dan blijft de derde zijde, de raketten, over. Raketten zijn het wapen van de armen, vooral als ze met dank aan Noord-Korea, China en in mindere mate Rusland deze buitenlandse modellen worden gekopieerd.


• Een ander probleem is de voortdurende afhankelijkheid van Iran van deze Noord-Koreaanse en Chinese partners voor reserveonderdelen, technologie, onderhoud en training voor het gebruik van vrijwel al haar raketten. Er is geen garantie dat Peking of Pyongyang zich in een oorlog wil laten meeslepen die de Islamitische Republiek zou kunnen uitlokken om haar bestaan als exporteur van de revolutie te verlengen.


• Belangrijker nog misschien, is dat er geen bewijs is dat zoveel Iraniërs vandaag de dag "vrijwilligers voor het martelaarschap" zouden willen zijn als in de tijd dat de ayatollah zijn nachtmerrieachtige droom ontwikkelde.

 

 

 

De tragedie van afgelopen maandag in de Golf van Oman, waarbij 19 Iraanse marineofficieren werden gedood en 15 anderen gewond raakten in "eigen vuur", heeft de aandacht gevestigd op het falen van de Islamitische Republiek om een realistische verdedigingsdoctrine te ontwikkelen die de belangen van Iran als natie weerspiegelt in plaats van als voertuig voor een ideologie.

De oefening waarin de tragedie gebeurde was een van de vele die ontworpen waren om de capaciteit van de Islamitische Republiek te testen om in zeeslagen met een naamloze "vijand" in te grijpen en, dankzij verschillende generaties van raketten, zegevierend te voorschijn te komen.

Teherans obsessies met raketten begonnen in de jaren tachtig van de vorige eeuw tijdens de oorlog met Irak, waarin het leger van Saddam Hoessein het monopolie op de raketmacht had. Onder de Sjah had Iran geen belangstelling voor raketten getoond omdat het toegang had tot de meest geavanceerde gevechtsvliegtuigen. Toen de mullahs in 1979 de macht grepen, verloor Iran die toegang, en daarmee de superioriteit die een moderne luchtmacht veroverde. De Irakezen gebruikten hun door de Sovjets gemaakte Scud (al-Hussein) raketten, samen met Franse Exocet anti-schip raketten, met weinig impact in militaire termen. Maar de psychologische impact op de nieuwe machthebbers van Iran was immens.

Voor de mullahs, zowel als voor de Egyptische leider Gamal Abdel Nasser, waren de raketten de wapens van de armen tegen een rijke vijand die zich dure gevechtsvliegtuigen kon veroorloven. Nasser had geen militaire winst gemaakt dankzij zijn raketten, al-Zafer en al-Qaher, maar de propaganda-voordelen die hij had verkregen zorgden voor gerechtvaardigde investeringen erin.

Volgens de memoires van wijlen Hashemi Rafsanjani, een sleutelfiguur in de eerste 30 jaar van de Islamitische Republiek, werd het idee om een raketbasis te bouwen medio jaren tachtig voor het eerst besproken in Teheran onder invloed van de Noord-Koreanen, die aanboden om de mullahs te voorzien van hun Rodong ballistische raketten, gebaseerd op een origineel Chinees model.

Ergens in het midden van de jaren tachtig ontwikkelden de nieuwe machthebbers van Iran een verdedigingsdoctrine waarin raketten een sleutelrol speelden in de militaire disposities van het nieuwe regime. De doctrine was een mengeling van de Noord-Koreaanse militaire cultuur en Ayatollah Ruhollah Khomeini's (mis)begrip van de eerdere islamitische oorlogsvoering.

Khomeini wilde de doctrine gebaseerd op wat hij "een leger van 20 miljoen" noemde. Hij stelde zich een lange oorlog voor, waarschijnlijk tegen de Verenigde Staten, waarin Iran miljoenen "vrijwilligers voor het martelaarschap" zou kunnen inzetten en enorm veel slachtoffers zou kunnen maken, terwijl de Amerikanen, die volgens hem "bang waren om te sterven", niet zo ver zouden durven gaan.

Volgens verschillende verslagen hebben zowel Rafsanjani als het toenmalige hoofd van de Islamitische Revolutionaire Garde, Gen. Mohsen Reza'i, het idee gepromoot om de Islamitische Republiek om te vormen tot een regionale "supermacht" op het gebied van raketten.

Een derde experimenteel element werd later toegevoegd toen Khomeini het verbod ophief dat hij had opgelegd aan het Iraanse nucleaire project dat in 1956 onder de Sjah was begonnen als een wetenschappelijke en industriële onderneming.

Drie decennia later is deze doctrine wellicht aan een radicale herziening toe. Khomeini's "leger van 20 miljoen" is niet meer dan een fantasie, die door de vervlakking van de demografische curve en de ernstige economische problemen van Iran wordt uitgesloten.

Belangrijker nog, misschien is er helemaal geen bewijs dat zoveel Iraniërs vandaag de dag "vrijwilligers voor het martelaarschap" zouden willen zijn als in de tijd dat de ayatollah zijn nachtmerrieachtige droom ontwikkelde.

De nucleaire kant van de driehoek kan ook overbodig zijn omdat economische druk, interne onenigheid en, meer recentelijk, gebrek aan gemakkelijk geld van de olie-export het streven naar zelfs tactische kernwapens hebben veranderd in een luxe die de Islamitische Republiek zich op dit moment niet kan veroorloven.

Dan blijft de derde zijde, de raketten, over. Raketten zijn het wapen van de armen, vooral als met dank aan Noord-Korea, China en in mindere mate Rusland deze buitenlandse modellen worden gekopieerd.

In de afgelopen 30 jaar heeft Teheran drie generaties raketten ontwikkeld, vaak met weinig relevantie voor de daadwerkelijke defensiebehoeften van Iran. Toen de Noord-Koreanen en Chinezen hun voorraden verouderde raketten wilden afbouwen, vonden ze in Teheran een fervente koper met veel oliegeld om te verkwisten. Het kon de Iraanse kopers niet schelen of de raketten waren ontwikkeld voor de specifieke behoeften van Noord-Korea of China en dus misschien niet voorzagen in de eigen behoeften van Iran.

Vandaag de dag bezit en onderhoudt Iran een breed scala aan verouderde raketten die mogelijk van archeologisch belang zijn voor studenten in de oorlogsgeschiedenis. De Nour-raketten, gebaseerd op de Chinese C-802, met een bereik van 120 kilometer afgevuurd vanaf vaste platforms, kunnen net zo schattig zijn als een knuffelende grootmoeder, maar ze zijn nutteloos in de moderne oorlogsvoering. Andere Chinese en/of Noord-Koreaanse exemplaren, zoals Kawthar-1, Qader en Nasr, zouden nuttig kunnen zijn als Iran een evenzeer onderontwikkelde tegenstander zou bestrijden. Andere raketten, bijvoorbeeld Ra'ad, gekopieerd van de Chinese Zijderups, kunnen zinvol zijn als ze gebruikt worden door een redelijk geavanceerde marine, zoals die welke China ontwikkelt als onderdeel van een ambitieus plan om de Volksrepubliek lid te maken van de "Bluewater" club van naties die in staat zijn om de zeemacht over de oceanen heen te projecteren.

Voor een reeks kruisraketten, met name Hoveyzeh met een bereik van 1350 kilometer, en de meer problematische versie Ya-Ali, zouden in de lucht doelzoekende en lokaliserende radarmechanismen nodig zijn die Iran nog niet heeft ontwikkeld.

Sommigen in het Iraanse leger lijken zich bewust te zijn van de fundamentele gebreken van een verdedigingsdoctrine die de geopolitieke realiteit van Iran als natie negeert en de belangen van een ideologie probeert te weerspiegelen die toch als iets ongrijpbaars is.

Een ander probleem is de voortdurende afhankelijkheid van Iran van Noord-Koreaanse en Chinese partners voor reserveonderdelen, technologie, onderhoud en training voor het gebruik van vrijwel alle raketten. Er is geen garantie dat of Peking of Pyongyang zich in een oorlog wil laten meeslepen die de Islamitische Republiek zou kunnen aanzetten tot een verlenging van haar bestaan als uitvoerder van de revolutie.

Er zou geen geloofwaardige verdedigingsdoctrine kunnen worden gevormd zonder duidelijk een vermeende tegenstander te identificeren. Maar toch, als we de propagandastof terzijde schuiven, kan de verdedigingsdoctrine van Teheran alleen maar raakvlakken hebben met vijandschap voor Israël en de Verenigde Staten. Beide naties hebben Iran geholpen tijdens de acht jaar durende oorlog tegen Irak onder Saddam Hoessein. Beide landen vinden het Khomeinisme dan misschien weerzinwekkend, maar geen van beide heeft er belang bij om van Iran als natiestaat een vijand te maken.

Wat Iran nodig heeft is een nationale verdedigingsdoctrine die is ontworpen om de veiligheid als natiestaat te waarborgen en niet de huidige mengelmoes van een failliete ideologische opschepperij.

De raketten van de mullahs doden wel de Iraniërs en passagiers van buitenlandse lijnvliegtuigen, maar kunnen de nationale veiligheid van Iran niet garanderen.

Amir Taheri was de hoofdredacteur van het dagblad Kayhan in Iran van 1972 tot 1979. Hij werkte bij of schreef voor talloze publicaties, publiceerde elf boeken en is sinds 1987 columnist voor Asharq Al-Awsat. Hij is de voorzitter van Gatestone Europe.

Dit artikel werd oorspronkelijk gepubliceerd door Asharq al-Awsat en is herdrukt met vriendelijke toestemming van de auteur.

Vertaling door W.J. Jongman en H. Sleijster

© 2020 Gatestone Institute. Alle rechten voorbehouden. De artikelen hier afgedrukt geven niet noodzakelijkerwijs de standpunten weer van de vertalers of van Gatestone Institute.

Bron: Mullahs' Missiles Kill Iranians but Can't Defend Iran