Het Boek van Henoch, Babylon, en het heropenen van de poorten van de goden

Vlakbij de oevers van het Titicacameer in Peru rust een merkwaardig wonder dat de uitleg tart. In een gebied dat door de Peruaanse Indianen bekend staat als "De Stad van de Goden", gemeten op een perfect zeven meter groot plein, ligt de Puerta de Haya Marca - de "Poort van de Goden" - een absoluut bizar stempel ingebed in de zijkant van een vlakke, natuurlijke rotsformatie op de grens van Bolivia. Binnenin het plein, in het midden van de bodem, bevindt zich een andere verzonken impressie in de rots (die iets minder dan 1.80 m hoog is), die van een afstand lijkt op een soort sleutelgat.

Bij nader bekijken lijkt het "sleutelgat" meer op een deur, en in het midden ervan bevindt zich een kleine cirkelvormige holte in de achterwand. De plaatselijke legende zegt dat de Amaru Meru (soms "Amaru Muru"), de Inca-priester van de "Tempel van de Zeven Stralen", de bergen in rende om de Spaanse veroveraars te ontvluchten die waren gekomen om de Inca-stammen te beroven en te plunderen. Met hem mee hield hij een kleine schijf vast, de "Sleutel van de Goden van de Zeven Stralen". Op veilige afstand van de tempel voerde de Amaru Meru een ritueel uit met zijn collega-priesters. Hij gebruikte de kleine schijf om een portaal te openen in de platte rots, waardoor hij volledig verdween. (Sommige versies van dit verhaal beweren dat de Amaru Meru op de vlucht was naast een aantal bekende priesters van de Tempel van de Zeven Stralen. Anderen zeggen dat hij alleen vluchtte, de deuropening ontdekte terwijl hij ondergedoken was, en dat het gebeurde met sjamanen die de deuropening bewaakten, die vervolgens overeenkwamen om een portaalritueel met hem uit te voeren toen ze de schijf zagen die hij vasthield. Hoe dan ook, beide versies van het verhaal suggereren dat de deuropening een reusachtig beeld was dat in de bergen was uitgehouwen, ruim voordat de priester de tempel ontvluchtte). Deze gebeurtenis, zo zegt de legende, veranderde deze stevige rots in een "stargate". Volgens de plaatselijke overlevering was deze priester de eerste van andere "koningen" die naar de aarde kwamen vanuit hemelse locaties die specifiek geassocieerd werden met de Pleiaden (Apollo) en Orion (Osiris).

Andere folklore die door de Indianen werd aangeboden zegt dat de site "een poort naar het land van de Goden" is waardoor, in hun oude verleden, grote helden aankwamen en vervolgens vertrokken met een "sleutel" die de mysterieuze deuropening kon openen. In sommige aanpassingen hadden deze oude mannen deze wereld verlaten om opnieuw te beginnen met te leven temidden van andere interdimensionale helden, die af en toe terugkwamen om "het land van het koninkrijk te inspecteren."^[ii]

Niemand weet wie dit deurvormige mirakel heeft gemaakt. Theorieën over de oorsprong zijn er in overvloed, en voor zoveel archeologen die beweren dat de plek slechts een verlaten bouwproject van de Inca's is, net zoals veel archeologen reden hebben om te geloven dat de site dateert van vóór de overname door de Inca's, en sommigen opmerken dat de deuropening niet typisch is voor een toevallig Inca-ontwerp. Omdat de plek wordt beschouwd als een oude archeologische plaats, en omdat het wordt beschermd door de Peruaanse regering, zijn er nog geen verdere opgravingen gedaan die mogelijk de geheimen en de oorsprong ervan onthullen.^[iii] Echter, vanuit dit schrijven, vergelijkbaar met de Göbekli Tepe-site die we kort zullen bespreken, is er nooit enig bewijs geweest van een vroegere/anciënnatieve nederzetting in de buurt.

(Als een interessante bijgegeven staat de mysterieuze Godenpoort in de nabijheid van het "Stenen Woud" van het Markawasi [Marcahuasi] plateau in het Andesgebergte. Het Stenen Woud is een rijkdom aan rariteiten op zich, met gigantisch houtsnijwerk en sculpturen die sterk lijken op menselijke gezichten en hoofden (en vele dieren), waarvan vele gemakkelijk kunnen worden geïnterpreteerd om verschillende oude wereldculturen weer te geven. Zo is er een sculptuur die het Gezicht op Mars weerspiegelt. Een ander, het beroemde "Monument van de Mensheid" op Markawasi, is zo genoemd naar de "vier verschillende rassen van de mensheid die te vinden zijn op dit 85 voet hoge monument"^[iv] Het is vooral fascinerend dat vier verschillende rassen van mensen worden gebeeldhouwd uit dezelfde rots zo dicht bij de poort die legendarisch genoeg het portaal werd voor "oude helden" die de toegang hadden om te zien welke "rassen van de mensheid" ze allemaal tegelijk wensten te zien. Er schijnen niet veel beschikbare verklaringen te zijn voor hoe een oude beschaving zo vertrouwd kan zijn met andere rassen van mensen en hen belangrijk genoeg achten om op reuze stenen uit te houwen -alles binnen hetzelfde tijdkader en op dezelfde plaats. Maar toch, aannemend dat er geldigheid is voor de portaaltheorieën, het interdimensionaal reizen, en uithakken als een manier om zo'n gebeurtenis te "documenteren", is het de moeite waard om het op te merken).

Tot op de dag van vandaag doen geruchten de ronde dat er vaak nog licht te zien is achter of door de schijfvormige deuk in de Poort van de Goden. Veel van de plaatselijke bewoners "weigeren om er in de buurt te komen"^[v] Sommigen leggen grote afstanden af om de handen te leggen op de achterwand of op het binnenwerk van de kleine deur, "een gevoel van energie dat dan [door hen] stroomt" bij een contact, "evenals vreemde ervaringen zoals visioenen van sterren, vuurkolommen en de geluiden van ongewone ritmische muziek."^[vi]

Niet ver van deze poort is een andere opmerkelijke "poort", zoals ze zeggen, bekend als de Poort van de Zon.

De boog (of "poort") van Tiahuanaco (vaak ook gespeld als "Tiwanaku"), in de buurt van La Paz, Bolivia (en net als de Poort van de Goden, dicht bij het Titicacameer) is een raadselachtige ontdekking op vele punten. Om te beginnen roept het dezelfde vragen op als Baalbek en Göbekli Tepe met betrekking tot het hoe en wie van deze megalithische omvang en deskundige samenstelling. De poort is 3 meter hoog, 4 meter breed en weegt ongeveer 10 ton. Hoewel het in tweeën gesplitst is op een bepaald punt in de geschiedenis, werd het oorspronkelijk gebouwd uit een enkele steen. Veel online bronnen zeggen dat deze steen kan dateren van rond 12000 voor Christus.^[vii]

Maar de iconische Poort van de Zon stuk is niet het grootste uit één stuk steen, verplaatst op de omliggende archeologische site, een gebied, zo is gezegd, een "zuurstofarme" en "onherbergzame" dertienduizend meter hoogte, als huisvesting voor twee-honderd-ton monolieten in structuren op zo'n tien mijl afstand van de steengroeve.^[viii] Deze ruïnes zijn uniek in hun baanbrekend geometrische ontwerp, waarvan de technieken slechts net zijn verworven binnen de laatste honderd jaar door onze hedendaagse bouwers.

Sommige van de stenen tonen bewijs van gereedschap dat eenvoudigweg niet gedaan kon worden met enige bekende oude technologie...

(En veel verderop in het artikel:) Er is geen bekende technologie in de hele oude wereld die stenen van zo'n enorm gewicht en omvang zou kunnen hebben getransporteerd. Het Andesvolk van 500 n.Chr. had ze met hun eenvoudige rietboten zeker niet kunnen verplaatsen. Zelfs vandaag de dag, met alle moderne vooruitgang in de techniek en de wiskunde, konden we zo'n structuur niet maken.^[ix]

In tegenstelling tot de eerder genoemde sites, is er hier genoeg bewijs van vestiging, middelen, intelligentie en planning, dat de vraag "wie" een geheel nieuwe tegenovergestelde extreme wordt. Terwijl we ons kunnen afvragen hoe neolithische, nomadische, rondtrekkende tarweploegers de Göbekli Tepe-structuren die we later in dit hoofdstuk bespreken zouden kunnen begrijpen, vragen we ons op de Tiahuanaco-site af hoe een mensenras dat in sommige opzichten intelligenter blijkt te zijn dan wij vandaag de dag, naar schatting tienduizend tot zestienduizend jaar voordat Christus de aarde bewandeld heeft, zou kunnen hebben geleefd. Hoewel archeologen en historici het erover eens zijn dat deze site is gebouwd door "Tiahuanacans", is er geen eenvoudige verklaring voor wat voor soort mensen - of ras - ze precies waren. In tegenstelling tot andere oude beschavingen als gevolg van hun geavanceerde intelligentie, is het geen verrassing dat veel individuen hen associëren met buitenaardse wezens.

Buitenaardse connecties werden voor het eerst gesuggereerd door Eric von Daniken en zijn in stand gehouden door ontdekkingen van de schijnbaar geavanceerde kennis die Tiahuanacaanse ingenieurs leken te bezitten - duizenden jaren vooruitlopend op andere culturen.

Analyse van deze cultuur heeft aangetoond dat de oude Tiahuanacaanse wetenschappers wisten dat de aarde een aardbol was die om zijn as draaide en zij berekenden precies de tijden van verduisteringen - zelfs die welke niet zichtbaar waren op Tiahuanaco maar zichtbaar waren op het tegenovergestelde halfrond.

Wetenschappers hebben ook vastgesteld dat de Tiahuanacanen de cirkel wiskundig in 264 graden verdeelden (in plaats van 360 zoals de Babyloniërs initieerden); zij bepaalden de juiste verhouding van pi (22/7), en zij konden vierkanten (en dus vierkantswortels) uitrekenen.^[xi]

Maar ondanks de sprakeloosheid die zo'n onweerlegbare hersenkracht verborgen in de heuvels van de zon zou veroorzaken, inspireert het ook het aangeboren verlangen in de menselijke natuur om het onoplosbare op te lossen en te speculeren:

Veel theorieën voor de vaardigheid van Tiwanaku's architectonische constructie zijn voorgesteld. Een daarvan is dat ze een luk'a gebruikten, wat een standaardmeting is van ongeveer zestig centimeter. Een ander argument is voor de Pythagoreïsche Verhouding. Dit idee vraagt om juiste driehoeken in een verhouding van vijf op vier op drie die gebruikt worden in de gateways om alle onderdelen te meten. Tenslotte stellen Protzen en Nair [auteurs van "On Reconstructing Tiwanaku Architecture" in The Journal of the Society of Architectural Historians] dat de Tiwanaku een systeem hadden voor individuele elementen die afhankelijk waren van de context en de samenstelling. Dit is te zien in de constructie van vergelijkbare poorten, variërend van verkleind tot monumentaal formaat, wat bewijst dat schaalfactoren geen invloed hadden op de proporties. Met elk toegevoegd element werden de individuele stukken verschoven om in elkaar te passen.^[xii]

Ongeacht de gebruikte bouwmethoden is er absoluut geen bewijs dat deze cultuur heeft geëxperimenteerd tot het vernuft dat we vandaag de dag zien. Het is alsof ze vanaf de eerste poging precies wisten hoe ze hun bouwbekwaamheid moesten uitvoeren door middel van instincten, in plaats van het tonen van enige evolutionaire fase van vaardigheid.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat hun vermogen om te overleven en voedsel/plantbronnen in stand te houden - in een atmosfeer en klimaat die vijandig staan tegenover de vegetatie - de wereld in de war heeft gebracht. Toen hun geheim uiteindelijk werd ontdekt, bleek het slimmer dan wat veel boerengemeenschappen vandaag de dag kunnen organiseren. De kanalen werden op precies de juiste diepte in rasters rond de planten gefixeerd; als de zon dan op de kanalen scheen, werd het water zo heet dat het na het donker langzaam afkoelde, waarbij de warmte werd afgevoerd in een stoom of mist die de planten als een deken omhulde, waarbij de omringende lucht nooit onder het vriespunt kwam, wat typerend is voor dit gebied. En alsof deze strategie op zich niet verfijnd genoeg was, verdubbelde deze tactiek zich als een vroeg irrigatiesysteem.

Als punt van verdere intrige, vertelt de site uitstekende verhalen en toont indrukwekkende religieuze implicaties binnen het kunstwerk. De godheid in het centrum en de top van de Poort van de Zon is door sommige historici en archeologen geïdentificeerd als de god Viracocha, die het "ras van de reuzen" creëerde.

Het volgende is een uittreksel van de Wikipedia-pagina over de god Viracocha (let op de overeenkomsten tussen de Viracocha-mythe en die van het verhaal van Genesis):

Volgens een mythe die door Juan de Betanzos is opgetekend, is Viracocha opgestaan uit het Titicacameer (of soms uit de grot van Paqariq Tampu) in de tijd van de duisternis om licht te brengen. Hij maakte de zon, de maan en de sterren. Hij maakte de mensheid door in stenen te ademen, maar zijn eerste schepping waren hersenloze reuzen die hem niet bevielen. Dus vernietigde hij het met een overstroming en maakte een nieuwe, betere van kleinere stenen. Viracocha verdween uiteindelijk over de Stille Oceaan (door op het water te lopen), en kwam nooit meer terug. Hij zwierf over de aarde vermomd als een bedelaar, leerde zijn nieuwe creaties de basis van de beschaving en verrichtte talloze wonderen. Hij huilde toen hij de benarde toestand zag van de wezens die hij had geschapen. Men dacht dat Viracocha opnieuw zou verschijnen in tijden van nood. Pedro Sarmiento de Gamboa merkte op dat Viracocha werd beschreven als "een man van gemiddelde lengte, blank en gekleed in een wit gewaad als een koorhemd vastgezet rond het middel, en dat hij een staf en een boek in zijn handen droeg."^[xiv]

Een beschrijving/uitleg van de illustratie van de godheid Viracocha, afgebeeld, geeft inzicht in wat er op de Poort van de Zon gekerfd kan zijn:

Viracocha was een van de belangrijkste godheden in het Inca-pantheon en werd gezien als de schepper van alle dingen, of de substantie waaruit alle dingen zijn ontstaan, en nauw verbonden met de zee. Viracocha [zou] het universum, de zon, de maan en de sterren, de tijd (door de zon te bevelen zich over de hemel te bewegen) en de beschaving zelf hebben geschapen. Viracocha werd aanbeden als god van de zon en van de stormen. Hij werd voorgesteld als het dragen van de zon als een kroon, met bliksemschichten in zijn handen, en tranen die uit zijn ogen neerdalen als regen.^[xv]

Misschien is een van de meest besproken locaties op aarde vandaag de dag de Göbekli Tepe-structuren in Turkije, net ten noorden van de Syrische grens. Er moet echter worden opgemerkt dat met zoveel discussie waarmee deze site inspireert, het tot nu toe veel minder plausibele menshandentheorieën heeft opgeleverd dan zelfs die van Baalbek, die we in dit hoofdstuk zullen noemen.

Göbekli Tepe is uniek ten opzichte van andere archeologische sites in die zin dat de oudste en diepste laag van de opgegraven structuur dateert uit het Pre-Pottery Neolithicum A (of "PPNA"; 8000-7000 voor Christus;^[xvi] hoewel radiokoolstofdatering suggereert dat deze eerste laag zo oud zou kunnen zijn als 9600 voor Christus), toch is het de thuisbasis van bijna tweehonderd T-vormige pijlers (volgens geofysisch onderzoek; ze zijn niet allemaal opgegraven vanaf dit schrijven), die tot twintig voet (zes meter) staan en tot twintig ton wegen. (Merk ook op dat er een steen in de nabijgelegen steengroeve is met een gewicht van vijftig ton.) Veel van de pilaren hebben aan één kant sierlijk houtsnijwerk met dieren - zowel volgzaam als roofzuchtig, insecten, reptielen, vogels, enz.- maar niet verrassend in relatie tot neolithische grotschilderingen en zeer weinig humanoïde vormen. De grootste zuilen staan in het midden van mysterieuze cirkels die bestaan uit kleinere zuilen en stenen. Het contrast van zulke prachtige stenen die gedateerd zijn tot binnen het PPNA-tijdperk trekt serieuze aandacht van archeologen en historici vanwege de implicaties die deze combinatie heeft op alles wat we weten over de vroege ontwikkeling van de menselijke beschaving, wat deze site linkt aan zijn roem.

Voorafgaand aan de moderne agrarische nederzettingen, die het lege terrein creëerden dat we vandaag de dag zien, zou dit gebied een ideale planten- en dierenbron zijn geweest voor de nomadische jagers/verzamelaars uit de pre-stenen tijdperk. De Duitse hoofdarcheoloog Klaus Schmidt, die meer dan tien jaar van zijn leven heeft gewijd aan de mysteries van de site van Göbekli Tepe, heeft kunnen uitsluiten dat de top zelf ooit een permanente verblijfplaats was voor de vroege bewoners. Dat zou voor Schmidt suggereren dat deze elfduizend jaar oude locatie - die zesduizend jaar voor Stonehenge was - een plaats was van aanbidding; de "eerste door mensen gebouwde heilige plaats;"^[xvii] "de eerste 'kathedraal van de mensheid op een heuvel."^[xviii]

Omdat slechts ongeveer 5 procent van het terrein momenteel is opgegraven (ongeveer een hectare), kunnen er nog veel geheimen onder de grond blijven liggen. Echter, ondanks de minimale onthulling die vanaf dit moment is gedaan, is er een goede reden voor een dergelijke wereldwijde aandacht voor deze heuvel.

SID ROTH VRAAGT TOM HORN & CRIS PUTNAM OM UIT TE LEGGEN WAAROM MT. GRAHAM EEN "STARGATE" IS

Volgens Smithsonian Magazine, "hebben wetenschappers lang geloofd dat pas nadat mensen geleerd hadden om te boeren en te leven in gevestigde gemeenschappen, ze de tijd, organisatie en middelen hadden om tempels te bouwen en gecompliceerde sociale structuren te ondersteunen. "Maar zonder bewijs van nederzettingen ("geen kookhaarden, huizen of vuilnisbelten, en geen van klei gemaakte vruchtbaarheidsbeeldjes die in de buurt van sites van ongeveer dezelfde leeftijd staan"^[xx] onder andere), zou de enige menselijke verklaring voor deze monumentale complexen het bouwen, stapelen, optillen, vormgeven en conceptualiseren van deze pilaren aan de reizigers van die tijd toeschrijven. Omdat de site is gedateerd door PPNA, moeten we geloven dat de site is gemaakt door mensen zonder dat die zelfs maar de "tijd, organisatie en middelen" hadden om een kleipot te maken. Om nog maar te zwijgen van het feit dat deze nomaden uit de pre-sedentaire samenleving zich voortdurend verplaatsen om te overleven, wat suggereert dat ze deze taken van de ene op de andere dag hadden moeten uitvoeren, dus deze theorie wordt door de meeste archeologen niet eens serieus genomen. "Schmidt zegt dat de monumenten niet gebouwd konden worden door haveloze benden van jagersgroepen. Om ringen voor zeven ton zware stenen pilaren te hakken, op te richten en te begraven zouden honderden arbeiders nodig zijn geweest, die allemaal gevoed en gehuisvest moesten worden."^[xxi]

Layer II, bestaande uit structuren in, op en rond Layer III, is gedateerd op het PPNB-tijdperk en omvat de installatie van kleine raamloze kamers en kleinere T-vormige zuilen. Laag I is de jongste van de lagen, gelegen op het bovenste gedeelte van de heuvel (grondniveau voor de opgraving) en biedt alleen losgekomen sedimenten uit de erosie verzameld sinds de heuvel opzettelijk was opgevuld (ca. 8000 v. Chr., het Stenen Tijdperk, volgens de koolstofdatering; reden voor opzettelijke opvulling onbekend), evenals andere kleine stenen werktuigen en kalksteenfragmenten van het afval dat werd gebruikt om het te vullen. National Geographic legt de lagen uit op een manier die misschien makkelijker te begrijpen is: "Verbijsterend genoeg werden de mensen van Göbekli Tepe steeds slechter bij de tempelbouw. De vroegste ringen [Laag III] zijn de grootste en meest verfijnde, technisch en artistiek. In de loop van de tijd werden de zuilen [in laag II] kleiner, eenvoudiger en werden ze met steeds minder zorg gemonteerd. Uiteindelijk lijkt de inspanning in 8200 v.Chr. volledig te zijn weggeëbd [toen de plaats weer werd opgevuld; Laag I]. Göbekli Tepe was helemaal vervallen en niet gestegen."^[xxiv]

Een toonaangevende theorie over het doel van Göbekli Tepe stelt dat de pilaren en cirkels bedoeld waren als bedevaartsoord, en om de overledene te verwelkomen als laatste rustplaats. Dit wordt ondersteund door het houtsnijwerk, voornamelijk roofdieren; sommigen suggereren dat het vroege handwerk werd gemaakt om de boze geesten te verdrijven in het geknoei met de lichamen van verloren geliefden. Omdat gieren vaak tussen de oude kunstwerkjes verschijnen - zowel als gespleten, menselijke botfragmenten die in het gebied worden gevonden - wijst dit op de mogelijkheid van een vroege hemelbegrafenis, waarbij de reizigers de resten van hun geliefden bij de zuilen zouden hebben achtergelaten voor de aasvogels om te verstrooien. Er werden ook botten van geslachte dieren ontdekt, ondanks het ontbreken van gebouwen of kookconstructies, die suggereren dat de aanwezigen een korte maaltijd zouden delen (die elders of bovengronds buiten de cirkels werd bereid) voor hun vertrek van de heuvel. Dat lijkt een logisch "waarom" voor de vergelijking, maar wat onbeantwoord blijft is "hoe". Zelfs als religie of begrafenis de oorspronkelijke bedoeling van de site was, hoe zouden deze pijlers dan zijn opgericht door mensen die de middelen, de huisvesting, de tijd en de intelligentie ontberen om dat te doen?

Er wordt gefluisterd door een aantal betrokkenen in het debat, dat dit misschien een van de eerste landbouwinitiatieven ter wereld was, afkomstig uit wanhoop, in tegenstelling tot vindingrijkheid en planning. Als dit waar zou zijn, zou het verhaal, zoals verondersteld door archeologen, zich zo ontvouwen: Neolithische jagergroepen wilden een heilige plaats creëren. Ze vonden een steengroeve en begonnen met het opgraven van multi-ton megalieten met vuursteenschilfers (scherpkantige, handpalmachtige, schilferige stenen die door de vroege kolonisten voor verschillende doeleinden werden gebruikt en die vaak lijken op obsidiaan pijlpunten of iets dergelijks, behalve dan veel lichter van kleur). Al snel raakten hun middelen op omdat ze zich realiseerden dat hun bouwplaats veel langer zou duren dan gepland, dus begonnen ze het graan uit de omliggende velden te verzamelen om te overleven, wat langzaam de eerste gedomesticeerde tarweboerderij werd. Terwijl ze verder gingen met het opgraven van de stenen en het bouwen van hun heilige plaats, leerden ze tegelijkertijd over het planten en oogsten, de kennis die ze verwierven op basis van meer toeval en de pure wil om te overleven dan door te plannen. Ze bleven hun intelligentie inzetten om op één plaats te blijven, hun toewijding aan de heilige plaats dwong hen tot een nieuwe manier van leven en de jagergroepen werden uiteindelijk de vroegste boeren/kolonisten.^[xxv]

Een andere, meer geloofwaardige versie van dit verhaal werd bedacht door Schmidt:

Zulke geleerden suggereren dat de neolithische revolutie, d.w.z. het begin van de graanteelt, hier plaatsvond. Schmidt geloofde, net als anderen, dat mobiele groepen in het gebied gedwongen waren om met elkaar samen te werken om de vroege concentraties van wilde granen te beschermen tegen wilde dieren (kuddes gazellen en wilde ezels). Wilde graangewassen werden wellicht intensiever dan voorheen gebruikt voor voedselvoorziening en werden misschien opzettelijk verbouwd. Dit zou hebben geleid tot een vroege sociale organisatie van verschillende groepen in het gebied van Göbekli Tepe. Zo begon het Neolithicum volgens Schmidt niet op kleine schaal in de vorm van individuele gevallen van tuinbouw, maar ontwikkelde het zich snel in de vorm van "een grootschalige sociale organisatie."^[xxvi]

We weten dat de menselijke domesticatie op een bepaald moment in de geschiedenis moet zijn gebeurd, dus waarom niet daar en dan? Nogmaals, de theorie zou zinvol kunnen zijn, en is zelfs ondersteund door recente DNA-analyse die de moderne gedomesticeerde tarwestrengen verbindt met de wilde tarwestrengen van de berg Karaca Dağ, slechts twintig mijl van Göbekli Tepe, bewijs dat het moderne tarwe waarschijnlijk is voortgekomen uit tarwe-domesticatie experimenten zoals die in Schmidt's theorie.^[xxvii] Toch, hoe verder we in dit verhaal komen, hoe meer vragen er aan de oppervlakte komen. Hoe kan er een vroeg landbouwinitiatief zijn geweest zonder een nabijgelegen nederzetting (de nabijgelegen steden werden pas eeuwen later gebouwd)? Deze stenen van tien tot vijftig ton hebben naar schatting vijfhonderd man nodig gehad om ze van de groeve een kwart mijl ver naar de pijlers en cirkels te trekken. Zoals het Archeologisch Tijdschrift het stelt: "Hoe hebben de mensen uit de steentijd het niveau van organisatie bereikt dat nodig is om dit te doen? Het artikel gaat verder met te zeggen dat sommige archeologen speculeren dat "een eliteklasse van religieuze leiders toezicht hield op het werk en later de rituelen controleerde die op de site plaatsvonden.^"[xxviii] Waren dit de reptielachtigen van Genesis 6, de Wachters die neerdaalden als "vliegende genieën"? Ik vraag dit omdat de zogenaamde Pre-Pottery Neolithische types die in Göbekli Tepe zouden hebben bestaan op reisbare afstand van de oude stad Jericho lagen, als op ongeveer hetzelfde moment dat het massale bouwproject in Turkije aan de gang was (Göbekli Tepe is een archeologische site in de Zuidoost-Anatolische regio van Turkije), ook de Pre-Pottery Neolithische A cultuur begon op de beroemde bijbelse site van Jericho met iets spoedigs dat veelzeggend zou kunnen zijn. De jagergroepen daar, die in de modderhutten en tenten hadden gewoond en de seizoenen hadden gevolgd, stopten plotseling met migreren en begonnen met een grootschalig eigen bouwproject - en het was puur defensief. Al snel reageerde een volk dat tot dan toe gewoon rond gezworven had om als een superieur leger abrupt, alsof ze iets zagen wat ze niet konden ontlopen, met een noodzaak om hun nederzetting te omringen met een massieve muur die tien voet dik was en bijna een halve mijl lang rond de binnenstad. Als onderdeel van de muur bouwden ze ook een gigantische stenen uitkijktoren met een diameter van 10 meter en ongeveer ook zo hoog. De muur was omgeven door een soort gracht, uitgehouwen uit vast gesteente en gevuld met modder. Het was ongeveer 4 meter diep en 8 meter breed breed, met een andere muur buiten die omtrek. Het doel van de gracht was om het vermogen van een vijand te beperken om de muur te bereiken met schaalvergroting (of, waarschijnlijker, om iets te stoppen dat over de muur zou kunnen springen, zoals reuzen). Natuurlijk ben ik hier aan het theoretiseren, maar er was duidelijk iets waar de inwoners van wat de stad Jericho plotseling zou worden, confronteerde, en dit op hetzelfde moment dat het apocriefe Boek van Henoch de slangachtige Wachters registreert - de onsterfelijken die we bestuderen - en die in de tijd van Jared neerdaalden en de gemuteerde levensvormen creëerden die Nephilim heetten.

Maar terwijl deze mysterieuze portaal-traversing entiteiten onder het oordeel van God in het hele Midden-Oosten kwamen, haastte het volk zich in Göbekli Tepe om de bouwplaats onder tonnen en tonnen aarde te begraven, om redenen die nog steeds onduidelijk zijn. Was het zo dat deze plek na de zondvloed kon worden blootgelegd (wat was voorspeld en dat toen de wereld op de hoogte was)? Of is er in Turkije nog iets te ontdekken dat zou kunnen verklaren waarom het leek alsof de Anasazi-woningen in de Verenigde Staten later plotseling zouden worden verlaten? Iets wat zelfs gebruikt zou kunnen worden door die reuzen die voorspeld zijn om terug te keren, of een deel van de grote misleiding in de eindtijd? Nog meer dan Baalbek (samenvatting volgt) blijft Göbekli Tepe misschien een mysterie. We kunnen niet met zekerheid zeggen wie, hoe, of voor welk doel het werd gebouwd; ook kunnen we niet eens beginnen te raden waarom het ooit werd opgedragen om ernaar terug te keren, of waarom elke generatie van bouwers minder bekwaam en indrukwekkend werd dan de vorige, in plaats van andersom, wat de natuurlijke evolutionaire intelligentie zou suggereren. Eén ding weten we zeker: als Göbekli Tepe het resultaat was van menselijke handen, dan wist het op zijn minst alles uit wat we dachten te weten over de vroege menselijke ontwikkeling, de agrarische efficiëntie van nomadische personen, en de domesticatie van nederzettingen.

Sinds 1956 is Baalbek (vaak gespeld als "Baalbeck" of "Baalbec") de thuisbasis van "het oudste en meest prestigieuze culturele evenement in het Midden-Oosten,"^[xxix] simpelweg bekend als het "Baalbeck International Festival." Hoewel dit jaarlijkse zomerevenement een grote terugval kende, gevolgd door een tijdelijke stopzetting in de jaren 2006 en 2007 als gevolg van politieke instabiliteit, had het tegen 2008 "zijn plaats herwonnen in de lijn van de meest prestigieuze internationale festivals met gevarieerde en uitstekende [Libanese] culturele kwaliteitsprogramma's uitgevoerd door grote artiesten binnen de prachtige Baalbeckse Akropolis. "Een nieuwsgierige buitenstaander die voor het eerst de grote Romeinse historische plaatsen bezoekt, zal de aandacht trekken door de bezienswaardigheden, de geluiden, de feesten en de bijna explosieve energieën die uitbarsten uit de voegen van deze kleine locatie - die minder dan drie vierkante kilometer beslaat - een toeristische kracht om rekening mee te houden. Tussen de verschijningen en optredens van internationaal geprezen sterren van de muziek-, televisie- en filmindustrieën en vele gevierde podiumkunstenaars, kan men moeite hebben om tijd te vinden om te ademen, laat staan om te rusten, in deze stad die nooit slaapt elk jaar in juni tot en met augustus.

Echter, als de maand september zich ontrolt, worden de tentpennen eruit getrokken en keren de vakantiegangers allemaal terug naar huis vanaf het levendige festival. Zelfs dan, en ondanks hoe verlaten en vergeten het gebied eruit ziet op foto's van afbrokkelende tempelruïnes, blijft Baalbek het hele jaar door een bijna eindeloze rij toeschouwers verwelkomen. Professionele geleerden, historici, architecten en archeologen noemen Baalbek nog steeds een van de grootste mysteries in de wereldgeschiedenis vanwege de monumentale tempelruïnes en de raadselachtige vondsten in de nabijgelegen steengroeve.

Door de vroege bewoners (ca. 334 voor Christus na de overwinning van Alexander de Grote in het Nabije Oosten) bekend als "Heliopolis"- wat zich vertaalt als naar "Stad van de Zon" van de Griekse helios ("zon") en polis ("stad") was Baalbek een van de meest voorkomende heiligdommen in het Romeinse Rijk, en de structuren ervan behoren tot de best bewaarde die vandaag de dag nog bestaan. Veel discussie ging over de theorieën dat de stad misschien een oude nederzetting was die minstens eeuwen voor de Romeinse overheersing bestond, en recente vondsten van aardewerk langs de loopgraaf die de Jupitertempel kanaliseert, dateren nu van het "Pre-Stenen Neolithic B tijdperk" (of "PPNB," die de laatste stadia van het Stenen Tijdperk vertegenwoordigt voordat de mensheid aardewerk kon maken, ongeveer 8000 BP ["Before Present"] en 6000 BCE) en het IJzeren Tijdperk (ongeveer 1200 voor Christus - AD 550). ^[xxxi] Verschillende skeletten en wat aardewerk uit Perzië werden ontdekt onder de Romeinse tegels, wat duidt op aanvullend bewijs van nederzettingen die dateren van rond 550 v.Chr.^[xxxii]

Het grootste bevestigde oude stenen bouwblok op aarde ten tijde van dit schrijven (zie noot over de berg Shoria later in dit hoofdstuk) werd door Duitse archeologen midden 2014 in Baalbek gevonden bij de steengroeve van een bouwplaats van waaruit gigantische stenen waren gebruikt voor het podium van de enorme "Tempel van Jupiter" (later gebouwd door de Romeinen boven op de oorspronkelijke terpconstructie, "Tel Baalbek"). Deze ondoorgrondelijke monoliet meet in op 64 voet (19,6 meter) in lengte, 19,6 voet (6 meter) breed, en 18 voet (5,5 meter) hoog, en weegt naar schatting 1.650 ton.^[xxxiii]

Voorafgaand aan de opgraving van deze reusachtige rots in de afgelopen jaren was een van de grootste uitgegraven stenen op aarde de "Steen van de Zwangere Vrouw" (Hajjar al-Hibla), eveneens gelegen in Baalbek, die onder een schuine hoek uit de grond steekt, direct naast de nog grotere steen die recentelijk is gevonden. Achter de naamgeving van deze steen zitten verschillende verhalen en beweringen. Zo vertelt men over een zwangere vrouw die de Baalbeekse bevolking heeft gedupeerd om te geloven dat zij het geheim had achter het optillen en verplaatsen van de rots in één stuk. In ruil voor haar geheim zouden ze haar en de baby in haar baarmoeder voeden en zorgen voor al haar prenatale behoeften, maar na de geboorte van haar kind kwamen er geen verborgen waarheden naar boven en sindsdien is de steen uit de grond gekanteld gebleven. ^[xxxiv] Een ander verhaal suggereert dat jinn - de Arabische en Islamitische mythische wezens die gemaakt zijn van rookloze, maar lichamelijke wezens - hun zwangere vrouwen de opdracht gaven de stenen te verplaatsen, en toen zo'n jinn het nieuws hoorde dat Salomo was gestorven, liet ze het opgewonden op de grond vallen waar het nog steeds lag. Er gaat nog een gerucht rond dat de naam afkomstig is van het vermogen van de steen om de vruchtbaarheid van elke vrouw die hem aanraakt te verhogen. Wat de ware oorsprong van de naam ook is, de Steen van de Zwangere Vrouw (met een gewicht van iets meer dan 1.000 ton) heeft naar schatting meer dan veertigduizend arbeiders nodig gehad om hem te verplaatsen, ^[xxxvii] hoewel de bronnen die dit aantal suggereren zelden een overtuigend antwoord lijken te geven op de vraag hoe dat zou zijn bereikt met de bouwtechnologie van die tijd, ongeacht het aantal beschikbare werkhanden. Het ligt zo dicht bij zijn nieuw gevonden en massieve tegenhanger dat een gefascineerde reiziger naar Baalbek twee van de grootste stenen op aarde tegelijkertijd kan bereiken en aanraken. (Merk op dat er een derde steen aan de overkant van de weg ligt, groter dan de Steen van de Zwangere Vrouw, maar niet zo groot als de meest recente vondst van de Duitsers in 2014).

(Neem even de tijd om "Baalbek, Grote Monoliet" [de Steen van de Zwangere Vrouw] uit Het Heilige Land op te zoeken, gefotografeerd door Daniel B. Shepp, 1894.^[xxxviii] Shepp's originele bijschrift onder de foto die meer dan honderdtwintig jaar geleden is gemaakt, is als volgt: "In zijn geheel genomen behoren de ruïnes van Baalbec tot de grootste ter wereld. Nergens is er bewijs van een meer voortreffelijke afwerking. Voor een antiquair zijn ze de studie van een mensenleven... Voor ons ligt er een die in de groeve ligt, vanwaar het is gehouwen. Hij is 30 meter lang, 4 meter breed en iets meer dan 4 meter dik... Hij is nauwkeurig in het vierkant en aan drie zijden getrimd, waaruit blijkt dat het de gewoonte was van het volk om de stenen af te werken terwijl ze werden gedolven. Er is veel gespeculeerd over de manier waarop stenen als deze werden ontgonnen en in hun posities werden geplaatst, maar er is geen bevredigende theorie naar voren gebracht. Er is een eigenaardige afwezigheid van inscripties in verband met al deze massieve ruïnes, vandaar dat we in veel twijfel en duisternis worden gelaten." Merk op dat dit beeld gedateerd is, en dus geen bewijs toont van de recent uitgegraven mammoetsteen in de grond net aan de andere kant ervan).

Er bestaan veel theorieën, soms heftig bediscussieerd, over wie de monolieten van Baalbek heeft uitgehouwen (zowel die welke in de groeve zijn achtergelaten, als de basisstenen van de Tempel van Jupiter die bekend staan als de "trilithon"), wanneer ze zijn gemaakt, met welk doel en hoe ze zijn getransporteerd. De verbijsterende realiteit is dat bijna elke verklaring die gebaseerd is op de handen van de mens, talrijke gebreken lijkt te onthullen.

Volgende keer: Dwayne "The Rock" Johnson en de Metafysica van Henoch's Portalen?

[i]Image: Public domain, Wikipedia’s Creative Commons Attribution-ShareAlike 3.0 License. Photo taken and uploaded by Jerry Wills: “File: Doorway-lg.jpg,” Wikipedia Commons, http://en.wikipedia.org/wiki/File:Doorway-lg.jpg (last accessed February 5, 2015).

[ii] “The Ancient Astronaut Theory,” http://imaginealiens.weebly.com/gate-of-the-gods.html (last accessed February 5, 2015).

[iii]John Black, “Lake Titicaca—Gate of the Gods,” Ancient Origins, January 28, 2013, http://www.ancient-origins.net/ancient-places-americas/lake-titicaca-gate-gods-003 (last accessed February 5, 2015).

[iv] New documentary release announcement, “The Mysterious Stone Monuments of Markawasi, Peru,” as seen on “The Documentary Channel,” BBC Video, http://www.bcvideo.com/markawasi.html (last accessed February 5, 2015).

[v]“10 Ancient Settlements that Were Abandoned for Mysterious Reasons,” Urban Ghosts Media, September 29, 2014, http://www.urbanghostsmedia.com/2014/09/10-ancient-settlements-abandoned-mysterious-reasons/4/. (last accessed February 5, 2015).

[vi] “Puerta de HayuMarka, Doorway of the AmaruMeru (AmaruMuru),” Labyrinthina, http://www.labyrinthina.com/amaru.htm (last accessed February 5, 2015).

[vii]Referenced as “14,000 years old” as well as “14000 BP” regularly. As examples: Dan Eden, “The Amazing Engineering Designs of Tiahuanaco: Gateway to the Gods,” ViewZone, http://www.viewzone.com/tiax.html (last accessed February 5, 2015). (See the breakdown of the site-dating and its controversy under the heading “How old is this site?”; Rebecca Stone-Miller, Art of the Andes: From Chavin to Inca (Thames & Hudson, New York: 1996); Brian M. Fagan, The Seventy Great Mysteries of the Ancient World: Unlocking the Secrets of Past Civilizations (Thames & Hudson, New York: 2001).

[viii] Dan Eden, “Amazing Engineering Designs,” http://www.viewzone.com/tiax.html.

[xii] “Tiwanaku,” Wikipedia: The Free Encyclopedia, under the heading “Structures,” last modified January 27, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/Tiwanaku#Structures (last accessed February 5, 2015).

[xiii] Image released freely into the public domain for unrestrained use by its owner: “File:Zonnepoort tiwanaku.jpg,” uploaded by user “Mhwater,” Wikipedia: The Free Encyclopedia, http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Zonnepoort_tiwanaku.jpg (last accessed February 5, 2015).

[xiv] “Viracocha,” Wikipedia: The Free Encyclopedia, under the heading “Cosmogony according to Spanish accounts,” last modified January 8, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/Viracocha (last accessed February 5, 2015).

[xvi] For more information on these historic periods, see: “Pre-Pottery Neolithic A,” Wikipedia: The Free Encyclopedia, last modified November 26, 2014, http://en.wikipedia.org/wiki/Pre-Pottery_Neolithic_A (last accessed February 4, 2015).

[xvii] Andrew Curry, “Göbekli Tepe: The World’s First Temple?: Predating Stonehenge by 6,000 Years, Turkey’s Stunning Göbekli Tepe Upends the Conventional View of the Rise of Civilization,” Smithsonian.com, November 2008, http://www.smithsonianmag.com/history/gobekli-tepe-the-worlds-first-temple-83613665/?no-ist (last accessed February 3, 2015).

[xxii] Image captured in 2008, released freely into the public domain for unrestrained use by its owner: “File:GobeklitepeHeykel.jpg,” uploaded by user “Erkcan,” Wikipedia: The Free Encyclopedia http://commons.wikimedia.org/wiki/File:GobeklitepeHeykel.jpg, (last accessed February 5, 2015).

[xxiii] “Göbekli Tepe,” Wikipedia: The Free Encyclopedia, last modified February 1, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%B6bekli_Tepe#cite_ref-23 (accessed February 4, 2015).

[xxiv]Charles C. Mann, “The Birth of Religion,” National Geographic Magazine, June 11, 2011, http://ngm.nationalgeographic.com/print/2011/06/gobekli-tepe/mann-text (last accessed February 4, 2015).

[xxv] This theory appears in many places throughout research. For further reading, consider: “Which Came First, Monumental Building Projects Or Farming?” Archaeo News, December 18, 2008, last accessed February 4, 2015, http://www.stonepages.com/news/archives/003061.html.

[xxvi]“Göbekli Tepe,” Wikipedia, under the heading “Interpretation,” http://en.wikipedia.org/wiki/G%C3%B6bekli_Tepe#cite_ref-23. Original text German, as cited from: Klaus-Dieter Linsmeier, Eine Revolution imgroßenStil, “Interview mit Klaus Schmidt,” AbenteuerArchäologie. Kulturen, Menschen, Monumente (Spektrum der Wissenschaft, Heidelberg 2006) 2.

[xxvii]Manfred Heun et al., “Site of Einkorn Wheat Domestication Identified by DNA Fingerprinting,” Science Magazine, vol. 278, November 1997, 1312–1314; viewable here: http://www.ndsu.edu/pubweb/~mcclean/plsc731/homework/papers/huen%20et%20al%20-%20site%20of%20einkorn%20wheat%20domestication%20identified%20 by%20DNA%20fingerprinting.pdf.

[xxviii] Sandra Scham, “The World’s First Temple,” Archaeology Magazine, vol. 61, November/December 2008; viewable here: http://archive.archaeology.org/0811/abstracts/turkey.html.

[xxix] “History,” The Baalbeck International Festival Official Website, http://www.baalbeck.org.lb/index.php/en/the-festival/lang-enhistorylanglang-frhistoirelang (last accessed January 19, 2015).

[xxxi] Paolo Matthiae, Proceedings of the 6th International Congress of the Archaeology of the Ancient Near East (Harrassowitz, 2010), 210. For more information on these historic periods, see: “Pre-Pottery Neolithic B,” Wikipedia: The Free Encyclopedia, last modified December 23, 2014, last accessed January 26, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/Pre-Pottery_Neolithic_B; “Iron Age,” Wikipedia: The Free Encyclopediam last modified January 21, 2015, last accessed January 26, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/Iron_Age.

[xxxii] Nina Jidejian, Baalbek: Heliopolis, “City of the Sun” (Dar el-Machreq Publishers, 1975) 15.

[xxxiii] Tara MacIsaac, “Largest Known Ancient Megalith Discovered—Who Really Made It?” Epoch Times, December 20, 2014, last accessed January 27, 2015, http://www.theepochtimes.com/n3/1154047-largest-known-ancient-megalith-block-discovered-who-really-made-it/.

[xxxiv]Erwin M. Ruprechtsberger, VomSteinbruchzumJupitertempel von Heliopolis/Baalbek (Libanon) [From the Quarry to the Jupiter Temple of Heliopolis/Baalbek (Lebanon)] (Linzer ArchäologischeForschungen: 1990) 30: 7–56. Quoted frequently online, and sourced at: “Stone of the Pregnant Woman,” Wikipedia: The Free Encyclopedia, last modified January 18, 2015, last accessed January 27, 2015, http://en.wikipedia.org/wiki/Stone_of_the_Pregnant_Woman# CITEREFRuprechtsberger1999.

[xxxv] James Edward Hanauer, Folk-lore of the Holy Land: Moslem, Christian and Jewish (Duckworth & Company: 1907), 74. Viewable online through Google Books here: http://books.google.com/books?id=r4cTAAAAYAAJ&pg=PA74#v=onepage&q&f=false (last accessed January 27, 2015).

[xxxvi] Paul Doyle, Lebanon (Bradt Travel Guides: 2012), 213. Viewable online through Google Books here: http://books.google.com/books?id=tzsRk0hvb_MC&pg=PA213#v=onepage&q&f=false.

[xxxviii] Daniel B. Shepp, The Holy Land Photographed (Chicago, IL: Globe Bible Publishing, 1894) 109. This image, as well as the quoted caption, is in the public domain in the United States because it was published (or registered with the US Copyright Office) before January 1, 1923. This book can be downloaded and viewed here: “The Holy Land Photographed (1894),” Internet Archive, last accessed January 29, 2015, https://archive.org/details/Holy_Land_Photographed_D.Shepp.

Het Boek van Henoch, Babylon, en het heropenen van de poorten van de goden - deel 5