Waarom haten de Arabieren de Palestijnen?

Door (res.) luitenant-kolonel Dr. Mordechai Kedar - 24 september 2020

 

 

 

BESA Center Perspectives Paper nr. 1.758, 24 september 2020

Samenvatting: om vele redenen is de Arabische wereld helemaal niet geïnteresseerd in het geven van een staat aan de Palestijnse Arabieren. De Palestijnse Arabieren willen die ook niet, want waarom de "vluchteling"-kip doden die de gouden eieren legt?

---

In Israël en in een groot deel van de westerse wereld zijn wij geneigd te denken dat de Arabische wereld verenigd is in haar steun aan de Palestijnen — dat zij niets anders willen dan het Palestijnse probleem oplossen door hen een staat te geven; en dat alle Arabieren en Moslims van de Palestijnen houden en Israël haten. Dit is een simplistische en onvolledige visie. Hoewel het waar is dat velen, misschien zelfs de meerderheid van de Arabieren en moslims Israël haten, zijn er velen die de Palestijnen net zo goed haten.

Hun haat voor Israël komt voort uit het succes van overleven ondanks oorlogen, terreur, boycots en voortdurende vijandschap. Het komt voort uit het feit dat er een Joodse staat bestaat, ook al werd het Jodendom volgens de moslims vervangen door de Islam, de "ware religie". Deze haat wordt nog verergerd door andere grote verschillen: Israël is een democratie terwijl veel Arabieren en Moslims onder dictaturen leven; Israël is rijk, terwijl veel Arabieren en Moslims arm zijn.; Israël is een paradijs in vergelijking met sommige Arabische landen, waarvan er vele niets anders lijken dan op de laatste treinhalte voor de hel (zie Syrië, Irak, Libië, Jemen, Soedan; de lijst gaat maar verder). Kortom, zij verachten Israël omdat het geslaagd is op gebieden waar zij gefaald hebben.

Maar waarom zouden ze de Palestijnse Arabieren haten? Het Arabische verhaal zegt immers dat het land van de Palestijnse Arabieren is gestolen en dat ze gedwongen zijn vluchtelingen te worden. Zij verdienen toch onvoorwaardelijke steun?

Het antwoord op deze vraag is complex. Het is een functie van de Midden-Oosten cultuur die noch door de Israëli's, noch de meeste westerlingen volledig wordt begrepen of herkend.

Een van de ergste dingen om te ervaren, in Arabische ogen, is om bedrogen te worden, voor de gek te worden gehouden, of misbruik van hen te maken. Wanneer iemand een Arabier probeert te bedriegen — en nog meer, als die persoon erin slaagt - wordt de Arabier overweldigd door woede, zelfs als de persoon die het bedrog pleegde zijn eigen neef was. Hij zal zijn broer oproepen om wraak te nemen op die neef, in lijn met het Arabische gezegde: "Mijn broer en ik tegen mijn neef — en mijn broer, mijn neef, en ik tegen een vreemde."

Wat de Palestijnse Arabieren betreft, wil ik allereerst opmerken dat velen van hen oorspronkelijk helemaal geen Palestijnen zijn. Het zijn immigranten die tijdens het Britse Mandaat vanuit de hele Arabische wereld naar het Land van Israël kwamen om werk te vinden in de steden en op de boerderijen die de Joden hadden gebouwd. Deze immigranten hebben nog steeds namen als Hourani (uit Houran in Zuid-Syrië), Tzurani (uit Tyrus in Zuid-Libanon), Zrakawi (uit Mazraka in Jordanië), Masri (het Egyptische), Hijazi (uit de provincie Hijaz van het Arabische schiereiland), Mughrabi (uit de Maghreb), en vele andere namen die wijzen op hun ware geografische oorsprong. Waarom, vragen de andere Arabieren, zouden zij een voorkeursbehandeling krijgen boven degenen die in hun oorspronkelijke land bleven?

Vanaf het einde van de Israëlische Onafhankelijkheidsoorlog van 1948, begon de politiek in de Arabische wereld zich te richten op Israël en het "Palestijnse probleem", waarvan de oplossing moest worden bereikt door Israël uit te schakelen. Om in die missie te slagen, werden de Arabische "vluchtelingen" in kampen vastgehouden, met expliciete instructies van de Arabische Liga dat ze daar gehouden moesten worden en niet opgenomen in de andere Arabische landen.

UNRWA zorgde ervoor dat ze gratis voedsel, onderwijs en medische zorg kregen — dat wil zeggen, de naties van de wereld betaalden de rekening, zelfs als de Arabische buren van deze eeuwige "vluchtelingen" moesten werken met het zweet op hun voorhoofd om voedsel, onderwijs en medische zorg voor hun eigen families te krijgen. "Vluchtelingen" die gratis voedsel kregen, zoals rijst, meel, suiker en olie, voor het gebruik van hun families, verkochten vaak een deel ervan aan hun niet-vluchtelingen buren en maakten goede winst.

Inwoners van de vluchtelingenkampen betalen geen gemeentelijke belastingen. Deze belastingvrijstelling heeft een aanzienlijk aantal "vluchtelingen" ertoe gebracht hun huizen te verhuren en buitensporige bedragen te innen in vergelijking met de huur van appartementen in nabijgelegen steden. Met andere woorden, de wereld subsidieert de vluchtelingenbelasting en de vluchtelingen vullen hun eigen zakken.

In Libanon werden verschillende vluchtelingenkampen gebouwd in de buurt van Beiroet, maar ze werden opgenomen in de zich uitbreidende stad en vervolgens omgezet in high-class buurten met imposante flatgebouwen. Iemand profiteerde van deze verandering, maar het was niet de man in de straat. Hij heeft dus alle reden om zich bedrogen te voelen.

De Palestijnse vluchtelingenkampen in Libanon werden overgenomen door gewapende organisaties, van de PLO tot ISIS, waaronder Hamas, het Volksfront, het Democratisch Front en salafistische jihadistische organisaties. Deze groepen handelden wreed tegen de omringende Libanese burgers en brachten in 1975 een burgeroorlog voort die 14 lange jaren van bloedvergieten en vernietiging duurde. In de oorlog werden honderdduizenden Libanezen gedwongen hun dorpen te verlaten om in het hele land een vreselijk lijden te ondergaan. Velen vluchtten naar de Palestijnse "vluchtelingenkampen," maar de Libanese vluchtelingen ontvingen minder dan 10% van wat de Palestijnse Arabieren ontvingen. Dit veroorzaakte ook veel interne jaloezie en haat.

In 1970 hebben de Palestijnse terreurorganisaties, onder leiding van PLO-leider Yasser Arafat, in Jordanië geprobeerd het land over te nemen door autonome regio's in het noorden op te richten, compleet met wegversperringen en gewapende Palestijnse Arabieren die de monarchie uitdaagden. In september 1970, bekend als "Black September", besloot koning Hussein dat hij er genoeg van had en hen zou laten zien wie de baas was in Jordanië. De oorlog die hij tegen hen verklaarde kostte duizenden levens aan beide kanten.

Ondertussen bestaat in Israël 20% van de burgers binnen de grenzen van vóór 1967 uit "Palestijnse" Arabieren die niet rebelleren of vechten tegen de staat. Met andere woorden, de "Palestijnen" die in de periode vóór 1967 in Israël wonen, genieten van het leven in de enige democratie in het Midden-Oosten, terwijl de Arabische landen het bloed van hun soldaten opofferen om "Palestina te bevrijden". Veel Arabische soldaten zijn uitgebuit door hun leven in gevaar te brengen voor deze zinloze zaak.

Erger is nog wat elke Arabier weet: Palestijnse Arabieren verkopen al minstens een eeuw land aan Joden, profiteren enorm van de deals, en dan jammeren ze naar hun Arabische broeders om "Palestina" te bevrijden van de "zionistische bezetting".

Door de jaren heen kregen de Palestijnse Arabieren vele miljarden euro's en dollars van de naties van de wereld, zodat het jaarlijkse inkomen per hoofd van de bevolking in de PA meerdere malen groter is dan dat van de Egyptische, Soedanese of Algerijnse man of vrouw op straat. Hun leven is vele malen beter dan dat van Arabieren die in Syrië, Irak, Libië en Jemen wonen, zeker in de afgelopen zeven jaar.

Op politiek niveau zijn de Palestijnen erin geslaagd de haat van veel van hun Arabische broeders op te wekken. In 1990 steunde Arafat de Iraakse invasie van Koeweit door Saddam Hussein. Als wraak heeft Koeweit, toen het bevrijd was van de Iraakse verovering, zo'n 400.000 Palestijnen verdreven, waarvan de meesten al tientallen jaren in het emiraat woonden, waardoor ze van de ene op de andere dag berooid achterbleven. Dit leidde tot een economische crisis voor hun families op de Westelijke Jordaanoever en in Gaza, die regelmatig geld van hun familieleden in Koeweit hadden ontvangen.

Vandaag worden Hamas en de Palestijnse Islamitische Jihad gesteund door Iran, een land dat verafschuwd wordt door veel Arabieren die zich herinneren dat vliegtuigkapingen en de daaruit voortvloeiende chantage uitgevonden zijn door de Palestijnse Arabieren. Zij waren het die een El Al vliegtuig kaapten naar Algiers in 1968, 52 jaar geleden, waarmee die periode van lijden begon, iets dat nog steeds wordt doorgezet door de hele wereld.

Ondanks het Taif-akkoord van 1989, dat een einde maakte aan de burgeroorlog in Libanon, en moest leiden tot ontwapening en ontbinding van alle Libanese milities, stond Syrië toe dat Hezbollah zijn wapens zou behouden en haar militaire macht ongehinderd zou ontwikkelen. Het herhaalde excuus was dat de wapens bedoeld waren om Palestina te "bevrijden" en niet gericht zouden zijn op de Libanezen. Voor iedereen met een beetje verstand was het duidelijk dat het Palestijnse verhaal een vijgenblad was dat de trieste waarheid verhulde dat de wapens gericht waren op de Syrische en Libanese vijanden van Hezbollah. "Palestina" was slechts een excuus voor de Shiitische overname van Libanon.

Het ergste van alles is de Palestijnse eis dat de Arabische staten zich zullen onthouden van enige betrekkingen met Israël totdat het Palestijnse probleem tot tevredenheid van de PLO- en Hamas-leiders is opgelost. Een groot deel van de Arabische wereld kan geen overeenkomsten vinden welke de PLO en Hamas kunnen verenigen. Toen zij zagen hoe de eindeloze ruzies van de twee partijen elke kans op vooruitgang ten aanzien van Israël ruïneerden, gaven zij het geloof op dat er een interne Palestijnse verzoening kan worden bereikt.

Kortom, de Arabische wereld — dat deel van de wereld dat Israël ziet als de enige hoop om met Iran om te kunnen gaan — begrijpt niet de verwachting dat het zijn toekomst en zijn bestaan moet toevertrouwen aan de interne strijd tussen de PLO en Hamas.

En laten we niet vergeten dat Egypte en Jordanië vredesakkoorden met Israël hebben ondertekend, en zich buiten de kring van oorlog voor de "bevrijding van Palestina" hebben verplaatst en hun Palestijnse Arabische "broeders" hebben verlaten, zodat zij het probleem zelf moeten oplossen.

Een groot deel van de Arabische en islamitische wereld is ervan overtuigd dat de "Palestijnen" in feite geen eigen staat willen. Immers, als die staat zou worden opgericht, zou de wereld zijn gestage donaties van enorme bedragen stopzetten. Er zouden geen "vluchtelingen" meer zijn, en Palestijnse Arabieren zouden net als iedereen moeten werken. Hoe kunnen ze dat, als ze verslaafd zijn aan de aalmoezen die zonder verplichtingen komen?

Men kan met zekerheid zeggen dat 70 jaar na het ontstaan van het" Palestijnse probleem "de Arabische wereld zich heeft gerealiseerd dat geen enkele oplossing zal voldoen aan degenen die het "vluchteling zijn" in een beroep hebben veranderd. Het "Palestijnse probleem" is een emotionele en financiële zwendel geworden die alleen maar dient om de corrupte leiders van Ramallah en Gaza te verrijken.

Dit is een bewerkte versie van een artikel gepubliceerd op Arutz Sheva op 23 september 2020.

Mordechai Kedar is een senior onderzoeksmedewerker aan het Begin-Sadat Center voor Strategische Studies. Hij diende 25 jaar in de IDF militaire inlichtingendienst gespecialiseerd in Syrië, Arabische politieke discours, Arabische massamedia, islamitische groepen en Israëlische Arabieren, en is een expert op het gebied van de Moslimbroederschap en andere islamitische groepen.

Bron: Why Do the Arabs Hate the Palestinians?