Moet extremistische inhoud worden verboden of moeten we erover praten?

De hypocrisie van de nieuwe EU-terreur-inhoudswet & de vrijheid van meningsuiting

door Meira Svirsky - 20 december 2020

 

 

In een recente overeenkomst die voor de Europese Unie (EU) is opgesteld, wordt bepaald dat sociale-mediabedrijven terroristische inhoud binnen een uur nadat deze is gesignaleerd moeten verwijderen of het risico lopen enorme boetes te moeten betalen.

Op het eerste gezicht zijn we het er misschien automatisch over eens dat dit een goed idee is, gezien het feit dat propaganda in feite gevaarlijk is vanwege het bewezen vermogen om mensen en hun mening te beïnvloeden.

De meesten van ons gaan er natuurlijk ook van uit dat de nieuwe regel zal gelden voor ISIS-video's, neo-nazistische inhoud en dergelijke.

Maar zal deze regel ook gelden voor de Palestijnse Autoriteit (PA), die op haar staatsmediakanalen non-stop terroristische inhoud uitkraamt voor jong en oud? Of krijgt de PA een vrijstelling, gezien het feit dat tussen 2017 en 2020 het basisbijdrage van de EU voor de PA 1,57 miljard dollar bedroeg?

Zal de wet ook van toepassing zijn op Iran, de grootste staatssponsor van terrorisme, en op de genocidale inhoud die regelmatig uit de monden van die leiders komen? Of zal de EU dergelijke gevoelens alleen maar veroordelen, maar de andere kant op kijken op haar sociale mediaplatforms vanwege haar financiële investering van miljarden euro's in de Islamitische Republiek in de jaren sinds de ondertekening van het nucleaire akkoord?

Zal het ook gelden voor Hezbollah, een terroristische organisatie die de meeste landen in de EU niet eens tot een volledig verbod kan brengen, mogelijk vanwege het feit dat het een Iraanse gevolmachtigde is?

Zal het ook gelden voor de steeds autoritairder wordende islamitische leider van Turkije, Recep Tayyip Erdogan, die dekking en geld geeft aan Hamas, Koerden in Syrië afslacht en aanspoort tot religieus radicalisme en tot wereldwijde terreur? Of valt dat onder "gecompliceerd" terrein, gezien de wurggreep van Erdogan op de EU ten aanzien van de immigratie/vluchtelingencrisis?

Te oordelen naar de slappe reactie van de EU op de moord op de Iraanse terreurleider Qassem Soleimani, gevolgd door haar volledige veroordeling van de moord op Mohsen Fakhrizadeh, hoofd van het geheime kernwapenprogramma van Iran, als een "criminele daad" - om nog maar te zwijgen van het feit dat zij Erdogan niet heeft veroordeeld - weten we de antwoorden op deze vragen al.

Dus wanneer het stof is neergedaald, is een heel reële vraag om te stellen: Wie definieert "terroristische inhoud"?

De relatieve normen van wat terroristische inhoud bepaalt in onze steeds meer transactionele wereld dient niet alleen om de hypocrisie te benoemen van dit nieuwe EU-mandaat, maar het vormt een glibberige helling voor de rechten van vrije meningsuiting overal, ook aan de kant van de staat.

Hoewel de Europeanen nooit hebben genoten van de vrijheden van meningsuiting of religie zoals die het fundament vormen van de Amerikaanse grondwet, woedt er ook in Amerika een debat over deze vrijheden in de publieke sfeer.

Alleen in ons steeds meer ontwaakte Amerika, waar woorden nu worden gezien als "geweld" (in die mate dat studenten in colleges in het hele land "veilige ruimtes" ervoor nodig hebben), is de term "terroristische inhoud" grotendeels vervangen door "haatdragende inhoud".

Dit heeft er op zijn beurt toe geleid dat surrogaat leveranciers van de Amerikaanse cultuur eisen dat deze tech-bedrijven "haatdragende inhoud" van hun platformen halen.

Neem de voormalige basketballegende die cultuurcommentator Kareem Abdul-Jabbar nu is geworden. Sprekend zonder de minste glimp van ironie (zegt hij dat hij cultuur en politiek becommentarieerd heeft gedurende de laatste 30 jaar), wil Abdul-Jabbar dat tech-bedrijven inhoud weghalen van beroemdheden die hij verwerpelijk vindt. Die inhoud omvat van alles, van conservatieve ideeën tot commentaar op verkiezingsfraude en informatie die de veiligheid van het snel uitgerolde en experimentele coronavirusvaccin in twijfel trekt.

"Het zou verleidelijk zijn om deze zelfverminking af te doen als het uitlokken van een al te gevoelige 'cancelcultuur'," zegt hij over beroemdheden als J.K. Rowling die tegen het huidige linkse groepsdenken ingaan. "Maar een deel van dit publieke gezeur doet direct schade aan het fundament van de samenleving."

(Rowling had het lef om te tweeten over biologische seks die belangrijk is.)

Uiteindelijk zouden Abdul-Jabar en vele anderen zoals hij, graag zien dat beroemdheden zoals Rowling helemaal werden geschrapt, zodat "hun professionele erfenis kleine voetnoten kunnen worden in een herinnering aan hun collectie van voorraad potten gevuld met hun uitgescheiden meningen."

Er was een tijd dat culturele leveranciers zoals Abdul-Jabbar, als zijnde extremisten, zouden zijn verbannen vanwege hun centrale rol van de vrije meningsuiting in het Amerikaanse vrijheidssysteem, maar nu zijn ze stevig gepositioneerd in de mainstream.

Neem Richard Stengel, presidentskandidaat Joe Bidens transitieteamleider voor de Amerikaanse media. Vorig jaar nog schreef hij in The Washington Post. Stengel pleitte ervoor om haatzaaiende toespraken tot een misdaad te maken.

Stengel krijgt het voor elkaar om over de heikele kwestie van de vrijheid van meningsuiting, zoals gewaarborgd door de Amerikaanse grondwet, door veronderstellingen in de hoofden van de framers van het land te kruipen.

"... de intellectuele onderbouwing van het Eerste Amendement werd ontworpen voor een eenvoudiger tijdperk," beweert hij. "Het amendement berust op het idee dat de waarheid zal winnen in wat het Hooggerechtshof William O. Douglas 'de markt van ideeën' noemde... [toch] heeft niemand ooit uitgelegd hoe goede ideeën slechte ideeën verdrijven, hoe de waarheid zegeviert over de leugen... [hoe] de waarheid zou zegevieren in een "vrije en open ontmoeting."

Zonder rekening te houden met het voor de hand liggende antwoord dat het land bestaat uit burgers die in staat zijn om zelf te denken, gaat Stengel verder met het denigreren van het geloof van de framers dat de vrije uitwisseling van ideeën "noodzakelijk is voor mensen om weloverwogen keuzes te maken in een democratie".

Op de een of andere manier, zegt hij, dat zelfs als dat "magisch" in het verleden gebeurde, Stengel zegt dat het vandaag niet meer mogelijk is: "Op het web is het niet genoeg om de leugen te bestrijden met de waarheid; de waarheid wint niet altijd. In het tijdperk van de sociale media werkt het marktmodel niet."

Stengel kiest er dan voor, dat het verbieden van haatzaaien echt de bedoeling van de framers was:

"Haatspeech heeft een minder gewelddadige, maar bijna net zo schadelijke gevolgen op een andere manier. Het vermindert de tolerantie. Het maakt discriminatie mogelijk... Is dat niet per definitie een redevoering die de waarden ondermijnt die het Eerste Amendement beoogde te beschermen: eerlijkheid, eerlijk proces, gelijkheid voor de wet?

"Waarom zouden de staten niet experimenteren met hun eigen versie van de haatzaaiende wetten om spraak te bestraffen die opzettelijk mensen beledigt op basis van religie, ras, etniciteit en seksuele geaardheid", vraagt hij.

De ideeën van Stengel, Abdul-Jabar en andere zelfbenoemde onderzoekers en leveranciers van de "waarheid" vormen een serieuze glijbaan in een valkuil, wat historisch gezien is uitgeprobeerd en nooit goed is afgelopen.

Of het nu begint met de hypocrisie van de EU die "terreurinhoud" op sociale mediaplatforms verbiedt, de neerbuigende houding van Stengel ten opzichte van alledaagse Amerikanen, of de betuttelende staat die door Abdul-Jabar wordt voorgesteld, het eindpunt van die weg is altijd totalitarisme.

Het is een heikele kwestie. Ja, ISIS-video's en neonazistische propaganda kunnen en moeten worden weggehaald, maar laten we onszelf niet voor de gek houden door te denken dat het criminaliseren van haatzaaien een goed idee is, in plaats van wat het werkelijk is: een eufemisme om de politieke tegenstanders het zwijgen op te leggen. Het is beter om te praten over "haat" en de waarheid te laten zegevieren.

Bron: Should Extremist Content Be Taken Down or Should We Talk About It? | Clarion Project