De Coronavirus-experts hadden het mis, nu hebben ze zondebokken nodig.

Het gaat niet om het bestrijden van het virus, maar om het straffen van politieke en culturele vijanden.

15 oktober 2020 - door Daniel Greenfield

Het probleem is niet alleen het Chinavirus, maar dat we het China-model hebben aangenomen om het te bestrijden.

Deskundigen op het gebied van de volksgezondheid hebben de draconische blokkades van China aangenomen zonder te weten hoe goed ze echt werken in een land dat gelukkig niet de macht heeft om ze echt af te dwingen.

China's bedrieglijkheid en gebrek aan transparantie betekende dat we niet wisten hoe goed alles was wat de communistische dictatuur deed om het virus te bestrijden, en of wat zij voortbracht ook daadwerkelijk werkte. Desondanks hebben onze deskundigen op het gebied van de volksgezondheid, evenals die van de meeste vrije landen, het China-model aangenomen.

We weten niet hoe goed het China-model werkte voor de Volksrepubliek China, maar het mislukte in elk vrij land dat het uitprobeerde. Lockdowns maakten uiteindelijk plaats voor heropeningen en nieuwe golven van infectie. Dat was altijd al het geval geweest, want zelfs de meer socialistische Europese landen hebben geen politiestaat of een inschikkelijke bevolking van een communistische dictatuur.

Wanhopig namen de volksgezondheidsdeskundigen China's dwangmatige dragen van maskers over, een culturele praktijk die dateert van voor het virus, alsof het dragen van een paar flinterdunne vezels alles zou oplossen.

Dat was nooit zo en dat doet het ook nu niet.

Maar vanaf die tijd gingen de deskundigen op het gebied van de volksgezondheid en de media die hen hadden nagesproken, volledig op in het zondebok-onderdeel van de crisis. Het Chinese Model was mislukt, het enige dat overbleef was het verschuiven van de schuld naar de conservatieven en het traditionele deel van de bevolkingen, weg van de culturele elites.

In New York City betekende dat valselijk de schuld geven aan chassidische Joden voor de tweede golf. Van Maine [de meest oostelijke staat] tot San Francisco, gaven de Democratische leiders en hun media de conservatieve christelijke bijeenkomsten de schuld. Hun nationale collega's gaven President Trump luid de schuld dat hij niet altijd een masker droeg.

In een krantenkop van de New York Times plaatste men - als een cynische breedspectrum culturele zondebok - het volgende: "N.Y.C. wordt met het virus bedreigd door de orthodox Joodse gebieden, maar de beïnvloeding door Trump is zichtbaar."

Echter, de ongemakkelijke waarheid was dat de lockdowns economisch, sociaal en ook medisch gefaald hadden.

Zelfs blauwe staten en steden konden niet langer de onmogelijke economische last dragen. De Black Lives Matter-rellen in het begin van de zomer braken de taboes van #StayHome [Blijf thuis], en ook medisch gezien waren de lockdowns nutteloze pogingen geweest om een nepcrisis van ziekenhuis-overbelasting te overwinnen.

Amerika heeft, net als veel andere landen, de experts de leiding gegeven en ze hebben gefaald. Jammerlijk.

Democraten beweerden dat ze superieur waren, want ze "luisterden naar de wetenschap". Maar ze luisterden niet naar de wetenschap, wat geen orakel is en geen interviews geeft. In plaats daarvan gehoorzaamden ze een klasse ambtenaren. Sommigen van hen waren niet eens medische professionals. Maar ze verkozen ambtenaren die het publiek onder de indruk brachten van statistische goocheltrucs. En weinig anders.

De volledige lockdown van het testen voor het heropenen van de samenleving, welke we massaal hebben aangenomen, was een typische bureaucratische en zakelijke oefening, compleet met de illusie van statistieken en doelen, welke leden onder alle typische problemen van een bureaucratie, de academische wereld en de algemene cultuur.

Het systeem dat het heropenen en sluiten bepaalt, is een soort echo-kamer die zijn eigen werking meet, terwijl het weinig met de echte wereld te maken heeft. Testen is een grote cult-oefening geworden die de kaart verwart met de wereld, en een spreadsheet met het virus. Het spel speelt de bestrijding van de pandemie, terwijl het hele landen meesleept naar een denkbeeldige wereld die is gebaseerd op uitgevonden regels.

Als de media melding maakt van een toename of afname van positieve testen, wordt het behandeld alsof het een beoordeling van het virus is, in plaats van een onvolledig meldpunt dat zijn eigen metingen meet.

De dagelijkse rapporten van het coronavirus zijn het equivalent geworden van de Sovjet oogstrapporten. Ze klinken indrukwekkend, maar betekenen absoluut niets, en ze zijn de obsessie van een bureaucratie die niet alleen het probleem niet begrijpt, maar haar greep op de macht tot het probleem heeft gemaakt.

De slimmere medische professionals begrijpen dat de theorieën zijn mislukt, terwijl de beheerders die de theorieën in de praktijk brengen hun systeem verwarren met wetenschap. De politici luisteren naar de bestuurders en wanneer ze ons zeggen de wetenschap te vertrouwen, bedoelen ze de bureaucratie. De medische professionals kunnen en willen nu niet terug. Het is te laat.

De besten en slimsten brachten het grootste deel van een jaar door met schuivende beweegredenen zoals een gokker doet, vernielden de economie en stuurden tienduizenden geïnfecteerde patiënten naar verpleeghuizen om de bewoners te infecteren, wat goed was voor ten minste een derde van het nationale coronavirus-dodental.

Net als de meeste nationale leiderschapsrampen was het een combinatie van een verkeerde inschatting, begrijpelijke fouten, tragische fouten, en daden van onbegrijpelijke domheid of regelrecht kwaadaardig.

Veel mensen zijn dood, veel meer zijn nu werkloos, en het probleem is nog lang niet opgelost. Iemand zal de schuld moeten krijgen, en zij willen zeker niet dat zij het zijn.

De lockdown en de maatregelen van de volksgezondheidsdeskundigen zijn te groot geworden om te falen.

Er zijn fouten gemaakt. Projecties zijn gebaseerd op slechte en onvolledige gegevens. Iedereen volgde de weg van de minste weerstand door te doen wat China had gedaan. En iedereen in het systeem, de deskundigen, de bestuurders, de politici, en de media, is medeplichtig. Dat maakt de enorme fout waar de wereld onder heeft geleefd te groot om te falen.

Er zijn nog maar twee keuzes over. Geef de omvang van de fout toe of zoek iemand om de schuld te geven.

Het establishment, dat de experts aanspoorde, geeft de politieke en culturele vijanden de schuld, de mensen die het publiek ervan hebben overtuigd dat ze vreemd, egoïstisch, irrationeel en gevaarlijk zijn. En ook de mensen die de luidste tegenstanders waren van de lockdown-cultuur.

Gezien de keuze tussen het toegeven dat het systeem fout was, of het falen van het systeem toe te schrijven aan de critici, heeft het establishment hetzelfde patroon gevolgd als elk autoritair links regime.

De lockdowns faalden niet, ze faalden vanwege de conservatieve christenen en joden, vanwege President Trump, vanwege mensen die te egoïstisch waren om hun leven, zaken en religie op te geven voor het grotere goed. Als ze dat hadden gedaan, zou het coronavirus nu weg zijn en zou alles in orde zijn.

Het Chinese model beloofde iets waarvan de voorstanders al snel wisten dat ze het niet kon waar maken. Sindsdien is alles een zwendel geworden om het oorspronkelijke boerenbedrog en de misleiding te verdoezelen. Hoe luider ze de critici en dissidenten de schuld geven voor deze mislukking, hoe duidelijker de doofpot wordt.

Lockdown-cultuur heeft watjes nodig om de schuld op zich te nemen voor waarom het niet werkte. Zoals bij elk links sociaal en economisch experiment blijven de verdedigers ervan achter om te betogen dat het nooit goed is geprobeerd. Waren Trump, de dissidenten, de chassidische joden in Brooklyn, christelijke bruiloften in San Francisco en Maine, sportscholen, bars en stranden er maar niet waren geweest, dan zou het hebben gewerkt.

Maar de simpele waarheid is dat het China-model niet heeft gewerkt in een land dat niet China is.

Het maakt niet uit wie de leider of de regerende partij is, of het publiek maskers droeg of niet, de heropleving is geen politiek fenomeen, de wetenschap spreekt niet, en het virus luistert niet. Maar van alle landen in de wereld was Amerika bijzonder slecht uitgerust om een autoritair volksgezondheidsmodel aan te nemen. De omvang, de openheid en de diversiteit van het land maken ons uniek en dat had het overduidelijk moeten maken dat een dergelijk systeem niet zou werken.

Iedereen behalve een expert of beheerder zou hebben begrepen dat deze plannen gedoemd waren.

Maar wat het systeem niet kon bereiken in de strijd tegen het virus, dat werd goedgemaakt door de leiding die het systeem had uitgevaardigd, om hun een geweldige kans te geven de politieke rekeningen te vereffenen.

De lockdowns bestaan niet meer als een preventief beleid, maar als een politieke wraak. Hoe meer mensen sterven, hoe meer bedrijven geruïneerd worden, hoe meer iedereen lijdt, hoe kwaadaardiger de wraak wordt, aangezien ze op zondebokken jaagt, politieke en religieuze, vanwege de grote fout van terreur.

Linkse regimes veranderen in politieke terreur als hun beleid faalt. Wanneer het idealisme sterft, en de theorieën uiteenvallen, streven de organisatoren ellende na ter wille van de ellende, met behulp van angst, ontbering en haat om hun greep op de macht te behouden en zo de politieke bedreigingen voor hun heerschappij te verpletteren.

De regel van de experts is niet het bestrijden van het virus. Het is zelf een virus geworden.

Bron: The Coronavirus Experts Were Wrong, Now They Need Scapegoats | Frontpagemag