Zijn we op de rand van een nieuwe donkere eeuw?

Door Lev Stesin - 8 september 2020

 

 

 

BESA Center Perspectieven Papier nr. 1.735, 8 september 2020

SAMENVATTING: Het buitenlandse beleid van een progressieve Amerikaanse regering zou kunnen leiden tot een fanatiek streven naar een op rassen gebaseerd "intersectioneel" [ieder is uniek] beleid, vergelijkbaar met het proletarische internationalisme van weleer. Als het buitenlandse beleid van de VS feitelijk uit een dergelijk beleid zou bestaan, zouden veel landen China als het minste van twee kwaden beschouwen. Een wereld die gedomineerd wordt door een progressieve VS aan de ene kant en communistisch China aan de andere kant zou zich kunnen ontpoppen tot een nieuwe Donkere Eeuw.

Amerika is in beroering. Sommigen geloven dat het in verval is. Weinigen betogen of dit verval tijdelijk of permanent is. Bijna iedereen is het erover eens dat Pax Americana, de post-WWII-orde, en de door de ineenstorting van de Sovjet-Unie ontstane éénpolige wereld voorgoed verdwenen zijn.

Natuurlijk wil iedereen de contouren kennen van de wereldorde die voor ons ligt. Geschiedenis-onderzoekers zoeken naar antwoorden in het niet zo verre verleden. De Koude Oorlog, die meer dan vier decennia heeft geduurd, bevatte vele perioden die kunnen worden opgeroepen om bijna elke historische parallel te rechtvaardigen, maar de confrontatie tussen de VS en de Sovjet-Unie was niet uniek. De geschiedenis biedt vele andere relatief recente voorbeelden van wereldwijde conflicten, hoewel deze over het algemeen niet als gevechten tussen goed en kwaad werden opgeworpen op de manier als van de Koude Oorlog.

De wereldorde voor de Eerste Wereldoorlog was niet zwart-wit. Het was grijs. Verschillende keizerrijken, echt en kunstmatig, waren aan het knoeien om de wereldoverheersing: Groot-Brittannië, Duitsland, Frankrijk, Italië, Rusland, Oostenrijk-Hongarije, en een paar kleinere. Geen ervan was bijzonder vredelievend. Maar allemaal waren ze in een bepaald stadium van ontwikkeling als liberale democratie. Sommige waren, zoals Groot-Brittannië, vergevorderd, terwijl andere, zoals Rusland, ver achterbleven. Geen enkele was puur kwaadaardig en genocidaal. Deze stand van zaken heeft de Europese geschiedenis min of meer bepaald vanaf de Middeleeuwen tot aan het Verdrag van Westfalen.

In de jaren dertig van de vorige eeuw was er sprake van een ongekende situatie. In de latere jaren van dat decennium creëerden nazi-Duitsland en Sovjet-Rusland een bipolaire wereld waarin beide entiteiten vergelijkbare snode bedoelingen hadden. Tussen de Vredesconferentie van München en de Slag om Moskou hebben slechts weinigen ter wereld het idee dat het kwaad de onbetwiste heerser van de wereld zou kunnen zijn, uit de weg geruimd. Voor Europa gebeurde dat inderdaad voor de duur van de oorlog. Uiteindelijk werd een deel van het continent bevrijd. Het werd, samen met de rest van de vrijheidslievende wereld, gespaard door de interventie van de VS, die zich ontpopten als de nieuwe supermacht.

De VS bevindt zich nu in een crisis. De plaats die ooit door de Sovjet-Unie werd ingenomen, is nu in handen van China. De nieuwe rivaliteit zou oppervlakkig gezien kunnen lijken op de oude, met name de vroege periode van de Koude Oorlog, toen het leek alsof de Sovjet-Unie de overhand kreeg in zowel de wetenschap (met het succes van de Spoetnik) als de wereldwijde populariteit (via effectieve propaganda). Maar er is nog een ander alternatief. Wat als de strijd, gebaseerd op de opkomst van progressief links in de VS en de mogelijke overname van de Democratische Partij, geen strijd van de democratie tegen despotisme wordt? Wat als de VS zich in feite ontwikkelt in de richting van het Chinese model, waar totalitaire ideologieën samengaan met strak gecontroleerde particuliere ondernemingen?

Iedereen die voor een groot Amerikaans bedrijf werkt, heeft dingen van de dogmatische staatsideologie meegemaakt: bijeenkomsten ter ondersteuning van politieke doelen, lezingen van leidinggevenden die oproepen tot revolutionaire vurigheid, en discussies met collega's waar onenigheid een vurige belediging is. De huidige tendensen van de economie in de richting van monopolisering en kapitaalconcentratie, gekoppeld aan de gecombineerde effecten van het internet en de coronaviruspandemie, hebben een omgeving gecreëerd waarin een groot deel van de Amerikaanse bevolking gevangen kan worden genomen door deze verschuiving in de richting van ideologische overeenstemming.

Het buitenlands beleid van de staat zou wel eens dezelfde trend kunnen volgen, mogelijk in een fanatiek streven naar een op rassen gebaseerd "intersectioneel" beleid, vergelijkbaar met het proletarische internationalisme van weleer. In die omstandigheden kan men zich gemakkelijk een buitenlands beleid voorstellen waarin de VS de handelsakkoorden alleen uitbreidt naar landen met een raciaal gediversifieerde overheid. Positieve actie zou worden toegepast op het internationale toneel: om de NAVO te laten bestaan, zou zij een paar Afrikaanse en meer moslimlanden moeten accepteren om de wereldbevolking te weerspiegelen. Zowel bondgenoten als vijanden zouden gedwongen worden om een onbeperkt aantal vluchtelingen op te nemen, ongeacht hun vermogen om ze op te nemen. De belangrijkste pijler van deze nieuwe benadering van het buitenlands beleid zou het wegvallen van de grenzen zijn en de opheffing, om de populaire term te gebruiken, van de natiestaat.

Als dit inderdaad het buitenlands beleid van de VS zou worden, zouden veel landen China waarschijnlijk als het kleinste van de twee kwaden beschouwen. De Chinezen hebben duidelijk gemaakt dat ze niet achter een politieke onderwerping zitten (behalve in het geval van Taiwan en Hongkong). In de betrekkingen met de rest van de wereld wil Peking het oude rijk heropbouwen, waarin de Chinese superioriteit wordt erkend maar de vazallen hun landgoederen naar eigen goeddunken mogen beheren.

De Communistische Partij is het voertuig waarmee de meest succesvolle vorm van Chinees imperialisme wordt afgeleverd. Zij heeft geen communistische inhoud meer en wil zich niet meer in het buitenland profileren. De Amerikaanse progressieven daarentegen willen dat de hele wereld hun ideologische wereldbeeld weerspiegelt. Ze geven slechts twee keuzes: meedoen of een verstotene worden.

Met de progressieve VS en het communistische China dat aan de macht is, gaat de wereld een nieuwe donkere eeuw in. Beide systemen zullen, tenzij ze worden gecontroleerd door machtige liberale democratieën, uiteindelijk alle overblijfselen van de vrijheid en het privé-leven uitroeien. We moeten krachtig optreden om te voorkomen dat dit grimmige scenario werkelijkheid wordt.

[Commentaar vertaler: De duistere periode die komt duurt 7 jaar, daarna gaat Yeshua duizend jaar de wereld regeren.]

Lev Stesin is een computerwetenschapper.

Bron: Are We on the Brink of a New Dark Ages?