Lapids dag van boetedoening

Ofer Shelah, Yair Lapid en Moshe Ya'alon brachten Israël bijna op de weg naar de vernietiging. Hun krankzinnige gedrag toonde Benny Gantz en Gabi Ashkenazi de juiste weg, en ze namen die in de laatste seconde.

door Dr. Eithan Orkibi - 27 maart 2020

Deze week stemde Yair Lapid op een typisch arrogante manier toe om Benjamin Netanyahu een bot toe te gooien. Hij was bereid om de premier toe te staan het "coronabureau" te beheren in een eenheidsregering. Wilde dat hij de bureaumanager werd.

Als een dolfijn die snel opduikt en verdwijnt tussen de golven, wordt er een klein stukje waarheid onthuld: dit is niet het materiaal waarvan statige leiders zijn gemaakt. Het speelgoedachtige, onvolwassen en verwende Lapidisme wakkerde vorige week de opstandige protesten buiten de Knesset aan. Een konvooi jeeps brak door de corridors van Jeruzalem om het beloofde speelgoed te claimen, zonder te begrijpen hoezeer ze gevangen zaten in een verhaal waaruit de enige ontsnapping zou zijn dat ze tegen de harde, onverzettelijke muur van de werkelijkheid zouden botsen.

Ze weten in hun hart dat het niet de democratie was die op het punt stond in te storten, maar de gebrekkige opvatting waaraan zij zich daarbij het afgelopen jaar hebben gewijd. Dit waren kinderachtige demonstraties, buitenproportioneel, volslagen onevenwichtig. En niet alleen vanwege het zeer besmettelijke coronavirus. Net als tieners die hun ouders aan het lijntje houden, ontladen ze al hun frustraties meestal op zichzelf, in het besef dat hun macht beperkt was, en dat ze een kinderachtige fantasie achterna hadden gezeten. Dus kwamen ze bijeen om te protesteren tegen de "verantwoordelijke volwassene". De Knesset, het hof.

Dit waren de laatste stuiptrekkingen van het superplan, voortgestuwd door de bittere haatdampen. Haat kan veel schade veroorzaken, maar is geen brandstof die lange afstanden kan verdragen. In een zeer langdradige tekst legde Yair Lapid deze week uit dat hij een ideologie heeft. Dat het meer is dan "alles-anders-dan-Bibi." Wat betekende, een derde verkiezing forceren, de overwinning uitroepen, en dan ineens de massa met veel woorden overtuigen dat je al die tijd een ideologie had? Dit is misschien een indicatie van wat er in minder dan 48 uur zal gebeuren.

De afgelopen weken hebben Benny Gantz en Gabi Ashkenazi de politieke, ideologische en morele absurditeiten laten zien waartoe de wraakzuchtige en haatdragende obsessies kunnen leiden. Moshe Ya'alon, Lapid, MK Ofer Shelah, waren op één gekke compromisloze harde "trip."

Ze zijn erin geslaagd om verdeeldheid te zaaien, heilige koeien te slachten, diepgewortelde normen te overtreden en verschillende waarden die leven geven aan de Israëlische solidariteit aan de kant te schuiven. Ze waren bezeten. Zelfs een crisis op de schaal van het coronavirus kon hen niet uit hun psychose bevrijden. Het was een exponentiële waanzin, zoals deze week op deze pagina's beschreven door Akiva Bigman.

Ze gaven het volledig toe. "Netanyahu neerhalen, dat is het ultieme doel." Neutraliseren van de vrijheid van keuze voor bijna de helft van de natie - dat is de manier. Dit is expliciet het soort politiek dat probeert te vernietigen, voordat het weet of en wat het wil opbouwen. En haat is geen materiaal waarmee men iets duurzaams kan bouwen.

Gantz en Ashkenazi - en iedereen die Yesh Atids kaartenhuis verliet - zagen het allemaal duidelijk in de afgelopen week. Deze hele politieke onderneming is één grote illusie, en het was duidelijk dat Blauw-Wit geen verzoening of constructief beleid voor Israël zou kunnen bevorderen. Shelah, Lapid en Ya'alon namen Israël bijna mee op de weg naar vernietiging. Hun krankzinnige gedrag toonde Gantz en Ashkenazi de juiste weg, en ze namen die in de laatste seconde. Ze waren in staat om te ontsnappen aan de conceptie voordat het zijn dag van boetedoening tegemoet ging.

Shelah en Lapid zitten nu vast, samen met Lieberman en Ya'alon, die de linker zijde besturen. Hoge leden in het kabinet van bitterheid. Het moment was een buitengewone test. De geschiedenis, en niets minder, riep hen op om hun schouders onder de brancard te zetten en te helpen de last te dragen. Maar zij gaven de voorkeur aan hun kleingeestige en wraakzuchtige politiek. Hun ware gezicht werd onthuld. We hebben gewoon geluk dat dit gebeurde voordat ze de verantwoordelijkheid voor de natie op zich kregen op zo'n gevoelig moment in de geschiedenis.

Bron: Lapid's day of atonement - www.israelhayom.com