Begrijpt Biden het bericht dat hij net over Iran heeft gestuurd?

 

 

 

30 november 2020 - door Jonathan S. Tobin

De moord op Teheran's topwetenschapper op het gebied van kernenergie herinnert niet zozeer aan de Israëlische en Arabische afwijzing van een verzoening als wel aan de dodelijke aard van de Iraanse dreiging.

De belangrijkste reacties op de moord op de Iraanse kernwetenschapper Mohsen Fakhrizadeh zijn de reacties die we nog niet hebben gehoord. Daarmee bedoel ik geen enkele verklaring van de Israëlische regering. Zij had, zoals te verwachten, niets te zeggen over de identiteit van degenen die verantwoordelijk zijn voor het beëindigen van de zoektocht van Fakhrizadeh om zijn tirannieke islamitische meesters de middelen te geven om hun genocidale ambities te verwezenlijken. Het doet er ook niet toe dat het Witte Huis zich niet heeft uitgesproken over zijn ondergang.

Zowat iedereen gaat ervan uit dat de gedurfde actie het werk was van de Israëlische Mossad, wiens reputatie van een schijnbaar straffeloos opereren in Iran al onderdeel van het verhaal was. Eén "Amerikaanse ambtenaar" vertelde The New York Times, evenals twee inlichtingenambtenaren, die allen buiten het verslag om spraken, dat dit het geval was. Terwijl geen van hen erop wees dat de Verenigde Staten voorkennis hadden van de hinderlaag waarin hij werd neergeschoten, is het duidelijk dat het beleid enkel een verfijnde verrichting was met een passend vervolg op de raketaanval van de V.S. die Qassem Soleimani in januari het leven benam - het hoofd van de Islamitische Revolutionaire Gardekorpsen van Iran, de door de staat gesponsorde terroristengroepering van deze natie.

Net als de moord op Soleimani wordt de aanval op de man die wordt bestempeld als het meesterbrein van het Iraanse nucleaire programma na de even gedurfde diefstal door Israël uit een pakhuis vol met dossiers over hun inspanningen in 2018, bekritiseerd door verschillende figuren van de regering-Obama. Voormalig CIA-directeur John Brennan noemde ook nu de moord "crimineel", en Ben Rhodes, de voormalig plaatsvervangend nationaal veiligheidsadviseur die de media-"echoput" bevorderde van het promoten van valse informatie over de nucleaire overeenkomst van 2015 voorafgaand aan de goedkeuring ervan, vond het "schandalig".

Maar heel verstandig, verschillende andere Obama-veteranen, zoals Anthony Blinken, die genomineerd zal worden als de volgende minister die in een Biden-regering zal aantreden, hebben hun tong ingehouden, hoewel de verleiding om naar hun oude 'bête noire', de Israëlische Eerste Minister Benjamin Netanyahu, uit te halen, groot moet zijn geweest.

Dat is allemaal goed en wel. Aanklachten van de vermeende Israëlische stap zijn, net als de kritiek op de terugtrekking van de Trump-regering uit de rampzalige nucleaire overeenkomst, of zijn "maximale druk"-campagne van verlammende sancties die de Iraanse economie op de knieën hebben gebracht, gebaseerd op dezelfde valse stelling die leidde tot president Barack Obama's besluit om Teheran te sussen.

Het argument voor het pact dat de belangrijkste staatssponsor van het terrorisme ter wereld verrijkt en versterkt heeft, was dat de Verenigde Staten slechts twee keuzes hadden bij de confrontatie met de poging van Iran om een kernmogendheid te worden: verzoening of oorlog. Omdat het laatste ondenkbaar was, lanceerde Obama een campagne om (in zijn woorden) de ayatollahs een kans te geven om "met de wereld in overeenstemming te komen" iets wat ze niet van plan waren om op te pakken. De deal was een signaal aan zowel Israël als de soennitische moslims dat ze op zichzelf stonden in de kwestie van de regionale hegemonie met Iran.

Het onbedoelde gevolg van dit verkeerde beleid was dat er meer vrede in het Midden-Oosten zou komen, maar niet het soort vrede dat Obama voor ogen had. Zijn omhelzing van Iran duwde de Golfstaten, die daarvoor naar Israël toe stonden gekeerd, in de armen van de Joodse staat die ze nu als een strategische bondgenoot tegen Teheran zagen. De beslissing van de Verenigde Arabische Emiraten en Bahrein om de betrekkingen met Israël te normaliseren, alsook de Saudische intensivering in samenwerking, heeft een nieuwe realiteit in het Midden-Oosten gecreëerd die het buitenlands beleidsteam van Biden niet kan negeren, ook al zou het echt de klok willen terugdraaien naar de situatie die bestond toen Obama in januari 2017 het Witte Huis verliet.

Het idee dat Israël en de Trump-regering proberen om de handen van Biden betreffende Iran te binden, heeft een averechts effect. Het is niet zozeer dat ze bang zijn voor een nieuwe toenadering tussen de VS en Iran in 2021 die hun verlangen om Teheran te confronteren zal verijdelen. Ze gaan er eerder vanuit dat het conflict zal voortduren, ongeacht het beleid dat Biden en Blinken proberen te voeren. Dat betekent dat de mogelijkheden om de capaciteiten van Iran te schaden niet mogen worden ontweken, ondanks de schijnbaar slechte timing van een presidentiële overgang.

Het Iraanse regime heeft al herhaaldelijk aangetoond dat hun doelstellingen onverenigbaar zijn met die van de westerse dwazen, hetzij in de Verenigde Staten, hetzij in Europa, die denken dat de diplomatie op de een of andere manier aan hun ambities tegemoet kan komen. Het gebruik van terreur en de nucleaire ambities van Iran zijn, net als de meedogenloze en brute onderdrukking van afwijkende meningen in eigen land, onlosmakelijk verbonden met de identiteit van de islamitische regering. Inspanningen om hen te sussen, zoals met het nucleaire pact, zijn onbevredigende en tijdelijke oplossingen voor een probleem dat een meer realistische langetermijnaanpak vereist.

Het is evenzeer waar dat de Iraanse leiders ook hebben laten zien dat, ondanks hun bluf, het gepraat over het voeren van een oorlog tegen Israël of het Westen meer bluf is dan een geloofwaardige dreiging. Hoewel dat theoretisch zou kunnen veranderen, is het gepraat van zogenaamde experts over Iran over een conflict tussen "hardliners" en Teheran-liberalen, net als zoveel van de analyse van de Sovjet-Unie van een generatie geleden, volslagen nep waren.

Dat betekent dat het probleem waar Biden mee te maken heeft, niet is hoe de terugtrekking van Trump uit de nucleaire overeenkomst ongedaan kan worden gemaakt, of hoe een nieuw Midden-Oosten kan worden gecreëerd, waar Israël en de Golfstaten eensgezind samenwerken, om een terugkeer van de Iraanse verzoening te accepteren. Het is veeleer de vraag hoe lang het zal duren voordat zijn nieuwe team voor buitenlands beleid zal begrijpen dat de Obama-visie voor een zindelijk Iran dat zaken zou doen met het Westen nooit realistisch was en zelfs met de steun van Europa, Rusland en China, geen nieuw leven kan worden ingeblazen. Als ze het serieus menen met een Iranbeleid dat meer is dan een Obama-nostalgietournee, moeten ze erkennen dat de nucleaire overeenkomst - waarvan de sunsetclausules ervoor zorgden dat Iran uiteindelijk een bom zou krijgen, en die het terrorisme en de raketbouw negeerde - vroeg of laat moet worden gesloopt.

De informatie over het nucleaire probleem van Iran wat Israël twee jaar geleden publiceerde, waaruit bleek dat het land nooit echt is gestopt met werken aan een wapen, samen met elke daad van terrorisme en illegale raketbouw die het begaat, in tegenspraak is met de Obama-Biden-hoop om de dreiging van het regime in te dammen, laat staan om er een einde aan te maken.

De voormalige minister en toekomstige Biden-klimaatveranderingstsaar, John Kerry, heeft Iran misschien geadviseerd om eenvoudigweg te wachten tot een Democratisch regering Trump zou vervangen om de goede betrekkingen met het Westen te hervatten. Maar zelfs als Teheran juicht over de nederlaag van Trump, gaan ze zich niet méér conformeren aan de wil van Biden dan aan die van Obama. Hun gewelddadige en agressieve doelen blijven onveranderd, en niets minder dan het soort economisch isolement dat Trump probeerde op te leggen, zal hen dwingen hun gedrag te veranderen, als dat inderdaad al voldoende zou zijn.

Hoe belangrijk de overgang naar een nieuwe regering in Washington ook is, het verandert niets aan Iran, of aan de bedoelingen, of de verantwoordelijkheid van degenen die de aard van de dreiging om te handelen terecht begrijpen. Zoals ze hebben laten zien met de moord en met de aanvallen tegen Iraanse doelen in Syrië, zal Israël niet zomaar achterover leunen en Iran zijn gang laten gaan. De enige vraag over het beleid van Biden is of hij zich bij die strijd zal aansluiten zoals Trump deed, of dat hij aan de zijlijn zal staan als de Joodse staat het vuile werk van het Westen blijft doen.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van JNS-Joods Nieuws Syndicaat. Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: Will Biden get the message he was just sent on Iran?