Met een vliegend tapijt over de anti-Netanyahu protesten

Het is weerzinwekkend dat slechts een eeuw nadat hun voorouders in de havens van Jaffa en Haifa aankwamen, het "Zionisme" voor Israëls hedendaagse links slechts een marketinginstrument is, dat gebruikt wordt om zichzelf voor te stellen als de rechtmatige heersers van het land.

Caroline Glick - 11 oktober 2020

Het Israëlische Links claimt graag haar onverbiddelijke strijd tegen Premier Benjamin Netanyahu en zijn aanhangers als een ideologische strijd van democratische krachten en als het oude Zionisme, en plaatst dat tegenover de krachten van tirannie en tribalisme. De gebeurtenissen van de afgelopen weken vertellen ons het tegenovergestelde.

In 2008 sprong de toenmalige gouverneur van Alaska, Sarah Palin, op het wereldtoneel toen Republikeinse presidentskandidaat Senator John McCain het verrassende besluit nam om deze jonge, charismatische eerste termijn gouverneur te kiezen als zijn 'running mate'. Op een van de eerste foto's die na haar selectie werden vrijgegeven, stond Palin achter haar bureau in het kantoor van de gouverneur van Alaska. Te midden van de aandenkens en familiefoto's hing een kleine vlag van Israël aan haar muur.

Verbaasde Israëli's verwonderden zich over het onverwachte vertoon van vriendschap van deze tot dan toe onbekende gouverneur aan de andere kant van de wereld. Velen namen aan dat Palins steun aan Israël te danken was aan haar Evangelisch christelijk geloof. Maar terwijl haar geloof over haar positie informeerde, zo ook haar gehechtheid aan Alaska. Veel Alaskanen zien hun geschiedenis als verstrengeld met die van de staat Israël als gevolg van een weinig bekende historische episode die in 1949 plaatsvond.

Maanden na de oprichting van Israël, terwijl de Arabische legers het nog steeds van alle kanten insloten, vroeg de voorlopige regering aan Alaska Airlines, de luchtvaartmaatschappij van wat toen het Amerikaanse grondgebied van Alaska was, om de gedurfde missie op zich te nemen van het vervoeren van de Joden vanuit Jemen naar de nieuwe Joodse staat.

Over een periode van zeven maanden, in wat bekend werd als "Operation Magic Carpet", riskeerde de bemanning van Alaska Airlines dagelijks hun leven om 40.000 Joden uit Jemen naar Israël te brengen.

Alaska Airlines heeft het verhaal — vanuit het perspectief van de Alaskans — op haar website. Onder andere citeert de website stewardess Marian Metzger die zegt: "We realiseerden ons dat dit deel zou gaan uitmaken van de geschiedenis van Israël.”

En door Metzger en haar collega's werd dit ook onderdeel van de geschiedenis van Alaska, door het lot van de 49e staat in de Unie aan te sluiten met de herboren staat van het Joodse volk.

Toen Palin Israël bezocht, verwachtte ze geen bedankje van de afstammelingen van de passagiers van Alaska Airlines op zijn Aden-Tel Aviv route. Ze ging naar de westelijke muur en bad, en reisde het land door als een normale toerist om te genieten van de prachtige staat gebouwd door de gemeenschappen van Joodse ballingen die terugkeerden naar hun thuisland na 2000 jaar, gemeenschappen waarin haar staat bevoorrecht was om een hand te hebben gehad om ze thuis te brengen.

Het verhaal van de Israëlische vlag van Palin en de bijdrage van Alaska Airlines aan de vroege vervulling van de zionistische missie van Israël kwam vorige week in me op toen de Israëlische sociale media explodeerde met de publicatie van een video van een Israëliër die deelnam aan een andere bijeenzameling van ballingen - "Operation Solomon" - de luchtbrug van Ethiopische Joden naar Israël door de Israëlische luchtmacht in 1991.

Op de video's stond de gepensioneerde brigadegeneraal Amir Haskel, die als vrachtpiloot diende in die operatie. Vandaag leidt Haskel de linkse protesten tegen Netanyahu. In de video's wordt Haskel schreeuwend gezien tegen politieagenten wier families uit Ethiopië kwamen en die hem nu probeerden te beteugelen in de recente protesten buiten de residentie van de Premier in centraal Jeruzalem.

"Ik bracht je ouders naar Israël!" schreeuwde Haskel tegen een vrouwelijke agent in één clip.

En: "Je zou je moeten schamen! Schaam je je niet?!!”

De tweede video toonde hem terwijl hij hetzelfde doet met een mannelijke agent.

Haskel en zijn kameraden hebben de afgelopen maanden wild geprotesteerd tegen Netanyahu buiten zijn officiële residentie in Jeruzalem, en zijn privéverblijf in Caesarea en in het hele land. Zij hebben herhaaldelijk en opzettelijk de wettelijke beperkingen van bijeenkomsten die naar behoren door de regering en Knesset zijn goedgekeurd in hun pogingen om de pandemie van het coronavirus te bestrijden, gebroken. In de video's die vorige week zijn uitgebracht, evenals in de berichtgeving over de protesten van de afgelopen zes maanden, dringen Haskel en zijn kameraden hinderlijk op en vielen de politie aan, zeggend dat iedereen die probeert hun protesten te beperken als gevolg van bezorgdheid over de pandemie "antidemocratisch" is, en zelfs vijanden van de staat, waarvoor zij zo veel hebben gedaan om die te verdedigen tijdens hun militaire dienst.

Met andere woorden, Haskel en zijn linkse kameraden beweren dat hun vroegere dienst aan het land hen in een bevoorrechte positie plaatst in de Israëlische samenleving. Volgens hen moeten de wetten die tegen de medeburgers worden afgedwongen niet tegen hén worden afgedwongen, omdat er zonder hen geen Israël zou zijn.

Haskel is het afgelopen jaar de lieveling van de media geweest. Maar sinds de video's werden gepubliceerd, is hij het voorwerp van een vernietigende kritiek. De meeste critici hebben hun aanvallen gericht op zijn schijnbare racisme en zijn onbetwistbare neerbuigendheid. Maar er is een nog meer verontrustend, en fundamenteel aspect aan zijn gedrag.

Haskel is in feite de commandant van de grondtroepen van links met zijn uitgebreide campagne om Netanyahu en zijn aanhangers te belasteren. Haskels mening over het land is dat zijn delegitimatie van de wettig gekozen premier legitiem is omdat zijn verhaal de personificatie van het zionisme in actie is.

Hij wikkelde zich in Zionistische glorie toen hij schreeuwde tegen de politieagenten die probeerden de wet te handhaven en zijn onwettige protesten te breken: "Ik bracht je ouders!" Maar zijn gedrag toonde aan dat hij minder begrip heeft van Zionisme dan Alaska Airlines en de burgers van "the Last Frontier.”

De politie is hem geen dankbaarheid verschuldigd. Integendeel, hij is hen dank verschuldigd. Door moedig hun toewijding aan het Jodendom en het Joodse thuisland te handhaven gedurende duizenden jaren van ballingschap, gaven de Joden van Ethiopië hem de kans om deel te nemen aan de vervulling van de visie van de profeten en de inzameling de verbannenen "op de vleugels van adelaars”.

En dat is het punt. De strijd tegen Haskel en zijn kameraden, gaat tegen Netanyahu en zijn aanhangers, en gaat niet over wie het land moet leiden, maar over het doel van de staat. En het is de grote tragedie en het falen van het linkse Zionisme dat zij deze strijd voeren.

De grootouders en overgrootouders van Haskel en zijn kameraden waren Arbeiderszionisten die in de vroege decennia van de twintigste eeuw naar Israël kwamen om het Joodse Gemenebest te herbouwen. Inderdaad, ze wilden dat de toekomstige staat een socialistische staat zou zijn. Maar ze kwamen niet naar Israël om als pioniers te leven omdat ze socialisten waren. Net als de Joden uit Jemen en Ethiopië en uit de vier hoeken van de aarde, kwamen ze omdat ze Joden waren. Hun specifieke Zionisme was een reactie op het falen van de Europese emancipatie die leidde tot massale assimilatie van Joden aan de ene kant en de opkomst van het moderne uitroeiings-antisemitisme aan de andere kant. Als Haskels grootouders voor hun socialistische idealen hadden willen leven in plaats van voor hun Joodse idealen, dan zouden ze naar New York zijn geëmigreerd en vakbonden hebben opgericht en socialistisch beleid hebben opgedrongen, zoals zoveel Joodse socialisten uit Oost-Europa dat op dat moment deden.

Maar nu, weerzinwekkend, slechts honderd jaar nadat hun voorouders begonnen te arriveren in de havens van Jaffa en Haifa, en 29 jaar na "Operatie Solomon", hebben Haskel en zijn kameraden het contact met het moederschip verloren. "Zionisme" is voor hen geen geloofsartikel of zelfs geen ideologische positie. Het is een marketinginstrument dat ze gebruiken om zichzelf te presenteren als de rechtmatige heersers van Israël. De afgelopen tien jaren hebben linkse partijen het gebruikt om hun radicale standpunten te verbergen. In 2015 noemde de linkse partij zichzelf "De Zionistische Unie", terwijl ze een post-Zionistisch platform aanbood. In 2019 noemde de linkse partij zichzelf "Blauw-Wit" om haar ideologische nihilisme en blinde zoektocht naar macht te verbergen.

De "Bijeenverzameling van bannelingen" (kibboets galuyot) die de verbeelding zo boeide en sprak tot de dromen van Joden door millennia van vervolging, verdrijving en slachting, is voor Haskel en zijn collega's slechts een richtingsbord bij een kruising op de snelweg in Tel Aviv waar zij demonstranten sturen om te blokkeren op een semi-regelmatige basis.

Haskel viel instinctief de politieagenten aan als ondankbare ellendelingen, omdat hij ofwel het doel van het land vergat, of nooit echt begreep. Voor hem gaat het gevecht over het wegnemen van de macht van die irritante Joden die geloven in de visie van zijn grootouders, en het voor zichzelf en zijn vrienden te grijpen, in naam van de erfenis van zijn grootouders.

Afgezien van de media, die slijmende steun geeft aan iedereen die tegen Netanyahu is, is de machtigste bondgenoot van Haskel en zijn kameraden in hun de wet overtredende, minachtende protesten: Procureur-generaal Avichai Mandelblit. Net als dezen gebruikt Mandelblit geladen taal om te proberen een ideologisch laagje te geven aan zijn zichzelf verheerlijkende gedrag.

Mandelblits minachting voor het publiek werd vorige maand prominent vertoond door opmerkingen die hij maakte op een Rosh Hashanah etentje met zijn ondergeschikten.

Mandelblit verwees naar zichzelf als de "hoeder van de democratie", en besteedde het grootste deel van zijn toespraak aan het aanvallen van zijn critici - die zijn besluit om Netanyahu aan te klagen voor omkoping en voor schending van de vertrouwensaanklachten voor zijn vermeende pogingen om positieve berichtgeving van nieuwsuitzendingen te winnen - zien als juridisch maar normatief gebrekkig. Mandellit zei spottend: "De ramen [van dit gebouw] zijn afgesloten voor de geluiden van buitenaf."

Mandelblit uitte pure minachting voor de gekozen leiders van Israël, wiens kritiek op zijn acties hij als antidemocratisch en erger aanviel. Hij verwees naar de kritiek van minister van Openbare Veiligheid, Amir Ohana, op zijn gedrag als "een terreuraanslag op de democratie”.

En aan het einde van zijn opmerkingen ging hij over tot de anti-Netanyahu protesten georganiseerd door Haskel en zijn kameraden. Onder verwijzing naar hen was Mandelblit poëtisch over het "grondrecht om te protesteren" in een democratie.

De afgelopen weken hebben de ondergeschikten van Mandelblit de politie opgedragen Haskel en zijn collega Netanyahu-haters niet aan te klagen voor het overtreden van de wetten tijdens hun protesten, opdat hun democratisch recht om te protesteren niet met voeten zou worden getreden.

De flagrante tegenstrijdigheid in de opmerkingen van Mandelblit - zijn ziedende afwijzing van "geluiden van buitenaf" door degenen die zich verzetten tegen zijn diep omstreden pogingen om ander wettig politiek gedrag te criminaliseren, om Netanyahu uit de macht te verdrijven enerzijds, en zijn zelfingenomen verdediging van het "grondrecht om te protesteren" in het spreken over Haskel en zijn maten als Netanyahu-haters anderzijds - is verontrustend vergelijkbaar met het verhaal dat door de video's van Haskel wordt geopenbaard.

Haskel verwierp het fundament van het zionisme door dankbaarheid te eisen van de kinderen van het Ethiopische Jodendom, en hij verheerlijkt de bijdrage die hij heeft geleverd aan een van zijn grootste triomfen — de luchtbrug van de Ethiopische Joden naar Israël. Mandelblit onthulde zijn minachting voor de democratie door de legitimiteit van gekozen leiders te verwerpen en tegelijkertijd het recht van anti-Netanyahu betogers te handhaven om de wetten te breken in naam van "democratie".

De anti-Zionistische uitbarstingen van Haskel en de antidemocratische toespraak van Mandelblit tonen aan dat Israël niet in de greep is van een ideologische strijd tussen twee concurrerende ideologische kampen. In plaats daarvan wordt een grote meerderheid van de Israëli's die zich aangesloten voelt bij hun toewijding aan zionisme en democratische normen, wordt aangevallen door een agressieve, hatelijke en arrogante minderheid waarvan de leiders cynisch de Zionistische concepten en de taal van de democratie gebruiken voor hun krachteloze en nihilistische poging om de macht te krijgen.

Caroline Glick is een prijswinnende columniste en auteur van "The Israel Solution: A One-State Plan for Peace in the Middle East."

Bron: A magic carpet ride over the anti-Netanyahu protests