De oorlog tegen Christenen

Christenen worden vaak vervolgd in moslimlanden. Het bereikte een hoogtepunt in de vorige eeuw, maar het duurt nog steeds voort in het Midden-Oosten, Afrika en Azië.

door Clifford D. May - 25 december 2019

Boos dat ben ik, in de dagen voorafgaand aan Kerstmis, als ik me heb ondergedompeld in De Dertigjarige Genocide: Turkije's Vernietiging van de christelijke minderheden, 1894-1924.

De auteurs van dit onlangs gepubliceerde, uitvoerig onderzochte, 500 pagina's tellende boek zijn Benny Morris en Dror Ze'evi, historici van de Israëlische Ben-Gurion Universiteit van de Negev. "We zijn dit project begonnen op zoek naar de waarheid over wat er met de Ottomaanse Armeniërs is gebeurd tijdens de Eerste Wereldoorlog", leggen ze uit. Wat ze vonden was "onweerlegbaar" bewijs van een Turkse genocide van 1915-1916.

Twee weken geleden stemde de Amerikaanse Senaat unaniem voor een resolutie, die mede door de senatoren Robert Menendez (D-NJ) en Ted Cruz (R-Texas) werd gesteund, om "de Armeense genocide te herdenken door middel van officiële erkenning en herdenking."

Het Witte Huis keurde dit af met het argument dat een dergelijke verklaring niet nuttig was gezien de moeilijke situatie van de Turks-Amerikaanse betrekkingen. Ankara heeft beweerd dat er in tijden van oorlog en onrust wreedheden plaatsvinden, maar dat het nooit de bedoeling was om een hele gemeenschap te liquideren.

De Dertigjarige Genocide levert ruimschoots bewijs van het tegendeel. Maar het gaat verder, het maakt duidelijk dat het Osmaanse Rijk in zijn laatste jaren, de Jong-Turken die na de ineenstorting van het Osmaanse Rijk aan de macht kwamen, en zelfs Mustafa Kemal Atatürk, de vader van de moderne Turkse natie, niet alleen de Armeniërs, maar alle "kleine christelijke gemeenschappen in Azië als een gevaar voor het voortbestaan van hun staat zijn gaan beschouwen en zich van dit gevaar hebben willen bevrijden."

De gebruikte methoden waren onder meer "massamoord, uitputting, verdrijving en gedwongen bekeringen." In 1924 hebben ze Klein-Azië gezuiverd van haar vier miljoen christenen.

Onder hun motivaties waren volgens de professoren Morris en Ze'evi "angst voor buitenlandse machinaties en inmenging, Turks nationalisme, etnische rivaliteit, economische afgunst, en de wens om politieke en sociale dominantie te behouden". De daders zochten naar macht, rijkdom en seksuele bevrediging.

Maar er was nog een andere factor, een "politiek incorrecte" zelfs om te bespreken: "Als een ethos en een ideologie, speelde de Islam een kardinale rol in het hele proces, in elk van de fasen."

"We stellen hier niet dat de islam één enkel dogma is, erger dan andere religieuze dogma's," leggen de auteurs uit. "De Islam heeft verschillende stromingen, en individuele moslims voelen zich verschillend over vragen van de praktijk, Schriftuurlijke interpretatie, en moreel gedrag. Inherent aan de Islam zijn humanistische en gematigde tradities, en, zoals we in onze conclusie benadrukken, leefden christenen eeuwenlang in relatieve veiligheid onder Ottomaanse heerschappij. Inderdaad, hun stand was waarschijnlijk veiliger dan die van joden of moslims onder christelijke regeringen gedurende dezelfde eeuwen."

Toch was de "islam" een belangrijke drijfveer in de oorlog tegen de christenen. "Ottomaanse autoriteiten riepen de jihad op om de moslimmassa's te mobiliseren voor een bloedbad en plundering. Daders haalden de jihad en het moslimrecht meer in het algemeen aan om hun acties uit te leggen en te rechtvaardigen, zelfs om te beargumenteren dat deze acties verplicht waren. ... De islam was de lijm die de daders van Turken, Koerden, Circassiërs, Tsjetsjenen en Arabieren samenbond en was het gemeenschappelijke kenmerk van de identiteit die hen scheidde van hun christelijke slachtoffers."

Het is nuttig om de historische gegevens recht te zetten. Belangrijker is te erkennen dat de oorlog tegen de christenen niet is afgelopen in de vorige eeuw. Het gaat tot op de dag van vandaag door in het Midden-Oosten, Azië en Afrika.

De ontkerstening van Syrië, Irak, Gaza en de Westelijke Jordaanoever is in volle gang. In de Islamitische Republiek Iran zijn de naar schatting 300.000 overgebleven christenen bij wet verboden om in het openbaar te bidden of te zingen, zoals Nina Shea, een godsdienstvrijheidsdeskundige van het Hudson Instituut, aan Al Arabiya heeft uitgelegd (ironisch genoeg een van de weinige mediakanalen die dit verhaal plaatsen). Ze voegde eraan toe: "Het regime wil christenen intimideren om hun religie niet te vieren, niet te handelen naar hun religie, of geen uiterlijke tekenen daarvan te hebben, zoals het dragen van een kruis."

Mevrouw Shea heeft ook geschreven over de benarde situatie van de Chinese christenen. Een ander strijdtoneel voor christenen ligt in Afrika. In een essay voor The Wall Street Journal van vorige week schrijft de Franse filosoof Bernard-Henri Lévy dat in Nigeria, het dichtstbevolkte land van het continent, de oorlog die tegen de christenen wordt gevoerd "massaal is en gruwelijk in brutaliteit. En de wereld heeft het nauwelijks opgemerkt."

De daders zijn Fulani, een grote etnische groep, waarbinnen een "gewelddadig element", moslims die mogelijk verbonden zijn met Boko Haram, "het grootste deel van de 2040 gedocumenteerde terroristische sterfgevallen in het land in 2018 voor zijn rekening nam." Hij voegt eraan toe dat "terwijl Boko Haram beperkt is tot misschien maar 5% van het Nigeriaanse grondgebied, de Fulani-terroristen in het hele land actief zijn".

Volgens Levy doet de regering weinig om de slachtoffers te helpen. Veel Nigeriaanse militairen en overheidsfunctionarissen zijn zelf Fulani, waaronder president Muhammadu Buhari.

In Lagos, de grootste stad van Nigeria, vertelt een Fulani-man aan de heer Levy: "De christenen zijn honden en kinderen van honden... Er is hier geen plaats voor vrienden van de blanken, die onrein zijn."

Kort daarna biedt een verkoper de heer Levy "portretten van Osama bin Laden en de Turkse president Recep Tayyip Erdoğan." De verkoper vertelt hem dat "de Christenen uiteindelijk zullen vertrekken en dat Nigeria er 'vrij' van zal zijn."

Wat ik hier vertel, kan uw kerstmis-gedachten niet vrolijker gemaakt hebben. Maar te midden van de feestdagen denk ik dat u een gedachte - misschien zelfs een gebed - moet doen voor christenen die in verre landen worden vervolgd. Dat is precies het soort boosheid dat ik heb.

Bron: The war against Christians - www.israelhayom.com