De donkere kant van 'America First' zou Israël zorgen moeten baren

 

Door Jonathan S. Tobin - 7 oktober 2019

Trumps verraad van de Koerden aan de Turken betekent niet dat hij de regio ook aan Iran zal overlaten. Maar Netanyahu en de Arabische staten moeten zich zorgen maken over de situatie.

Achteraf gezien moet niemand geschokt zijn door het nieuws dat de Verenigde Staten het groene licht hebben gegeven aan Turkije voor een militaire inval om Koerdische troepen uit het noorden van Syrië te verdrijven. Trump is heel duidelijk geweest over het willen afsnijden en weggaan uit het conflict in Syrië toen de ISIS-terroristen die hij had gezworen om te verslaan, werden verslagen. Bovendien heeft hij campagne gevoerd voor het presidentschap door te beloven een einde te maken aan de Amerikaanse betrokkenheid bij de oorlogen in het Midden-Oosten. Als algemene regel heeft hij ook niet veel sympathie getoond voor de benarde situatie van kleine landen en volkeren die bedreigd worden door hun grotere buren.

Maar hoewel deze wens om Amerikaanse betrokkenheid bij oorlogen zoals de hardnekkige conflicten in Irak en Afghanistan te vermijden en de kern vormt van zijn "America First" buitenlandse politiek, zijn er altijd twee uitzonderingen geweest in zijn neo-isolationistische instincten: Israël en Iran. Nu de regio de gevolgen op lange termijn van de tragedie die zich in Noord-Syrië gaat voltrekken, beoordeelt, is de vraag of dit Israël, evenals de regionale Arabische staten, overlaat aan de tedere barmhartigheid van Teheran en zijn bondgenoten, net zoals hij de Koerden verraden heeft nadat zij moedige en onschatbare bondgenoten in de strijd tegen ISIS bleken te zijn.

Trump mag dan denken dat de benarde situatie van de Koerden eenvoudigweg niet zijn probleem is. Maar toch heeft hij een echte affiniteit voor Israël aangetoond, door het ten val brengen van zeventig jaar gevoerde buitenlandse politiek van de V.S., door het erkennen van Jeruzalem als zijn hoofdstad, het verplaatsen van de VS-ambassade vanuit Tel Aviv, het annexeren van de Hoogten Golan en het eisen van een verantwoordingsplicht van de Palestijnen voor hun steun aan terrorisme en hun onwilligheid om vrede te sluiten.

Op dezelfde manier was het standpunt van de president over Iran in flagrante tegenspraak met al zijn andere standpunten over het Midden-Oosten.

Trump is tegen de nucleaire overeenkomst van president Barack Obama met Iran uit 2015 als het slechtste akkoord in de geschiedenis en maakte zijn gelofte waar om het af te schaffen. Hij heeft opnieuw economische sancties opgelegd aan het islamistische regime met verwoestende gevolgen voor hun vermogen om hun terroristen te blijven financieren. Het doel van dit "maximale druk"-beleid is niet alleen om opnieuw te onderhandelen over een pact dat Iran in wezen een legale weg naar kernwapens gaf, maar ook om zijn steun voor hun terrorisme en illegale raketprogramma te stoppen. Trump verdient lof voor het vasthouden aan deze lijn.

Zijn houding ten opzichte van Israël en Iran was ook identiek aan die van de meer traditionele conservatieven die op andere fronten op hun hoede waren over zijn "America First"-instincten. Maar toen Iran de spanningen in de regio wilde laten escaleren met aanvallen op schepen in de Perzische Golf om de Europeanen en de Verenigde Staten bang te maken en te laten denken dat oorlog het enige alternatief was voor een terugkeer naar de Obama-deal, weigerde Trump het aas te slikken en militair te reageren op hun provocaties. Dat was geen vergissing. Toch lijkt het feit dat zijn beslissing om geen represailles te nemen voor het neerschieten van een Amerikaanse drone of voor aanvallen op twee grote Saoedische oliefaciliteiten meer te maken te hebben met het advies van isolationisten als Fox News commentator Tucker Carlson en Sen. Rand Paul (R-Ky.) dan met een nuchtere inschatting van de situatie en dat blijft verontrustend.

De aankondiging van Trump over de aanval van Turkije op de Koerden, plaatst die bezorgdheid echter in een nog zorgwekkender context.

Er is zoveel mis met dit besluit.

Met Turkije zijn weg laten vinden in Syrië ten koste van de Koerden is niet alleen een gruweldaad in de maak, maar het is een groot geschenk aan een van de ergste spelers in de regio: De Turkse president Recep Tayyip Erdogan. Erdogan en zijn islamistische partij werken aan de vernietiging van de laatste restanten van de Turkse democratie, waardoor het land ongeschikt wordt voor verdere toetreding tot de NAVO-alliantie. Hij is ook een stevige antisemiet en een vijand van Israël, die - als hij meer invloed in de regio zou krijgen - het conflict met de Palestijnen zou aanwakkeren en de pogingen om een bondgenootschap tussen de Joodse staat en Arabische regimes die door Iran worden bedreigd, zou ondermijnen. Evenmin is het mogelijk te geloven dat deze Amerikaanse gunst aan Turkije ertoe zal leiden dat Ankara zal helpen om Iran te isoleren.

Bovendien is het verraad van de Koerden niet alleen immoreel. Het ontneemt de Verenigde Staten elke geloofwaardigheid voor die naties die Amerika zien als tegenwicht voor de invloed van Iran en de inspanningen van Rusland om de oude invloedssfeer van de Sovjet-Unie te herstellen.

De belofte van Trump dat hij Turkije zal stoppen met het misbruiken van de Koerden is oneerlijk. Als hij de Amerikaanse troepen uit de regio terugtrekt, hoe zal hij dan wel zijn woord houden? Het antwoord is dat hij dat niet kan, en zijn opmerkingen over het feit dat Syrië niet de strijd van Amerika is, geven de garanties aan zijn leugen.

Het is in dit licht dat verschillende andere berichten uit de regio moeten worden begrepen.

Het feit dat de Israëlische minister van Buitenlandse Zaken Israël Katz met verschillende Golfstaten onderhandelt over niet-aanvalssamenwerking is zeer goed nieuws en eveneens een teken dat het isolement van Israël in de regio tot het verleden behoort. De Golfstaten zouden dit echter niet in overweging nemen als ze niet bang zouden zijn dat Trump hen alleen zal laten om Iran onder ogen te zien.

Ook het nieuws dat Saoedi-Arabië een toenadering tot zijn Iraanse aartsvijand overweegt is een nieuwe schokkende ontwikkeling die Israël en de andere Golfstaten zorgen moet baren. Terwijl het moeilijk is om die twee naties voor te stellen als vijanden te zijn, wat Trump in Syrië doet is potentieel vergelijkbaar met de acties van Obama die de Arabische wereld ertoe noodzaakten om op te houden met te denken over de Verenigde Staten als bondgenoot waarop zij konden rekenen.

Trump is een vluchtige en inconsistente buitenlands-beleid speler, zodat deze beweging noodzakelijk geen verraad van Israël op Iran waarborgt . Maar door de isolationistische logica van "Amerika Eerst" te volgen, schijnt hij de fout van zijn voorganger in het terugtrekken van Irak nu nogmaals in het kalmeren van Iran te herhalen. Dat is een tragedie voor de Koerden, voor de Amerikaanse eer en zeker voor de rest van het Midden-Oosten.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van het JNS-Joods Nieuwssyndicaat. Volg hem op Twitter op: @jonathans_tobin.

Bron: The dark side of ‘America First’ should worry Israel - JNS.org