December Dilemma

16 december 2019 - door Alec Goldberg, Israël Directeur

Als Russische Jood denk ik dat ik nog niet eens van Chanoeka had gehoord vóór de 'glasnosttijd'. Mijn ouders zelf, hoewel ze allemaal volledig Joods zijn, waren zich ook niet bewust van de betekenis van Pesach, laat staan van de minder belangrijke Joodse feestdagen. In de USSR was geloven in God en het openbaar maken ervan geen optie - niet als je hoopte een fatsoenlijke baan en sociale status te krijgen. Voorafgaand aan Gorbatsjovs perestrojka was de enige grote wintervakantie "noviy god", Nieuwjaar. Natuurlijk waren er op 7 januari ook mensen die "rozhdestvo" (Kerstmis) vierden. Degenen die het serieus meenden, gingen de avond ervoor naar de kerk - een bouwwerk met een uivormig dak -. Maar deze mensen waren er maar heel weinig, en als Jood kon ik niet eens overwegen om me bij hen aan te sluiten. Het waren immers wij, de Joden, die hun Christus hadden gedood, zoals zo velen van hen echt geloofden, en die niet zouden aarzelen om het mij te vertellen, als ze dronken of boos waren.

 

Snel door naar de beginjaren van Poetins heerschappij. Ik kwam naar Israël, en kort daarna nam ik een Messiaans-Joodse identiteit aan in dit nieuwe land, en ik werd geconfronteerd met een vraag: welke feestdagen vier ik nu, nu ik niet langer een Joodse agnosticus ben die in Rusland woont, maar een Israëlische Messiaanse Jood? "Noviy god" is niet echt een optie, redeneerde ik. Ten eerste is het een wereldlijke feestdag. Voor een ander, als Jood, wilde ik nu de Joodse kalender volgen, een kalender die al vier nieuwjaarsfeesten bevatte, en ik had dus zeker geen andere nodig.

Als iemand die waarde hecht aan de Joodse geschiedenis en traditie, was het voor mij belangrijk om Chanoeka te bezien. Als gelovige in Christus dacht ik ook aan Kerstmis. Maar kon ik beide vieren? De gewoonte om de geboorte van Christus te vieren, wordt door de meeste Messiasbelijdende Joden als heidens beschouwd, en als zodanig zien velen van ons af van het vieren van Kerstmis. Maar gericht op het idee dat het een viering van de geboorte van de Messias is, kan Kerstmis eigenlijk gezien worden als een Joodse feestdag, redeneerde ik. Waarom vieren we dan geen Kerstmis?

In de loop van mijn eerste jaren in Israël zouden deze gedachten elk jaar in december door mijn hoofd gaan. Om aan dit dilemma aandacht te geven, moest ik nu beslissen wat ik mijn jonge, in Israël geboren dochter, die niets weet over heidendom, of over Joods-niet-Joods "scheiden van de wegen", en bijna niets over de Russische cultuur, als ze het vraagt, moest vertellen: "Papa, ik wil dit jaar een kerstboom - het is zo mooi als hij verlicht is met gekleurde bollen! Alsjeblieft, papa, p-l-e-e-e-a-s-e, mogen we er een hebben?"

En toen werd er een nieuwe twist aan de mix toegevoegd. Of beter gezegd, een oude twist. Ik heb onlangs gehoord van een nieuwe culturele trend in Israël, weer een wintervakantieviering. Kun je raden hoe het heet? Ik zal je een hint geven: het is Russisch van oorsprong. Dit laatste Israëlische feest van het nieuwe Gregoriaanse kalenderjaar wordt "noviy god" genoemd... en niet alleen door mijn Russisch sprekende mede-immigranten, maar ook door autochtone Israëliërs.

Wat is het nut van dit alles? Identiteiten zijn lastig, en ze ontwikkelen zich op lastige manieren. Soms, op moeilijker manieren dan we zouden willen. Maar is dat niet hoe het leven is in het algemeen?

Bron: December Dilemma – Caspari Center