Brexit, de EU en democratie

door Thierry Meyssan - 11 september 2019

Koude Oorlog 2.0, United Kingdom

Gedurende het ontbinden van de USSR probeerden Frankrijk en Duitsland hun plaats in de wereld te behouden door het probleem van hun omvang op te lossen tegenover de Amerikaanse reus. Ze besloten de twee Duitslanden te herenigen en samen te smelten in een supranationale staat: de Europese Unie. Gewapend met hun ervaringen op het gebied van interstatelijke samenwerking dachten zij dat het mogelijk was om deze supranationale staat op te bouwen, ondanks het dictaat van minister James Baker, die een gedwongen uitbreiding naar het oosten voorstond.

Tijdens de debatten over het Verdrag van Maastricht verzetten de Gaullisten zich tegen "Europees supranationalisme" en "soevereinisme". Zij stelden het nationale kader gelijk aan democratie en de Europese schaal aan de bureaucratie. Daar tegenover, om hun verzet te overwinnen, begonnen president François Mitterrand en kanselier Helmut Kohl, met het verwarren van de democratische soevereiniteit (alleen het volk is soeverein) met een nationalistische soevereiniteit (de natie is het enige bekende kader voor de uitoefening van democratische macht). Vervolgens assimileerden ze alle vormen van "soevereinisme" met "chauvinisme" (het feit dat ze alles wat nationaal uitstekend is in aanmerking nemen en alles wat vreemd is verachten).

Dit Verdrag werd aangenomen en veranderde een systeem van interstatelijke samenwerking (de Europese Economische Gemeenschap) in een supranationale staat (de EU), ook al was er nog steeds geen "Europese natie".

De geschiedenis wordt herschreven om nationalisme gelijk te stellen aan oorlog en om de sporen van anti-Russische chauvinistische politiek uit te wissen. Frankrijk en Duitsland richtten een binationale televisiezender op, Arte, wiens programma's het nazisme en het sovjetisme moesten presenteren als twee totalitaire regimes die door hetzelfde nationalisme werden geproduceerd. Het Duitse nationalisme werd verward met het nazi-ras (hoewel het onverenigbaar is met het Germaanse nationale idee gebaseerd op taal en niet op ras). En de sporen van de pogingen van de Sovjet-Unie om een antinazistische alliantie te bezegelen werden gewist. Op deze manier werd de betekenis van het Verdrag van München en het Molotov-Ribbentrop-pact veranderd.

Dertig jaar later waren de instellingen die gedurende 6 jaar tijd werden ontworpen, en ontwikkeld in 12 jaar tijd, onhandelbaar na 28 jaar, zoals de VS had verwacht. De Europese Unie is een economische reus geworden, maar er is nog steeds geen Europees land. De volkeren van Europa hebben hun democratische soevereiniteit grotendeels verloren en hun staten hebben hun nationale soevereiniteit verloren, maar er is nog steeds geen gemeenschappelijke politieke ambitie.

 

Het enige wat je hoeft te doen is een soldaat van het Europese leger in ontwikkeling vragen of hij er klaar voor is om "voor Brussel te sterven" en te zien hoe hij naar adem hapt om de omvang van deze vergissing te meten: hij is bereid zijn leven te geven alléén voor zijn volk, niet voor de Europese Unie.

De mythe dat "de EU ook vrede is" heeft de Nobelprijs voor de vrede van 2012 gewonnen, maar:

- Gibraltar is nog steeds een Britse kolonie op Spaans grondgebied;

- Noord-Ierland is een andere kolonie op Iers grondgebied;

- en bovenal wordt het noorden van Cyprus nog steeds bezet door het Turkse leger.

Frankrijk en Duitsland dachten ten onrechte dat het historisch Brits particularisme met het verstrijken van de tijd zou verdwijnen in de supranationale staat. Daarbij werd vergeten dat het Verenigd Koninkrijk geen egalitaire republiek is, maar een parlementaire klassenmonarchie.

Door de overblijfselen van haar koloniale rijk in West-Europa heeft het Verenigd Koninkrijk zich nooit kunnen aansluiten bij het Frans-Duitse supranationale staatsproject. Het weigerde hele delen van het Verdrag van Maastricht, inclusief de supranationale munt, de euro. De interne logica van de euro drong aan op versterking van de alliantie met de Verenigde Staten, waar de euro dezelfde cultuur deelt als sommige van de elites. Het leek doeltreffender om zijn invloed in de wereld te handhaven door te vertrouwen op de militaire macht van Washington, in plaats van op de economische kracht van Brussel. Daarom overwoog de regering-Bush in 2000 om het Verenigd Koninkrijk in de NAFTA op te nemen en zijn vertrek uit de EU te organiseren.

Feit is dat het Britse parlement nooit een keuze heeft gemaakt tussen de twee zijden van de Atlantische Oceaan. Pas in 2016 besloot het volk om voor een Brexit te kiezen. Maar de mogelijke terugtrekking van het Verenigd Koninkrijk uit de EU heeft opnieuw een plaag op gang gebracht die men vergeten was. De instelling van een douanegrens tussen de twee Ierlanden doet vragen rijzen over het Ierse vredesakkoord (bekend als het "Goede Vrijdagakkoord") tussen de Republiek Ierland en het Verenigd Koninkrijk. Deze overeenkomst is echter niet bedoeld om het probleem op te lossen, maar om het te bevriezen (door een beroep te doen op het religieuze beginsel van de vereniging).

Het Britse politieke systeem is gebaseerd op tweepoligheid. Het komt fysiek neer op de banken van het Lagerhuis, waar de afgevaardigden tegenover elkaar zitten en niet in een vergaderzaal. Brexit roept twee existentiële vragen op: of ze al dan niet tot de EU behoren en of ze de kolonisatie in Noord-Ierland al dan niet in stand willen houden. Iedereen heeft de afgelopen drie jaar gezien dat het Parlement geen meerderheid kon bereiken voor een van de vier mogelijke opties. Deze situatie heeft de Britse economie zwaar getroffen. Volgens een vertrouwelijk rapport van de coalitie worden de bankprovisies in Londen steeds minder, en wordt nu meer en meer op Wall Street verdiend. De Britse financiële suprematie is sinds 2008 aan het afnemen en brokkelt af.

Het Britse politieke systeem is pragmatisch. Het is nooit als zodanig gezien en nooit geschreven. Het is het resultaat van duizend jaar van confrontaties en machtsstrijd. Volgens de huidige stand van de constitutionele traditie heeft de monarch alleen macht als het voortbestaan van de natie op het spel staat. Daarom heeft de koningin besloten het parlement te schorsen ("verlengen") om haar Premier in staat te stellen de situatie te deblokkeren. Normaal gesproken heeft de Koningin het recht om het parlement slechts om technische redenen (bijvoorbeeld verkiezingen) te schorsen en vooral om de democratie niet tussen haakjes te plaatsen.

Het is zeer interessant om de emotie te zien die in het Verenigd Koninkrijk door de beslissing van de koningin is gewekt. Iedereen die zich tegen Brexit verzet, beseft dat ze drie jaar in steriele discussies hebben doorgebracht en de grens van de democratie hebben bereikt. Sommigen, ook op het Europese continent, ontdekken met verbazing dat democratie de gelijkheid van alle burgers veronderstelt en dus onverenigbaar is met wat er nog over is van een klassenmonarchie.

Dit misverstand zelf verwijst naar de oprichting van Europese autoriteiten naar het model van Winston Churchill. Het is voor hem nooit het geval geweest om democratieën te verenigen of een democratische supranationale staat te creëren, maar om het bestaan van een hegemoniale macht op het Europese continent te voorkomen. Dat wil zeggen, tegelijkertijd om te voorkomen dat Duitsland opstaat en de Sovjet-Unie tegemoet treedt. In tegenstelling tot de slogans die hij op bewonderenswaardige wijze gebruikte, was het niet in strijd met het communistische model, maar om het beleid voort te zetten dat hij tijdens de Tweede Wereldoorlog had gevoerd: het verzwakken van de twee belangrijkste continentale mogendheden, Duitsland en Europa. De USSR, die hij van juni 1941 tot september 1943 alleen toeliet om tegen elkaar te vechten zonder tussenkomst van een Brits leger, inclusief de koloniën.

Het is dan ook niet verwonderlijk dat François Mitterrand, die samen met Winston Churchill deelnam aan het oprichtingscongres van Den Haag in 1948, zich geen zorgen maakte over het democratisch tekort van de supranationale staat die hij zich bij de ontbinding van de USSR met Helmut Kohl had voorgesteld.

 

Boris Johnson is een zuiver product van het Eton College, hoewel gedeeltelijk opgegroeid in de Verenigde Staten (in 1996 zag hij af van de Amerikaanse nationaliteit om zich kandidaat te stellen voor de verkiezingen in het Lagerhuis). Hij is een discipel van de twee grote figuren van het Britse Rijk. Als eerste van Benjamin Disraeli, de premier van koningin Victoria. Hij leende zijn concept van "Conservatism One Nation": rijkdom verplicht tot sociale verantwoordelijkheid; de elite (hogere klasse) verplicht tot werk geven aan de arme klassen, zodat iedereen op zijn plaats blijft. Daarnaast Winston Churchill, aan wie hij een boek heeft opgedragen.

Theresa May had achtereenvolgens drie verschillende sporen overwogen om het vertrek uit de EU te compenseren: om de agent van de Chinese yuan-exchange in het Westen worden, de "speciale relatie" met Washington versterken en het Gemenebest (Global Britain) nieuw leven inblazen. Boris Johnson, ondertussen, met de continuïteit van zijn modellen door zich te concentreren op "speciale relaties" met de Verenigde Staten en zich te storten in de armen van President Trump tijdens de G7, hoewel hij zijn standpunten niet deelt, noch in de economie, noch in de internationale politiek. Het is ook logisch dat hij in de Skripal-zaak schaamteloos tegen Rusland had gelogen en dat hij niet alleen de Britse terugtrekking uit de EU wilde, wat de prijs ook was, maar dit supranationale continentale avontuur saboteerde.

Als Boris Johnson premier zal blijven, zal de internationale politiek van het "Perfide Albion" erin bestaan Washington te adviseren om de conflicten tussen Brussel en Moskou op te blazen.

Bron: Brexit, The EU And Democracy – OrientalReview.org