De aanklager heeft zichzelf tot rechter gemaakt

Het publiek dat op Netanyahu heeft gestemd, zegt niet dat hij onschuldig is. Zij zeggen dat de aanklager niet kan beslissen of hij al dan niet als eerste minister aanblijft.

door Amnon Lord - 2 oktober 2019

Voorafgaand aan het weekend komen een aantal processen samen. Een daarvan is het begin van de pre-aanklacht hoorzitting van premier Benjamin Netanyahu. De tweede is de schijnbaar vastgelopen onderhandelingen tussen de Likud en Blauw-Wit. Ten derde dreigt de Likud het mandaat terug te geven om een regering te vormen en de president toe te staan het aan iemand anders toe te wijzen.

Dit is een situatie die vraagt om na te denken over wat het beste is voor Israël, en op basis daarvan de verschillende processen te sturen en flexibel te zijn - vooral de juridische processen. Ondanks de gevoelens van velen ter rechterzijde, en misschien ook van sommigen ter linkerzijde, zijn er mensen die vinden dat de resultaten van "opnieuw verkiezingen" goed - om niet te zeggen ideaal - waren voor het nationale kamp, omdat ze van Likud en Blauw-Wit eisen dat ze het eens worden over een eenheidsregering.

Zo'n regering zou, zoals velen zich al hebben gerealiseerd, worden geleid met twee mensen die als Premier zullen rouleren, elk voor twee jaar. En er is geen twijfel mogelijk dat Benjamin Netanyahu de eerste ronde op zich zou moeten nemen. Het is niet belangrijk of er iemand anders in de rij staat om de komende twee jaar te dienen. Iedereen die daar op aandringt, is meer geïnteresseerd in het verdringen van Netanyahu uit het politieke leven, dan in een eenheidsregering.

In een Facebook-bericht, dat de dag na de verkiezingen werd gepost, zette professor Ruth Gabizon haar gedachten neer, die zuiverder klonken dan de wirwar van drukte en hysterie die de meeste vormgevers van de publieke opinie kenmerkt. Allereerst moet het BDS (Bibi Derangement Syndrome) in Israël tot rust komen. Het publiek heeft niet besloten dat Netanyahu moet gaan. De procureur-generaal, de openbare aanklager en hun staf moeten zich realiseren, zoals Gabizon schreef, dat "zelfs in Netanyahu's juridische zaken, het politieke systeem verstandig moet werken. Wettelijk gezien, kan hij niet als leider na de verkiezing worden verworpen. De regeling moet fundamenteel politiek zijn, en het is goed dat [het politieke systeem] vrij is om deals voor te stellen die stabiliteit mogelijk maken en niet noodzakelijkerwijs een directe onschuld voor Netanyahu eisen. Dat is een zaak die strikt legaal is, en het is van vitaal belang dat ze niet wordt afgeschilderd alsof dit zou bepalen of de rechtsstaat leeft of sterft."

Maar nu moeten we ermee aan de slag: de aanklager in Israël heeft zich tot een rechtbank gemaakt. Wachten op het resultaat van de hoorzitting is als wachten op een veroordeling. Het feit dat dit in dit land een geaccepteerde praktijk is, betekent niet dat het een proces is dat voldoet aan de democratische grondwettelijke normen. Zeker toen bij de laatste twee verkiezingen een zeer groot deel van het publiek tegen het standpunt van de wetshandhaving ten aanzien van de minister-president stemde. Het is niet zo dat het publiek zegt dat Netanyahu onschuldig is; ze zeggen alleen dat het niet de wetshandhavers zijn die moeten beslissen of hij al dan niet als premier kan blijven dienen.