www.wimjongman.nl
De wederkomst van Saturnus - Deel 14: Enlil, 'God der Goden'
30 december 2021 - door Derek Gilbert
Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7 - Deel 8 - Deel 9 - Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13 - Deel 14 - Deel 15 - Deel 16 - Deel 17 - Deel 18 - Deel 19 - Deel 20 - Deel 21
Deel 22 - Deel 23 - Deel 24 - Deel 25 - Deel 26 - Deel 27 - Deel 28 - Deel 29 - Deel 30 - Deel 31
Deel 32 - Deel 33 - Deel 34 - Deel 35
href="https://www.wimjongman.nl/nieuws/2021/komst-saturnus10.html" target="_blank">Deel 10 - Deel 11
Deel 12 - Deel 13
De oppergod van Mesopotamië vóór de politieke opkomst van Babylon was de godheid die de "Grote Berg" werd genoemd, Enlil. Geleerden geloofden vroeger dat de naam van de god een combinatie was van de Soemerische woorden 'en' ("heer") en 'líl' ("lucht/wind" of "storm").[1] Naarmate geleerden zich echter meer zijn gaan verdiepen in de aard van de godheid, is een groeiend aantal tot de conclusie gekomen dat "Heer Wind" of "Heer Aether" te eenvoudig is. De verhalen en beschrijvingen van Enlil bevatten geen kenmerken die je zou verwachten van een wind- of storm-god.[2] Gebaseerd op zijn identificatie met El, Kumarbi, en anderen die we zullen bespreken voordat we het einde van deze serie bereiken, moet Enlil niet worden begrepen als heer van de lucht, maar als "een universele god die verschillende sferen en domeinen controleert, verschillende gebieden zonder enige gedefinieerde specialisatie."[3]
Met andere woorden, Enlil was eenvoudigweg "de" god. Dat maakt de etymologie van Enlil's naam gemakkelijker te begrijpen: In plaats van het Soemerische en + líl, is zijn naam hoogstwaarschijnlijk afgeleid van een verdubbeling van het Semitische woord ilu ("god"): il + ilû, wat "god der goden"[4] of "god van alle goden" betekent.[5]
Beeldje van Enlil uit het oude Nippur
Dat past bij het karakter van Enlil, El, en Kumarbi in hun respectievelijke pantheons. Allen werden beschouwd als scheppers van de wereld, beschreven met bijnamen als "vader der goden", "oeroude", enzovoort. Voor de mensen van de oude wereld overbrugde Enlil, net als El en Kumarbi, de kloof tussen de onheuglijke tijd en het heden. In beide gevallen had "de" god het koningschap over het pantheon op zich genomen door een oergodheid te vervangen die het luchtruim of de hemel vertegenwoordigde. Enlil en Kumarbi verdrongen Anu, terwijl El de plaats innam van Šamêm ("Hemel").[6] Naar mijn mening is dit Fallen Realm Fake News om de ware God van de hemel (en aarde, en de hele schepping) te kleineren door de hemelgod te belasteren als ver weg, ongeïnteresseerd, en, in sommige verslagen, letterlijk gecastreerd.
Deze recente heroverweging van de aard van Enlil verschilt nogal van de manier waarop de god traditioneel door geleerden werd begrepen. In plaats van te ontstaan uit Soemer in het zuiden, zoals de Mesopotamische beschaving verondersteld wordt te hebben gedaan, toont recent onderzoek aan dat "de" god naar Soemer werd getransplanteerd door migranten uit het noorden of noordwesten.
Toen de Amorieten in de vierentwintigste eeuw vóór Christus voor het eerst in aanraking kwamen met de beschavingen van Akkad en Soemerië, waren de twee meest populaire goden onder de nieuwkomers de maangod, Erah (ook gespeld als "Yarikh"; "Sîn" genoemd in Akkad en "Nanna" in Soemerië) en "de" god, onder de Amoritische naam "El". Dit wordt gedocumenteerd door de Amoritische persoonsnamen die in officiële Soemerische en Akkadische registers zijn opgetekend:
Als we dan kijken naar de 43 meest populaire Amoritische namen (in dit geval: Amoritische namen die drie keer of vaker voorkomen). We zien onmiddellijk dat de maangod Erah en El ('God') de twee meest populaire (en enige) theoforische elementen zijn in deze vroege Amoritische persoonsnamen. Dit is een opvallende parallel met de Akkadische persoonsnamen. Deze parallel pleit tegen de "Amorieten" als nieuwkomers, omdat een dergelijk fenomeen typisch het resultaat is van langdurig contact en/of acculturatie.[7] (Nadruk toegevoegd)
Dit is nieuw onderzoek, pas gepubliceerd in 2014. In de tijd van Abraham en Isaac, in teksten gedateerd tussen 1900 v.Chr. en 1791 v.Chr.[8], waren de enige twee goden waarvan melding wordt gemaakt bij de Amorieten van Mesopotamië de maangod en "de" god. Gezien het aantal goden in het Mesopotamische pantheon, is het veelzeggend dat de Amorieten in Akkad en Soemerië tijdens het leven van Abraham slechts twee van hen eerden.
Waarom deze twee? Ik besprak de maangod in enig detail in mijn boek over de spirituele krachten achter de Islam Bad Moon Rising. Het blijkt dat de maangod werd beschouwd als de "god van het Amoer-land" - met andere woorden, de god van de Amorieten:
We kunnen dus redelijkerwijs concluderen dat de god die door de nomadische Amurru-volkeren in de regio Balikh-Harran werd aanbeden met de bijnamen "Amurru" en "Bêl Šadê," ten tijde van de Mari en Oud Babylonische teksten, een maangodheid was. Soms wordt hij specifiek Sîn genoemd (of er op zijn minst mee geïdentificeerd).[9]
Dit onderzoek identificeert de Mesopotamische godheid Amurru, die door de meeste geleerden over het algemeen als een aparte entiteit wordt beschouwd, als de maangod, en plaatst het centrum van zijn cultus in dezelfde regio die de familie van Abraham voortbracht - het gebied langs de rivier de Balikh en rond de stad Harran, waar zich een bekende tempel voor Sîn bevond.
De gelijkenis tussen Bêl Šadê ("heer van de berg"), verwijzend naar Amurru/Sîn, en Jahweh's bijnaam El Shaddai ("God van de berg") is duidelijk. Het Gevallen Rijk niet aarzelt om te stelen wat aan hun Schepper toebehoort. Het Balikh-Harran gebied ligt ruwweg honderd mijl ten westen van Urkesh, waar "de" god ten tijde van Abraham waarschijnlijk al vijftienhonderd jaar werd aanbeden onder de naam Kumarbi. En het is bekend dat Urkesh en Harran verbonden waren door een belangrijke handelsroute, die de grondstofrijke bergen ten noorden van Urkesh verbond met markten in Noord-Syrië en de Middellandse-Zeehaven bij Antiochië. Het is niet ondenkbaar dat de cultus van "de" god, Kumarbi/El/Enlil, in de loop der eeuwen door reizigers langs die route naar Harran werd gebracht.
Dit legt ook een verband tussen de Hoerriërs en de Amorieten, en suggereert een weg van overdracht van het noorden naar Soemerië. Terwijl de Hurriërs in de "Buitenste Vruchtbare Sikkel" bleven, trokken de Amorieten in de tweede helft van het derde millennium v. Chr. langs de Eufraat en de Tigris naar het zuiden. Zij ontwikkelden een vrij ruwe reputatie, vooral de Tidanu stam (waarover later meer), die bijdroeg tot de ineenstorting van het laatste Sumerische koninkrijk dat Mesopotamië regeerde. In de tijd van Abraham, rond 1900 v. Chr., beheersten de Amorieten bijna alles van West-Iran tot de Middellandse Zee.
Een drietalige godenlijst uit Ugarit, samengesteld in de tijd van de rechters, bevestigt dat de Amorieten, Hurriërs, Akkadiërs en Soemeriërs allen "de" god aanbaden met deze handige taalkundige vergelijking: Enlil = Kumarbi = El.[10] Net als bij de Amorieten is de naam "Kumarbi" wellicht afkomstig uit Noord-Syrië. Het betekent waarschijnlijk "hij van Kumar", een plaats die geïdentificeerd wordt met het moderne dorp Kīmār, ongeveer vijfentwintig mijl ten noordwesten van Aleppo.[11] Tegenwoordig wonen er ongeveer zeshonderd mensen in de door oorlog verscheurde provincie Afrin in het noordwesten van Syrië; in het tweede millennium v. Chr. behoorde het tot een koninkrijk genaamd Mukish, wat waarschijnlijk de reden is waarom in Hurrische religieuze teksten de vizier van Kumarbi Mukishanu wordt genoemd.[12]
Kīmār ligt ongeveer halverwege Aleppo en de Amuq-vallei, midden in een gebied waartoe ook het oude Antiochië behoort, een stad die van enig belang was voor de vroegchristelijke kerk; de berg Zaphon (de huidige Jebel al-Aqra), de berg waarop het paleis van Baäl zich zou bevinden; en het Amanusgebergte, waarvan we de betekenis zullen uitleggen als we dieper in deze serie komen. Het punt van deze aardrijkskundeles is dat het uit dit algemene gebied was, ten noordwesten van Soemerië en Akkad, dat de Amorieten naar Zuid Mesopotamië trokken en de verering van "de" god, il-ilû (Enlil), met zich meebrachten.
Dit verklaart wellicht het bekendste epitheton van Enlil, "Grote Berg". De Akkadische term is ŚA.DÚ ì-li ra-bí-um, letterlijk, "de grote berg van de goden"[13] Deze titel wordt bevestigd uit de tijd van Sargon van Akkad, die regeerde in de late vierentwintigste en vroege drieëntwintigste eeuw v. Chr., ongeveer drie- of vierhonderd jaar vóór de tijd van Abraham.
Het equivalent van ŚA.DÚ ì-li ra-bí-um in het Soemerisch is d En- líl(É) < em> kur-ga l ( kur-gal = "grote berg").[14] Het epitheton kur-gal is echter in geen enkele Soemerische tekst gevonden vóór de opkomst van Sargon in de late vierentwintigste eeuw v.Chr.,[15] een bewijs dat deze bijzondere titel van "de" god in Soemerië werd geïntroduceerd door de Akkadiërs, in plaats van een overblijfsel uit het duistere Soemerische verleden. Dit is een plausibel scenario, gezien het feit dat het Sumerische thuisland in Zuid-Irak merkbaar verstoken is van bergen.
De opkomst van de Akkadiërs vond plaats rond dezelfde tijd dat er Amoritische migranten in Zuid Mesopotamië begonnen aan te komen. Ik ben niet op de hoogte van enig onderzoek naar de vraag of deze gebeurtenissen en het ontstaan van de nieuwe titel van Enlil, "Grote Berg", met elkaar in verband staan, maar het lijkt onwaarschijnlijk dat zij toeval waren. Het is waar dat correlatie geen oorzakelijk verband impliceert, maar de komst van dat epitheton in Soemerië ongeveer gelijktijdig met de komst van groepen Semitisch sprekende Akkadiërs en Amorieten is een sterk indirect bewijs. Vergeet niet dat de Amorieten uit die tijd slechts twee goden aanbaden, "de" god Ilu (El) en de maangod genaamd Bêl Šadê ("heer van de berg"). Bovendien werden de Amorieten zelf beschouwd als bergbeklimmers wier thuisland zich waarschijnlijk bevond rond Jebel Bishri, een reeks lage bergen ten westen van de Eufraat in de buurt van het moderne Deir ez-Zor.[16]
We moeten ook niet vergeten dat de Akkadiërs rond deze tijd een politieke alliantie met de Hoerriërs bezegelden door de dochter van Narām-Sîn uit te huwelijken aan de endan (koning) van Urkesh. En ook de Hurriërs waren vertrouwd met het leven in het hoogland, aangezien Urkesh de handel controleerde tussen hun neven in het Taurusgebergte in het noorden en de steden van Mesopotamië in het zuiden.
Ik wil niet te ver van het hoofdpad afdwalen, maar dat roept de vraag op: Waren de Amorieten en de Hurriërs verwant? Hoewel de Amorieten een Semitische taal spraken, werden zij in de Egyptische kunst gewoonlijk afgebeeld met een blanke huid.[17] De Hurriërs (de Horieten uit de Bijbel) en Amorieten behoorden tot de stammen die Jozua en de Israëlieten uit Kanaän moesten verdrijven. En de godheid die de Hurriërs en Amorieten als de vader van hun goden beschouwden, Kumarbi/El, was thuis in de bergen en verbonden met een ondergrondse verblijfplaats - de Hurrische abi en "de bronnen van de twee diepten" onder of nabij de berg Hermon. Dit volgt overigens de grote lijnen van Enlil's loopbaan:
Een tekst uit Nineve verhaalt over een mythe waarin goddelijke wezens de vleugels van Enlil en Anu breken en hen in de afgrond (apsû) werpen. In dezelfde tekst wordt gezegd dat Marduk "een vloek wierp tegen Illil in de Afgrond, en hem gevangen hield bij de Anunnaki," dat wil zeggen, bij de onderwereldgoden.[18]
In ieder geval gaat de opkomst van Enlil als de koningmaker van Mesopotamië niet zo ver terug in de Soemerische geschiedenis als werd gedacht. Algemeen werd aangenomen dat het recht van een menselijke koning om te regeren voortkwam uit de gunst van Enlil; in feite werd "koningschap", het attribuut van koningschap dat de goddelijke autoriteit van een koning weergaf, letterlijk "enlilschap"[19] genoemd. Maar tot ongeveer 2450 v.Chr. verleende Enlil die macht niet aan koningen in heel Soemerië. Daarvoor droeg de androgyne godin van seks en oorlog, Inanna (Ishtar genoemd in het Akkadisch), de beschermgodheid van Uruk, het "heerserschap" over aan leiders in Zuid-Sumerië, waar Enlil blijkbaar als een vreemde god werd beschouwd.[20] Zijn naam werd zelden gebruikt als theoforisch element in persoonsnamen vóór de Akkadische verovering van Zuid-Mesopotamië rond 2300 v.Chr.[21].
Het was rond deze tijd dat Enlil lijkt te zijn verheven van de status van beschermgod van Nippur, een stad gelegen bij de Eufraat ongeveer honderd mijl ten zuidoosten van het moderne Bagdad, tot hoofd van het Mesopotamische pantheon. Zijn tempel schijnt ook de titel E-kur ("Huis van de Berg") te hebben gekregen met de opkomst van het Akkadische Rijk.[22] Met de opkomst van Enlil als de oppergod van het land werd Nippur, ook wel getranslitereerd als "Nibru," het centrum van de Mesopotamische religie. De E-kur was het huis van de goddelijke raad, de plaats waar de goden bijeenkwamen om te beslissen en het lot te bepalen van de mensen die onder hun domein vielen.
Waarom Nippur werd gekozen is voor iedereen een raadsel. Het begon als een verzameling rieten hutten in een moeras langs de Eufraat. Na verloop van tijd werden vuilnis, puin en aarde opgestapeld om de stad boven het omringende moeras uit te tillen. Je zou denken dat de "koning van hemel en aarde" en "vader van de goden" een beter stuk onroerend goed kon vinden.
Nippur domineerde nooit de politiek van Mesopotamië, maar controle over de stad was altijd belangrijk. Enlil was alleen onderworpen aan Anu, de hemelgod, en hij werd vaak afgeschilderd als de enige godheid die contact kon leggen met Anu. Het bezit van Nippur was dus van cruciaal belang voor een ambitieuze heerser in Soemerië. Het bezit van Nippur was het bewijs dat Enlil wilde dat hij koning werd.
De dagen van Enlil op de top van de virtuele berg waren echter geteld toen de Amoritische dynastie van Hammurabi Babylon in de achttiende eeuw v. Chr. veranderde van een derderangs dorp in een politieke macht. Zoals een ouder wordende filmster die geleidelijk aan steeds minder hoofdrollen vindt naarmate jongere acteurs in Hollywood arriveren, werd Enlil uiteindelijk als koning van de Mesopotamische goden vervangen door de stadsgod van Babylon, Marduk, een proces dat rond de twaalfde eeuw v.C. was voltooid.[23]
Maar het prestige van Enlil bleef nog eeuwen daarna bestaan. Ook al wordt zijn naam in onze Engelse Bijbels niet één keer genoemd, het bewijs van Enlil's macht staat geschreven in het Oude Testament.
De volgende: "Wie bent u, o Grote Berg?"
Eindnoten: < /p>
[1] Lluis Feliu, “Over de etymologie van Enlil: de An = Anum-benadering. Aula Orientalis-Supplementa 22 (2006), p. 229.
[2] Ibid., p. 246.
[3] Ibid.
[4] Christopher B. Hays, “Enlil, Isaiah, and the Origins of the ʾĕlîlîm : Een herwaardering." tijdschrift fü r die alttestamentliche Wissenschaft , 132(2) (2020), p. 226.
[5] Feliu (2003), op. cit., blz. 230.
[7] Rients de Boer, “Amorieten in de vroeg-Old-Babylonische periode” (Dissertatie: Universiteit Leiden, 2014), p. 69.
[8] Ibid.
[9] Lloyd R. Bailey, “Israëlitisch ‘ Ēl Šadday en Amorite Bêl Šadê.” Journal of Biblical Literature , Vol. 87, nr. 4 (december 1968), p. 435.
[10] Feliu (2003), op. cit., p. 299.
[11] Michael C. Astour, "Semitische elementen in de Kumarbi-mythe." Journal of Near Eastern Studies , deel 27, nr. 3 (juli 1968), blz. 172.
< 6A0E-4129-8FFF-40CE3E792474#_ ednref12 " name= "_edn12" > [12] Ibid., blz. 173.
[13] Wang, op.cit, blz. 199.
[14] Ibid.
[15] Ibid. ., P. 134.
[16] Zilver, op. cit., blz. 244. " applewebdata://75AF3FDC- 6A0E-4129-8FFF-40CE3E792474#_ ednref17 " name= "_edn17" > [17] MG Easton, "Amorites." Geïllustreerd Bijbels woordenboek (New York: Thomas Nelson, 1897). https://www.biblestudytools. com/dictionary/amorites/ , teruggevonden op 21-03-2011.
Hays (2011), op. cit., blz. 219. [20] Wang, op. cit., blz. 26. [22] Ibid., p. 201. [23] WG Lambert, "Studies in Marduk." Bulletin van de School of Oriental and African Studies , University of London, 1984, Vol. 47, nr. 1 (1984), p. 1. Bron: De wederkomst van Saturnus Deel 14: Enlil, 'God der Goden' » SkyWatchTV