www.wimjongman.nl
DE BOODSCHAPPER - Deel 32: Het Milgram Experiment over gehoorzaamheid aan gezaghebbende personen
31 januari 2021 - door SkyWatch Editor
Laat me jullie vertellen over een ander experiment dat vergelijkbaar is met de bevindingen van het Stanford Gevangenis Experiment, maar in veel opzichten een meer verontrustend experiment is - dit was het "Milgram Experiment" uit 1961, dat sindsdien bij talrijke gelegenheden is herhaald met consistente resultaten. De test meet de bereidheid van deelnemers om gezagsdragers te gehoorzamen die hen opdragen, tegen de verwachte beperkingen van het menselijk geweten in, wreedheden te begaan tegen andere deelnemers aan het onderzoek.
De oorspronkelijke proeven begonnen aan de universiteit van Yale in het begin van de jaren zestig onder psycholoog Stanley Milgram. In die tijd was het net drie maanden na het proces tegen nazi-oorlogsmisdadiger Otto Adolf Eichmann, een Duitse nazi-kolonel die zeer verantwoordelijk werd geacht voor het organiseren van de Holocaust, en Milgram had zijn test ontworpen om te proberen de brandende vraag te beantwoorden die toen bij de mensen opkwam: "Kan het zijn dat Eichmann en zijn miljoen medeplichtigen in de Holocaust gewoon bevelen opvolgden?"[20] Milgram kwam tot de overtuiging dat veel van dat gevoel waar was, en dat "de essentie van gehoorzaamheid bestaat in het feit dat een persoon zichzelf gaat zien als het instrument om de wensen van een ander uit te voeren, en hij zichzelf daarom niet langer als verantwoordelijk beschouwt voor zijn daden."[21] Milgram beschreef zijn onderzoek voor het eerst in 1963 in het Journal of Abnormal and Social Psychology, en later in meer detail in zijn boek uit 1974, Obedience to Authority - An Experimental View. Milgram legde uit hoe deelnemers werden meegenomen naar een laboratorium en, in de context van een leerexperiment, de opdracht kregen om steeds heviger elektrische schokken toe te dienen aan een andere persoon (die eigenlijk een acteur was). Het doel van de proef was na te gaan hoe ver een proefpersoon zou gaan alvorens te weigeren de instructies van de experimentator op te volgen.
De test gebruikte drie personen: 1 was DE UITVOERDER - de autoriteitsfiguur die de proef leidde; 2 was DE LEERLING - een acteur die zich voordeed als proefpersoon; en 3 was DE LERAAR - een vrijwilliger die geloofde dat hij of zij eigenlijk schokken moest toedienen aan DE LEERLING telkens wanneer hij of zij een vraag niet juist beantwoordde. De nota over het verloop van deze test zegt dat de LERAAR en de LEERLING (acteur) beiden een strookje papier tekenden om hun rol te bepalen, maar onbekend waren voor de LERAAR, op beide strookjes stond "leraar". De acteur beweerde altijd dat hij het strookje met de tekst "leerling" had getekend, en garandeerde zo dat de onwetende vrijwilliger altijd de "leraar" zou zijn.
Op dit punt werden de "leraar" en "leerling" gescheiden in verschillende kamers waar ze konden communiceren, maar elkaar niet konden zien. In één versie van het experiment vertelde de confederale persoon duidelijk aan de deelnemer dat hij een hartkwaal had.
De "leraar" kreeg zelf een elektrische schok van de elektro-shock generator als een voorbeeld van de schok die de "leerling" zou krijgen tijdens het experiment. De "leraar" kreeg vervolgens een lijst van woordparen die hij de leerling moest leren. De leraar begon met het voorlezen van de lijst met woordparen aan de leerling. De leraar las vervolgens het eerste woord van elk paar voor en las vier mogelijke antwoorden voor. De leerling drukte op een knop om zijn antwoord aan te geven. Als het antwoord fout was, gaf de leerkracht de leerling een schok, waarbij het voltage bij elk fout antwoord met 15 volt werd verhoogd. Als het antwoord correct was, las de leraar het volgende woordpaar voor.
De proefpersonen dachten dat de leerling voor elk fout antwoord een schok kreeg. In werkelijkheid waren er geen schokken. Nadat de confederale persoon van de proefpersoon was gescheiden, zette de confederale persoon een bandrecorder op die geïntegreerd was met de elektroschokgenerator, die voor elk schokniveau vooraf opgenomen geluiden afspeelde. Na een aantal verhogingen van het spanningsniveau begon de acteur op de muur te bonzen die hem scheidde van de proefpersoon. Na een aantal keren op de muur gebonsd te hebben en geklaagd te hebben over zijn hartkwaal, stopten alle reacties van de proefpersoon.
Op dit punt gaven veel mensen te kennen dat zij het experiment wilden stoppen en de leerling wilden controleren. Sommige proefpersonen pauzeerden bij 135 volt en begonnen zich af te vragen wat het doel van het experiment was. De meesten gingen door nadat hen verzekerd was dat zij niet verantwoordelijk zouden worden gesteld. Enkele proefpersonen begonnen zenuwachtig te lachen of vertoonden andere tekenen van extreme stress zodra zij het geschreeuw van pijn van de leerling hoorden.
Als de proefpersoon op enig moment aangaf het experiment te willen stoppen, kreeg hij van de experimentator een reeks verbale aansporingen, in deze volgorde:
Ga alstublieft door.
Het experiment vereist dat u doorgaat.
Het is absoluut noodzakelijk dat u doorgaat.
U hebt geen andere keuze, u moet doorgaan.
Als de proefpersoon na de vier opeenvolgende verbale aansporingen nog steeds wenste te stoppen, werd het experiment stopgezet. Anders werd het experiment stopgezet nadat de proefpersoon driemaal achter elkaar de maximale schok van 450 volt had toegediend.
De experimentator gaf ook speciale prikjes als de leraar specifieke opmerkingen maakte. Als de leraar vroeg of de leerling misschien blijvende lichamelijke schade zou kunnen oplopen, antwoordde de experimentator: "Hoewel de schokken pijnlijk kunnen zijn, is er geen blijvende weefselschade, dus ga alstublieft door." Als de leraar zei dat de leerling duidelijk wil stoppen, antwoordde de experimentator: "Of de leerling het nu leuk vindt of niet, je moet doorgaan totdat hij alle woordparen correct heeft geleerd, dus ga alsjeblieft door."[22]
De verbazingwekkende resultaten van dit experiment waren dat 65 procent van de vrijwilligers (waaronder vrouwen) de laatste, massieve, 450 volt schok toedienden, ook al vertoonden ze tekenen dat ze zich daar ongemakkelijk bij voelden (pauzeren, vragen stellen, zweten, trillen, op hun lippen bijten, hun nagels in hun huid graven, en/of zenuwachtig lachen), maar uiteindelijk deden ze het toch op advies van de autoriteitsfiguur (de experimentator). Toen er na zijn oorspronkelijke studie en conclusies (die sindsdien over de hele wereld in verschillende sociale settings zijn herhaald met vergelijkbare resultaten) enige ethische kritiek werd geuit op Milgram, zei hij dat hij geloofde dat de argumenten waren ontstaan omdat zijn onderzoek iets verontrustends en onwenselijks over de menselijke natuur aan het licht bracht. Hij vatte vervolgens zijn bevindingen samen en waarschuwde in zijn artikel uit 1974, "The Perils of Obedience":
De wettelijke en filosofische aspecten van gehoorzaamheid zijn van enorm belang, maar ze zeggen heel weinig over hoe de meeste mensen zich in concrete situaties gedragen. Ik heb een eenvoudig experiment opgezet aan de universiteit van Yale om te testen hoeveel pijn een gewone burger zou toebrengen aan een andere persoon, enkel en alleen omdat hem dat bevolen werd door een experimentele wetenschapper. De autoriteit van het merk werd afgewogen tegen de sterkste morele eisen van de proefpersonen [deelnemers] om anderen geen pijn te doen, en, met de oren van de proefpersonen [deelnemers] klinkend van het geschreeuw van de slachtoffers, won de autoriteit vaker wel dan niet. De extreme bereidheid van volwassenen om op bevel van een autoriteit tot bijna elke prijs door te gaan, vormt de belangrijkste bevinding van de studie en het feit dat het dringendst om een verklaring vraagt.
Gewone mensen die gewoon hun werk doen, en zonder dat zij zich daar bijzonder vijandig tegenover opstellen, kunnen een rol spelen in een verschrikkelijk destructief proces. Bovendien, zelfs wanneer de destructieve gevolgen van hun werk overduidelijk worden, en hun gevraagd wordt handelingen te verrichten die onverenigbaar zijn met fundamentele normen van moraliteit, beschikken betrekkelijk weinig mensen over de middelen die nodig zijn om zich tegen het gezag te verzetten.[24]
New York Times Bestseller Auteur Joel Richardson deelt verbazingwekkende VAN SINAI TOT ZION OPENBARING!
Naast de overeenkomsten tussen de Milgram en Stanford experimenten, onthult Philip Zimbardo dat geen van de weinige deelnemers die weigerden de laatste schokken toe te dienen in de Milgram test erop aandrongen dat het experiment zelf zou worden stopgezet. En toen zij klaar waren met hun deelname, nam niemand de moeite om de gezondheid te controleren van het slachtoffer waarvan zij dachten dat het mogelijk ernstig getraumatiseerd was en/of lichamelijk letsel had opgelopen.[25] Jaren later, toen onderzoekers Charles Sheridan en Richard King speculeerden dat sommige vrijwilligers van het Milgram Experiment in de rol van leraar misschien vermoedden dat hun slachtoffers het trauma veinsden, zetten zij een soortgelijke proef op met een "schattige, pluizige puppy", die duidelijk niet zou weten hoe hij moest "veinzen". In dit geval waren de elektrische schokken echt - zij het, onbekend voor de deelnemers, onschadelijk. Hun bevindingen - gepubliceerd als "Gehoorzaamheid aan autoriteit met een authentiek slachtoffer" - werden gerapporteerd tijdens de tachtigste jaarlijkse conventie van de American Psychological Association en bevestigden verrassend genoeg de conclusie van Milgram. Net als in het experiment van Yale University, vertoonden de meeste proefpersonen in het Sheridan-King onderzoek hoge niveaus van ongemak tijdens de beproeving, maar gehoorzaamde toch 50 procent van de mannelijke proefpersonen en 100 procent van de vrouwelijke proefpersonen de gezagsfiguur en bleven de puppy tot het einde "elektrocuteren".[26]
Niet om overbodig te zijn, maar nogmaals, wat kan dit onderzoek suggereren hoe de meerderheid van de mensen bereid zou kunnen zijn te doen wanneer de meest angstaanjagende "gezagsdrager" die ooit op aarde heeft rondgelopen arriveert (een tijd waarvan Jezus zei dat de harten van de mensen zullen bezwijken van vrees [zie Lukas 21:26]) als hij begint zijn volgelingen te bevelen allen te doden die zijn leiderschap niet willen aanvaarden?
Beest Tech verschaft voorwaarden voor wereldwijd "Lucifer Effect"
Laat me nu een ander, en verwant, perspectief bieden. Een paar jaar geleden publiceerde ik het boek Het Milieu. Daarin beschouw ik hoe zoveel van de technologie vandaag de dag toereikend lijkt te zijn voor gebruik door de komende Mens der Zonde - in het bijzonder menselijke opsporings- en bewakingsapparatuur, waaronder versies van ingebedde slimme tatoeages en biochip-apparaten die kunnen dienen als Merkteken van het Beest. Een verwant gebied van even grote zorg betreft de sociale implicaties rond de technologie en hoe het door onzichtbare krachten kan worden gebruikt om religieus geloof uit te dagen of kanalen te openen voor geestelijke oorlogsvoering. Dit is in de loop der tijden op duizenden manieren geïllustreerd - van het maken van Ouija borden voor contact met de geestenwereld tot online pornografie ingangen. Maar de laatste tijd dreigt de koers die de technologie en transhumanistische filosofie neemt voor de mensheid, ons te voeren naar het potentieel voor een wereldwijd Lucifer Effect om die kwantitatief te verhogen.
Hoe dat zo?
Aangezien de sleutel tot de bevindingen van Dr. Milgram en vooral van professor Philip Zimbardo de noodzaak inhield om de slachtoffers van misbruik te de-individualiseren, zijn het internet en aanverwante vormen van elektronische informatie-gestuurde technologie zorgwekkend vanwege de manier waarop zij een nieuw soort samenleving creëren door het vermogen van onze hersenen om met anderen mee te leven "opnieuw te bedraden". Nora Volkow, wereldberoemd hersenwetenschapper en directeur van het National Institute of Drug Abuse zegt dat de verlokking van "digitale stimulatie" dopamine-afgifte in de hersenen kan veroorzaken wat de hartslag en bloeddruk beïnvloedt en leidt tot drugsachtige hoogte- en dieptepunten. Studies tonen aan dat dit verslavende verlangen naar digitale stimulatie leidt tot het elektronische equivalent van Attention Deficit Disorder (ADD) onder een groeiende bevolking, waarbij constante uitbarstingen van informatie en digitale stimulatie iemands vermogen om zich te concentreren ondermijnen - vooral bij kinderen, wier hersenen nog in ontwikkeling zijn en die van nature moeite hebben om impulsen te weerstaan of prioriteiten te veronachtzamen. Een groeiende hoeveelheid literatuur verbindt deze digitale afhankelijkheid met fragmentatie van de persoonlijkheid, cyberrelaties boven persoonlijke relaties, en precies het soort psychosociale problemen die naar voren kwamen in de Stanford Gevangenis en Milgram experimenten. Tegenwoordig zien Volkow en soortgelijke onderzoekers deze asociale trends leiden tot wijdverspreide, verminderde empathie tussen mensen - wat de Antichrist nodig zal hebben - als gevolg van het feit dat mensen meer en meer aandacht besteden aan iPads, mobiele telefoons en computerschermen dan aan elkaar, zelfs wanneer ze in dezelfde kamer zitten. Nieuw onderzoek toont aan dat deze situatie een elektronische pandemie aan het worden is, omdat mensen zich steeds meer losmaken van traditionele relaties, terwijl ze tegenwoordig drie keer zoveel digitale informatie consumeren als tien jaar geleden, zevenendertig keer per uur e-mails checken, zevenendertig keer per uur sms'en en gemiddeld twaalf uur per dag besteden aan het tot zich nemen van andere e-media. Voeg aan dit fenomeen toe hoe brain-machine interfacing (BMI) - een van de heetste opkomende trends op de markt - de kloof tussen mens-tot-mens relaties versus mens-machine integratie zal verveelvoudigen, en u als lezer/luisteraar zou zich om verschillende redenen grote zorgen moeten maken, onder andere over hoe: 1) BMI op natuurlijke wijze het verval zal verergeren van de familie-eenheid en interpersoonlijke relaties waar de samenleving historisch van afhankelijk is geweest; 2) de toename van euforische cybernetische verslaving zich zal vermenigvuldigen naarmate cerebrale stimulatie van de pleziercentra van de hersenen wordt toegevoegd aan bestaande natuurlijke zintuigen - gezicht, gehoor, smaak, reuk en tastzin; en 3) de dreiging van computervirussen of kapers die verbeterde menselijke neurale of cognitieve paden verstoren wat zich zal ontwikkelen naarmate cyber-verrijkte individuen evolueren. Om dit laatste te illustreren heeft Dr. Mark Gasson, van de School of Systems Engineering aan de Universiteit van Reading in het Verenigd Koninkrijk, opzettelijk een geïmplanteerde microchip in zijn hand besmet die hem biometrische toegang door veiligheidsdeuren verschaft en die ook communiceert met zijn mobiele telefoon en andere externe apparaten. In het experiment kon Dr. Gasson (die het ermee eens is dat de volgende stap in de menselijke evolutie de transhumane visie is van veranderde menselijke biologie geïntegreerd met machines) aantonen hoe het computervirus waarmee hij zichzelf besmette zich verspreidde naar externe computersystemen in communicatie met zijn microchip. Hij vertelde BBC News: "Met de voordelen van dit soort technologie komen risico's. We [zullen] onszelf verbeteren, maar net als de verbeteringen met andere technologieën, mobiele telefoons bijvoorbeeld, worden ze kwetsbaar voor risico's, zoals beveiligingsproblemen en computervirussen."[27]
Dergelijke bedreigingen - computervirussen die van verbeterde mensen overgaan op verbeterde mensen via toekomstige cybernetische systemen - zijn het topje van de ijsberg. Het echte gevaar, hoewel het voor sommigen volkomen onvermijdelijk kan zijn, zal het verlies van individualiteit zijn (of, zoals Zimbardo het uitdrukte, sociale deindividualisering), anonimiteit, privacy en zelfs vrije wil als gevolg van cybernetische integratie.
Ondanks deze aanzienlijke ethische en sociale gevaren is de belangstelling van industrie en regering voor de technologische droom van het posthumanisme meer dan laissez-faire. De gestage migratie in de richting van de vervulling van biologisch en cybernetisch gemodificeerde mensen, gecombineerd met bedrijfs- en nationale investeringen, zal deze eeuw voorspelbaar samensmelten, wat uiteindelijk zal leiden tot sterke culturele krachten die alle individuen dwingen om "aangesloten" te raken op het net. Wie zich verzet, zal worden achtergelaten als inferieure Luddieten (tegenstanders van nieuwe technologie), of erger nog, worden beschouwd als vijanden van de vooruitgang van de collectieven, zoals in voormalig contraterrorisme tsaar Richard Clarks Breakpoint, waarin degenen die technologische verbetering weigeren als "terroristen" worden afgeschilderd.
Noten ontbreken
Bron: THE MESSENGER—PART 32: Milgram Experiment on Obedience to Authority Figures » SkyWatchTV