www.wimjongman.nl
DE BOODSCHAPPER - Deel 20: De Maangod... Zoon van Enlil... De opkomst van Marduk
3 januari 2021 - door Tom Horn
Vergelijk nu eens dat gedeelte van Ezechiëls klaaglied over Tyrus met Johannes' profetie over de vernietiging van het Grote Babylon in Openbaring 18.
Hierna zag ik een andere engel neerdalen uit de hemel. Hij had grote macht, en de aarde werd verlicht door zijn heerlijkheid.
En hij riep uit met krachtige stem: Zij is gevallen, zij is gevallen, het grote Babylon, en een woonplaats van demonen geworden, een schuilplaats voor allerlei onreine geesten en een schuilplaats voor allerlei onreine en weerzinwekkende vogels.
En de koningen van de aarde die hoererij met haar bedreven hebben en losbandig geleefd hebben, zullen huilen en rouw over haar bedrijven, wanneer zij de rook van haar verbranding zullen zien.
Zij blijven van verre staan uit vrees voor haar pijniging en zeggen: Wee, wee de grote stad Babylon, de sterke stad, want in één uur is uw oordeel gekomen.
De kooplieden van deze waren, die rijkdom van haar verkregen hebben, zullen ver weg staan, in angst voor haar kwelling, huilend en luid rouwen,
en zeggen: Wee, wee de grote stad, die bekleed was met fijn linnen, purper en scharlaken, en getooid met goud, edelgesteente en parels. Want in één uur is die grote rijkdom verwoest.
En elke stuurman, al het volk op de schepen, zeelieden en allen die op zee hun werk doen, bleven van verre staan,
en zij riepen toen zij de rook van haar verbranding zagen: Welke stad was aan deze grote stad gelijk?
En zij wierpen stof op hun hoofd en riepen huilend en treurend: Wee, wee de grote stad, waarin allen die schepen op zee hadden, rijk zijn geworden door haar weelde. Want in één uur is zij verwoest." (Openbaring 18:1-2, 9, 15-19)
Laten we enkele sleutelzinnen uit deze hoofdstukken vergelijken.
| Tyrus - Ezechiël 27 | Babylon - Openb. 18 |
| maakte u de koningen van de aarde rijk. - vers 33 | En de koningen van de aarde ... hebben losbandig geleefd - vers 9 |
| Zeelieden, alle matrozen en koningen - vers 28-36 | Betreurd door koningen, kooplieden, zeelieden - vers 9-19 |
| Wie was als Tyrus, als de verwoeste, in het midden van de zee? Met uw vele bezittingen en uw handelswaar maakte u de koningen van de aarde rijk; vers 32-33 | Welke stad was aan deze grote stad gelijk? waarin allen die schepen op zee hadden, rijk zijn geworden door haar weelde. - vers 18-19 |
De parallellen hier zijn al generaties lang door bijbelgeleerden opgemerkt, maar God liet dit al bijna vierduizend jaar geleden doorschemeren toen Hij zijn verbond met Abraham sloot. Hij vertelde de patriarch dat zijn nakomelingen vierhonderd jaar lang gekweld zouden worden in een land dat niet het hunne was, "want de ongerechtigheid van de Amorieten is nog niet compleet"[i].
Ezechiël gaf ons de aanwijzingen. Hij wees op de berg Hermon, Bashan, en de buren van het oude Israël die de goden aanbaden die deze regio hun thuis noemden. Die buren, de Amorieten, waren de mensen die het boosaardige occulte systeem van Babylon hebben opgericht. De verbinding tussen het Mysterie Babylon en de Amorieten is de sleutel. Spirituele goddeloosheid verbonden met een ongeëvenaard maritiem handelsimperium zijn de twee belangrijkste kenmerken van Mysterie Babylon.
En een van de zeven engelen die de zeven schalen hadden, kwam en sprak met mij en zei tegen mij: Kom, ik zal u het oordeel over de grote hoer laten zien, die aan vele wateren zit. Met haar hebben de koningen van de aarde hoererij bedreven, en de bewoners van de aarde zijn dronken geworden van de wijn van haar hoererij.
En in de geest bracht hij mij weg naar een woestijn. En ik zag een vrouw zitten op een scharlakenrood beest, dat vol van godslasterlijke namen was, met zeven koppen en tien hoorns.
En de vrouw was bekleed met purper en scharlaken, en getooid met goud, edelgesteente en parels, en zij had een gouden drinkbeker in haar hand, vol van gruwelen en van onreinheid van haar hoererij.
En op haar voorhoofd stond een naam geschreven: Geheimenis, het grote Babylon, de moeder van de hoeren en van de gruwelen van de aarde.
En ik zag dat de vrouw dronken was van het bloed van de heiligen, en van het bloed van de getuigen van Jezus. (Openbaring 17:1-6)
"Seksuele immoraliteit" is een eufemisme voor geestelijke rebellie, zoals de "hoererijen" van Israël met de goden van de heidense naties waartegen de profeten van het Oude Testament donderden. En de val van het oude Babylon kan een aanwijzing zijn voor de timing van de toekomstige vernietiging ervan.
Het feest dat door Belsazar werd georganiseerd, beschreven in hoofdstuk 5 van het boek Daniël, was geen toevallige gebeurtenis. Dit was niet alleen een excuus voor Belsazar om te pronken in het bijzijn van zijn vrienden. Dit feest had een spirituele betekenis.
De traditie van de festiviteiten zou een weerspiegeling kunnen zijn van een historisch feit. Volgens de kroniek werd Babylon op de zestiende verjaardag van Tašritu ingenomen. Aanvaardend dat Nabonidus na zijn terugkeer uit Teima nieuwe kenmerken van de cultus van Sîn in de hoofdstad oplegde, is het denkbaar dat feesten die verband hielden met de cultus van Sîn in Harran naar Babylon werden getransplanteerd, misschien zelfs het akitu-feest. Dit festival begon op de zeventiende van Tašritu. Aangezien Babylon aan de vooravond van de zeventiende werd veroverd, kunnen de festiviteiten die door Herodotus en het Boek van Daniël worden genoemd, het Haran akitu feest zijn geweest, gevierd in de hoofdstad door de aanhangers van Nabonidus.[ii]
De akitu was een jaarlijks feest dat in het oude Nabije Oosten werd gevierd voor de beschermgoden van de steden van Mesopotamië. In Uruk werd de akitu bijvoorbeeld gevierd voor Inanna (Ishtar), de godin die in het boek Jeremia de Koningin van de Hemel wordt genoemd (en, helaas, wier cultus is opgenomen in de rooms-katholieke kerk).[iii]
De oudste gedocumenteerde viering dateert van ongeveer 2500 voor Christus in Ur.[iv] De oude stad was heilig voor Sîn, de maangod. Het feest wordt meestal beschreven als een nieuwjaarsviering omdat de bekendste akitu in de oude wereld werd gehouden in Babylon op de eerste van Nisan, de eerste maand van het jaar. Zelfs vandaag de dag is 1 Nisan de eerste dag van het religieuze jaar op de Hebreeuwse kalender.
Akiti, de Sumerische vorm van het woord, verwijst zowel naar het feest als naar het speciale gebouw dat tijdens de viering werd gebruikt.[v] In tegenstelling tot het feest van Babylon voor Marduk, dat alleen in het voorjaar werd gehouden, werd de akiti op Ur ook gehouden in de zevende maand rond de tijd van de herfstequinox. Het feest omvatte de afgod die de god vertegenwoordigde die per boot van de stad naar het akiti-huis reisde, en dan met grote fanfare naar de stad terugkeerde.[vi]
Het herfstfeest op Ur was het belangrijkste van de twee. Waarom? De herfst akitu, die tenminste elf dagen duurde in de maand, [vii] vond plaats als de wassende maan groter en groter werd, het symboliseert de terugkeer van de god in zijn stad net als de dagen merkbaar korter werden en de maan zijn dominantie verminderde aan de hemel boven Utu, de zon-god.[viii] Zoals het gebeurde, was de Babylonische kalender aangepast onder Nabonidus, zodat de herfst-akitu was specifiek getimed om samen te vallen met ofwel de Oogst-maan of de Jagers-maan:
De zeventiende van Tašritu viel altijd tijdens een van de twee perioden van het jaar dat de maan 's nachts een ongebruikelijke prominente plaats had. Men moet ook bedenken dat de Oogstmaan en de Jagersmaan, door een merkwaardige truc in de waarneming, in de volksmond worden verondersteld ongewoon groot en lichtgevend te zijn. Het is daarom bijzonder toepasselijk dat het akitu-feest ter ere van de maangod Sîn plaatsvindt op de zeventiende van Tašritu, als de maangodheid, enkele dagen na volle maan, de hele nacht zijn overheersing vasthield.[ix]
Dit is het belangrijkste punt. Omdat de meeste christenen niet erg bekend zijn met de feesten van Jahweh, zullen we het uitspellen: Het laatste joodse feest van het jaar, en het belangrijkste op de jaarkalender, is Sukkot, het Loofhuttenfeest - en het begint elk jaar op de vijftiende van Tishri (de Babylonische maand van Tašritu).
De nacht van het feest van Belsazar op 16 Tishri, 539 voor Christus, was dus de aftrap voor het akitu-feest ter ere van de maangod, een Mesopotamische religieuze rite die minstens tweeduizend jaar oud is. Ondertussen was het belangrijkste jaarlijkse feest van Jahweh, Sukkot, de dag ervoor, op 15 Tishri, begonnen. En toen besloot Belsazar, om onbekende redenen, het feest voor zijn god, Sîn, op te vrolijken door de wijn te serveren in de heilige gebruiksvoorwerpen die waren ingewijd voor gebruik in de Tempel van Jahweh.
Waarom deed Belsazar dit? Wat bezielde hem? Belangrijker nog, waarom was hij gastheer voor een feestje met een leger van de binnenvallende Meden en Perzen buiten de stadsmuren?
Dat is onmogelijk om te zeggen. De verslagen van de laatste nacht van Babylon zijn enigszins tegenstrijdig. Sommige bronnen plaatsen Nabonidus bij de strijd, andere niet. Het lijkt onwaarschijnlijk dat Cyrus met een leger naar Babylonië had kunnen marcheren zonder dat de koning werd bereikt. Misschien vonden Nabonidus en zijn zoon het akitu-feest te belangrijk om uit te stellen, zelfs niet voor een invasie. Misschien geloofden ze dat de invasie het houden van het feest noodzakelijk maakte, om de gunst van de maangod te winnen zodat Sîn de stad zou beschermen. Misschien was Belsazars beslissing om de Tempelvaten naar buiten te brengen bedoeld om de macht van de maangod over de God van de ballingen uit Juda te demonstreren.
Wat zijn redenen ook waren, het was een grote vergissing. Boem. Licht uit. Babylon was klaar. Op de zestiende van Tishri, de tweede dag van het jaarlijkse Loofhuttenfeest.
Als de val van het oude koninkrijk Babylon een voorbode is van de vernietiging van de eindtijdkerk van de Antichrist, dan kan de datum belangrijk zijn. Tishri 16 in 2025 is 8 oktober, slechts een paar dagen voor onze speculatieve "laatste mogelijke datum voor een pre-verdrukking wegrukking"[x].
KIJK! DE GROTE RESET, DE KOMST VAN DE "BOODSCHAPPER", EN WAT ZICH SNEL ZAL ONTVOUWEN VANAF 2025...
Als we vooruitkijken naar de datum van de nadering van de asteroïde, vinden we een andere samenloop van data die belangrijk kan zijn. En, net als de val van Babylon, heeft dit ook een verband met de maangod.
We moeten benadrukken dat de maangod een van de meest populaire en belangrijkste was in het oude Mesopotamië. Misschien is dat niet verwonderlijk in een droog, woestijnland waar de temperatuur overdag in de zomermaanden vaak hoger is dan 100 graden Fahrenheit (38 graden Celsius). Hoewel Marduk de oppergod van Babylon was, die tot de top van het Mesopotamische pantheon werd verheven toen Babylon de dominante politieke macht in de regio werd, schreef dit de grote koning Hammurabi toe aan de maangod Sîn voor het vestigen van zijn dynastie en het persoonlijk creëren ervan.
De maangod was de eerstgeboren zoon van Enlil, die voor de opkomst van Marduk koning van de goden was. In Sumerië, waar hij Nanna werd genoemd, was Sîn een van de "zeven goden die beslisten," met Anu, de hemelgod; Enlil, de koning; Ninhursag, moeder van de goden; Enki, de god van de wijsheid; Shamash (ook wel Utu genoemd), de zonnegod; en Ishtar (of Inanna), de godin van geslacht en de oorlog.
Kalenders in Mesopotamië waren gebaseerd op de dertigdaagse cyclus van de maan. Ongetwijfeld was er een vruchtbaarheidsaspect aan verbonden; in een cultuur die afhankelijk was van de gezondheid van kuddes en dat was belangrijk. In feite werd de naam van de maan-god, Sîn, in spijkerschrift weergegeven door het symbool voor het cijfer 30. Dit verband tussen de vruchtbaarheid van de kudde en de maan, en de gelijkenis in de vorm van de maansikkel en de hoorns van een stier, leidde ertoe dat Sîn in Mesopotamische teksten werd beschreven als het "dartele kalf van Enlil" of "dartel kalf van de hemel"[xi].
Hoewel Enlil nog steeds beschouwd werd als de koning van de goden tijdens de Oud-Babylonische periode (de tijd van Abraham, Isaak en Jakob), beschrijft een tekstfragment, vertaald in 2011, de maangod Nanna/Sîn als heerser over de Mesopotamische goddelijke vergadering, die de Ubšu-ukkina werd genoemd. Anu en Enlil, van wie we zouden verwachten dat ze de presiderende goden zouden zijn, zijn er alleen als adviseurs, samen met de andere "goden die beslissen"[xii].
Jij, die voor hem staat om in de Ubšu-ukkina te zitten...
An, Enlil, Enki, Ninhursag, Utu en Inanna zaten in vergadering voor de koning...
Ze hebben hem daar geadviseerd.
Nanna zet de heilige...in volgorde....
De grote goden letten op .....
Suen [Sîn], de beslissing van zijn vergadering, zijn toespraak van goedheid, overvloed....
voor Suen, implementeren ze de overvloed in de hemel en de aarde op de juiste wijze(?)
De koning geschikt voor de heilige hemel, de schuit in het midden van de hemel. [xiii]
"De boot in het midden van de hemel" is de maansikkel. Hij lijkt niet alleen op de hoorns van een stier, maar lijkt ook op een rietboot die door de nachtelijke hemel vaart. Ook al ontbreken er stukjes van het tablet, het is duidelijk dat Sîn "de koning" was in de Mesopotamische goddelijke vergadering, met de andere "grote goden" in ondergeschikte rollen. (En merk op dat Marduk niet eens wordt genoemd!) Dit ondersteunt de theorie dat de Amoriet-stichters van Babylon, hoewel ze vanuit de stad heilig waren voor Marduk, de maangod, Sîn, als hun beschermheer beschouwden.
Het is ook belangrijk om te onthouden dat de Ubšu-ukkina voor de Mesopotamiërs een fysieke plaats was. De bijeenkomst van de goden vond plaats in Nippur, in de tempel van de oppergod Enlil, die de E-kur werd genoemd, of "Berghuis". We zullen zo dadelijk uitleggen waarom dat belangrijk is.
Christenen die bekend zijn met het Oude Testament hebben misschien de indruk dat de belangrijkste geestelijke vijand van God voor de geboorte van Jezus Baäl was. De confrontatie tussen Elia en de profeten van Baäl op de berg Karmel was immers de spectaculaire afslachting van de priesters die aan de tafel van koningin Jezebel hadden gegeten een serieuze zaak. Maar bij nadere beschouwing van de Schrift blijkt dat tot de tijd van Gideon, misschien tweehonderd jaar na de Exodus, de heidense godheid die in het middelpunt van Gods aandacht stond, de maangod was.
Onze eerste aanwijzing staat in het verslag van de ontsnapping van de Israëlieten uit Egypte:
Zij braken op uit Elim en heel de gemeenschap van de Israëlieten kwam in de woestijn Sin, die tussen Elim en de Sinaï ligt. Dat was op de vijftiende dag van de tweede maand nadat zij uit het land Egypte waren vertrokken.
En heel de gemeenschap van de Israëlieten morde tegen Mozes en tegen Aäron in de woestijn. De Israëlieten zeiden tegen hen: Och, waren wij maar door de hand van de HEERE gestorven in het land Egypte, toen wij bij de vleespotten zaten en brood aten tot verzadiging toe! Want u hebt ons uitgeleid naar deze woestijn om heel deze gemeente van honger te laten sterven. (Exodus 16:1-3)
Niets in de Bijbel is er om ruimte op te vullen. Waarom heeft Mozes dan specifiek nota genomen van de aankomst in de woestijn Sin op "de vijftiende dag van de tweede maand"? In het oude Nabije Oosten werden kalenders ingesteld op de fasen van de maan, waarbij de nieuwe maan een maand begon. De vijftiende dag was dus tijdens de volle maan, een tijd waarin men geloofde dat de maan-god op volle kracht was. Dat is precies het moment waarop het volk Israël "naar de woestijn Sin" - de woestijn van de maangod - kwam. Dat had ongetwijfeld iets te maken met het gemopper van het volk - ze geloofden dat ze het grondgebied binnenkwamen van een god die ze niet dienden terwijl hij op volle sterkte was.
Het conflict met de maangod ging verder op de berg Sinaï, die, zoals u ongetwijfeld hebt gemerkt, ook is afgeleid van de naam van de maangod.[xiv] Terwijl de ontmoeting van Mozes met Jahwe in hoofdstuk 3 van het boek Exodus wordt beschreven als plaatsvindend op "de berg van God", suggereert het feit dat het naar de maangod werd genoemd dat de Hebreeuwse har-elohim in Exodus 3:1 net zo goed zou kunnen worden vertaald als "berg van de goden". Yahweh moet deze plek hebben gekozen als een boodschap gericht op de entiteit die zich als de maan aan de heidense Amorieten van Mesopotamië heeft gemaskerd.
Dit suggereert ook een diepere betekenis van het gouden kalf dat door Aäron werd gevormd toen Mozes te lang op de berg zat voor de Israëlieten. Misschien dachten ze dat aangezien ze op de berg van Sîn waren, in het midden van de wildernis van Sîn, het te maken had met een gouden afgod om het "dartele kalf van de hemel" voor te stellen en een goede manier was om de gunst te winnen van de god die over de regio heerste.
Het is moeilijk voor moderne Christenen om het te begrijpen, maar de profeten en apostelen begrepen heel goed dat de heidense goden van hun buren echt waren, en dat ze bepaalde specifieke gebieden beheersten. Dit geloof ging eeuwenlang door in Israël. Bij een van de vele gelegenheden dat David ontsnapte aan koning Saul, klaagde hij:
En nu, laat mijn heer de koning toch luisteren naar de woorden van zijn dienaar. Als de HEERE u tegen mij opzet, laat Hem dan de geur van een graanoffer ruiken. Maar als het mensenkinderen zijn, dan zijn zij vervloekt voor het aangezicht van de HEERE, omdat zij mij deze dag verstoten, zodat ik mij niet bij het eigendom van de HEERE kan voegen, en ze zeggen: Ga heen, dien andere goden. (1 Samuël 26:19)
David begreep dat Israël bij Jahweh hoorde. Als hij verdreven werd, zou hij zich buiten het grondgebied van Jahweh bevinden en gedwongen worden om de goden te dienen van de landen waar hij een toevluchtsoord vond. Hoewel dit voor ons vandaag de dag een vreemd idee is, was het de gangbare opvatting van het geestenrijk in het oude Nabije Oosten.
Voor de Israëlieten die Mozes volgden, was Jahweh een van de vele entiteiten in het geestenrijk. Ja, hij had hen uit Egypte bevrijd (en gaf zes dagen per week manna, als een uurwerk), maar voor zover zij wisten, bevonden zij zich op de gebied van de maangod.
Hier is het waartoe dit leidde: Veertig jaar later, toen de Israëlieten eindelijk de Jordaan overstaken naar Kanaän, was het eerste doelwit van hun oorlog om hun erfenis op te eisen de stad Jericho - een ander centrum van de maangod-cultus. De naam van de stad is afgeleid van de Amorietische naam van de maangod, Jarikh.
En hier wordt het echt interessant. Let op de timing van de aanval op de stad:
Terwijl het volk van Israël zich in Gilgal vestigde, vierden ze het Pesach op de veertiende dag van de maand 's avonds op de vlakte van Jericho. (Jozua 5:10)
Dit maakte de mensen in Jericho doodsbang. In de Bijbel staat dat de stad "binnen en buiten werd afgesloten vanwege het volk van Israël". De betekenis is dat het oude Mesopotamische akitu-festival op of rond 1 Nisan, de eerste dag van het nieuwe jaar, zal zijn gehouden. Hoewel we geen bewijs hebben voor zo'n festival in Jericho, zou de viering, als het volgens Mesopotamisch gebruik werd gehouden, elf dagen hebben geduurd, met een grote optocht uit de stad op de eerste dag van het festival om het afgodsbeeld dat de god vertegenwoordigt naar het speciale akitu-huis te dragen. Na dagen van feesten, gebeden en rituelen zou de god op de zevende dag naar zijn tempel in de stad zijn teruggekeerd.
Ervan uitgaande dat dit een jaarlijkse rite in Jericho was (vergeet niet dat de oudste bekende akitu duizend jaar voor de Exodus in Ur, de stad van de maangod in het land van Sumerië, werd gedocumenteerd), vertelt de Bijbel "niemand ging uit, en niemand kwam binnen" - er was geen feest voor de maangod dat jaar met het leger van Israël dat buiten de poorten legerde!
Toen vierde Israël het Pesach, wat altijd begint op de avond van 14 Nisan. Dit is een van de drie bedevaartfeesten, samen met Sjavuot (weken feest, oftewel Pinksteren) en Sukkot, het feest van de loofhutten dat we eerder beschreven hebben.
De Israëlieten zouden dit feest zeven dagen lang hebben gevierd op de vlakte buiten Jericho, in het volle zicht van de Amorieten binnen de massieve verdedigingsmuren van de stad. Volgens de joodse traditie begon de mars rond de stad, op bevel van de aanvoerder van het leger van de Heer (Jezus in het Oude Testament), na het Pesach, op 22 Nisan.
Daarop stond Jozua 's morgens vroeg op en de priesters droegen de ark van de HEERE.
De zeven priesters die de zeven ramsbazuinen droegen, voor de ark van de HEERE uit, liepen alsmaar door en bliezen op de bazuinen. Zij die toegerust waren voor de strijd, gingen voor hen uit en de achterhoede kwam achter de ark van de HEERE aan, terwijl men al lopend op de bazuinen blies.
Zo gingen zij op de tweede dag eenmaal rondom de stad, en zij keerden terug in het kamp. Zo deden zij zes dagen lang.
En het gebeurde op de zevende dag dat zij vroeg opstonden, zodra de dageraad aanbrak, en dat zij op dezelfde wijze rondom de stad gingen, zevenmaal. Alleen trokken zij op die dag zevenmaal rondom de stad.
En het gebeurde, toen de priesters de zevende maal op de bazuinen bliezen, dat Jozua tegen het volk zei: Juich, want de HEERE heeft u de stad gegeven! Maar de stad moet met de ban aan de HEERE gewijd zijn, de stad zelf en alles wat erin is. Alleen Rachab, de hoer, zal in leven blijven, zij en allen die bij haar in huis zijn, omdat zij de boden die wij uitgestuurd hadden, verborgen heeft. Past ú echter op voor wat met de ban gewijd is. Anders slaat u zichzelf met de ban, als u neemt van wat met de ban gewijd is; en dan maakt u van het leger van Israël een met de ban geslagen leger en stort u het in het ongeluk. Maar al het zilver en goud en de koperen en ijzeren voorwerpen moeten heilig zijn voor de HEERE; ze moeten bij de schat van de HEERE komen.
Het volk juichte, toen zij op de bazuinen bliezen. En het gebeurde, zodra het volk het bazuingeschal hoorde, dat het volk een luid gejuich aanhief. En de muur stortte in en het volk klom de stad in, ieder recht voor zich uit, en zij namen de stad in. (Jozua 6:12-20)
Er zijn hier twee dingen op te merken. Ten eerste sloeg God de muren van de stad neer, zodat Hij en Zijn volk op de zevende dag van de mars binnen konden komen, een aanfluiting van het oude feest ter ere van de maangod (en andere heidense godheden in Mesopotamië) gedurende meer dan duizend jaar.
Ten tweede, en meer relevant voor ons in de niet al te verre toekomst, is dat de muren van Jericho naar beneden kwamen tuimelen op 28 Nisan.
Asteroïde Apophis komt op 13 april 2029 aan op de planeet aarde, wat op de Hebreeuwse kalender op 28 Nisan valt.[xvi]
Deel 21: Wat volgt op de derde trompet als "Een grote ster" uit de hemel valt.
Notities
[i] Genesis 15:16.
[ii] Beaulieu, Paul-Alain, The Reign of Nabonidus, King of Babylon, 556–539 B.C. (New Haven: Yale University Press, 1989) 150.
[iii] Houtman, C., “Queen of Heaven.” In K. van der Toorn, B. Becking, & P. W. van der Horst (Eds.), Dictionary of Deities and Demons in the Bible 2nd extensively rev. ed. (Leiden; Boston; Köln; Grand Rapids, MI; Cambridge: Brill; Eerdmans, 1999) 679.
[iv] Cohen, op. cit., 401.
[v] Black, J. A. ,“The New Year Ceremonies in Ancient Babylon: ‘Taking Bel by the Hand’ and a Cultic Picnic,” Religion, 11:1 (1981) 40.
[vi] Hall, Mark G., A Study of the Sumerian Moon-God, Nanna/Suen (Ann Arbor, MI: University Microfilms International, 1985) 336.
[vii] Ibid.
[viii] Cohen, op. cit., 402.
[ix] Wolters, Al, “Belshazzar’s Feast and the Cult of the Moon God Sîn,” Bulletin for Biblical Research 5 (1995) 201–202.
[x] Horn, op. cit.
[xi] Ornan, Tallay, “The Bull and Its Two Masters: Moon and Storm Deities in Relation to the Bull in Ancient Near Eastern Art,” Israel Exploration Journal, Vol. 51, No. 1 (2001) 3.
[xii] Peterson, Jeremiah, “Nanna/Suen Convenes in the Divine Assembly as King,” Aula Orientalis 29 (2011) 279.
[xiii] Ibid., 284–285.
[xiv] Jacobs, Joseph; Seligsohn, M.; Bacher, Wilhelm, “Sinai, Mount.” The Jewish Encyclopedia (New York; London: Funk & Wagnalls, 1901), http://www.jewishencyclopedia.com/articles/13766-sinai-mount, retrieved 7/6/20.
[xv] Joshua 6:1.
[xvi] “Calendar for April 2029 (Israel).” TimeAndDate.com (https://www.timeanddate.com/calendar/monthly.html?year=2029&month=4&country=34), retrieved 7/6/20.
Bron: THE MESSENGER—PART 20: The Moon-God… Son Of Enlil… Rise Of Marduk » SkyWatchTV