Het komende door Turkije geleide kalifaat

Geplaatst op: 03 juni 2011

Door Joel Richardson
2011
Enkele jaren geleden, begon ik publiekelijk te verklaren dat de wereld getuige zal zijn van de opkomst van een neo-Ottomaanse Kalifaat. Met de islamistische partij die in Turkije klaar staat voor een volgende alles wegvagende verkiezingsoverwinning volgende week, is het nu een geschikt moment om het onderwerp opnieuw te behandelen.

Het eerste wat het Westen moet begrijpen over het kalifaat is, dat het iets is als van een maagdelijk doek voor de moslims. Voor de islamitische socialist, zal met het concept van het kalifaat de socialistische utopie een werkelijkheid worden. Voor de gematigde moslim, is het idee van het kalifaat, dat er een tolerant moslim rijk zal ontstaan. Voor de radicale moslim, is het kalifaat de wijze waarop de islam suprematie zal laten ontstaan over de aarde. Het punt is dat de droom van de heropleving van een kalifaat iets is met een hele brede visie en zich zeker niet beperkt tot de radicalen.

Ten tweede moet het Westen in het reine komen met de tektonische verschuivingen die onlangs hebben plaatsgevonden in het Midden-Oosten, te beginnen in 2003 in Turkije zelf.

Maar laten we eerst eens de oude orde definiëren van de regio. Deze oude orde zag het Midden-Oosten in de eerste plaats verdeeld als tussen het Arabische blok en het Iraanse blok.

Stel je een willekeurige Arabische soennitische moslim voor (soennieten maken 85-90 procent uit van de moslim gelovigen), die al lange tijd de wens hebben om een eenmaking te zien van de islamitische wereld onder een kalifaat. In het verlangen naar iemand die zal opstaan ​​en de islamitische wereld leiden, daarvoor richten de soennitische moslim eerst hun ogen in de richting van de leiders van het Arabische blok (Saoedi-Arabië, Jordanië en Egypte). Aan de ene kant, identificeert hij zich dan met het feit dat ze beiden soennieten en Arabisch zijn. Maar ook dat ze ofwel een corrupte monarchieën zijn, of dictatoriale autocraten en hopeloos gecompromitteerd door hun relatie met Israël en/of de Verenigde Staten.

Voor de gemiddelde moslim, staan deze landen onder leiding van de Minos (moslims alleen in naam). Gefrustreerd, door deze zogenaamde moslim verschuiven ze hun aandacht naar Iran. Aan de ene kant, worden de Iraniërs gezien als moedig, sterk en assertief. Die hun neus ophalen voor Israël, de Verenigde Staten en een ieder die hen wil trotseren. Dit wordt door hen bewonderd, maar er is nog steeds die sektarische gapende kloof. Met andere woorden, als sjiieten, zijn ze in wezen ketters. Zonder enige hoop, doet dit soennitische moslim een diepe zucht slaken en bidt dat Allah binnenkort een echte moslim leider zal doen opstaan die in staat is tot de heropleving van de oude glorie van de islam.

Dit was de oude orde van het Midden-Oosten voor de afgelopen 30 jaar.

Maar plotseling is dit alles beginnen te veranderen. Door de opkomst van de Turkse AK-partij in de afgelopen jaren heeft het Midden-Oosten een politieke verschuiving ondergaan van tektonische proporties.

Laten we het kort samenvatten wat islamitische partij van premier Erdogan zoal heeft bereikt in de afgelopen jaren. Eerst waren ze in staat om de controle te krijgen van zowel het presidentschap als de zetel van de minister-president. Ze kreeg ook een grote meerderheid in het parlement. Na het winnen van de komende verkiezingen op 12 juni, worden ze in staat gesteld om een wetsvoorstel te laten passeren waarbij ze letterlijk de Turkse grondwet herschrijven.
Dit geeft hen veel meer controle over zowel de rechterlijke macht als over het leger, de twee entiteiten die in het verleden als de grootste waarborg golden tegen een islamitische overname van de overheid. Niet verrassend, dat door twee samenzweringen, de regerende AK-partij daadwerkelijk de seculiere leiding van het Turkse leger heeft onthoofd, door het arresteren van bijna 200 topmensen uit het leger. In plaats dat een militaire staatsgreep de islamistische partij zou verwijderen, heeft de islamitische AK-partij succesvol de macht overgenomen van de militairen. En ze zijn meesterlijk geslaagd.

Erdogan heeft ook de rechterlijke macht gevuld met zijn eigen rechters. Meer dan 70 procent van de politie bestaat nu ook uit islamisten. En ten slotte zijn de islamisten naar de media gegaan. Erdogan’s zoon runt nu een uitverkoop van het ene bedrijf, terwijl een tweede bedrijf werd getroffen met een 2,3 miljard dollar boete. Er zitten meer Turkse journalisten in de gevangenis dan bij enig ander volk in de wereld.

We naderen nu de sluiting van een perfect uitgevoerde plan voor de zuivering van Turkije van het seculiere kemalistische systeem en nestelen de islamisten zich in de macht voor onbepaalde tijd. In de naam van de democratie, hebben de islamisten omver gehaald wat eens een lichtend baken was van hoop voor het Midden-Oosten. En achter dit alles staat de architect, premier Erdogan, die ooit voorspelde, “Democratie is als een tram. Je gebruikt het om je te brengen waar je naartoe wil, en dan stap je uit.”

Vandaag, heeft Turkije een bloeiende economie, evenals het grootste leger in de regio. En natuurlijk, alleen Turkije, heeft een bewezen optreden van regeren in het Midden-Oosten. Nu plaats vervolgens jezelf terug in de schoenen van de soennitische moslim. Geen van deze feiten is gemist door degenen die op zoek zijn geweest naar een levensvatbare islamistische sterke kracht. En het is precies om deze reden dat Erdogan nu de meest populaire leider in de regio is. De sterren-ogende islamisten van de Moslim wereld hebben stevig hun hoop gevestigd op Turkije.

Ten slotte is het absoluut noodzakelijk om de Turkse islamitische methode te begrijpen. Sinds 9/11, was Ankara maar al te willig om zichzelf te portretteren als het meest natuurlijke antwoord om evenwicht te brengen en het wereldwijde antwoord te zijn op al-Qaida en het radicale islamisme. In de afgelopen tien jaar hebben de Turken de methodologie nagestreefd van de meest krachtige islamitische groep ter wereld, de Fethullah Gülen beweging, waarvan premier Erdogan en president Gul goede leerlingen zijn. Het doel van de Gülen beweging is eigenlijk heel simpel. Ze willen worden goedgekeurd. Door het gebruik van een outreach, hebben ze met succes het merk van zichzelf neergezet als toonbeelden van religieuze tolerantie.
Terwijl radicale groeperingen zoals Al-Qaida de terreur hebben gebruikt om hun doel van een kalifaat te bereiken, heeft de Turkse islam de aanpak verdedigd door zich te presenteren in een vorm die specifiek op maat is toegesneden om de hartelijke instemming van het Westen te winnen. Maar hun ultieme doel is hetzelfde: de eenwording van de islamitische wereld, de heropleving van het kalifaat. En tot op heden, zijn wij volledig in hun truc getrapt.

De Turkse doel van de regionale invloed is gestaag en bewust gevorderd. Zeven jaar geleden, alleen mijzelf en een paar anderen waarschuwden voor deze realiteit. En wanneer we dit naar voren brachten, werden we bespot. Zeven jaar later vanaf nu, zullen we allemaal terugkijken en ons afvragen hoe we zo blind waren om het niet eerder te hebben gezien.

Joel Richardson is de auteur van "islamitische Antichrist" gepubliceerd door WND Boeken, en is mede-auteur met Walid Shoebat van "God's War on Terror." Zijn blog is www.Joelstrumpet.com .


Bron: The coming Turkish-led caliphate