Obama maakt een Neo-Ottomaanse Kalifaat mogelijk

4 maart 2011

Door Joel Richardson


Op 29 januari, de dag waarop dat de rellen begonnen in Egypte, heb ik haastig een aantal eerste voorspellingen opgeschreven voor wat ik verwachtte te zullen zien volgen van wat er in het Midden-Oosten gebeurt. Het artikel werd gepubliceerd door WND op 31 januari. Nu, een maand later, is het tijd om het te herzien op de juistheid van mijn voorspellingen en een aantal zeer belangrijke bijkomende gedachten en observaties eraan toe te voegen.

Het is belangrijk dat ik mijn opmerkingen kwalificeer door nogmaals te herhalen dat ik geen profeet ben. De voorspellingen die ik maak zijn alleen gebaseerd op twee dingen: mijn begrip van de politieke actoren in het Midden-Oosten en een goed begrip van wat de Bijbel zegt wat er in de dagen zal gebeuren vóór de wederkomst van Jezus. Terwijl velen proberen te ontcijferen en te begrijpen wat er gaat gebeuren in het Midden-Oosten en de wereld, zullen de Bijbelse gelovigen weten waar ze moeten zijn voor antwoorden.

Als eerste ben ik begonnen met een gemakkelijk punt, dat Mubarak zich niet zou kunnen vastklampen aan de macht:

President Mubarak zijn zelfopgelegde bewind moest wel eens tot een einde komen. Nu was het toevallig de tijd. Mubarak was niet in staat zijn macht te behouden.

Natuurlijk, was dit niet moeilijk. Mubarak is in zijn tachtiger jaren en heeft kanker. Ik ben pas 40 en fit als een hoentje, maar sommige dagen kan ik amper het uithoudingsvermogen om mijn onhandelbare 14-pond wegende hond in de juiste richting te houden rally.

De volgende voor de hand liggende voorspelling was de onvermijdelijke overname van Egypte door de Moslim Broederschap:

Nadat het stof is neergedaald en de Egyptische regering is hervormd, zal de Moslim Broederschap (al-ichwaan) zeker met gemak hun weg vinden naar de belangrijke posities in de macht, ongeveer als de Hezbollah in Libanon. Dit kan een paar jaar duren, net als met de Hezbollah, maar naar alle waarschijnlijkheid zal het zelfs vrij snel gaan. In een dramatische en onheilspellende verschuiving, zal de VS en Israël zelfs gedwongen worden deze versterkte ichwaan partij in Egypte te erkennen en er mee te onderhandelen.

Natuurlijk, zijn er nog tal van die kleine Pollyanna-ontmoet-Rachel-Maddows (talkshow) die denken dat ze getuige zijn geweest van een prachtig pro-vrijheid revolutie in Egypte. Helaas, de werkelijkheid zal hen snel genoeg duidelijk worden. Naar alle waarschijnlijkheid zal het eindelijk gebeuren, enige tijd nadat het nieuws uitlekt dat duizenden Egyptische christenen systematisch uit hun huizen worden verdreven, verkracht of vermoord en vervolgens een menigte van de Sharia aanhangende “vrijheidsstrijders” een of twee homoseksuelen zullen ophangen op het Tahrir plein. Dat zal ze wakker te schudden.

Mijn volgende voorspellingen waren wat meer specifiek. En als dusdanig erg belangrijk en we daar alle aandacht aan moeten besteden:

Als het huidige tijdperk van de Arabische dictators tot een einde komt, het model waarnaar zal worden gekeken, is Turkije. En Turkije zal maar al te bereid zijn om haar steun te verlenen bij de oprichting van deze nieuwe islamitische democratieën. De Obama administratie zal ook volledig achter Turkije staan in haar regionale inspanningen tot dit doel.

Een kop in Time Magazine gaf te lezen, “Een model voor een Midden-Oosten democratie, Turkije roept op voor verandering in Egypte.” Twee dagen later, Today’s Zaman, een van de grootste kranten van Turkije meldde dat “President Obama en minister-president Erdo॓an overeengekomen waren dat de VS en Turkije nauw overleg zouden blijven plegen terwijl de gebeurtenissen zich ontvouwen in Egypte in hun bredere gezamenlijke agenda.” Wat is precies Obama’s zijn “gezamenlijke agenda” met Turkije in de regio? Zou het kunnen gaan over de recente overeenkomst van Turkije voor de Syrische militaire training? En mis niet de ironie in het Time artikel. Aan de ene kant, prijst de Time Turkije als een lichtend “model”, terwijl men aan de andere kant ook erkent dat de primaire reden van dat ze zo populair zijn onder de islamitische landen, dit het gevolg is van de venijnige retoriek van de Turkse premier Erdogan in de richting van Israël.

Ik mijn voorspellingen wees ik op het uiteindelijke gebruik van de Turkse militaire kracht:

In het midden van deze verschuiving, verwacht ik dat Turkije (weer met de volledige steun van de VS) de meest actieve en zichtbare acteur in de regio zal zijn. Als de dingen zich genoeg destabiliseren, kunnen we zelfs een Turkse militaire actie zien, maar dit is twijfelachtig. In plaats daarvan zullen we waarschijnlijk zien dat Turkije het moment gebruikt om een significante vaderlijke invloed te krijgen op een aantal van de andere regeringen in de regio, omdat zij een regime verandering ondergaan. ... De Verenigde Staten, uitgedroogd vanwege de geldgebrek om het op te lossen, zal werkeloos toekijken als Turkije doet wat hij wil in de regio, met name wanneer het wordt gedaan in naam van de oprichting van democratie, regionale en zelfs mondiale vrede, stabiliteit en veiligheid.

En nu zoals de World Tribune heeft gemeld heeft Turkije de mogelijkheid geopperd om Libië binnen te vallen om de stabiliteit en de vrede in dat land te herstellen. Volgens het rapport, was er echter een bepaling, zoals uiteengezet door minister-president Erdogan, en dat is dat de Europese Unie Turkije onmiddellijk moet verwelkomen in een warme omhelzing. En dan komt het deuntje: “De bronnen zeiden dat de Verenigde Staten, met name president Barack Obama, dit Turkse voorstel steunde.” Bingo. President Obama is vrijwel bezig met het uitrollen van de rode loper voor het opkomende neo-Ottomaanse Kalifaat. Gelukkig kwam de Turkse krant Hurriyet met een rapport dat zowel Erdogan als de Turkse minister van Buitenlandse Zaken Davutoglu categorisch een Turkse invasie van Libië hebben uitgesloten - maar niet voordat Obama in de gelegenheid was om te reflecteren met het steunen van dergelijk idee.

Maar hier hebben we het essentiële punt. Het Amerikaanse buitenlandse beleid in het Midden-Oosten is helaas een reeks van idiote blunders. De VS heeft vaak meegeholpen om enkele van haar meest walgelijke en hardnekkige vijanden te creëren. Om een buffer tegen de Sovjets op te werpen, was het de Verenigde Staten die massale steun, financiering en opleiding gaf aan de Taliban. En wie zal ontkennen dat dit resulteerde in het bijten van onze collectieve hand en afschuwelijke sporen heeft nagelaten? Hoe zit het met Saddam Hoessein? Ook die heeft de VS gesteund in zijn leidende rol in Irak als een buffer tegen de Iraanse hegemonie in de regio. En nogmaals, uiteindelijk moesten we diep in de buidel tasten.

Men zou denken dat we onze les hadden geleerd. Men zou denken dat we genoeg vooruitziende blik hadden gekregen om te voorkomen dat we vandaag onze vijand van morgen gaan ondersteuning en deze zich laten ontwikkelen. Maar in de afgelopen twee jaar, hebben de Amerikanen niets geleerd en onderschatten de potentie van deze president om in een bepaalde situatie de slechtst mogelijke keuze te maken.

Vandaag staat president Obama in verband met Turkije aan een paradigma gelijk aan zes jaar geleden, alsof Turkije nog steeds een gematigde moslim democratie is. Maar dat is het niet. Premier Erdogan en de Iraanse president Mahmoud Ahmadinejad zijn vriendjes. Turkije heeft toegezegd om de Syrische militaire te trainen. Is het nodig dat ik u eraan herinneren dat Iran en Syrië de twee meest belangrijke sponsors-staten zijn in de wereld van terrorisme. Ondertussen, zich vertonende als een van de machtigste antagonist van Israël in de regio, Erdogan wil (geen grap hier) veel meer worden als een Facebook-vriend van welke andere leider in het Midden-Oosten dan ook. Ik ben benieuwd of Obama een van hen is.

Voor nu, zal de VS met haar steun achter Turkije blijven staan. Morgen zullen we ons afvragen wat we in de wereld wel niet dachten. Maar dit keer, zal het bijten veel meer achterlaten dan alleen een tand-afdruk. De natie van Turkije, met zijn krachtige militaire, vitale economie en bijna ongeëvenaarde strategische geografie is een schreeuw uit het verleden van de Taliban of Saddam Hoessein.

Veel analisten van tegenwoordig drukken hun goed gemotiveerde vrees uit dat het Huis van Saudi zal vallen in de handen van islamitische revolutionairen wat resulteert in een enorme aanval op de achillespees van de Westerse economie. Hoewel dit scenario uiteindelijk wel zal plaatsvinden, is het nog vele jaren verwijderd. De ineenstorting van het Saoedische regime en een $10-per-gallon benzineprijs zou leiden tot een zeker angstig vooruitzicht, maar voor vandaag, is er een veel meer direct gevaar, de Yeni Osmanli: de Nieuwe Ottomanen en de catastrofale gevolgen wat dit zal hebben op de regio, op de Verenigde Staten en de hele wereld.


Bron: Obama enabling Neo-Ottoman Caliphate