Wie krijgen we als kalief?

19 april 2012 - door Barry Rubin

Wie krijgen we als de kalief? Immers, als je een kalifaat wil hebben, zoals de revolutionaire islamisten het willen doen met veel steun van de bevolking onder de moslims, moet iemand de klus klaren en moet hij ergens zijn hoofdstad hebben. En dat is waarom het kalifaat een probleem is, veel meer dan de meest abstracte demagogie, het is een mogelijke zelfmoord machine.

Als een vraag die al wordt opgeworpen voor de strijd begint. Het kalief zou soennitisch moeten zijn maar de sjiieten zouden geen enkele soennitische kalief aanvaarden. Inderdaad, terwijl de kalief een positief symbool kan zijn voor de soennitische islamisten, een dergelijk kalifaat het zou een symbool zijn van onderdrukking voor de sjiieten, die de meerderheid vormen in Iran, Irak, en Bahrein, en een leidende factor zijn in Libanon en elders. Deze situatie zou een oorlog veroorzaken tussen de soennieten en sjiieten.

Editor: Daniël spreekt in dit geval over de Koning van het Noorden en de Koning van het Zuiden.

Wat betreft de soennieten, wie onder hen kan misschien een legitieme kandidaat zijn? Ironisch genoeg, de twee die de beste referenties hebben zijn anti-islamitische vorsten: de koningen van Marokko en Jordanië, die zowel een vordering claimen in de algemeen erkende afstamming van Mohammed, de oprichter van de islam.

Sinds de Turkse Republiek het kalifaat heeft afgeschaft, hebben de islamisten er naar gezocht om het te herstellen. Inderdaad, werd de Moslim Broederschap opgericht in de jaren 1920 tot dat doel. Men moet er rekening mee houden, dat het in Istanbul gevestigde kalifaat lange tijd zinloos is geweest. Toen de kalief een jihad tegen Groot-Brittannië en Frankrijk verklaarde tijdens de Eerste Wereldoorlog, een stap die werd gepromoot door Duitsland, werd hij bijna volledig genegeerd. In feite, kwamen de Arabische nationalisten in opstand tegen zijn bewind en dat was de historische basis voor de meeste van de Arabisch-sprekende landen die vandaag bestaan.

Slechts twee dagen nadat de Turken de oude, Sharif van Mekka Husain Bin Ali, heerser van de Hijaz in het westen van Arabië afzetten, verklaarde deze zich tot kalief. Maar er is niets van gekomen omdat hij zo veel vijanden had. In 1925 werd zijn eigen koninkrijk veroverd en geannexeerd door Abd al-Aziz Ibn Saud, die er zijn eigen koninkrijk Saoedi-Arabië van maakte. De Jordaanse koningen stammen af ​​van de Sharif van Mekka.

Maar de Arabieren -met name de Moslim Broederschap- en de Indiase moslims die een hernieuwde kalifaat eisen moeten voorzichtig te zijn, aangezien de aanwijzing van iemand als kalief deze kan rekenen op persoonlijke en nationale rivaliteiten die de beweging in een burgeroorlog kan trekken.

De man in de beste positie heeft om die post te claimen was Amin al-Husseini, de mufti van Palestina maar kon niet openlijk voor zijn kandidatuur uitkomen, hoewel hij het wel laat doorschemeren. Toch, als zijn nazi-bondgenoten de Tweede Wereldoorlog hadden gewonnen, zou al-Husseini zich tot kalief hebben verklaard en algemeen aanvaard, als de kalief. Sinds de jaren 1920, zijn het slechts marginale gekken geweest die zichzelf tot kalief verklaarden.

Een belangrijk element in de claim van al-Husseini was, dat hij beweerde en werd aanvaard, als een afstammeling van de familie van Mohammed. Vandaag de dag, ironisch genoeg, zijn daarin de twee mannen in de beste positie om een soortgelijke bewering naar voren te brengen, de anti-islamitische vorsten, als de koningen van Marokko en Jordanië. Islamisten zouden ontzet zijn door een dergelijke kandidatuur. De Saoedi’s zouden ook hun oude rivaal als de dynastie in Jordanië verwerpen, alle islamitische kandidaten, en waarschijnlijk ook iemand anders om kalief te zijn. De Turkse islamisten zouden een Arabische kalifaat ook weigeren.

Kortom, de hele kwestie is een puinhoop en een mijnenveld. Het feit dat er geen goede alternatieve kandidaat is voor kalifaat aan de soennitische islamitische zijde. En als een dergelijke kandidatuur naar voren wordt gebracht, zal het worden aangevallen en belachelijk gemaakt door de anderen. Rivaliteit zou snel verschijnen en de islamisten betrekken in bitter strijdende partijen die verwikkeld zijn in een bloedige vete.

Voor de wahabitische Saoedi’s, is alle gepraat over het aanwijzen van een kalief dan ook taboe, mede omdat een dergelijke kalief onvermijdelijk een niet-Wahhabi zou zijn. Voor veel niet-Arabische moslims, zou het krijgen van een Arabische kalief verwerpelijk zijn.

De Shia, zoals hierboven vermeld, zou woedend worden aangezien elke waarschijnlijke kalief een anti-Shia en soennitisch zou zijn.

Een beetje achtergrondinformatie is wel nuttig hier. De oorsprong van de Shia Islam was in reactie op de keuze van de kaliefen die geen afstammelingen waren van de familie van Mohammed. Hun held was Ali (het woord Shia is afgeleid van de uitdrukking “de partij van Ali”), de vierde kalief. De vijfde kalief heeft Ali’s zoon en erfgenaam gedood. Tot op de dag, zien de soennieten zich als de “rechtgeleide” mannen die worden vervloekt door de sjiieten. Er is geen overleg op dat punt.

Waarom een ​​kalief? Dat is duidelijk, vanwege de ‘fundamentele’ historische benadering van de islam. In instrumentele termen zou een kalief de umma, de gemeenschap van moslims leiden en deze organiseren. Het centraliseren van zo’n kracht zou vermoedelijk leiden tot een standaardisering van de sharia en ook tot een politieke organisatie. Buiten dat zou, in de islamistische visie, het een politieke eenheid produceren, met het overschrijven van de bestaande staten. En een belangrijk detail is, dat alleen de kalief een decreet tot een “offensieve Jihad” kan uitvaardigen, dat is een aanval op een niet-moslim land om uiteindelijk de hele wereld te veroveren.

Maar terwijl van het kalifaat wordt verondersteld dat het de staten zal overstijgen, is het de vraag waar het kalifaat dan zal komen, waar zou hij zijn hoofdstad hebben? Dit omdat de beweging die de kalief zal produceren de moslimwereld zal domineren. Egyptische salafisten willen een salafitische kalief, en de Moslim Broederschap willen een Broederschap kalief.

En hetzelfde punt geldt voor het land waaruit de kalief kwam. Bijvoorbeeld, een Egyptische kalief betekent in feite, een Egyptische rijk.

Vergeet niet dat de belangrijkste oorzaak van het Arabische conflict in de tweede helft van de twintigste eeuw de Arabisch-nationalistische ideologie was die verklaarde dat alle Arabieren moesten worden verenigd in een enkele staat. Bijgevolg, de Arabische heersers -met name in Egypte, Irak en Syrië- streden om de leider te zijn, met het produceren van allerlei oorlogen, crises, en wederzijdse subversie. Het oprichten van een kalifaat en het leiderschap van de islam heeft de capaciteit om hetzelfde te doen voor de eerste helft van de eenentwintigste eeuw.

Zo, het kalifaat is dus een ideëel doel van de hedendaagse islamisten. Maar ze moeten heel voorzichtig zijn en heel vaag blijven. Bijgevolg is het kalifaat een belangrijk punt in de islamitische ideologie maar zal waarschijnlijk nooit een praktisch probleem worden. Voor nu, concentreren de islamisten zich op het feit om de staatsmacht te grijpen waar ze die niet hebben en om het fundamenteel te transformeren om zo al die samenlevingen over te nemen.