Hoe weten we wat de Egyptische Moslim Broederschap wil?

11 februari 2011

Omdat ze het ons zelf vertellen deel II!

Door Barry Rubin

In een aantal artikelen die zijn verschenen in de kranten over de Moslim Broederschap, heb ik nauwelijks, op een enkele na, die suggereren dat de groep zou kunnen leiden tot een verhoogd alarm. Ik heb ook geen vermelding gezien over het politieke platform van de Broederschap. Maar als de houding van de Broederschap gaat analyseren, zou het dan niet van enig nut zijn om de belangrijkste politieke blauwdruk te overwegen voor de toekomst van Egypte?

Het Platform, verspreid in 2007 en deels vertaald door MEMRI, maakt veel mensen in Egypte bang, in het bijzonder de hervormingsgezinde types (van wie velen lijken te zijn vergeten) en die een centrale rol speelden in de pro-democratie demonstraties.

Inderdaad, veel van dezelfde gematigden in de alliantie met de Broederschap, nu net iets meer dan twee jaar geleden, zeggen vandaag dat de Broederschap op zoek is naar een islamitische staat. Dus waarom wordt dit niet besproken als een belangrijke bron voor het begrijpen van de Broederschap, vooral omdat Egypte nu snel een nieuwe grondwet zal gaan opstellen.

Het platform zegt: “De Islam is de officiële staatsgodsdienst en met de islamitische sharia als de belangrijkste bron voor de wetgeving ...; De islamitische staat is, door zijn aard, een burgerlijke staat, omdat de benoemingen door de regering worden gedaan op basis van kwalificaties, ervaring en expertise, terwijl de [houders van] de politieke standpunten worden gekozen door het volk ....”

Natuurlijk, zal de Moslim Broederschap dat voor lief nemen om Egypte te veranderen in een islamitische staat - het punt dat zo veel westerse ambtenaren, journalisten en academici dit blijven ontkennen vandaag de dag.

De specifieke zinsnede, waarin de islamitische wet als “de belangrijkste bron” van de Egyptische wet wordt gezien is uiterst belangrijk. Historisch gezien is de strijd in Egypte gestreden over de vraag of de sharia “een belangrijke bron” is (waarbij ook het gebruik van Europees recht wordt toegestaan), of “DE belangrijkste bron”, wat betekent de sharia in zijn totaliteit. Het verschil tussen ‘DE’ en ‘EEN’ is een noodlottig verschil, die de toekomstige koers van Egypte zal bepalen.

Wat het platform echt zegt:

“De autoriteit van de sharia zal worden uitgevoerd op een wijze die voldoet aan de [wil van de] natie, door middel van een parlementaire meerderheid gekozen in vrije, schone en transparante verkiezingen.”

Dat klinkt heel democratisch. Maar wacht! Het gaat verder:

“De wetgevende macht moet overleggen met de Hoogste Raad van Geestelijken van de natie, gekozen uit de geestelijken en als een aparte arm van de overheid. De president zal ook met hen moeten overleggen over de belangrijke kwesties. Dit lijkt op het Iraanse systeem dat niet alleen de president en de premier, maar ook de Raad van Deskundigen en de Raad van Hoeders omvat.”

“In het geval van controversiële vragen, die niet eenduidig worden opgelost door sharia wetten die rechtstreeks zijn gebaseerd op duidelijke en toepasselijke teksten uit de Koran of hadith, zal de definitieve beslissing worden genomen door de wetgevende macht.”

Dat klinkt goed. Maar vergeet niet dat de Broederschap ook tevens hoopt op veel leden in het parlement. De Broederschap hoeft niet direct het land over te nemen. Met 30 of 35 procent van de zetels tegenover een verdeelde oppositie en het aanbieden van hun steun om zo een hefboomeffect te krijgen, kan voldoende zijn voor de islamisten om hun zin te krijgen over belangrijke kwesties.

Als de Egyptenaren een meer religieuze staat willen dan is dat hun zaak, maar dat betekent nog steeds dat het noodzakelijk is om te analyseren wat de gevolgen zijn.

Een groot deel van de controverse werd aangewakkerd door de positie van het platform, dat alhoewel iedereen in Egypte gelijke rechten zou hebben, dat zal worden uitgelegd in een islamitisch kader:

“Een islamitische staat moet beschermen bieden aan de niet-islamitische [burgers] in alle dingen met betrekking tot het geloof, rituelen, enz.; maar moet op hetzelfde moment, ook zorgen voor het behoud van de islam en alle zaken die daarmee samenhangen, dus ervoor zorgen dat er geen ritueel, propaganda, of bedevaart tegenstrijdig is aan de islamitische activiteiten die worden uitgevoerd.” Sinds de islamitische wet zaken verbiedt als de bouw van nieuwe kerken, iets wat zelfs is afgedwongen onder het regime van Mubarak, zal de situatie voor christenen er misschien niet zo geweldig uit gaan zien.

Het platform bepaalt dat de president en de premier zowel moslim als mannelijk moeten zijn. Er zijn ook hints over de beperkingen van de rol van vrouwen in de samenleving:

“De islam heeft [altijd] de vrouw behandeld als onderdanig aan de man. Als voor de rol van de vrouw met betrekking tot de werkgelegenheid, [de islam] is bepaald dat deze moeten worden afgewogen tegen de taak van de vrouw thuis, haar kinderen, om zo de basiseenheden te versterken van de maatschappij. ‘Sommige banen’ zijn in tegenspraak met haar natuur en de rest van haar sociale en humanitaire taken.”

Het platform roept ook op tot ‘herziening’ van het vredesverdrag met Israël, wat in de praktijk minimaal betekent een schorsing van de werking ervan en maximaal tot intrekking t.a.v. alle praktische doeleinden.

Ook hier kunnen de Egyptenaren zelf beslissen wat ze willen doen. Maar de rest van de wereld moet weten wat hen te wachten staat. Of de Broederschap een zachtaardige sociale dienst is of een groep van incapabele idioten in een politieke organisatie die niet degene echt gaan informeren, maar die wel besluiten zullen moeten nemen en het beleid bepalen op basis van deze informatie.

Ik voeg eraan toe dat Carrie Rosefsky-Wickham die een serieuze wetenschapper is die zich heeft gespecialiseerd in het bestuderen van de meer gematigde krachten in de Broederschap. Hoewel we het niet eens met haar zijn ik wel respect heb voor haar werk - en ze is een van de weinigen die daadwerkelijk verwijst naar het extremistische aspecten in de Broederschap. Dus je kunt haar  werk  nalezen als een bevestiging van sommige zorgen van mij.

Barry Rubin is directeur van het Global Research in International Affairs (GLORIA) Center en redacteur van het Midden-Oosten Overzicht van Internationale Zaken (Meria) Nr. Zijn meest recente boeken zijn De Israëlisch-Arabische Reader (zevende editie), The Long War voor de Vrijheid: De Arabische strijd voor democratie in het Midden-Oosten (Wiley), en de waarheid over Syrië (Palgrave-Macmillan). De GLORIA Center site is http://www.gloria-center.org en van zijn blog, Rubin verslagen, http://www.rubinreports.blogspot.com.


Bron: RubinReports