Vrees de Moslim Broederschap

1 februari 2011

Andrew McCarthy




Bij de Daily Beast, Bruce Riedel heeft een essay gepost genaamd “Wees niet bang voor de Egyptische Moslimbroederschap,” het klassieke, conventionele antwoord op de crisis in Egypte. De Moslim Broederschap is prima, zo wil hij ons doen geloven, we hoeven ons geen zorgen te maken. Immers, de Broederschap heeft zelfs het geweld afgezworen!

Men kan zich afvragen hoe van een organisatie kan worden gedacht dat ze het geweld hebben afgezworen wanneer zij jihadisten geïnspireerd hebben, meer dan enig ander, en wanneer de Palestijnse tak, de Islamitische Verzetsbeweging, die waarschijnlijk meer bekend is onder de naam Hamas - een terroristische organisatie met een charter voor de gewelddadige vernietiging van Israël.
Inderdaad, in de afgelopen jaren, heeft de Broederschap (aka, de Ikhwan) enthousiast de jihad geprezen en zelfs toegejuicht - zij het in meer gedempte toonaarden - de daden van Osama bin Laden toegejuicht. Hoewel niets van dat alles, is een obstakel voor de heer Riedel, een voormalig CIA-officier die nu een docent is bij Brookings en Obama’s nationale-veiligheidsadviseur. Naar aanleiding van de beelden van het progressieve (en tweeledige) buitenlands beleid uitgewerkt voor de jaren, is zijn ‘geen zorgen’ conclusie voortgekomen uit een lachwekkend onvolledige geschiedenis van de Ikhwan.

Met zijn standpunt, predikte de Broederschap oprichter Hassan al-Banna “ een fundamentalistische islamisme en heeft gepleit voor de oprichting van een islamitisch Egypte, maar hij stond ook open voor het importeren van technieken van politieke organisatie en propaganda uit Europa, die maakte dat de Broederschap snel een instrument was in de Egyptische politiek.”
Wat men achterwege laat, zoals ik nazag in The Grand Jihad, is dat terrorisme en paramilitaire training de belangrijkste onderdelen van het programma werden van Banna. Het is door gebruik te maken van de resulterende sfeer van intimidatie, dat de Broederschap ‘politiek’ succes hebben. De activistische organisaties van de Ikhwan volgen hetzelfde programma als in de Verenigde Staten, waar ze een grote mate van politieke invloed genieten als gevolg van de terroristische aanval.

Banna was een praktisch revolutionair. Aan de ene kant, instrueerde hij zijn aanhangers om zich voor te bereiden op geweld. Ze moesten wel begrijpen dat, op het einde - wanneer de tijd rijp was, als de Broederschap ten slotte sterk genoeg was, dat gewelddadige aanslagen meer kans op terugslag zouden geven en Ikhwan doelstellingen dan zouden provoceren en verlammen - geweld zou zeker nodig zijn voor de voltooiing van de revolutie (betekenis, sharia invoeren, het jjuridische politieke kader van de islam ).
Ondertussen, aan de andere kant, leerde hij dat de Broeders moeten nemen wat ze kunnen krijgen van het regime, het politieke systeem, het juridisch systeem en de cultuur. Hij besefte slim als hij was dat, als de broeders niet hun hand zouden overspelen, als ze het publiek bedrogen en ook de media, de intelligentsia, en hen zouden zien als de strijders voor sociale rechtvaardigheid, en dat zijn instelling geschikt zou zijn om aanzienlijk concessies aan te doen. Appeasement, wist hij, is vaak een eerste reactie van de samenleving op een bedreiging die niet willen geloven dat het existentieel is.

Hier is Riedel weer:

Door de Tweede Wereldoorlog, [de Broederschap] werd men steeds gewelddadiger in de oppositie tegen de Britten en tegen de door de Britten gedomineerde monarchie, sponsoring van moorden en massaal geweld. Nadat het leger de macht greep in 1952, heeft [de Broederschap] kort geflirt met ondersteuning van de regering van Gamal Abdel Nasser, maar zich dan verplaatst naar de oppositie. Nasser onderdrukte hen genadeloos.

Deze geschiedenis is selectief op het punt van de parodie. De Broederschap is niet opeens gewelddadig (of ‘meer gewelddadiger’) dan tijdens de Tweede Wereldoorlog. Het was gewelddadige vanaf haar ontstaan twee decennia eerder. Dit feit - samen met de Egyptische islamitische samenleving diepe antipathie tegen het Westen en hun aantrekkingskracht op de virulente anti-semitisme van de Nazi’s - is wat geleidelijk de Europese bevoegdheden wegslaat, met name die van Groot-Brittannië, in een terugtrekking.

Banna zelf werd vermoord in 1949, tijdens de opstand van de Broederschap tegen de door de Britten gesteunde monarchie. Daarna heeft de Broederschap wachte niet tot de tijd nadat de Vrije Officieren Beweging de macht greep om dan te flirten met Nasser. Ze maakten deel uit van de coup, Nasser heeft persoonlijk gelobbyd met Sayyid Qutb (het meest significant Ikhwan figuur na de dood van Banna) voor een alliantie.
Het weglaten van dit detail helpt Riedel om de Broeders hun “medeplichtigheid” weg te wassen. De Ikhwan heeft zich niet direct “verplaatst naar de oppositie” wanneer Nasser aan de macht kwam. In de eerste plaats achte men zich bedrogen door Nasser, die de Broederschap het hof had gemaakt voor de staatsgreep door sympathie voor te wenden voor haar islamitische agenda maar dan, eenmaal aan de macht, werd de sharia van de agenda afgevoerd. Bovendien, Nasser werd niet zomaar op een dag wakker en begon met het “genadeloos onderdrukken” van de Broederschap, de Ikhwan probeerde hem te vermoorden. Het was op dat moment, toen de islamitische poging faalde tot een staatsgreep tegen het nieuwe regime, dat de sterke man hen meedogenloos onderdrukte.

Sayyid Qutb.

Riedel stelt verder het volgende: “Nasser en zijn opvolgers, Anwar Sadat en Mubarak, hebben de Broederschap afwisselend verdrongen en gedemoniseerd of getolereerd als een anti-communistische en rechtse oppositie.”
Ook dit is hopeloos verkeerd en onvolledig voorstelling van zaken. Om te beginnen, ongeacht hoe obdurately progressieven ook de stelling herhalen, het islamisme is geen rechtse beweging. De Broederschap heeft een revolutionair programma, met politieke en economische componenten van wat in wezen socialistisch is. Het is geen toeval dat islamisten in Amerika behoren tot de trouwste aanhangers van de ObamaCare en andere redistributionistische elementen van de Obama agenda.
In zijn sociale rechtvaardigheid in de islam, is Qutb tot de conclusie gekomen dat het Marxistische systeem verre superieur is aan het kapitalisme, wat de islamisten aanhangen. Het communisme, zo betoogt hij, haperde vooral in haar rigide economisch determinisme, wat betekent dat het de spirituele componenten mist van het totalitaire plan van Allah - hoewel Qutb vergeleken met het christendom is het positief, welke religie hij zag als onvoldoende aandacht voor de aardse zorgen.

Nasser’s vervolging van de Ikhwan heeft ertoe geleid dat veel van haar leidende figuren van Egypte naar Saoedi-Arabië vluchten, waar de Broeders werden verwelkomd, omdat ze werden gezien, terecht, als urbane maar dappere jihadisten die profiteren van een achtergebleven samenleving - met name in het onderwijs-systeem (Banna en Qutb waren zowel academici, en de Broederschap wemelde van professionals opgeleid in vele disciplines).
De giftige mix van de Saoedi-miljarden en de Broederschap ideologie - het huwelijk van het Saoedi-wahhabisme en het salafisme van de Broederschap - maakte de moderne islamitische beweging en inspireerde veel van de terroristische organisaties (met inbegrip die van al-Qaeda) en andere islamitische opruiers waarmee we vandaag mee worden geconfronteerd.

Dat wahhabisme en salafisme zijn fundamentalistische leerstellingen en maakt ze absoluut niet rechts. In feite, is het islamisme in een virulente historische fase, en vormt een veel grotere uitdaging voor het Westen dan het was een halve eeuw geleden, juist omdat het rijk gefinancierde extremisme de conservatieve beperkingen overweldigd van de Arabische cultuur.

Sadat nam afstand van zijn voorganger die Egypte onderdompelde in de Sovjet-omgeving. Hij nodigde inderdaad de Ikhwan uit om terug naar huis te komen, zoals Riedel aangeeft. Sadat wist dat de broederschap slecht nieuws was, maar - net als de geopolitieke grote denkers vandaag - geloofde hij dat hij de schade onder controle zou kunnen houden, en wedde erop dat de Ikhwan meer een doorn in het oog van de Nasser communisten zou zijn, dan een overlast voor de opvolger.
Riedel lezers zullen kunnen niet begrijpen wat een naïeve insteek dat was, omdat hij niet vermeld dat de Broederschap uiteindelijk Sadat heeft vermoord in 1981 in een poging tot een staatsgreep - en in overeenstemming met een fatwa uitgevaardigd door sjeik Omar Abdel Rahman (die van het World Trade Center-bombardementen) nadat Sadat vrede sloot met de gehate “zionistische entiteit.”

Sadat’s opvolger, Mubarak, is onmiskenbaar een tiran, die bevoegdheden aan zich heeft gehouden middels een in werking stellen van een noodsituatie die nu al drie decennia duurt, sinds de moord op Sadat. Elke eerlijke beoordeling zal echter moeten toegeven dat hij daar zijn redenen voor had. Egypte wordt niet alleen geplaagd door een economische stagnatie en ongelijkheid; het is ook ontmenselijkt door de jihadistische terreur. Het zou eerlijk genoeg zijn - maar zeker niet helemaal overtuigend - voor Riedel en anderen betogers dat Mubarak’s regeerperiode een overkill is. Het heeft geen zin, dit te negeren zowel de reden waarom de noodbevoegdheden werd ingesteld in de eerste plaats en de talloze excuses die de jihadisten hebben gegeven aan Mubarak om ze te onderhouden.

Op dat punt, lijkt de Brotherhood betrekkelijk gematigd, alleen al omdat de meeste gruwelijke wreedheden zijn begaan door twee nog ergere terroristische organisaties - Abdel Rahman's Gamaat al Islamia en Ayman al-Zawahiri de Islamitische Jihad, zowel de voorlopers van Al-Qaeda (waarin Zawahiri Bin Ladens plaatsvervanger is). Natuurlijk, Zawahiri - zoals Bin Laden en dergelijke al-Qaeda leiders als de 9 / 11 architect Khalid Sheikh Mohammed - kwam als een Moslim Broeder en Abdel Rahman had een nauwe werkrelatie met de Ikhwan. Maar zelfs als we onze ogen sluiten voor de bijdragen van de Ikhwan aan het terroristische geweld in Egypte sinds de poging tot een gewelddadige omverwerping van het regime in 1981, moeten we niet het verfijnde spel vergeten dat de Ikhwan speelt als het gaat om terrorisme.

Af en toe, veroordeelt de Broederschap terreur aanslagen, maar niet omdat men afziet van terroristisch geweld als per se verkeerd. In plaats daarvan, zijn aanvallen ofwel bekritiseerd als situationeel verwerpelijk (al-Qaeda met de in 1998 ambassade bomaanslagen, hoewel gericht op de Amerikaanse belangen, veel moslims doden en niet werden ondersteund door een gezaghebbend fatwa), of als contraproductief (de 9 / 11 aanslagen veroorzaakten een terugslag met als gevolg de invasie en bezetting van moslimlanden, het doden van veel moslims, en ernstige tegenslagen voor de oorzaak van het verspreiden van de islam). Toch, bij andere gelegenheden, met name in de Arabische pers, de Ikhwan omarmt het geweld - voedt de Hamas en onderschrijven het vermoorden van Amerikanen in Irak.

Bovendien, de Broederschap blijft zelfs een Osama bin Laden vereren. In 2008, bijvoorbeeld, “Supreme Guide” Mohammed Mahdi Akef al-Qaeda's emir, zegt dat Bin Laden helemaal geen terrorist is, maar een “Mujahidien,” een term van eer voor een jihad strijder. De hoogste leider had “geen twijfel” over bin Laden zijn “oprechtheid in het verzet tegen de bezetting”, waarop hij verkondigde dat Bin Laden “dicht bij Allah in den hoge stond.” Ja, Akef zei, de Broederschap is tegen het doden van burgers - maar merkte op dat in de Broederschap ideologie, iemand die de “bezetters” helpt of wordt geacht zich te verzetten tegen de islam geen burger is. Maar Akef bevestigde de steun van de Broederschap voor Al-Qaeda’s “activiteiten tegen de bezetter.”

Op dit punt, zou het niemand moeten verbazen dat de Ikhwan de terreur toejuicht - niet meer dan we verrast moeten zijn als de Broederschap de sharia wil, Sheikh Yusuf Qaradawi, zelfmoordaanslagen goedkeurt of rellen ontketent over enkele cartoons, niet meer als de Ikhwan de Hamas factie bevestigt in haar fundamentele belofte om Israël te vernietigen. Nog steeds, is het alleen in dit geval niet duidelijk genoeg dat de gezegde “Broederschap ziet af van geweld” gewoon een gezegde is, gezien Akef zijn uitdrukkelijke oproep tot jihad in Egypte van nog maar twee jaar geleden, door te zeggen “dat de tijd eist dat jongen mensen opstaan op basis van de beginselen van de jihad om zo zich tot moedjahedien te maken [hier is dat woord er weer] die net zoveel liefde voor de dood hebben als anderen liefde voor het leven, en die de plicht kan vervullen in de richting van God, zichzelf en hun vaderland.” Het leidmotief is - “Wij houden meer van de dood dan van het leven” - dat is een hoofdbestanddeel van elk jihadist, van Bin Laden tot aan Majoor Nidal Hasan, de het Fort Hood moordenaar.

Tot aan deze dag, blijft het motto van de Broederschap: “Allah is ons doel, de Profeet is onze leider, de Koran is onze wet, Jihad is onze manier van sterven in de weg van Allah en onze hoogste hoop. Allahu Akbar!” Toch, ons zie-geen-islamitisch-gevaar buitenlands beleid richting met de schreeuwers over de vermeend genomen afstand van de Broederschap van het geweld - en dat nooit wil weten dat, met of zonder geweld, hun inzet is, zoals Qaradawi zegt, om Amerika en Europa te veroveren. Het noodzakelijk is om de brute nalatenschap van de Ikhwan en haar tirannieke ontwerpen weg te werken om het in te passen in het paradigma van de “ experts”: geschiedenis voor naïevelingen.
Dit vervangende denken houdt in dat, zoals secretaris van Buitenlandse Zaken Condoleezza Rice vertelde aan een Egyptische publiek in 2005, dat Amerika al te vaak heeftgekozen voor de stabiliteit in plaats van voor de vrijheid. Als gevolg daarvan gaat het verhaal, dat onze natie ervoor heeft gekozen om de dictators te ondersteunen als we hadden moeten ondersteunen . . . vergeet dat nooit.

Maar we moeten er rekening mee houden dat de geschiedenis zelden een ongenuanceerde wedstrijd is tussen goed en kwaad. Het is niet een keuze tussen de pro-westerse sjah en Iraanse vrijheid, maar tussen de sjah en meedogenloze islamitische revolutie van Khomeini. Het is niet een keuze tussen de pro-westerse Musharraf en het Pakistaanse vrijheid, maar tussen Musharraf en een gespannen alliantie van kleptocratische socialisten en islamisten. Terug in de jaren 1940, was het niet een keuze tussen de Britse gesteunde monarchie en Egyptische vrijheid, maar tussen de monarchie en een conglomeraat van Nasser pan-Arabische socialisten, communisten van de Sovjet-Unie, en de Broederschap islamisten. En vandaag, is de keuze niet tussen de pro-Amerikaanse Mubarak en de Egyptische vrijheid, het is een vraag of we een lauwe ondersteuning bieden aan een pro-Amerikaanse dictator of de snelle overgang aanmoedigen naar een ander soort tirannie - die zeker nog veel erger is voor ons, voor het Westen in het algemeen, en voor onze Israëlische bondgenoot: de Moslim Broederschap slechts getemperd, of helemaal niet, door Mohamed El Baradei, een anti-Amerikaanse linkse die opzettelijk aanzette tot de nucleaire ambities van Iran tijdens de uitvoering van het Internationaal Atoomenergie Agentschap.

Geschiedenis is geen zoektocht naar vrijheid. Dit geldt met name in de islamitische Ummah, waar het concept van vrijheid niet is gemotiveerd in zelfbeschikking, zoals in het Westen, maar bijna het tegenovergestelde: de volmaakte onderwerping aan de vertegenwoordiger van Allah op aarde, de islamitische staat. In combinatie met een westerse bijziendheid die democratische vormen verheft boven de cultuur van vrijheid, en geen aandacht schenkt aan deze waarheid, dat in slechts in een paar jaar, de Hamas de leiding heeft gekregen in de Gaza, de Hezbollah gepositioneerde om de Libanese regering omver te werpen, en Kosovo presenteert aan de islamisten met - een blijvende teken dat, wat de islam betreft, het Westen kan worden gezien als op de terugweg van het fundamentele beginsel dat een soevereine natie territoriale integriteit onschendbaar is.

De Obama administratie heeft de Egyptische islamisten vanaf het begin gesteund. Hij inviteerde de Moslim Broederschap als president in 2009 bij de toespraak in Caïro, hoewel de organisatie officieel verboden is in Egypte. Hij rolde de rode loper uit naar de islamitische infrastructuur van de Broederschap in de VS - CAIR, de Muslim American Society, de Islamic Society van Noord-Amerika, de Ground Zero moskee activisten - hoewel velen van hen een gedocumenteerde geschiedenis hebben van steun aan de Hamas. Om zeker te zijn, heeft de huidige regering niet alleen een enkelvoudig verband. Het steunen van Ikhwan-geallieerde islamisten is een tweeledige project sinds de vroege jaren 1990, en elementen van de inlichtingendiensten en het State Department zijn al lang verschoven om een vergunning voor de Broederschap openlijk te cultiveren. Ze denken wat Anwar Sadat dacht: He, we kunnen goed werken met deze jongens.
Er is een zeer goede kans dat ze gaan oogsten wat ze gezaaid hebben. We moeten erg bang zijn.

FamilySecurityMatters.org plaatser Andrew C. McCarthy is senior fellow bij het National Review Institute, en auteur. Hij blogt op National Review Online The corner. Dit artikel verscheen eerder op National Review The Corner.

Origineel: Fear the Muslim Brotherhood » Publications » Family Security Matters