Kaïn, Coneheads, en de oude goden van Sumerië

Het leven na Eden moet een verpletterende teleurstelling zijn geweest voor de eerste mensen, vooral in de eerste jaren. Vergeet het leven onder de last van de vloek — het zwoegen om genoeg voedsel uit de grond te halen om te overleven, de pijn bij het brengen van het nieuwe leven in de wereld, en heel de rest. Het besef dat ze hun Schepper hadden teleurgesteld en hun kinderen en hun kindskinderen hadden veroordeeld om tot aan het einde der tijden afgescheiden te leven van Jahweh, dat moet bijna ondraaglijk zijn geweest.

De Bijbel geeft ons heel weinig informatie over de rest van hun leven. We weten alleen de namen van drie van hun kinderen: Seth, Kaïn en Abel. Er moeten anderen zijn geweest en ten minste twee van hen waren meisjes, omdat zowel Kaïn als Seth getrouwd waren en eigen kinderen hadden. (Zie je wel, de oude vraag "Waar kan Kaïn zijn vrouw hebben gevonden?" is niet zo moeilijk te beantwoorden.)

Het is begrijpelijk dat seculiere archeologen en historici het niet eens zijn met veel van wat wij geloven over de geschiedenis van de mensheid. Dat is oke. Wij, Bijbel-gelovige christenen, verwerpen niet de wetenschap wanneer we de gegevens interpreteren door een Bijbelse bril. Wetenschap is een proces waarmee wij informatie verzamelen en registreren bij het testen van theorieën over de manier waarop dingen bestaan. Analyse is wat wij met die informatie doen nadat het is verzameld. Het is niet de wetenschap die ter discussie stellen, het is de analyse.

Wetenschappers stemmen er echter mee in, dat de beschaving ontstond in de vruchtbare halve maan, zo rond 10.000 voor Christus. (Opmerking: We gebruiken datums die over het algemeen geaccepteerd zijn door een consensus van geleerden, zodat we niet verzanden in een ruzie over de tijdlijn. Dat is buiten het bereik van wat we hier proberen te doen.) Landbouw, steden, schrijven, handel, wetenschap en georganiseerde religie is ontwikkeld in een brede boog die zich van Egypte via de Levant uitstrekte en omlaag naar Mesopotamië.

Deze beschaving wordt door geleerden de Obeidcultuur genoemd. Dat is niet zoals de mensen die daar leefden het noemden, natuurlijk; we weten niet hoe zij het noemden omdat ze nooit het schrijven hebben uitgevonden. De beschaving Obeid kreeg zijn naam van Tell al-'Ubaid, een kleine nederzetting-heuvel in Zuidoost-Irak waar beroemde archeologen als Henry Hall en Sir Leonard Woolley de eerste stukken aardewerk van die mensen hebben opgegraven tussen 1919 en 1924.

Dit gebeurt veel met prehistorische culturen. De namen van hun hele beschavingen zijn toevallige ontdekkingen, en komen vanuit de plek waar de eerste archeoloog, een verveelde herder of hebzuchtige grafrover het eerste stukje van bewijs heeft gevonden van mensen waar we nog nooit van hadden gehoord. Laten we gewoon hopen dat wanneer de archeologen 8000 jaar vanaf nu de resten van onze beschaving ontdekken, ze niet struikelen over een verpakking van een supermarkt.

Archeologen die een studie deden over de Obeidcultuur zijn het erover eens dat de verspreiding van Eridu in het Zuidoosten van Irak, uiteindelijk ging naar wat nu Noordwest Iran, noordelijk Syrië, Zuid-Turkije en de Levant (Syrië/Libanon/Jordanië/Israël) is. De Obeid-beschaving werd gekenmerkt door een groot landstelsel van dorpen, rechthoekige lemen-bakstenen huizen met meerdere kamers, hoge kwaliteit keramiek en de eerste openbare tempels. Gewas-irrigatie ontwikkelde zich ongeveer 5000 v.Chr., zodat granen konden groeien in het droge klimaat dat de regio domineerde. De eerste stad in Mesopotamië, en daarmee de oudste stad in de wereld, verscheen ongeveer 5400 v.C. Hoewel agrarische nederzettingen zoals Jericho (ca. 9000 v.Chr.) en Jarmo, ten oosten van het hedendaagse Kirkoek in Irak (ca. 7100 v.Chr.) ouder zijn, werd Eridu, gelegen in wat nu Zuidoost Irak is, herinnerd door de latere Sumeriërs als de eerste stad, met een zekere mate van specialisatie onder haar burgers, wat niet eerder gezien werd in andere nederzettingen.

De Sumerische koningslijst, gedateerd op ongeveer 2100 v.Chr., registreert het deze manier:

Nadat het koningschap uit de hemel daalde, was het koningschap in Eridu. In Eridu werd Alulim koning. Hij regeerde voor 28.800 jaren. [1]

Toen ging Kaïn weg van het aangezicht van de HEERE; en hij woonde in het land Nod, ten oosten van Eden. En Kaïn had gemeenschap met zijn vrouw, en zij werd zwanger en baarde Henoch. Kaïn was een stad aan het bouwen, en hij noemde de naam van die stad naar de naam van zijn zoon, Henoch. En bij Henoch werd Hirad geboren; en Hirad verwekte Mechujaël; en Mechujaël verwekte Methusaël; en Methusaël verwekte Lamech.

Genesis 4:16-18 (HSV)

Sommige geleerden, zoals de Egyptoloog David Rohl, lijkt het mogelijk dat de "he" in de tweede zin naar Henoch, niet naar Kaïn verwijst. Het laatste woord, Henoch, zou een latere toevoeging zijn. In dat geval is de bouwer van de stad Henoch, en de stad werd vernoemd naar zijn zoon, Irad — vandaar Eridu.

Om een beetje verder te speculeren: we kunnen een rudimentaire vertaling toepassen op de naam Alulim en komen met de "vierde man" (A = prefix + lu = "man" + lim, een samentrekking van limmu = "vier"). Nogmaals, dit is speculatief en kan geen basis hebben, dus neem het niet aan als een evangelie. Maar als het juist is, dan kan Alulim Irad zijn, de "vierde man", of de vierde generatie, na de schepping — Adam, Kaïn, Henoch, Irad — en de eerste koning van de eerste stad op aarde, Eridu — de stad die zijn naam droeg.

Ongeacht de oorsprong ervan, wat het meest interessant over Eridu is, is dat het naast de oudste stad in Mesopotamië, en eventueel op de wereld, het ook de thuisbasis was van de oudste en grootste ziggurat in Mesopotamië. Dit was de tempel van één van de belangrijkste goden van het oude Nabije-Oosten. Hij stond bekend als Enki voor de Sumeriërs en Ea voor de latere Akkadiërs en Babyloniërs. Enki was de god van de zoete wateren die nodig zijn voor het leven. Hij werd afgebeeld met twee stromen van water die voortvloeien uit zijn schouders en vertegenwoordigde de rivieren Tigris en Eufraat, de belangrijkste bronnen van zoet water in Mesopotamië.

Samen met An (of Anu) de hemelgod en Enlil, de god van de lucht, was Enki één van de drie belangrijkste goden in Sumerië. Hij kwam heel vroeg in Sumerië van Dilmun, waarschijnlijk het eiland van Bahrein in de Perzische Golf. In feite geloofden de Sumeriërs dat Enki persoonlijk gemaakt was door Eridu, genomen uit de drassige grond van wat toen de kust van de Golf was.

Enki was de god van de magie, vakmanschap, en wijsheid. Hoewel Enlil de koning van de goden was, was Enki de opzichter van het bericht (klinkt als "mezz"), decreten van de goden die de fundamentele concepten vormden en geschenken van beschaving — alles van religieuze praktijken tot aan de sociale interactie naar de muziek.

Het Babylonische scheppingsverhaal, de Enuma Elish, beschrijft hoe alles op aarde is ontstaan door de nederlaag van de godin van chaos, Tiamat, door Marduk, zoon van Enki/Ea, de oppergod van Babylon. Echter, het oudere Sumerische verhaal daar geeft aan dat Enki het leven geeft aan alles, met inbegrip van de mensheid, en noemt Enlil de moordenaar van Tiamat.

De verschillen in het verhaal zijn ten minste gedeeltelijk als gevolg van de eb en vloed van de macht door de eeuwen heen. Elke stad in Mesopotamië had een patroongod of -godin. Het belang van een godheid was, zoals je wel kunt raden, verbonden te zijn aan de lotgevallen van de stad. Net zoals Eridu het tehuis was van Enki, Enlil was de hoogste godheid in Nippur, Inanna (Ishtar) was de hoogste in Uruk, de zonnegod Utu was de godheid en de beschermheilige van Sippara, enzovoort. Om u een idee te geven van de ongelooflijke hoeveelheid tijd waarover we spreken, Enki heerste in Eridu voor ongeveer 3.500 jaar voordat Marduk Enlil vervangen zou als het hoofd van de Mesopotamische pantheon, een gebeurtenis gekoppeld aan het ontstaan van Babylon als de dominante macht in de regio in de 18e eeuw v. Chr.

Dat is ongeveer dezelfde hoeveelheid tijd die ligt tussen Mozes' uitleiding van de Israëlieten uit Egypte en u die deze zin leest.

Deze essay is op geen enkele wijze een grondige herziening van het leven, cultuur of religie in het oude Mesopotamië, maar er is meer dan één aspect van het leven in het oude Nabije Oosten dat om uw aandacht vraagt. Het is iets waar we meestal alleen maar over horen door pseudo-geleerden die het fenomeen schuiven op de buitenaardsen. Geleerden — archeologen en sociologen — weten ten minste sinds de late jaren 1940 dat mensen in heel Mesopotamië, voordat zij geleerd hadden hoe te schrijven, bedacht hadden hoe hun kinderen om te zetten in coneheads [kegelhoofden].

Het lijkt erop, dat op basis van menselijke resten gedateerd op ongeveer 10.000 v. Chr. tot 3500 v.Chr., er een misvorming van schedels was, wijdverspreid in de Obeidcultuur en Eridu, 's werelds eerste stad, eventueel gebouwd door Kaïn of zijn zoon, wat het begin werd voor het vormgeven van het hoofd. Een archeologische opgraving op Eridu net na de Tweede Wereldoorlog ontdekte meer dan duizend lichamen die werden begraven tijdens de Obeid-tijd. Van de 206 sets die de archeologen hebben opgegraven, hadden ze "allemaal schedels die vervormd waren tot in één of een ander model." [2]

Heb je dat? 206 van de 206. Niet een paar, en niet alleen de elites. Het lijkt erop dat iedereen uit alle lagen van de Eridu een cultuur had van een misvormde schedel.

Dus, in plaats van te vragen waarom, besloot de leidende archeoloog dat de "druk van de aarde" na de begrafenis de oorzaak was — hoewel geen van de schedels gebarsten was of gebroken, wat zou worden verwacht als de vervormingen na de dood hadden plaatsgevonden.

Bewijs van de hoofd-vormgeving is gevonden op locaties overal in Irak en Iran, Oost-Turkije, de valleien van het Zagrosgebergte, en de westelijke oever van de Perzische Golf, gedateerd van 7500 v.Chr. tot ongeveer 4000 voor Christus. Daarna lijkt de praktijk te verdwijnen.

Hmm. Alsof er een wereldwijde overstroming ergens tussen de 4000 en 3500 v.Chr. plaats vond...

De grote vraag is: waarom was dit? Gelieve te begrijpen dat we niet suggereren dat dit genetische mutaties zijn of deels-menselijke Nephilim, de Engel-mens hybriden zoals vermeld in Genesis 6 (hoewel de Nephilim er zouden zijn geweest rond gedurende ten minste een deel van deze tijd). Maar wie wordt er wakker op een ochtend in 7000 v. Chr. en besluit iets rond de schedel van de baby's te pakken om te zien of dat zijn hoofd puntiger zou maken?

Een studie gepubliceerd in het wetenschappelijk tijdschrift Paléorient in 1992 concludeerde dat de praktijk van de hoofd-vormgeving, die gevonden werd over de hele wereld, moet zijn ontstaan in het Nabije-Oosten, omdat het daar zo wijdverbreid was. Echter, de onderzoekers geloofden dat de vervorming niet noodzakelijk opzettelijk was, maar waarschijnlijk "incidenteel naar patronen van hoofd-vormen."[3]

Echt? Gedurende meer dan zes duizend jaren zagen onze voorouders zich per ongeluk gedwongen om hun baby's zo strakke hoofd-banden te laten dragen dat het hun schedels vervormde?

Hier is nog een stukje aan gegevens om op te kauwen. Bij Eridu en nabije plekken in oude zuidelijke Sumerië voor de zondvloed hebben de archeologen ongeveer 120 terracotta beeldjes gevonden die de geleerden "Ophidian" noemen. Dat is een fantasie-term voor slang-achtigen. Ze zijn slank twee-voetigen, versierd met knop-achtige uitsteeksels, vaker vrouwelijker dan mannelijker, vaak in poses als exclusieve zoogdieren — bijvoorbeeld, een vrouwelijke hagedis-achtige figuur die een baby aan het zogen is.

De bovengenoemde geleerden wezen er in hun rapport op dat ze geen serieuze studie van deze beeldjes hadden gedaan en wat ze bedoelden, dat er geen oude wetenschappelijke literatuur is over de oorsprong van de menselijke schedel-vervorming (ten minste bij hun schrijven in 1992).

Hoewel er geen sprake is van veel wetenschappelijke aandacht die is besteed aan de slang-achtige beeldjes, zijn er verscheidene artikelen gepubliceerd in de afgelopen tien jaar over deze hoofd-vormgeving in het oude Nabije-Oosten. Nog zijn er geen conclusies over waarom of hoe het is gegaan, maar het is duidelijk dat de mensen die in de regio leefden — afstammelingen waren van de vluchtelingen uit Eden — en een gewoonte maakten van deze vreemde praktijken.

We zullen nooit zeker weten, maar we kunnen erover speculeren: de mensen die de vroegste menselijke beschavingen hebben gevormd, kopieerden een uitstraling die iemand, die ze ergens had gezien en besloten dat dit het fysieke ideaal was. Wat motiveert de moderne dag tieners om kleding en kapsels te dragen die ze dragen? Behalve dat deze bijzondere manier niet met de seizoenen veranderde — maar meer dan 6000 jaar lijkt door te gaan tot het door bijna iedereen werd gedragen!

Het is niet waarschijnlijk dat dit alleen een eenvoudige mode-uiting was. Hoe het ook begon, het was blijkbaar een praktijk waarvan werd verondersteld enig voordeel te brengen.

Denk terug aan wat we over de slangachtige 'nachash' en serafijnen besproken hebben, en vergeet niet dat ten minste een van hen in opstand kwam tegen Jahweh. Is het mogelijk dat de burgers van het prehistorische Nabije-Oosten probeerden om in de gunst van een god te komen?

Nu, als we dat nog niet hebben gedaan, hier is waar we het spoor bijster kunnen raken. Maar laten we naar een andere theorie kijken, en kijken naar het bewijs, en zien of het zinvol is.

Zoals eerder vermeld, wordt Eridu door archeologen gezien als het centrum van de Obeid-cultuur. De Obeid-periode wordt gedefinieerd als de beschaving in het oude Nabije-Oosten net vóór de tijd van Nimrod en de toren van Babel, ruwweg tussen 6500 v.Chr. en 3800 v.Chr. Het zou zijn begonnen niet lang nadat Adam en Eve uit de tuin werden verdreven.

Dus, God wilde dat de mensheid de "heerschappij had over de vissen van de zee en over de vogels van de hemel en over elk levend wezen dat op de aarde beweegt" (Genesis 1:28). Het was niet aan Zijn volk om heerschappij te hebben over elkaar. Zoals Jezus zei tegen zijn discipelen duizenden jaren later: "Je weet dat de heersers van de heidenen heersen over hen, en een groot gezag over hen uitoefenen. Zo moet het niet worden onder u" (Matteüs 20:25-26a).

Net als Adam en Eva werden geschapen om te werken op het land, was Gods ontwerp voor de mens min of meer zelfvoorzienend — ons eigen voedsel verbouwend, en streven naar onze eigen kudde, en elkaar helpen waar en wanneer we nodig zijn. Als je dat soort leven leeft, ben je te druk bezig om te heersen over je buren. En, eerlijk gezegd, je bent niet afhankelijk van een aalmoes voor het dagelijkse brood van je gezin, het is moeilijker voor de overheid om over je te heersen. Het is zinvol dat Israël werd geleid door Richters in tijden van tegenslag tijdens haar vroege jaren, toen een koning geen deel uitmaakte van het oorspronkelijke plan — hoewel God, die het einde weet vanaf het begin, zeker zag wat er kwam, en Hij laat de Hebreeën toe om Saul tot koning maken.

Eerder beschreven we de belangrijkste kenmerken van de Obeid-beschaving. Archeologen en sociologen zijn ook twee andere dingen opgevallen, die ontstonden tijdens de periode Obeid — ten eerste was er een overgang van een landelijk naar een stedelijke samenleving, en ten tweede werd de samenleving steeds meer gelaagd.

Met andere woorden, het bewijs — dingen die voornamelijk met de mensen werden begraven — toont aan dat als mensen zich verplaatsten van het land naar de stad, de rijken steeds rijker en de armen armer werden.

Deze periode zag ook de bouw van de eerste tempels in Mesopotamië. Elke stad had blijkbaar een tempel voor zijn eigen plaatselijke god. En elke tempel had een graanschuur voor het verzamelen van de offers van het volk. Natuurlijk, dit betekent dat iemand opzicht had en bijhield hoeveel werd gegeven, en - wat nog belangrijker is — die hoeveel ieder heeft ontvangen. Archeologen en sociologen geloven dat dit leidde tot een elite klasse met erfelijke leiders, welke degene zijn die het graan uit de tempel graanschuren kunnen uitdelen.

De plaatsvervanger van inkomstenbelasting en sociale zekerheid met controle over de graanoogst en rantsoenering, en het is duidelijk dat de dingen niet zo veel zijn veranderd in de laatste 8000 jaar. Maar ik dwaal af.

Het is eerlijker om te vragen hoe deze situatie is ontstaan. We kunnen alleen maar speculeren aangezien we niet alle schriftelijke verslagen kunnen bestuderen. Logisch, hoewel, het is een vrij goede gok dat entiteiten die in opstand kwamen tegen Jahweh in dit vroege stadium zich als goden voordeden. Het is denkbaar, op basis van wat we over de engelen weten vanuit de Bijbel, dat een of meer van hen aan de pre-Sumeriërs verschenen en bepaalde kandidaten aangemoedigd hebben die open stonden voor het idee dat 1) de goden tempels nodig hadden, en 2) de tempels met een verplichte priester-koning toezicht hadden om ervoor te zorgen dat de goden tevreden waren. Het resultaat was een beschaving waar de vrijheid beperkt werd tot de hogere klasse, terwijl de boeren het land ter ondersteuning van hen bewerkten.

We zijn natuurlijk aan het speculeren, maar het is vanuit het oogpunt van de gevallen, gebroken beschaving in klassen een briljant psychisch idee. Vernietigen van de wereld is veel gemakkelijker, wanneer je slechts een handvol nuttige idioten kunt overtuigen hoe de rest te manipuleren om de dingen te moeten doen jouw manier.

Geleerden die een studie maakten van de Obeid-periode, is gebleken dat het een tijd was van groeiende ongelijkheid tussen de klassen, maar zij keken niet naar de situatie door een spirituele bril. Het is gebeurd, maar waarom? Zij analyseren de factoren zoals klimaat en technologie, maar ze negeren de mogelijkheid dat het onzichtbare Rijk tot die wijzigingen kan hebben geleid.

Gods oorspronkelijke ontwerp was dat mensen vrij zouden werken op het land en daar wonen. Als christenen, die het bestaan van de geestelijke wereld als standaard accepteren, moeten we onszelf natuurlijk afvragen of de mindere elohim misschien rebelleerde tegen Jahweh's plan voor de schepping, en zo ja, hoe zou zich dat afspelen? Als wij het niet doen, kunt u er zeker van zijn dat de seculiere historici, archeologen, en antropologen niet de moeite zullen nemen.

Aangezien de trend in de Obeid-periode was naar steeds grotere dorpen met tempels voor de goden, in het midden van hun dagelijks leven, wat in strijd is met Gods gebod - "vermenigvuldigen en de aarde vullen" - is het een eerlijke inschatting dat deze verandering het werk was van entiteiten die ontrouw waren aan hun Schepper — en die het werk wilde vernietigen wat Hij zeer goed had genoemd.

De grote begin deel 3: Kaïn, Coneheads, en de oude goden van Sumerië