DEEL 6: HENOCH, DE WACHTERS EN DE VERGETEN MISSIE VAN JEZUS CHRISTUS - De zonde van de wachters en de geboorte van Jezus

7 maart 2023 - door SkyWatch Editor

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5

Het idee dat de geboorte van Jezus conceptueel en theologisch verbonden is met Genesis 6:1-4 en de zonde van de Wachters in 1 Henoch klinkt ongetwijfeld vreemd in de oren van moderne christenen. Maar in plaats van ons te concentreren op wat voor ons vertrouwd is, moet het gaan om wat vertrouwd was voor de Joden van de eerste eeuw. Hun intellectuele en theologische referentiekader kan heel vreemd zijn aan het onze. De juiste context voor het begrijpen van het Nieuwe Testament is niet onze christelijke traditie (van welke soort of periode dan ook). Veeleer moet de context die het Nieuwe Testament heeft voortgebracht ons leiden.

De geboorte van Jezus zou geletterde Joden uit de eerste eeuw hebben gewaarschuwd dat de komst van de Messias de zonde van de Wachters ongedaan zou maken. Verrassend genoeg zullen we in de geboorteverhalen van de evangeliën niet ontdekken hoe dit zo was. Dit is misschien waarom het verband tussen deze twee zaken zo onwaarschijnlijk lijkt - we lezen niets in de Evangeliën dat enig verband doorzichtig maakt. De antwoorden zijn elders te vinden, in andere passages van het Nieuwe Testament.

Paulus, Psalm 19, en de kennis van de komst van de Messias

Ons uitgangspunt is Romeinen 10, een passage die de meeste bijbelstudenten wel kennen. Velen hebben het vers uit hun hoofd geleerd, waarin staat dat "wie de naam van de Heer aanroept, zal worden gered". Maar weinigen lezen wat op die beroemde verklaring volgt.

⁵Want Mozes schrijft over de gerechtigheid die op de wet berust, dat wie de geboden doet, daardoor zal leven. ⁶Maar de gerechtigheid die op het geloof berust, zegt: "Zeg niet in uw hart: 'Wie zal ten hemel opstijgen?'" (dat is, om Christus naar beneden te halen) ⁷of "'Wie zal afdalen in de afgrond?'" (dat is, om Christus op te wekken uit de dood). ⁸Maar wat staat er? "Het woord is nabij u, in uw mond en in uw hart" (dat is het woord van het geloof dat wij verkondigen); ⁹want als u met uw mond belijdt dat Jezus Heer is en in uw hart gelooft dat God hem uit de dood heeft opgewekt, zult u gered worden. ¹⁰Want met het hart gelooft men en wordt gerechtvaardigd, en met de mond belijdt men en wordt gered. ¹¹Want de Schrift zegt: "Iedereen die in hem gelooft, zal niet beschaamd worden." ¹²Want er is geen onderscheid tussen Jood en Griek, want dezelfde Heer is Heer van allen en schenkt zijn rijkdom aan allen die hem aanroepen. ¹³Want "iedereen die de naam van de Heer aanroept, zal gered worden." ¹⁴Hoe zullen zij Hem aanroepen in wie zij niet geloven? En hoe moeten zij in hem geloven van wie zij nooit gehoord hebben? En hoe moeten zij horen zonder dat iemand predikt? ¹⁵En hoe moeten zij prediken tenzij zij gezonden worden? Zoals geschreven staat: "Hoe mooi zijn de voeten van hen die het goede nieuws verkondigen!" ¹⁶Maar ze hebben niet allemaal gehoor gegeven aan het evangelie. Want Jesaja zegt: "Heer, wie heeft geloofd wat hij van ons heeft gehoord?" ¹⁷Het geloof komt dus voort uit het horen, en het horen door het woord van Christus. ¹⁸Maar ik vraag: hebben zij niet gehoord? Inderdaad, want "hun stem is uitgegaan naar de hele aarde en hun woorden naar de uiteinden van de wereld."

Paulus beschrijft duidelijk de noodzaak om in Jezus Christus te geloven voor redding (10:9-10). Maar om in Jezus te geloven moeten mensen over Jezus horen. Paulus werpt dan het verwachte bezwaar op: Niet iedereen heeft over Jezus gehoord. Paulus geeft een onverwacht, fascinerend antwoord op deze tegenwerping. Hij beweert dat zij over Jezus gehoord hebben (Romeinen 10:18). Natuurlijk vragen zijn lezers zich af: Waar? Hoe? Hier wordt het interessant.

Paulus' bewijstekst uit het Oude Testament voor de suggestie dat mensen overal over Jezus hebben gehoord is Psalm 19:4. Zijn citaat van het vers in Romeinen 10:18 komt uit de Septuagint, de oude Griekse vertaling van het Hebreeuwse Oude Testament.[i] Voor Paulus had iedereen over de komst van Jezus gehoord (of moeten horen) omdat "hun stem is uitgegaan naar de hele aarde, en hun woorden naar de uiteinden van de wereld."

Over wiens stem heeft Paulus het? De hemel! Laten we eens kijken naar de bron van Paulus' citaat, Psalm 19:1-4:

Er wordt in deze passage een aantal termen gebruikt om het idee over te brengen dat de hemelen informatie meedelen: De hemelen "verklaren"; de hemel "verkondigt"; de cyclus van dagen en nachten "zendt spraak uit" en "openbaart kennis"; de hemelen hebben een "stem" en "spraak" en "woorden" die gehoord kunnen worden omdat hun boodschap "de hele aarde doorgaat".

Een volledige behandeling van deze passage (en andere) met betrekking tot deze ideeën en hoe zij passen in de context van de bijbelse theologie moet voor een andere keer worden gereserveerd. Voor ons doel hier is deze passage een van de vele in het Nieuwe Testament die ons meenemen naar het oude concept van astrale theologie, waarvan astrale profetie een onderdeel is.[ii] In het kort, en met betrekking tot een bijbels perspectief (in tegenstelling tot de opvatting van heidens polytheïsme), was astrale theologie het idee dat Degene die de hemelse objecten in de hemelen (zon, maan, sterren) maakte als "tekens en seizoenen" en om de tijd aan te geven (Genesis 1:14) die objecten kon gebruiken om te communiceren. Er is veel bewijs (b.v. zodiak mozaïeken in oude Joodse synagogen) dat trouwe, theologisch conservatieve Joden geloofden dat goddelijke activiteit die invloed zou hebben op aardse gebeurtenissen kon worden waargenomen in de hemel - activiteit die zij zorgvuldig toeschreven aan de ware God en geen andere goden.[iii]

De kernvragen voor dit hoofdstuk zijn: "Hoe dacht Paulus dat de hemel de komst van Jezus communiceerde?" en "Is er elders in het Nieuwe Testament bewijs dat de hemel iets dergelijks deed?".

KIJKEN! DR. HEISER LEGT HET "OMKEREN VAN HERMON" UIT

Openbaring 12 als Astrale Profetie

Bijna alle geleerden die geprobeerd hebben de geboorte van de Messias in verband te brengen met de astronomie hebben een cruciale fout: Ze beginnen met de beschrijving van de ster van Bethlehem in Matteüs 2. Dit is een fatale fout, die niet alleen Paulus' astraal-theologische gebruik van Psalm 19 over het hoofd ziet, maar die ook elke kans afsnijdt om te begrijpen hoe de Joden van de eerste eeuw de geboorte van Jezus zouden hebben verbonden met de zonde van de Wachters.[iv]

Ik geloof dat de hemelse berichtgeving die Paulus in Romeinen 10:18 in gedachten had, te vinden is in Openbaring 12:1-6. Deze passage bevat verschillende zaken die, als ze op hun waarde worden geschat, astronomische tekenen zijn die verband houden met de geboorte van de Messias. Als je de taal van Openbaring 12:1-6 op deze manier beschouwt, krijg je een realtime datum voor de geboorte van Jezus - een datum die beladen is met symboliek die de Joden van de eerste eeuw zouden hebben begrepen als een verband tussen de messiaanse geboorte en de zonde van de Wachters. Openbaring 12:1-6 luidt als volgt:

¹En er verscheen een groot teken in de hemel: een vrouw bekleed met de zon, met de maan onder haar voeten en op haar hoofd een kroon van twaalf sterren. ²Ze was zwanger en schreeuwde het uit van de pijn en de kwelling van de bevalling. ³En er verscheen een ander teken in de hemel: zie, een grote rode draak, met zeven koppen en tien horens, en op zijn koppen zeven diademen. ⁴Zijn staart sloeg een derde van de sterren des hemels neer en wierp ze op de aarde. En de draak stond voor de vrouw die op het punt stond te baren, opdat hij haar kind zou verslinden als zij het baarde. ⁵Ze baarde een mannelijk kind, iemand die met een ijzeren staf over alle volken zal heersen, maar haar kind werd opgenomen in God en op zijn troon, ⁶en de vrouw vluchtte naar de woestijn, waar ze een door God bereidde plaats heeft, waar ze 1260 dagen gevoed zal worden.

Het is vrij duidelijk dat de tekenen aan de hemel - waar Johannes specifiek naar kijkt (Openbaring 12:1)- onbetwistbaar astronomisch zijn: zon, maan en sterren.[v] De specifieke tekenen vereisen aandacht.

De vrouw

De sleutelfiguur, en het logische uitgangspunt, voor de astronomische interpretatie van Openbaring 12 is de vrouw. Aangezien de vrouw de messiaanse figuur (Jezus) baart en vervolgens vervolgd wordt en de woestijn in moet vluchten, zijn geleerden het erover eens dat de verzen 2-6 "onthullen dat deze vrouw een beeld is van de gelovige gemeenschap (Israël), die zowel voor als na de komst van Christus bestond. "[vi] Israël wordt natuurlijk beschreven als de maagd van Sion in het Oude Testament en brengt de Messias voort in vervulling van de oudtestamentische profetie.[vii] Meer specifiek wordt natuurlijk gedacht aan Maria als het Joodse meisje dat Jezus baart, maar "Maagd Israël" past het best bij beide delen van de beschrijving van de vrouw.[viii]

Bovendien is het verband met Maagd Israël belangrijk, omdat het teken ten tijde van Jezus' geboorte voor Joden ontcijferd zou moeten zijn. In die tijd zouden Maria's omstandigheden geheel onbekend zijn geweest. De betekenis van de maagd en de twaalf sterren rond haar hoofd is duidelijk in de Joodse literatuur uit de Tweede Tempelperiode, evenals in het latere rabbijnse denken.[ix]

Wat bedoelt Johannes met de beschrijving van deze vrouw? Zoveel is zeker: de vrouw in de eerste drie verzen wordt beschreven als zijnde in de hemel en zowel de zon als de maan zijn met haar verbonden. Openbaring 12:1 geeft ons duidelijke details: de vrouw is "bekleed" met de zon, er staan twaalf sterren om haar hoofd, en de maan staat aan haar voeten. Zij is een astronomisch (hemels) teken.[x]

Het idee dat de vrouw een sterrenbeeld is, wordt aannemelijk gemaakt als men de tekst goed bekijkt. De beschrijving dat de vrouw "bekleed" was met de zon is astronomische taal voor de zon die zich midden in een sterrenbeeld bevindt. Terwijl de zon in de vrouw is, staat de maan aan haar voeten. Opdat deze situatie zich zou voordoen, moet het sterrenbeeld van de vrouw zich, in astronomische taal, op de ecliptica bevinden, de denkbeeldige lijn aan de hemel die de zon en de maan volgen op hun reis door de sterrenbeelden van de dierenriem.[xi] Martin schrijft:

De apostel Johannes zag het tafereel toen de zon de vrouw "bekleedde" of "versierde". Dit wijst er zeker op dat de positie van de Zon in het visioen zich ergens halverwege het lichaam van de vrouw bevond, tussen de nek en de knieën. Men kan moeilijk zeggen dat de zon haar bekleedt als hij in haar gezicht of bij haar voeten staat. De enige tijd in het jaar dat de zon zich in een positie zou kunnen bevinden om de hemelse vrouw Maagd te "kleden" (d.w.z. zich midden in haar lichaam te bevinden, in het gebied waar een zwangere vrouw een kind draagt) is wanneer de zon zich tussen ongeveer 150 en 170 graden langs de ecliptica bevindt. Dit "kleden" van de vrouw door de Zon gebeurt elk jaar gedurende een periode van 20 dagen. Deze spreiding van 20 graden zou kunnen wijzen op de algemene tijd waarin Jezus werd geboren.[xii]

De constellatie van de Maagd die de Messias baart, zou door de Wijzen natuurlijk als heel coherent worden gezien, vooral als zij op de hoogte waren van Jesaja 7:14. Maar zelfs als zij deze profetie niet kenden, zou dit astro-theologische verband voor hen nog steeds zinvol zijn, omdat het teken dat wij kennen als Maagd sterke associaties heeft met andere oude "moedergodinnen"-figuren die goddelijke koningen voortbrachten.[xiii].

Het detail dat de maan zich onder de voeten van de vrouw (Maagd) bevond, mag bij dit alles niet vergeten worden. De zon moet in het sterrenbeeld Maagd staan terwijl de maan tegelijkertijd aan haar voeten staat om Johannes' visioen astronomisch juist te kunnen interpreteren. Vanwege het "gedrag" van de maan ten opzichte van de ecliptica en Maagd in een bepaald jaar, wordt het venster van twintig dagen beperkt tot een periode van ongeveer negentig minuten waarin de geboorte van het kind astronomisch kan worden vastgesteld.

Het kind

In Openbaring 12:5 staat heel duidelijk dat het kind Jezus is, de beloofde Messias: "Zij baarde een mannelijk kind, iemand die met een ijzeren staf over alle volken zal heersen, maar haar kind werd opgenomen tot God en tot zijn troon." Deze beschrijving is een toespeling op Psalm 2:7-9, waarin geprofeteerd wordt dat de Messias Gods vijanden zou verslaan en geïnstalleerd zou worden als heerser over alle volken. De toespeling op Psalmen gaat gepaard met een beschrijving van het opklimmen van het kind tot God en zijn troon - een verwijzing naar de opstanding van het kind. Kortom, Johannes' formulering hier en de directe context is bedoeld om de indruk te wekken dat het leek alsof de duivel de overwinning had behaald - dat het kind gedood (verslonden) zou worden - maar de opstanding resulteerde in de overwinning (troonsbestijging) van de Messias. De draak was verslagen.

De draak

Geleerden van het boek Openbaring hebben lang de verbinding van de draak met oudtestamentische terminologie voor het zeemonster dat chaos symboliseerde, opgemerkt.[xiv] Zoals Osborne opmerkt:

In het oude Nabije Oosten symboliseerde het zeemonster de oorlog tussen goed en kwaad, tussen de goden en de chaos..... Uiteraard bouwt dit, op soortgelijke wijze als de betekenis van "afgrond" in 9:1-2, voort op het feit dat de zee voor de volkeren rond het Middellandse Zeebekken onpeilbare diepten en de chaos van de dood betekende. Leviathan of de "draak" stond dus voor alle verschrikkingen van de zee en dus voor de aanwezigheid van het kwaad en de dood. Het betekende ook naties die tegen God en zijn volk waren. De draak of Leviathan wordt zowel aan het begin van de schepping verslagen (Ps[alm] 74:13; 89:10 = Jesaja 51:9 ["Rahab"]; 2 Esdr. [4 Ezra] 6:49-52) als op de dag van Jahweh (Isa[iah] 27:1; 2 Bar[uch] 29.4). Eerste Henoch 60.7-10, 24 spreken over het vrouwelijke zeemonster Leviathan en het mannelijke Behemoth die vernietigd worden op de "grote dag des Heren."[xv]

Er zijn twee belangrijke kandidaten voor de draak met betrekking tot sterrenbeelden. Malina legt uit:

Het tweede teken is de vuurkleurige draak. De kleur rood plaatst hem in de zuidelijke hemel.... Het feit dat de staart van de draak een derde van de sterren van de hemel wegveegt (tegenwoordige tijd) wijst verder op een plaats waar over het algemeen een tekort aan sterren is in vergelijking met andere plaatsen aan de hemel. Ook dit is het zuiden, in het gebied van de afgrond.... De vraag die we nu kunnen stellen is: welk sterrenbeeld bestempelt Johannes als de rode Draak, de Draak in het zuiden? Het is duidelijk niet Draco, die zich op de Noordpool bevindt. Boll kiest voor Hydra.... Direct boven Hydra en daarbij horen de sterrenbeelden Corax (Raaf) en Crater, die respectievelijk zeven en tien sterren hebben. Corax met zeven, overeenkomend met het aantal hoofden [in Openbaring 12] ligt dichter bij Maagd.... Anderzijds stelt Lehmann-Nitsche dat de prototypische Draak van de hemel in werkelijkheid de oude Schorpioen is, oorspronkelijk een groter geheel van sterren dan het huidige sterrenbeeld. Het was werkelijk gigantisch, zelfs naar de maatstaven van de dierenriem, aangezien het oorspronkelijk bestond uit twee [moderne] dierenriemtekens (Weegschaal/Kreeft en Schorpioen). Het was pas betrekkelijk recent, dat wil zeggen omstreeks 237 v. Chr., dat het door de Grieken werd verdeeld.[xvi]

Hydra heeft het voordeel dat het overeenkomt met de beschrijving van de zeven koppen bovenop de draak in Openbaring 12:3 (vgl. 13:1; 17:3, 7, 9). Hydra werd ook opgevat als een zeeslang, een beeldspraak die overeenkomt met beschrijvingen in Openbaring (13:1), die op hun beurt afkomstig zijn van de Leviathan uit het Oude Testament (Jesaja 27:1). Hydra ligt echter niet precies op de ecliptica; het ligt ernaast en slechts iets eronder. Met andere woorden, Hydra bevindt zich niet direct onder de voeten van de vrouw, wachtend om het kind te verslinden zodra het uit de vrouw komt. Het eclipticale probleem is opgelost als de oude Schorpioen Johannes' referentie is, maar de tekst van Openbaring 12 heeft alleen de aanwezigheid van de Draak ("stond voor de vrouw"), niet direct onder haar voeten. Beide opties zijn mogelijke verbanden.

Deze combinatie van tekens is niet bijzonder zeldzaam. Maar er zijn andere hemelse voortekenen te bedenken die, hoewel niet genoemd door Johannes in Openbaring 12, toch aanwezig waren ten tijde van Jezus' geboorte en zowel door Joden als niet-Joden zouden zijn opgevat als aanwijzingen voor de geboorte van een goddelijke koning.

BEKIJK ALLE 4 PROGRAMMA'S MET DR. HEISER IN DE "COMPANION TO THE BOOK OF ENOCH" SERIE!

---

---

---

Andere astronomische gebeurtenissen bij de tekenen in Openbaring 12

De voorgaande tekenen zijn de tekenen die Johannes beschrijft. Hun samenkomst is niet zeldzaam, hoewel er slechts een handvol data in reële tijd zijn die de gebeurtenissen van de nieuwtestamentische chronologie voor de geboorte van Jezus kunnen bevatten. Die data versmallen tot één datum zodra andere astronomische gebeurtenissen die op hetzelfde moment plaatsvonden - maar die niet in Openbaring 12 worden vermeld - aan het hemelse profiel worden toegevoegd. Een van deze extra gebeurtenissen is de belangrijkste kandidaat voor de verklaring van de beweging van de ster die de Wijzen in Mattheüs 2 zien.[xvii]

Het sterrenbeeld direct boven het hoofd van Maagd in de dierenriem is Leeuw. De leeuw was het symbool van de stam Juda, waaruit de Messias zou voortkomen. De associatie kwam voort uit Genesis 49:9-10, waar Jakob hem zegende en hem in leeuwentermen aanduidde, terwijl hij voorspelde dat er een heerser zou komen uit het geslacht van Juda:

De associatie leeuw-koning wordt bevestigd in Openbaring 5:5: "En een van de oudsten zei tegen mij: 'Ween niet langer; zie, de Leeuw van de stam Juda, de Wortel van David, heeft overwonnen, zodat hij de boekrol en de zeven zegels ervan kan openen.'" Het sterrenbeeld Leeuw was dus een koninklijk sterrenbeeld voor Joodse astro-theologen.

Het sterrenbeeld Leeuw was ook belangrijk in de niet-Joodse astrologie. Het was het hoofdteken van de dierenriem en had een bijzondere betekenis in astrologische kringen. xviii] Leo werd beschouwd als een koninklijk sterrenbeeld omdat het werd gedomineerd door de ster Regulus, die bij astrologen bekend stond als de "Koningsster".

De status van Regulus in Leeuw is belangrijk omdat hij op een van de mogelijke data voor de messiaanse geboorte in conjunctie kwam met Jupiter. Als grootste planeet werd Jupiter in het astro-theologische denken van de eerste eeuw beschouwd als de "koningsplaneet". Bijgevolg had het sterrenbeeld Leeuw, het messiaanse teken van de leeuw van Juda voor Joden die de hemel "lazen", twee samengevoegde tekens van een koninklijke geboorte in zich.

Deze combinatie van astronomische tekens levert een unieke reeks omstandigheden op die slechts door één datum kan worden verklaard (en in feite door een venster van negentig minuten op die datum). Deze datum heeft, zoals we dadelijk zullen zien, een dramatische betekenis in de Joodse kalender. Volgens deze tekens aan de hemel was de geboortedatum van Jezus 11 september 3 voor Christus[xix].

Jupiter is ook belangrijk omdat het de beste verklaring is voor de "ster" waarvan de beweging door de Wijzen werd gevolgd. Jupiter staat bekend om zijn "retrograde beweging", het heen en weer bewegen aan de nachtelijke hemel. De eerste conjunctie van Jupiter met Regulus begon op 14 september 3 v. Chr. en duurde tot 11 september 3 v. Chr. Op 1 december 3 v. Chr. stopte Jupiter met zijn normale koers door de vaste sterren en begon zijn jaarlijkse retrogressie of "achterwaartse beweging". Daarbij ging hij opnieuw in de richting van de ster Regulus. Op 17 februari 2 v. Chr. werden de twee herenigd. Jupiter ging nog veertig dagen door met zijn beweging (nog steeds in retrogressie) en keerde toen terug naar zijn normale beweging door de sterren.[xx] De timing is juist, want de Wijzen begonnen hun reis een jaar of zo nadat Jezus was geboren.[xxi]

VOLGENDE: De geboorte van Jezus op 11 september 3 voor Christus, de dag van de bazuinen en de zondvloed van Noach.

---

Eindnoten:

[i] Mijn opvatting is niet dat Paulus beweerde dat het verhaal van het kruis in de sterrenhemel stond, maar dat de sterren de komst van een goddelijke koning communiceerden. In die zin meent Paulus dat het nieuws over Jezus' komst bij iedereen bekend kon zijn. Zijn taak in het evangelie was uit te leggen wat die komst inhield (het "mysterie" zoals Paulus het verlossingsplan noemde), in het bijzonder met betrekking tot het kruis. Verschillende bekende christelijke schrijvers hebben geprobeerd te beweren dat de sterrenhemel, en in het bijzonder de dierenriem, elk detail van het werk van Christus en het evangelie uiteenzet. Deze pogingen, hoe goed bedoeld ook, gaan te ver. Het is misleidend om te veronderstellen dat de sterrenhemel iemand daadwerkelijk de weg naar verlossing zou kunnen uitleggen, terwijl Christus zelf de apostelen de wereld in stuurde om het evangelie te verkondigen. Als kijken naar de hemel voldoende was voor evangelisatie, waarom zou Jezus dan de apostelen uitzenden? (De hemel heeft een veel groter en directer bereik!) Bovendien was de boodschap van de reizende apostelen niet hoe de hemel te lezen - het was het werk van Christus aan het kruis. Tenslotte is het idee dat de boodschap van het evangelie door de sterren begrepen kon worden in strijd met het feit dat de discipelen zelf het kruisgebeuren pas na de hemelvaart begrepen (bijv. Lucas 24:45-49). De meest bekende pogingen om te betogen dat het heilsplan in de sterren wordt geopenbaard zijn: E. W. Bullinger, The Witness of the Stars (herdruk; Forgotten Books, 2009) en Joseph Augustus Seiss, The Gospel in the Stars (herdruk; General Books, 2009). Ook de beroemde evangelische prediker D. James Kennedy heeft dit idee omarmd (zie http://www.djameskennedy.com/full-view-sermon/djk18549a-the-gospel-in-the-stars).

[ii] Het belangrijkste werk in dit verband is Bruce J. Malina, The Genre and Message of Revelation: Star Visions and Sky Journeys (Hendrickson, 1995). Malina overdrijft soms, en verwaarloost de rol van het Oude Testament en de Tweede Tempel Joodse literatuur bij de interpretatie van Openbaring, maar hij verzamelt veel bewijs dat Openbaring (althans grote delen ervan) beschouwd moet worden als onderdeel van het astrale profetiegenre.

[iii] Zie bijvoorbeeld deze studies: Jodi Magness, "Helios and the Zodiac Cycle in Ancient Palestinian Synagogues," Dumbarton Oaks Papers 59 (2005): 1-52; Rachel Hachlili, "The Zodiac in Ancient Jewish Art: Representation and Significance," Bulletin of the American Schools of Oriental Research 228 (Dec. 1977) 61-77; James H. Charlesworth, "Jewish Astrology in the Talmud, Pseudepigrapha, the Dead Sea Scrolls, and Early Palestinian Synagogues," Harvard Theological Review 70:3/4 (July-October 1977) 183-200.

[iv] Een opmerkelijke uitzondering is het werk van Dr. Ernest L. Martin, The Star That Astonished the World (2nd ed., 1996). (Martin's boek is gratis beschikbaar op www.askelm.org). Lezers worden verwezen naar het boek van Martin voor zijn veel gedetailleerdere behandeling van de astronomie in verband met Openbaring 12 en de geboorte van Jezus. Het astronomische materiaal in dit hoofdstuk volgt Martins boek nauwgezet (met toestemming), maar slechts selectief. Er zijn veel meer punten van gegevens die naar voren gebracht zouden kunnen worden. De visie van Martin is onderschreven door vooraanstaande deskundigen op het gebied van bijbelse chronologie en vele astronomen in de Verenigde Staten en daarbuiten. Hoewel ik de visie van Martin de meest overtuigende en coherente verklaring vind van de astronomische gebeurtenissen in verband met de geboorte van Jezus, is die goedkeuring geen goedkeuring van alles wat Martin in het boek of zijn andere publicaties zegt. Ik verschil van mening met verschillende van Martin's overtuigingen, meningsverschillen die zich uitstrekken tot degenen die zijn werk moeten verspreiden en zijn nalatenschap moeten bewaken.

[v] Het is evenzeer duidelijk dat deze passage niet een soort oeroude engelen/demonische opstand beschrijft. De verwijzing naar de "derde van de sterren" volgt op de geboorte van het kind, dat duidelijk Jezus is. Ondanks de duidelijke aard ervan, wordt deze passage door bijbelstudenten vaak aangehaald ter verdediging van een soort engelachtige opstand ten tijde van de schepping, voorafgaand aan de schepping van de mensheid. Voor dat idee is er eigenlijk geen passage in de Bijbel.

[vi] G. K. Beale, The Book of Revelation, The New International Greek Testament Commentary (Grand Rapids: Eerdmans, 1999) 621. Beale's commentaar is een van de belangrijkste wetenschappelijke bronnen over Openbaring. Het is verreweg het beste commentaar op Openbaring wat betreft de interactie met het Joodse denken van de Tweede Tempel.

[vii] Zie 2 Koningen 19:21; Jes. 37:21; Jer. 14:17; 18:13; 31:4, 21; Amos 5:2; Klaagl. 1:15; 2:13.

[viii] Beale (The Book of Revelation, 642-643) beschrijft de beeldspraak: "Vers 6 is verzadigd met een rijke verscheidenheid aan OT, Joodse en vroegchristelijke achtergrond. De vrouw vlucht voor de draak na de bevrijding van haar zoon. Ze vlucht zodat de draak haar niet zal vernietigen. Dit is niet zomaar een letterlijke vlucht, of het nu gaat om christenen die het Romeinse beleg van Jeruzalem in 66 na Christus ontvluchten en naar Pella gaan (Eusebius, H.E. 3.5) of om een overblijfsel van christelijke Joden die beschermd worden tegen de toekomstige Grote Verdrukking. Evenals in vs. 1 en 2 stelt de vrouw de geloofsgemeenschap voor, zij het nu niet die van het OT-tijdperk, maar de messiaanse gemeenschap na Christus' opstanding. De vrouw is nu op aarde en niet in de hemel, omdat zij nu het ware volk van God op aarde vertegenwoordigt. Zij vlucht de wildernis in voor bescherming, want "daar heeft zij een plaats die door (ἀπό) God is bereid"... Zij heeft niet alleen bescherming, maar ook "voeding," waardoor zij kan blijven bestaan.... De vlucht naar de wildernis is een collectieve zinspeling op zowel Israëls uittocht uit Egypte als op de verwachte uittocht aan het einde van de tijd, die zou plaatsvinden tijdens Israëls herstel uit de gevangenschap. Ten eerste verwijst het naar de tijd dat Israël uit Egypte de woestijn in vluchtte en door Jahweh werd beschermd en gevoed (Exod. 16:32; Deut. 2:7; 8:3, 15-16; 29:5; 32:10; Joz. 24:7; Neh. 9:19, 21; Ps. 78:5, 15, 19; 136:16; Hos. 13:5). Hetzelfde patroon van vlucht in de woestijn is waarneembaar in het geval van Elia (1 Koningen 17; 19:3-8) en Mozes (Exod. 2:15; Josephus, Ant.2.256), die in Openb. 11:5-6 de kerk symboliseren. Evenzo trokken Jesaja en andere profeten zich "terug in een woestijn" omdat "Israël afdwaalde" "in dienst van Satan" (Asc. Jes. 2:7-11; vgl. Aanvaarding van Mozes 9:1, 6). De OT-gelovigen waren zij die 'dwaalden in de woestijn' (Hebr. 11:38). Matt. 2:15 koppelt de vlucht van Jezus' ouders voor Herodes en hun terugkeer naar Israël aan de uittocht. Samen met de uittocht zouden deze andere parallelle woestijnpelgrimstochten ook in Openbaring 12 kunnen terugkomen. Niettemin maakt de parallel van Openb. 12:14 met v 6 de exodusachtergrond expliciet. De "twee vleugels van de adelaar" waarop de vrouw in de woestijn wordt gedragen (v 14) zinspelen op Gods zorg voor Israël na de uittocht tijdens het verblijf in de woestijn. In Deuteronomium is de 'wildernis' (ἔρημος) de laan waarop God Israël leidt naar de 'plaats' (τόπος) van het Beloofde Land, waar de goddelijke aanwezigheid moet wonen (Deut. 1:31; 9:7; 11:5)."

[ix] Beale (The Book of Revelation, 625-626) heeft veel aandacht besteed aan de oud-Joodse en oudtestamentische context voor de vrouw. Hij schrijft gedeeltelijk: "Verzen 2-6 onthullen dat deze vrouw een beeld is van de gelovige gemeenschap, die zowel voor als na de komst van Christus bestond. Deze identificatie is gebaseerd op het OT precedent waarin de zon, de maan en de elf sterren Jakob, zijn vrouw en de elf stammen van Israël voorstellen (Gen. 37:9; vgl. Testament van Nafthali 5:3 e.v.), die zich neerbuigen voor Jozef, die de twaalfde stam vertegenwoordigt. De voorstelling zou ook een afspiegeling kunnen zijn van de voorstelling in Joodse geschriften van Abraham, Sarah en hun nageslacht als zon, maan en sterren (Test. Abr. B 7:4-16).... Joodse exegeten geloofden dat de zonen van Jakob in Genesis 37 werden vergeleken met sterren om de onverwoestbare aard van Israël aan te duiden: zoals sterren ver van de aarde lijken en immuun zijn voor vernietiging door enige aardse kracht, zo was ook (waar?) Israël uiteindelijk onverwoestbaar (Midr. Rab. Gen. 9; Targ Neof. Gen. 50:19-21).... De twaalf sterren staan voor de twaalf stammen van Israël. Het uiterlijk van de vrouw kan ook wijzen op Israëls priesterlijke karakter (vgl. 1:6; 5:10), aangezien Philo's en Josephus' uitleg van Exodus 28 en 39 de beeldspraak van een kroon, de zon, de maan en twaalf sterren gebruikt om de gewaden van de Israëlische hogepriesters te beschrijven, aangezien de priesters de twaalf stammen voor Jahweh vertegenwoordigden in de tempeldienst (Josephus, Ant. 3.164-72, 179-87; Philo, Vit. Mos. 2.111-12, 122-24; Spec. Leg. 1.84-95). In deze zelfde teksten wordt zelfs uitdrukkelijk gezegd dat de delen van het priestergewaad die door de hemellichamen worden voorgesteld, de twaalf stammen van Israël symboliseren. Deze dubbele beeldspraak was bedoeld om aan te geven dat Israël op aarde ook een hemelse identiteit had. In latere Joodse geschriften werden de twaalf tekens van de dierenriem inderdaad geïnterpreteerd als de twaalf stammen van Israël (Midr. Rab. Exod. 15.6; Midr. Rab. Num. 2.14; vgl. b. Berakoth 32b). Daarom doen de twaalf sterren die de vrouw omringen denken aan de twaalf sterrenbeelden, die het Israël van God voorstellen, bezien vanuit het perspectief van Israëls hemelse leven of roeping."

[Martin merkt op: "Het interpreteren van astronomische tekens beheerste het denken van de meeste mensen in de 1e eeuw, of het nu Joden of niet-Joden waren. Het woord "teken" dat door de schrijver van het boek Openbaring wordt gebruikt om dit hemelse schouwspel te beschrijven is hetzelfde woord dat door de ouden vaak werd gebruikt om de sterrenbeelden aan te duiden." Aangehaald uit de tekst op: http://www.askelm.com/star/star006.htm. Het Griekse lemma dat "teken" vertaalt is sēmeion. De bron van Martin is solide: Henry George Liddell et al., A Greek-English Lexicon (With a revised supplement, 1996; Rev. and augm. throughout; Oxford; New York: Clarendon Press; Oxford University Press, 1996), 1593. De vermelding luidt gedeeltelijk: "Teken van de goden, voorteken, S.OC 94; τὰ ἀπὸ τῶν θεῶν σ. γενόμενα Antipho 5.81, vgl. Pl.Phdr.244c, Ap.40b, X.Cyr.1.6.1; wonder, voorteken, Lxx Ex.4.8, al.; σ. καὶ τέρατα Plb.3.112.8, Ev.Matt.24. .24, Ev.Jo.4.48, vgl. IPE l.c., D.S.17.114; φόβηθρα καὶ σ. ἀπʼ οὐρανοῦ Ev.Luc.21.11; m.n. van de als tekens beschouwde sterrenbeelden, δύεται σημεῖα E.Rh.529 (lyr.), vgl. Ion.1157."

[xi] Hoewel de symboliek die we in dit hoofdstuk zullen bespreken communiceert, en dus consistent is met Paulus' citaat van Psalm 19:4 uit de Septuagint ("hun stem gaat uit"), sluit de lezing van Psalm 19:4 in de Masoretische Tekst eigenlijk veel beter aan bij de notie van een sterrenbeeld dat de ecliptica volgt. De Masoretische tekst van Psalm 19:4 luidt: "hun lijn gaat uit"). De sterren die communiceren via een "lijn" die aan de hemel uitgaat is heel beschrijvend voor de astronomische notie van een pad of ecliptica.

[xii] Martin, hoofdstuk 5, geciteerd uit de tekst op: http://www.askelm.com/star/star006.htm.

[xiii] Zie Malina, 155-160, voor een korte schets van die moedergodinnenfiguren.

[xiv] Voor een goede samenvatting van chaos en de beeldspraak van het zeemonster, zie de entries voor "Dragon" en "Sea" in Dictionary of Deities and Demons in the Bible, evenals F. J. Mabie, "Chaos and Death," in Dictionary of the Old Testament: Wisdom, Poetry & Writings (Onder redactie van Tremper Longman III en Peter Enns; Downers Grove, IL: Inter-Varsity Press, 2008) 41-54.

[xv] Grant R. Osborne, Revelation (Baker Exegetical Commentary on the New Testament; Grand Rapids, Mich.: Baker Academic, 2002) 459.

[xvi] Malina, 160-161.

[xvii] Er zijn nog andere astronomische gebeurtenissen naast de hier genoemde. Ze zijn te ontdekken in het boek van Martin.

[xviii] "Sun, Moon, and Stars (Introductory)," The Encyclopaedia of Religion and Ethics, XII (ed. James Hastings; Edinburgh: T & T Clark, 1921), 51. Zie ook Martin's tekst op: http://www.askelm.com/star/star006.htm.

[xix] Zoals Martin in hoofdstuk 5 van zijn boek uiteenzet, komt deze lezing van Openbaring 12 precies overeen met de chronologische getuigenis van Lucas betreffende het tijdstip van de geboorte van Johannes de Doper en de priesterlijke taken van zijn vader (Zacharia) in de tempel, waar de engel hem ontmoette om Johannes' geboorte aan te kondigen. Het voornaamste bezwaar tegen deze datum is dat hij in strijd is met de geaccepteerde datum voor de dood van Herodes (4 v. Chr.), waardoor Herodes in 1 v. Chr. zou moeten sterven. Ondanks de bezwaren van velen tegen de datum van 11 september 3 v. Chr. op deze gronden, is een datum van 1 v. Chr. voor de dood van Herodes wel degelijk mogelijk - en eigenlijk heel plausibel. Voor recent onderzoek naar de historische samenhang van een datum van 1 v. Chr. voor de dood van Herodes, zie Ormond Edwards, "Herodian Chronology," Palestine Exploration Quarterly 114:1 (1982): 29-42; Andrew Steinmann, "When Did Herod the Great Reign?" Novum Testamentum 51 (2009):1-29. Het eerste artikel richt zich op numismatisch (munten) bewijs om de berekening en het begrip van Herodes' data te heroverwegen. Het tweede werpt een breder net uit voor gegevens die leiden tot een dood van 1 v. Chr. en beschrijft ook de problemen met de consensus over 4 v. Chr.

[xx] Zie Martin, hoofdstuk 5 (op http://www.askelm.com/star/star006.htm) voor de details over deze andere voegwoorden.

[xxi] Zie Matteüs 2:11, waar het kind Jezus wordt aangeduid met de Griekse term paidion, in tegenstelling tot brephos in Lucas 1:41. Terwijl de eerste kan worden gebruikt voor een zuigeling of peuter, wordt de tweede alleen gebruikt voor pasgeborenen of kinderen in de baarmoeder. Zie G. Braumann, en C. Brown, "Παῖς," New International Dictionary of New Testament Theology (ed. Lothar Coenen, Erich Beyreuther, en Hans Bietenhard; Grand Rapids, MI: Zondervan Publishing House, 1986), vol. 1: 283. Martin (hoofdstuk 5) wijst erop dat het verslag in het Nieuwe Testament zegt dat de magiërs de ster zagen opkomen boven de oostelijke horizon. En op 12 augustus 3 v. Chr. kwam Jupiter op als morgenster, die spoedig in conjunctie kwam met Venus. Als de Wijzen rond deze tijd hun eigen reis naar Jeruzalem begonnen, zou deze schijnbare westwaartse beweging van Jupiter elke dag voor de Wijzen een aanwijzing kunnen zijn geweest om in dezelfde westwaartse richting naar Jeruzalem te gaan. Martin volgt dit door op te merken dat de Wijzen Jupiter "volgden" in het voorbeeld dat deze gaf. De Bijbel zegt dat de ster "hen voorging". Bij het bereiken van Jeruzalem werd de Wijzen verteld dat zij naar Bethlehem moesten kijken voor de pasgeboren koning. Dit gebeurde toen de "ster" volgens het Nieuwe Testament aan de hemel tot stilstand kwam (Matt. 2:9). Jupiter stopte zijn beweging en "bleef staan waar het jonge kind was". In één woord, het hemellichaam kwam stil te staan. Martin verwijst hiervoor naar het theologisch woordenboek van Kittel. In zijn commentaar op de passieve vorm van het Griekse woord voor het gedrag van de ster (ἐστάθη) citeert Kittel uit A. Schlatter's Kommentar z. Matthäusev (1929): "In onderscheid van ἔστη impliceert ἐστάθη dat de ster stilstaat" (zie Gerhard Kittel, Geoffrey W. Bromiley, en Gerhard Friedrich (eds.), Theological Dictionary of the New Testament [Grand Rapids, MI: Eerdmans, 1964-], vol. 7:648). Martin verwijst op dit punt ook naar het wetenschappelijke artikel van F. Steinmetzer ("The Star of the Wise Men," Irish Theological Quarterly, VII [1912], 61.). Martin merkt op: "De theoloog F. Steinmetzer schreef al in 1912 een artikel waarin hij geloofde dat Matteüs refereerde aan een van deze normale 'stationaire' posities van de planeten. Steinmetzer stelde inderdaad dat de planeet die het best bij Matteüs' verslag paste Jupiter was. Dit is waar."

Bron: PART 6: ENOCH, THE WATCHERS, AND THE FORGOTTEN MISSION OF JESUS CHRIST—The Sin of the Watchers and the Birth of Jesus » SkyWatchTV