www.wimjongman.nl
Zo jij denkt dat God niet bestaat?
Door Hanoch W. Weber March 18, 2007
De eerste regel voor Westerse journalisten zeker in de laatste eeuw was om nooit te refereren aan fenomeen van Goddelijk ingrijpen. Dit als resultaat van een voortschrijdende secularisatie van de Westerse maatschappij. Die regel wordt zo strikt aangehangen, dat vandaag geen ""“zichzelf respecterende” krant, radio of TV station deze regel zouden durven afschaffen. Ook de E.O. is hier niet langer sterk in.
De media in het Heilige Land is geen uitzondering op de voorgenoemde regel maar staat achter deze orthodoxe opvatting. In ieder geval is het voor Israëli -speciaal in de achter ons liggende anderhalf jaar- om de duidelijke tekens te negeren die de Here heeft gegeven aan Zijn volk in Zijn Land. Ondanks de reportages van de Israëlische media met hun godloze opvatting.
Staan de mensen steeds meer sceptisch tegenover de claim dat God geen deel uitmaakt van de historie of dat Zijn hand niet leiding geeft aan gebeurtenissen.
Het dus opzettelijke negeren en de onwetendheid namens de
media in verband met de echte essentie van de grote gebeurtenissen die
in Israël voorkomen, zijn een belangrijke oorzaak van de scheiding en de
vervreemding tussen de Israëlische media en de Israëlische mensen.
Waar spreek ik speciaal over? Sedert Augustus 2005 een paar dagen na de Negende Av (dag van de vernietiging van de tempel) de regering van Ariel Sharon besloot in een daad als vaan een oorlog om in haat tegen eigen burgers die op de Gaza en de Westbank leven met een brutale campagne uit hun huizen te verdrijven. De uitgezette Joden zagen al hun werk en dromen vernietigd -niet door de Arabische vijanden maar door het Joodse leger en politie om die arrogante kolonisten een lesje te leren en op hun plaats te zetten.
Yair Lapid en de zijnen publiceerden hun haat van de seculiere Joden vernietigender was dan die van de Hamas en de Islamitische Jihad ondanks de vijfduizend raketten, bogen de helden van Gush Katif en hadden geen enkele dode te betreuren -al een wonder op zichzelf- Slechts de Joodse haat verwijderde hen.
Sinds de vernietiging van Gush Katif de staat van de Staat Israël is -politiek en militair- enorm verzwakt. Ondertussen na de verdrijving begonnen de raketten die eerst op Gush Katif vielen en niemand troffen, vallen nu op Sderot en de kibboetsen rondom deze keer met doden.
Onmiddellijk begonnen de buren die weigerden om de Gushnikim te helpen, moord en brand te schreeuwen en iedereen die kon ging naar veiligere huizen buiten bereik van de raketten.
Het beroemde Israëlische leger was hulpeloos in het tegenhouden van de raketten. Zonder een geloofwaardige oplossing werd een wapenstilstand geregeld, d.w.z. Israël zag af van wraakneming zelfs nadat gewoon doorging met het afvuren van raketten naar Israëlisch grondgebied.
De hulpeloosheid van het Israëlische leger ook door het verbieden van opnieuw betreden van de Gazastrook om de cellen die dit veroorzaakten aan te pakken zet het land op tegen de volgende militaire test in het jaar daarop.
Deze keer door de Hizb'allah in het noorden, aangemoedigd door het gebrek aan reactie tegen de provocaties van Hamas gingen zo te werk door twee Israëlische militairen te ontvoeren.
In de daarop volgende oorlog, vuurde Hizb'allah duizenden Katyusha-raketten op het noorden van Israël af -- van Galilea tot aan Haifa en zelfs Hadera.
Wederom was het leger -wat zo professioneel was in zijn oorlogvoering tegen de eigen burgers- hopeloos in het gevecht tegen de vijand.
Inplaats van duizenden burgers uit Gush Katif moesten nu 1 miljoen burgers wegtrekken uit hun huizen in het noorden van Israël
Ondanks dat men weigert om de Goddelijke leiding te zien in de twee gebeurtenissen zien veel Israëlische burgers -zeker zij die altijd de hand van God zien- zagen dit wel. Wanneer weduwen en wezen, ook de onderdrukten riepen de Heer aan voor de zonde van de uitwijzing in 2005 en de straf van de uitwijzing in de zomer van 2006.
De boodschap van God op nationaal niveau was duidelijk. Maar wat over de individuen die verantwoordelijk waren voor de grote verwijdering? Ook hier eist God ontzagwekkende straffen.
Laat ons eens zien welke.
Ariel Sharon was het meesterbrein, de bulldozer die over de oppositie hen rolde en de beste mensen van Israël buitenspel zette in een op een pogrom lijkende campagne die alle nette Joden verschrikte. Maar helaas er waren niet genoeg fatsoenlijke Joden om hem te weerstaan. Hij ruïneerde het leven van duizenden Joden maar doodde ze niet. God strafte hem op dezelfde manier in coma zonder te sterven.
Moshe Katzav de Israëlische president die in de unieke positie was om de Joden te redden van de verdrijving toen ze bij zijn residentie kwamen roepen om hulp. Maar hij zei niets te kunnen doen. De democratische instellingen hadden gesproken en dat ze hun lot moesten aanvaarden. Had hij nieuwe verkiezingen uitgevaardigd of een referendum over de zaak en dat hun rechten geweld werd aangedaan, hij had hun kunnen redden. Anderhalf jaar later werd hij aangeklaagd wegens verkrachting door zijn vrouwelijke employees en is zijn reputatie vernietigd. Door de media, de Knesset en de Procureur Generaal zo brieste hij. Er is geen democratie in Israël. Maar wacht hij was degene die zei dat de democratische instellingen spreken. Zoals de bijbel zegt, “een oog voor een oog.”
Dan Halutz and Moshe Karady waren de uitvoerders van de verwijdering, de eerste als leider van het leger en de tweede als hoofd van de politie, benoemd door Sharon om degene te vervangen omdat ze het vuile werk van Sharon wel wilden uitvoeren zonder tegen te spreken zelfs met plezier. Ze bereiden hun troepen voor op de uitzetting zes maanden lang om burgerlijke ongehoorzaamheid te bestrijden. De troepen werden gehersenspoeld om zonder medelijden de uitzetting in vier dagen uit te voeren.
Exact een jaar later moesten ze een echte oorlog voeren tegen een echte vijand
Chief-of-Staff Dan Halutz was volledig buiten zinnen, hij begreep niet de zin van de campagne hij zag het zelfs niet als een echte oorlog en stuurde de troepen te laat naar Libanon zonder wapens of eten. Voor het eerst werd Israël beschaamd op het echte slagveld. Zes maand na de oorlog moest hij ontslag nemen.
Karadi, Sharon's politie schoothond die graag zijn meester wilde plezieren verloor alle het gevoel van wat een keurige Israëlische politieman moet doen in de morele oorlog om Gush Katif. Hij sneuvelde anderhalf jaar later door gebrek aan een moraal kompas als hoofd van de zuidelijk politiemacht. Hij was de volgende dominosteen die omviel.
Haim Ramon was één van de meest uitgesproken “cheerleaders” van de uitzetting en altijd voor de terugtrekking g geweest.
Als de politieke en tactische wijze man van de partij bedacht hij de Israëlische versie van de Chinese muur. Het afscheidingshek die Israël terugvoerde naar de grenzen van 1948 en afscheidde van de rest van Israël wat was veroverd in 1976.
Ramon wenste de Joden van de Joden te scheiden. Maar Ramon had een al lang bestaande zwakte om vrouwen zelfs tegen hun wil in te veroveren.
Zo bedacht de Here een plan om de man die een valse grens maakte tussen de Joden zo bezwijken aan de grens die er is tussen man en vrouw en werd Ramon veroordeeld voor het ongeoorloofde intimiteiten van een franse kus met een vrouwelijke soldaat. Het volgende voorbeeld van ingrijpen van God.
De lijst van de straffen voor de misdaad van de uitzetting bevat ook de naam van de leger-rabbi Israel Weiss die van zijn ambt werd ontheven nadat hij het bevel van van de eerste minister boven de order van zijn leraar stelde.
Tot op heden, was de laatste medeplichtige van de uitzetting om de
prijs voor zijn zonde te betalen Yonatan Bassi. Hij is de
keppel-dragende Jood die door Sharon werd aangeworven om de koosjere goedkeuring op de uitzetting te krijgen door als hoofd van de afdeling die verantwoordelijk is voor de nieuwe vestiging van de bannelingen.
In zijn ijver om hen uit hun huizen te krijgen, beloofde Bassi dat
elke en iedereen van hen een nieuw huis, een nieuwe baan, het nieuw
leven zou krijgen.
Anderhalf jaar later, is de bijna de helft van de
bannelingen werkloos, en leven de meesten nog in tijdelijke caravans.
Duizenden van de jeugd behoeven psychologische hulp. De ouders zijn verward, met geestelijke ziekte, fysieke ziekte en morbiditeit allen boven het bevolkingsgemiddelde.
In een woord was de uitvoering van Bassi aangaande de uitwijzing catastrofaal, zo erg dat mede-kibbutznikim niet kon verdragen naast de persoon te zitten, te eten en te bidden die de bannelingen zoveel beloofde en
uiteindelijk zo weinig voor hen deed.
Zijn buren maakten zijn leven in de Kibbutz Sde Eliyahu zo miserabel, dat hij om werd gedwongen weg te gaan en elders zich opnieuw te vestigen. Maatregel voor maatregel!
Alle bovengenoemde gebeurtenissen vallen onder het hoofd, “hoor en zie de Here is onze God! Hij is hier en nu! God is onze rechter en spreekt recht -maatregel voor maatregel!”
Het mag mensen worden vergeven dat ze God niet zien in hun leven maar het volk van Israël kan dit niet worden vergeven dat ze blind zijn. God is hier meer aanwezig dan elders en nu meer dan ooit te voren omdat dit Zijn Land is om te verblijven onder Zijn volk. Media of geen media wij Joden weten dat onze Vader met ons is en wij Zijn kinderen zijn.