www.wimjongman.nl
Deel Zeven: De zonen van Seth en dochters van Kaïn theorie weerlegd
Gepubliceerd april 2011 | door Douglas
De Bijbel staat vol met bewijs dat de zonen van God in Genesis 6:1-4 gevallen engelen (demonen) zijn. Alle oude joodse en pre-Niceaanse christelijke commentatoren geloofden dat de term “zonen van God” verwijst naar de demonen (gevallen engelen).
Augustinus van Hippo
De eerste, voor zover we kunnen zien, die definitief ontkent dat de zonen van God als zijnde engelen, was Augustinus van Hippo in de vijfde eeuw, ongeveer vijfenzeventig jaar na het opstellen van de geloofsbelijdenis van Nicea. Augustinus deed heel veel om de geschiedenis van de bijbel te vergeestelijken en in het verdraaien van de eenvoudige ongecompliceerde lezing van de Bijbel. Zijn methode van bijbelse interpretatie had een diepgaande invloed en zijn erfenis is ook vandaag de dag nog aanwezig. Vele eeuwen na Augustinus, citeerde Thomas van Aquino, een arts uit de katholieke kerk in de 13e eeuw, in zijn magnum opus Summa Theologica, uit het werk van Augustinus Stad van God (De Civ Dei xv) met betrekking tot de zonen van Seth:
Veel mensen beweren dat ze de ervaring hebben gehad, of hebben gehoord van iemand die het heeft meegemaakt, dat de saters en faunen, die het gewone volk oproept, zich vaak hebben gepresenteerd aan vrouwen, die hebben gezocht en omgang verkregen met hen. Daarom is het dwaasheid om dit te ontkennen. Maar Gods heilige engelen kunnen niet vallen in een dergelijke gedrag voor de vloed. Dus met de zonen van God dient te worden begrepen, de zonen van Seth, die goed waren; terwijl voor de dochters van mensen de Schrift op hen wijst die voortkwamen uit de ras van Kaïn. [92] Het is ook niet te wonderlijk dat er reuzen uit hen geboren zouden worden, want zij waren niet allemaal reuzen, al waren het er veel meer voor, dan na de zondvloed. Toch als sommige zo nu en dan verwekt werden door demonen, dan niet uit het zaad van deze demonen, noch van hun veronderstelde lichamen, maar uit het zaad van mannen genomen voor dat doel, als wanneer de demon eerst de vorm van een vrouw aanneemt, en daarna van een man, net zoals ze het zaad nemen van andere dingen voor andere productie-doeleinden, zoals Augustinus zegt (De Trin iii), zodat de persoon die geboren is niet het kind van een demon is, maar van een man, [93] ( mijn cursivering).
Net zoals Augustinus valselijk de zonen van God voorgestelde als waren ze de zogenaamde “goddelijke lijn van Seth,” en de dochters van de mensen zijn gelabeld als afkomstig van de “goddeloze lijn van Kaïn”. Augustinus zegt: “Met de dochters van de mensen wijst de Schrift hen aan die voortkwamen uit het ras van Kaïn,” (Augustinus zoals geciteerd in Summa Theologica, Thomas van Aquino). We moeten de belangrijke vraag stellen - waar in de Schrift staat zoiets? Augustinus maakt de bewering hierboven dat de Schrift de dochters aanduidt als afkomstig van het ras van Kaïn, maar waar zien we dat? Het antwoord is dat het er gewoon niet staat. Het werd eerst als mogelijk en niet vaststaand aangenomen door Julius Africanus en dan helemaal vast gezet door Augustinus en vervolgens herhaald door allen die hem volgen in zijn voetsporen sinds die tijd. Indien de term “zonen van God” verwijst naar de “zonen van Seth”, zoals zo vele suggereren, waarom geeft de tekst dan geen enkele bevestiging? Helaas, niet Augustinus, noch Thomas van Aquino onderbouwde deze claim. Ze gaan eenvoudigweg ervan uit dat hun verklaring waar is en bieden geen bijbels bewijs. Augustinus stelt dat “de Schrift erop wijst” dat de dochters van de mensen “ voort kwamen uit het ras van Kaïn”. Maar waar in de Schrift staat dat? Helaas heeft die onbijbelse bewering zijn sporen nagelaten in de moderne tijd met het creëren van een grote verwarring over wat de Bijbel letterlijk leert.
Calvjn’s Interpretatie
Johannes Calvijn in de 17e eeuw heeft de traditie verder uitgedragen die is gestart door Augustinus dat de zonen van God in feite de zonen van Seth zijn. Hij stelt in zijn commentaar:
Het principe moet in gedachten worden gehouden, dat de wereld toen was alsof het opgedeeld was in twee delen, omdat de familie van Seth de zuivere en wettige aanbidding van God koesterde, waaruit de rest was weg gevallen. Nu, hoewel de gehele mensheid was gevormd voor de aanbidding van God, en daarom de oprechte religie overal zou hebben geregeerd, maar toch, omdat het grootste deel zichzelf had geprostitueerd, hetzij door een volledige minachting van God, of door een verdorven bijgeloof, het was gepast dat het kleine deel dat God had aangenomen door een bijzonder voorrecht, - om zichzelf -, gescheiden moest blijven van de anderen. Het was dan ook, de basis ondankbaarheid in het nageslacht van Seth, om zich te vermengen met de kinderen van Kaïn, en met andere profane rassen, omdat zij daarmee zich vrijwillig onthielden van de onschatbare genade van God. Want het was een onaanvaardbare heiligschennis, door te verdraaien en te beschamen, de ingestelde orde van God. Het lijkt op het eerste gezicht frivool, dat de zonen van God ernstig dienen te worden veroordeeld, omdat ze hebben gekozen mooie vrouwen voor zichzelf uit de dochters der mensen. Maar we moeten eerst weten, dat het geen licht misdrijf is om het onderscheid te overtreden, opgericht door de Heer, ten tweede, dat door de aanbidders van God te scheiden van de profane naties, was een heilige afspraak, die eerbiedig had moeten worden waargenomen, zodat een Kerk van God zou kunnen bestaan op aarde, ten derde, dat de ziekte fataal was, ziende dat de mens de voorgeschreven goddelijk remedie voor hen heeft afgewezen. Kortom, Mozes wijst het aan als de meest extreme stoornis; als de zonen van de vromen, die God had afgescheiden van anderen voor zichzelf, als een bijzondere en verborgen schat, gingen degenereren, (mijn cursivering). [94]
Calvijn beschrijft terecht de wereld als zijnde slecht, maar hij beweert tevergeefs dat de wereld was “opgesplitst in twee delen.” Waar zien we een dergelijk idee in de Bijbel? Hij introduceert ook zijn deterministische filosofie van de predestinatie door te stellen dat blijkbaar de zonen van Seth werden goedgekeurd door een “bijzonder voorrecht.” Zijn ontkenning van wie de zonen van God werkelijk waren zorgt voor een enorme hoeveelheid verwarring die de interpretatie van de tekst vertroebeld voor een potentieel van miljoenen mensen door de eeuwen heen. Bovendien nergens zien we dat de dochters van de mensen afkomstig zijn uit de zogenaamde goddeloze lijn van Kaïn.
Calvijn gaat verder met zijn onbijbelse verbod van huwelijken uit verschillende klassen. Merk op dat hij weer geen bijbelse ondersteuning geeft voor een van zijn posities. Hij heeft niet de bedoeling om zijn gelijk te bewijzen met de Schrift, maar met een mening en vermoedens. Na deze positie gewoon te hebben ingenomen beweerde, Calvijn vrolijk dat de “zonen van God demonen zijn [95]”geheel als een interpretatie.
Dat oude verzinsel, met betrekking tot de omgang van de engelen met vrouwen, is rijkelijk weerlegd door zijn eigen absurditeit, en het is verrassend genoeg dat geleerden vroeger moeten gefascineerd zijn geweest door dat geraaskal, zo groteks en wonderbaarlijk. De mening van de Chaldeeuwse parafrase is frigide; namelijk, dat de promiscue huwelijken tussen de zonen van edelen, en de dochters van de plebejers, veroordeeld wordt. Mozes, dan onderscheid de zonen van God niet van de dochters der mensen, omdat ze van ongelijke aard zouden zijn, of van verschillende oorsprong, maar omdat zij de zonen van God waren door adoptie, die hij apart had gezet voor zichzelf, terwijl de rest in hun originele staat bleef, (Calvin commentaar Genesis 6:1 mijn cursivering).
We hebben al gezien hoe de “zonen van God” wordt gebruikt in de Schrift - verder dat er geen menselijke “zonen van God” zijn, voor de opstanding van Jezus. Maar Calvijn introduceert een grote verwarring in de tekst door dogmatisch te verklaren dat Gods termen erg grillig zijn en dat ze soms maar één ding betekenen in de ene context, en iets geheel anders in een andere context. De eenvoudige bijbelse definitie, zoals we hebben gezien, is dat de zonen van God de directe creaties van God zijn. Calvijn is niet in staat om de kinderen van God te definiëren als gevolg van zijn slechte exegese.
Zou iemand tegenwerpen, dat zij die schandelijk zijn afgeweken van het geloof en de gehoorzaamheid die God wil, onwaardig zouden worden om de zonen van God te worden genoemd, het antwoord is eenvoudig, dat die eer niet wordt toegeschreven aan hen, maar aan de genade van God, die tot dusver opvallend is geweest voor hun familie. Want als de Schrift spreekt over de zonen van God, dan het soms betrekking heeft tot de eeuwige verkiezing, die zich alleen uitstrekt tot de wettige erfgenamen, soms naar externe roepingen volgens welke die veelal wolven in het verborgne zijn, en in feite vreemden, maar toch de naam krijgen van zonen, totdat de Heere ze zal verloochenen. Ja, zelfs door hen een titel te geven zo eervol, berispt Mozes hun ondankbaarheid, voor het verlaten van hun hemelse Vader, als ze zich prostitueren als deserteurs, (mijn cursivering). [96]
Nu, om zijn vooronderstellingen te ondersteunen, moet hij de reuzen (Nephilim) weg redeneren die zijn geïntroduceerd in Genesis 6:4 en die het resultaat zijn van de zonen van God (of zoals hij zou zeggen de zonen van Seth) en de dochters van de mensen ( of zoals hij zou zeggen dat de dochters van Kaïn).
Mozes zegt inderdaad niet, dat ze van buitengewone statuur zijn, maar alleen robuust. Elders, erken ik, dat hetzelfde woord duidt op grootte van formaat, die formidabel was voor degenen die het land Kanaän onderzochten, (Joz. 13:33.) Maar Mozes maakt geen verschil over degene wie hij spreekt op deze plaats, van de andere mannen, als zozeer door de omvang van hun lichamen, maar als door hun roverij en hun lust tot heerschappij, (mijn cursivering). [V]
Hij bagatelliseert het feit dat de vrucht van de vereniging tussen de zonen van God en de dochters van de mensen mannen van buitengewone grootte waren. Hij beweert gewoon dat ze “groot” in het kwaad zijn. Zijn interpretatie is ongegrond en hij is niet helemaal eerlijk hier met het woord (Nephilim) die op beide plaatsen precies hetzelfde is. Calvijn en vele anderen richten zich op Genesis 4:26, om hun zaak te onderbouwen. Poor Man’s Hawker’s commentaar is heel typerend voor die sprong naar de conclusie dat voor de zonen van God moet worden verwezen naar de zonen van Seth.
Let op de verschillende uitdrukkingen: zonen van God, en de dochters van de mensen. Als u zich wendt tot Gen 4:26 zult u daar ontdekken dat van de kinderen van Seth wordt gezegd dat een ze beroep doen op de naam van de Heer, met inbegrip van zowel de zonen als de dochters, en vandaar dus dat deze zijn bedoeld met de zonen van God. [97]
Ze suggereren dat deze passage op de een of andere manier bewijst dat de term “zonen van God” echt een verborgen betekenis is voor de zonen van Seth. Laten we eens een kijkje nemen naar de passage om te zien of hun stellingen wel geldig zijn.
Seth en zijn zonen
Seth wordt in totaal zo’n zeven keer weergegeven, zowel in het Oude Testament en het Nieuwe Testament. We krijgen een korte glimp van zijn leven door het aaneenrijgen van alle passages [98] die over hem spreken.
“ En Adam had opnieuw gemeenschap met zijn vrouw en zij baarde een zoon, en zij gaf hem de naam Seth. [..] En ook bij Seth werd een zoon geboren, en hij gaf hem de naam Enos. Toen begon men de Naam van de HEERE aan te roepen.” (Genesis 4:25-26).
“ Adam leefde honderddertig jaar, en verwekte een zoon naar zijn gelijkenis, naar zijn beeld; en hij gaf hem de naam Seth. Adams dagen waren, nadat hij Seth verwekt had, achthonderd jaar; en hij verwekte zonen en dochters.”
“Seth leefde honderdvijf jaar, en verwekte Enos. En Seth leefde, nadat hij Enos verwekt had, achthonderdzeven jaar; en hij verwekte zonen en dochters. Al de dagen van Seth waren negenhonderdtwaalf jaar; en hij stierf.” (Genesis 5:3-4, 6-8).
Hier 130 jaar na de schepping, heeft Adam een zoon met de naam Seth gekregen; 105 jaar daarna kreeg Seth een zoon Enos. Zo leren we dat in totaal 235 jaar na de schepping de mensen begonnen met een beroep te doen op de naam van de Heer. Het Hebreeuwse woord voor God is JHWH, dat is de persoonlijke naam van God. God zei tegen Mozes: “Ik verscheen aan Abraham, Izak en Jakob, als de Almachtige God [El Shaddai שַׁדָּ֑י אֵ֣ל], maar met Mijn naam HEERE [JHWH יְהוָה] was Ik niet bekend bij hen,” (Exodus 6:3) . Dus om te denken dat dit de eerste keer is dat de mens begon met het aanbidden van de Heer is ongegrond. Eerder kunnen we gewoon lezen dat zij begonnen om zijn persoonlijke naam te gebruiken op dat moment voor een bepaald doel. Hoewel het lijkt te zijn begonnen met een zoon van Seth, moeten we niet concluderen dat het beperkt blijft tot die lijn. Immers, de Hebreeuwse tekst zegt heel letterlijk az hukhal likro beshem JHWH [בְּשֵׁ֥ם יְהוָֽה לִקְרֹ֖א הוּחַ֔ל אָ֣ז]
“Toen werd begonnen met (het) aanroepen door (met in) de naam JHWH” (vertaling van mij). De term hukhal (הוּחַל) is een passieve (hophal) van beginnen. Het onderwerp van het werkwoord hukhal wordt “roepen” (likro 'לִקְרֹא). Het woord “mannen” staat niet eens in de tekst. Zo zien we dat blijkbaar, tot dan toe, dat de mannen God niet aanroepen met zijn juiste naam. Het kan zijn dat ze die niet weten, hoewel we niet zeker zijn daarover. Toch geeft de lezing van dit vers geen onderbouwing op welke manier dan ook, aan het het idee dat de zonen Seth ‘de zonen van God’ waren. Een andere lezing is mogelijk die dan de passage kan verduidelijken.
Een mogelijke vertaling
Omgekeerd, het werkwoord hukhal (הוּחַל) is afkomstig van de wortel (חלל) de fundamentele betekenis is “om te ontheiligen, verontreinigen, vervuilen, ontheilig, beginnen”, aldus Brown Driver Briggs [99] Lexicon van de Hebreeuwse Bijbel. Zo zou de alternatieve lezing dan worden “dan door het roepen van de naam van JHWH werd deze ontheiligd”. Deze alternatieve lezing krijgt eigenlijk de goedkeuring van de oude Aramese Targumim. Targum Onkelos die deze passage als volgt interpreteert:
En aan Sheth werd ook een zoon geboren, en hij noemde zijn naam Enos. Toen in zijn dagen de kinderen der mensen afzagen [חָלוּ] (of afzag) van bidden in de naam van de Heer, (Genesis 4:26, Targum Onkelos, mijn cursivering).
Targum Jonathan is wel vergelijkbaar, maar versterkt deze lezing nog meer:
En aan Sheth was ook een zoon geboren, en hij noemde zijn naam Enos. Dat was de generatie in die dagen die begonnen te dwalen [למטעי], en voor zichzelf afgoden maakten, en hun idolen bijnamen gaven door het noemen van het Woord van de Heer, (Genesis 4:26, Targum Jonathan, mijn cursivering).
Hoewel nooit “begon”, noch “profaan” de zonen van Seth theorie ondersteunt, zou dit laatste meer zin lijken te maken in het licht van het hele verhaal van de Bijbel. De goddelijke naam lijkt bekend te zijn vanaf het begin van de schepping. Adam kende deze, omdat hij de stem hoorde van de HEERE (JHWH) God in de tuin nadat hij gezondigd had. Aanroepen in de naam van de Heer was tot die tijd gerespecteerd en geëerd, maar het was in de dagen van Enos dat het aanroepen in de naam van de Heer verontreinigd was. God dan vernietigd de wereld als gevolg van de voortdurende boosheid. Noach behoudt de kennis van de naam en dan blijkbaar bij de toren van Babel is de naam weer vergeten of verloren gegaan. God kiest ervoor om zijn niet weer kenbaar te naken tot aan Mozes als die de ontmoeting heeft bij de brandende braamstruik.
De zonen van Seth waren niet de Zonen van God
Ongeacht welke lezing we nemen, er is gewoon geen enkel bewijs om het concept van Genesis 4:26 dat kan worden gebruikt om de zonen van God interpretatie als de zonen van Seth te ondersteunen. Er zijn geen aanwijzingen dat de zonen van Seth op de een of andere manier meer goddelijk waren dan de rest van de mensheid. Bovendien mag men niet missen dat Adam nog 800 jaar leefde na het verwekken van Seth en dat hij zonen en dochters kreeg. Ook “Seth leefde achthonderdenzeven jaar en kreeg zonen en dochters,” (Genesis 5:7). Alle de zonen en dochters van Seth en de zonen en dochters van Kaïn waren in feite zonen (en dochters) van Adam. Technisch gezien is ieder mens ooit geboren op deze planeet een zoon of dochter van Adam, de Hebreeuwse taal gebruikt de term in de betekenis van “menselijk”. Zo verlaat de tekst de basis op het punt dat er twee ongelijke groepen zijn: de dochters van Adam aan de ene kant en de zonen van God aan de andere kant. Om te suggereren dat de dochters van de mensen eigenlijk de dochters van Kaïn waren is fantasievol. Integendeel, de dochters van Adam worden gecontrasteerd met de zonen van God: de dochters van de mensen waren menselijk en de zonen van God niet.
Verder kunnen wij op geen enkele wijze afleiden dat al deze zonen en dochters zo goddelijk bleven dat zij zouden worden onderscheiden van de zonen van Kaïn. Immers, werden er slechts acht mensen gered vanuit de hele wereld. Deze zonen van Seth zijn niet zo goddelijk na alles. Simpel gezegd, de zonen van God verwijst niet naar het geslacht van Seth, maar wijst op de creaties van God. Daarom in Genesis zes, de zonen van God, verwijst naar de gevallen engelen die een relatie hadden met menselijke vrouwen.
Notities
92 Aquinas sufficiently summarizes Augustine’s words though they differ slightly from the original reproduced here: “Giants therefore might well be born, even before the sons of God, who are also called angels of God, formed a connection with the daughters of men, or of those living according to men, that is to say, before the sons of Seth formed a connection with the daughters of Cain.” (Augustine St. Augustine’s City of God and Christian Doctrine) Retrieved November 21, 2010, from http://www.ccel.org/ccel/schaff/npnf102.iv.XV .23.html. 93 Aquinas Summa Theologica Question 51 Of The Angels in Comparison with Bodies (Three Articles) Reply to Objection 6. 94 Calvin Commentary Genesis 6:1. 95 I bid. 96 I bid. 97 Hawkers Poor Man’s Commentary Genesis 6:2. 98 The two other (out of seven) passages that speak of Seth merely mention his name: “Adam, Seth, Enosh,” (1 Chr 1:1); “The son of Enosh, the son of Seth, the son of Adam, the son of God,” (Luke 3:38). 336 CORRUPTING THE IMAGE 99 Brown Driver Briggs (BDB) Hebrew English Lexicon provides the following definition. The most common definition is “1. to profane, defile, pollute, desecrate, begin.” BDB then goes on to give the various forms of how the root is used in each of the binyanim (verbal paradigms). In the a. (Niphal) it means to: 1. to profane oneself, defile oneself, pollute oneself; b. ritually; c. sexually; 1. to be polluted, be defiled; d. (Piel): 1. to profane, make common, defile, pollute; 2. to violate the honour of, dishonour; 3. to violate (a covenant); 4. to treat as common; e. (Pual) to profane (name of God); f. (Hiphil): 1. to let be profaned; 2. to begin; g. (Hophal) to be begun” (emphasis mine). The Hophal is simply the passive of the Hiphil—therefore, if the Hiphil occasionally means to let be profaned then the one occurrence of the Hophal might also be translated as profaned rather than begin.
Bron: DouglasHamp.com - Researcher and Teacher of God's Word From Creation to the End Times