2 februari 2020 - door Victor Rosenthal

 

Anshel Pfeffer, een zeer slimme kerel en een van de weinige schrijvers die regelmatig in Ha'aretz verschijnt en het lezen waard is, gelooft niet in het zionisme. Hij is er niet tegen, hij denkt dat het fout is om erover te praten:

Je kunt geen Zionist of een anti-Zionist zijn, net zoals je geen veteraan van Iwo Jima kunt zijn, tenzij je minstens 90 jaar geleden bent geboren en in die strijd hebt gevochten. Zionisme is geen ideologie. Het is een programma, of een ideologisch plan, om een staat voor Joden in het bijbelse vaderland op te richten. En dat programma werd vervuld op 14 mei 1948, toen David Ben-Gurion de onafhankelijkheid van Israël uitriep in het oude Tel Aviv Museum. Dat is het. Klaar.

...geloven dat het oprichten van de staat Israël het juiste was, maakt je niet meer een Zionist dan denken dat Oliver Cromwell gelijk had om Koning Charles omver te werpen, je tot een Roundhead (politieke richting) maakt. Het maakt gewoon niet uit wat je denkt over oude gebeurtenissen waaraan je niet hebt deelgenomen. Israël is een realiteit en het gaat nergens heen.

Als gevolg daarvan denkt hij dat het World Zionist Congress een verspilling van tijd en geld is, net als bijna alle andere zionistische organisaties, waaronder die van het Joods Agentschap en het Joods Nationaal Fonds die nauw verweven zijn met de regering van Israël.

Hij heeft gelijk over die organisaties, maar hij heeft het mis over het zionisme. Er bestaat absoluut zoiets als zionistische ideologie, een reeks basisprincipes waarin zionisten geloven. En hier zijn ze dan:

1. Er is een am Yehudi, een Joods volk. (Ik bespreek het concept van een volk hier). Je zou kunnen denken dat dit duidelijk is, maar Mahmoud Abbas ontkent het en dat geldt ook voor de "Duitsers van de Mozaïsche gezindheid" menigte, die een groot deel van de Amerikaanse Hervormingsbeweging omvat.
2. Voor het overleven van het Joodse volk is de Joodse staat nodig, een staat die meer is dan alleen een staat met een Joodse meerderheid. De precieze betekenis van "meer" verschilt volgens de factie van de zionistische beweging waartoe men behoort, maar de Natie-Staat-Wet die in 2018 door de Knesset werd aangenomen is een voorbeeld van een seculiere poging om dat uit te leggen.
3. Alleen in de Joodse staat kan een persoon zijn Joodse identiteit volledig realiseren. Je kunt nog steeds een zionist zijn als je niet gelooft dat alle Joden in de Joodse staat zouden moeten leven, maar het zionisme omvat het idee dat het leven in de diaspora weinig ideaal is, zelfs als het niet actief gevaarlijk is.

Pfeffer wijst erop dat er religieuze en seculiere, socialistische en revisionistische zionismen waren, en dit was waar voor 1948, en het is nog steeds waar. Maar ze bevestigen allemaal de bovenstaande principes. Het bestaan van facties ontkent de waarheid achter een ideologie niet. Het zijn immers Joden waar we het over hebben.

Je hoeft geen Jood te zijn om een zionist te zijn. Ga akkoord met bovenstaande principes en je bent een zionist, ongeacht je eigen religie of volk.

Pfeffers kritiek op "zionistische" organisaties is een doelwit: het diasporajodendom hoeft niet langer de bloeiende staat Israël te subsidiëren, noch hoeft het opgeblazen bureaucratieën te ondersteunen die functies vervullen die transparanter en eenvoudiger door de overheid kunnen worden afgehandeld, zoals het doorlichten van nieuwe immigranten onder de Wet van Terugkeer of het planten van bomen in de bossen van Israël. Deze organisaties zijn een overblijfsel van de strijd van vóór de staat om de Joodse aanwezigheid in het land Israël te behouden en te laten groeien. We zouden ons van hen moeten ontdoen.

Maar hij haalt de bureaucratische uitwassen van een langlopend programma om een staat te creëren samen met de ideologie die aan de basis lag van het programma - en die de reden is voor het voortbestaan van die staat. Die ideologie en die staat worden vandaag de dag nog steeds aangevallen. "Israël gaat nergens heen," zegt hij, maar er zijn velen die het graag onherkenbaar veranderd zouden zien, in het bijzonder door het ontkennen van het deel van stelling 2) waarboven staat dat de Joodse staat meer moet zijn dan alleen een staat met een Joodse meerderheid.

Aanvallen op het zionisme centreren zich op het onontkoombare feit dat, hoe zorgvuldig Israël ook is in het waarborgen van de burgerrechten van al zijn burgers - wat Israël, gezien de omstandigheden, relatief goed doet - dat het aandringen op "meer dan alleen een Joodse meerderheid" een zekere mate van etnisch voorrecht vertegenwoordigt. Er is een Wet van Terugkeer voor Joden en niet voor Arabieren, en het is een essentieel onderdeel van een Joodse staat, net als de symbolen van de staat, zijn officiële taal, zijn feestdagen, enzovoorts.

Het zijn niet alleen de vijanden van Israël die zich verzetten tegen het zionisme. Er zijn vaderlandslievende Israëli's die van hun land houden, hun belastingen betalen en in de oorlogen van Israël hebben gevochten, die geloven dat Israël niets meer zou moeten zijn dan een staat van al zijn burgers, zowel Joods als niet-Joods. Dat is een antizionistisch standpunt.

Zionisme is een vorm van etnisch nationalisme en in het huidige intellectuele klimaat, gesmeed door de Europese oorlogen van de 20e eeuw, wordt nationalisme als onverenigbaar met de liberale democratie beschouwd. Israël is echter een bijzonder geval, omdat het Joodse volk een bijzonder geval is. De Joden zijn uniek in de geschiedenis omdat zij hun identiteit zowel in hun vaderland als in ballingschap gedurende enkele millennia hebben behouden. Het Joodse volk is het paradigmageval dat onze opvatting van een "volk" definieert, en antisemitisme is het paradigmageval voor het begrijpen van etnische haat.

Zionisme verscheen niet uit het niets. Het was het weloverwogen antwoord van Herzl en anderen op verschijnselen als het falen van het Europese liberalisme om de emancipatie tot de Joden uit te breiden en een einde te maken aan de plaag van de Jodenhaat. De waarheid van het zionisme werd nadrukkelijk aangetoond door de Holocaust, waarin miljoenen Joden werden vermoord door leden van wat in sommige opzichten de meest ontwikkelde cultuur op de planeet was.

Het historische verhaal van het Joodse volk, dat tot uitdrukking komt in de Thora - en dat door elke opgeleide Jood kan worden gewaardeerd, zelfs door degenen die niet drie keer per dag bidden of zelfs nooit een voet in een synagoge zetten - is een verhaal over de relatie tussen Hasjem, het Joodse volk, en het land Israël. Dit is wie wij zijn, de mensen die dit land hebben gekregen om hun thuis te zijn, zolang ze zich maar gedroegen. Je hoeft niet te waakzaam te zijn in de traditionele zin van het woord om je te laten leiden door het basisidee. Het is de lijm die ons als volk bij elkaar houdt.

De bekering van de Joodse staat tot een zuiver liberale democratie zou een tragedie zijn voor het Joodse volk, zelfs als het niet zou leiden tot de overgang van Israël naar een Joodse meerderheidsstaat. Het zou ons van ons verhaal afscheuren en - naar mijn mening - de definitieve verdwijning van het Joodse volk van het wereldtoneel inluiden.

Bron: How Zionism Keeps us in the Game | Abu Yehuda