- 19 januari 2020 - door Victor Rosenthal

In de afgelopen dagen is een vloot van explosieve en brandgevaarlijke ballonnen en vliegers over ons grenshek met Gaza gevlogen om te landen in Sderot, Ashdod en andere plaatsen. Er is nog niemand gewond geraakt, maar deze apparaten zijn aantrekkelijk voor kinderen. Het is slechts een kwestie van tijd voordat ze hun eerste menselijke slachtoffers opeisen (in de zomer hebben brandgevaarlijke apparaten overal in Zuid-Israël velden in brand gestoken, waarbij ze gewassen hebben vernietigd en talloze dieren hebben gedood). De IDF bombardeerde een Hamas-installatie als vergelding. Ze zorgden ervoor dat er niemand daarbij gewond raakte.

Het nieuwe laserwapen - het "straalpistool" waar ik al op wacht sinds de dagen van de Flash Gordon-films - is blijkbaar nog niet operationeel. Er wordt van verwacht dat een bepaalde versie ervan in staat is om de ballonnen en vliegers in de lucht te verbranden voordat ze onze grens oversteken. Het zal ook bruikbaar zijn tegen raketten en mortiergranaten, dus zal het een aanvulling zijn op het Iron Dome systeem, onze waanzinnig dure verdediging tegen goedkope raketten. De laser wordt wel beïnvloed door de weersomstandigheden en heeft nog andere beperkingen, dus hij kan de Iron Dome niet volledig vervangen.

Israël heeft een gelaagd antiraket verdedigingssysteem dat het Iron Dome, de Patriot raket, de Arrow en Arrow III, David's Sling, en binnenkort de nieuw ontwikkelde laserapparaten omvat. Iron Dome is onlangs verbeterd, en is zelfs effectiever dan zijn vorige 90% succespercentage.

Effectieve antiraketsystemen maken deel uit van onze afschrikkingsstrategie. De theorie zegt dat als de vijand weet dat hun aanval niet veel zal opleveren, ze ons niet zullen proberen aan te vallen - in ieder geval niet vandaag. Het is natuurlijk bekend dat verbeteringen in offensieve en defensieve wapens en tactieken elkaar opvolgen. De handboog, het machinegeweer, de tank en het vliegtuig hebben het gezicht van de oorlogsvoering veranderd, en er zijn technologieën ontstaan om ze tegen te gaan.

Het lijkt erop dat niemand zo goed is in het creëren van defensieve systemen als Israël. En natuurlijk zijn ze belangrijk. Het maakt niet uit dat we het vermogen hebben om van Zuid-Libanon een woestenij te maken nu Hezbollah onze grote steden en infrastructuur kan vernietigen terwijl we dat doen. Defensieve systemen houden ons in leven terwijl een offensieve de vijand verslaat en de oorlog zal winnen.

Maar er moet een evenwicht zijn, zowel technologisch als strategisch. Hebben we de offensieve capaciteiten om onze vijanden te verslaan? En zullen we ze gebruiken?

Vandaag de dag zijn die vijanden Iran en haar volgelingen. Onze nucleaire afschrikking, ervan uitgaande dat er zoiets bestaat, zal niet worden gebruikt, behalve in de slechtst mogelijke situatie, wanneer ons land het gevaar loopt overspoeld te worden of aangevallen te worden met massavernietigingswapens. Ik laat dit dus buiten de discussie.

Onze grondtroepen zijn klein in vergelijking met het aantal strijders dat Hamas en de PA (ik neem aan dat ze in geval van oorlog namens Iran zullen optreden), de Libanese Hezbollah, de sjiitische milities in Syrië en Irak, en mogelijk ook andere (bijvoorbeeld de ISIS-militie in de Sinaï) tegen ons kunnen inzetten. In een oorlog met meerdere fronten zouden onze troepen dun gezaaid zijn. Onze ervaring in de Libanonoorlog van 2006 heeft aangetoond dat we het vermogen van Hezbollah om te vechten en ons zelfs te verrassen met effectieve tactieken niet kunnen ontkennen. Veel van hun strijders zijn doorgewinterd door de gevechten in Syrië. We kunnen ervan uitgaan dat Iran zijn best zal doen om hen van effectieve wapens te voorzien.

Onze luchtmacht is waarschijnlijk de beste ter wereld (of bijna - de enige concurrentie is de USAF), maar ze zal het moeten opnemen tegen geavanceerde Russische antivliegtuigsystemen zoals de S-300 en mogelijk de S-400, die het vermogen om overal te vliegen zal beperken, in ieder geval totdat we de batterijen kunnen vernietigen. Zelfs als we het commando over de lucht hebben, zal het niet gemakkelijk zijn om alle raketwerpers die ons thuisfront zullen verpletteren, te vinden en te vernietigen, zoals we in 2006 ontdekten. We zullen boven Libanon, Gaza, Syrië en mogelijk Irak en Iran (dat dicht bij de grens van het bereik van ons bemande vliegtuig ligt) moeten opereren.

Natuurlijk is niets wat ik hierboven heb gezegd onbekend voor onze militaire planners. Zij zullen antwoorden op de S-300 en S-400 hebben ontwikkeld of aan het ontwikkelen zijn. Bemande vliegtuigen en piloten zijn een schaars goed, en Israël gaat steeds meer vertrouwen op drones, die een groot bereik hebben en veel goedkoper zijn - Israël bouwt ze zelf - dan bemande vliegtuigen. Ik vermoed dat in de volgende oorlog de drones nog belangrijker zullen worden en dat de superioriteit van Israël op dit gebied in de toekomst doorslaggevend zal zijn.

Een gebied waar we tekortschieten ten opzichte van onze vijanden is dat van de diverse raketten. Israël heeft ervoor gekozen om meer te investeren in bemande vliegtuigen en drones, die meer precisie bieden bij het richten - en ook toestaan dat missies op het laatste moment worden geannuleerd om de nevenschade te beperken. De meeste raketten die in de handen zijn van Hezbollah en Hamas zijn zo onnauwkeurig dat ze alleen nuttig zijn als terreurwapen tegen de burgerbevolking.

Israël heeft ook geïnvesteerd in marinesystemen, meestal in een defensieve rol. Nu we offshore-gasplatforms hebben, moeten er ook middelen worden toegewezen om ze te beschermen, waaronder schepen en raketafweersystemen.

Van onze vijanden kan worden verwacht dat ze ons aanvallen op wat volgens hen onze zwakste punten zijn. Dat betekent dat ze ons thuisfront gaan aanvallen en moeten proberen slachtoffers te maken onder onze grondtroepen, omdat ze geloven dat ze kunnen winnen door onze wil om te vechten te vernietigen. We kunnen een grondaanval op ons grondgebied verwachten. Een belangrijke tactiek voor ons zal zijn om kleinere gewapende drones te integreren met grondtroepen, zodat zij hun eigen precieze luchtsteun kunnen krijgen.

Meer strategisch gedacht: vandaag de dag bevinden we ons in een defensieve modus. We proberen burgerslachtoffers en militaire slachtoffers te voorkomen, terwijl we onze capaciteiten - defensief en offensief - ontwikkelen en infrastructuurprojecten, zoals de tunnelbarrière aan de grens met Gaza, afronden. We zijn op dit moment niet geïnteresseerd in een hete oorlog, omdat er wapens moeten worden ontwikkeld en ingezet, infrastructuur moet worden gebouwd en zelfs ondergestroomde vliegtuigen moeten worden gerepareerd. De generaals willen altijd wat meer tijd.

Aan de andere kant staan onze vijanden niet stil. En hier komt het optimisme: dat was zo, echter tot voor kort. Met de dood van Soleimani, de druk van de sancties, de opstand van de massa's die ziek zijn van het corrupte, onderdrukkende en - wat kan ik nog meer zeggen, het domme regime, de Iraanse programma's om de macht te projecteren in Irak en Syrië, om precisie-raketten in Libanon te introduceren, en om kernwapens te ontwikkelen, zijn tot stilstand gekomen.

Tegelijkertijd heeft de vriendelijke regering in de VS een deel van de druk van ons overgenomen. Bij de vorige stond ik elke dag op en vroeg "hoe gaan ze ons weer proberen te kwetsen en onze vijanden helpen vandaag"? Dat is niet langer waar.

Het doden van Soleimani was voor mij een psychologisch keerpunt. Voor het eerst denk ik dat ik kan zeggen dat de tijd aan onze kant staat. Ik sta zelfs soms toe dat ik de gedachte koester dat het Iraanse volk erin zal slagen zijn ketenen af te werpen en dat we die volgende oorlog toch niet hoeven te bestrijden.

Soms. Maar we leven in interessante tijden. De volgende regering in Washington zou Barack Obama op een Theodor Herzl kunnen laten lijken. De oorlog zou per ongeluk kunnen beginnen. Een revolutie in Egypte zou al onze vergelijkingen kunnen veranderen. We weten het niet, dus we moeten op alles voorbereid zijn. Op een gegeven moment zullen we van de verdediging naar de aanval over moeten gaan. Ik weet zeker dat onze generaals dit begrijpen. Ik hoop dat ze dat begrijpen. Verdediging is belangrijk, maar wint geen oorlogen.

Zou het op een moment als dit dan niet leuk zijn om een echte regering te hebben?

Bron: Some Optimism, for a Change | Abu Yehuda