www.wimjongman.nl
Vasten en huilen voor Tammuz
Door Geoffrey Grider - 27 februari 2020
In zijn monumentale werk over het blootleggen van de wortels van de rooms-katholieke kerk door Alexander Hislop, "De twee Babyloniërs" genoemd, vertelt hij ons dit over het Babylonische huilen voor Tammuz en de connectie met de rooms-katholieke vastentijd.
"Vanwaar dan deze observatie? De veertig dagen onthouding in de vastentijd werd direct ontleend aan de aanbidders van de babylonische godin [Astarte / Ishtar] met een dergelijke vastentijd van veertig dagen 'in de lente van het jaar'. Het wordt nog steeds waargenomen door de yezidi's of heidense duivelsaanbidders van Koerdistan, die het hebben geërfd van hun vroege meesters, de Babyloniërs.
"Een dergelijk vasten van veertig dagen werd in het voorjaar gehouden door de heidense mexicanen, want zo lezen we in humboldt, waar hij verslag doet van de Mexicaanse observaties: "drie dagen na de lente-equinox... begon een plechtig vasten van veertig dagen ter ere van de zon."
"Zo'n veertig dagen lang werd in Egypte gevast, zoals te zien is als we 'Egyptenaren' van Wilkinson onderzoeken."
"Onder de heidenen lijkt deze vastentijd een onmisbare voorbereiding te zijn geweest op het grote jaarlijkse festival ter herdenking van de dood en wederopstanding van de Tammuz, dat werd gevierd met afwisselend huilen en jubelen, en dat in veel landen aanzienlijk later werd waargenomen dan het christelijke feest. In juni in Palestina en Assyrië, daarom de 'maand van de Tammuz' genoemd; in Egypte, ongeveer midden mei, en in Brittanië ergens in april. Om de heidenen te verzoenen met het nominale christendom, nam Rome, met zijn gebruikelijke beleid, maatregelen om de christelijke en heidense feesten samen te voegen, en door een gecompliceerde maar bekwame aanpassing van de kalender en werd het niet moeilijk gevonden om het heidendom en het christendom - nu ver weggezonken in de afgoderij - zowel in dit als in zoveel andere dingen, elkaar de hand te laten reiken.
"Oorspronkelijk, zelfs in Rome, was het vasten met de voorafgaande voorbereidingen van het carnaval volkomen onbekend; en zelfs toen het vasten voor het christelijk paasfeest noodzakelijk werd geacht, was het door langzame stappen dat het in dit opzicht in overeenstemming kwam met het ritueel van het heidendom. Wat de periode van vasten in de Romeinse kerk voor de vergadering van het Nicea-concilie kan zijn geweest, komt niet erg duidelijk naar voren, maar voor een aanzienlijke periode na dat concilie hebben we duidelijke aanwijzingen dat het niet langer dan drie weken heeft geduurd. De woorden van Socrates, die over ditzelfde onderwerp een schrijven, ergens 450 na Chr., zijn het 'zij die de vorstelijke stad van Rome, vasten samen voor Pasen drie weken, met uitzondering van de zaterdag en de Dag van de Heer'. Maar uiteindelijk, toen de aanbidding van Astarte opkwam, werden er stappen ondernomen om de hele Chaldeesche vasten van zes weken of veertig dagen te krijgen, wat noodzakelijk werd voor iedereen binnen het Romeinse rijk van het westen. De weg werd voorbereid door een concilie dat in de tijd van de Hormisdas, bisschop van Rome [514-523], rond het jaar 519 in aurelia werd gehouden en dat verordonneerde dat de vastentijd voor Pasen plechtig moest worden gehouden. Het was zonder twijfel met het oog op de uitvoering van dit decreet, dat de kalender enkele dagen later door Dionysius werd aangepast".
Bron: The Two Babylons, door Alexander Hislop, tweede Amerikaanse editie, 1959, uitgegeven in Amerika door Loizeaux Brothers, pagina 106, 107.