De geschiedenis van het land is Joods, niet Palestijns

Door Dr. Yechiel Shabiy - 23 februari 2020

 

 

 

BESA Center Perspectieven Papier nr. 1.455, 23 februari 2020

SAMENVATTING: De bewering van de gekozen vertegenwoordigers van het Israëlisch-Arabische publiek dat zij de oorspronkelijke eigenaars van het land zijn, terwijl de Joodse burgers van Israël (en, impliciet, de staat Israël zelf) "kolonialistische indringers" zijn, is een volledige omkering van de historische realiteit. De verklaring van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo over de wettigheid van de Joodse gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever, samen met het op dat principe gebaseerde vredesplan van president Trump, biedt een unieke kans om dat verkeerde idee te corrigeren door de soevereiniteit toe te passen op alle Israëlische gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever.

De gekozen vertegenwoordigers van de Arabische gemeenschap van Israël beweren dat de Palestijnen de oorspronkelijke eigenaars zijn van het land, een inheemse minderheid die door buitenlandse indringers wordt onterfd. Volgens dit idee, dat erop gericht is het zionistische verhaal over de terugkeer van het Joodse volk naar het historische thuisland te ondermijnen, zijn de Arabieren van het land Israël - zoals de Indianen in Amerika, de aboriginals in Australië en de Zoeloe-stammen in Zuid-Afrika - het slachtoffer van het Europese imperialisme/kolonialisme, dat hen tot een rechteloze en onderdrukte minderheid in hun eigen land heeft gemaakt. Vanuit dit oogpunt is het zionisme een grove perversie van het jodendom, omdat de Joden geen volk vormen, maar slechts een religieuze gemeenschap zonder nationale kenmerken of aspiraties, laat staan enig recht op een eigen staat in zelfs maar een klein deel van het islamitisch-Arabisch-Palestijnse patrimonium.

Die stelling is niet alleen ongegrond, maar een volledige omkering van de historische waarheid.

Het waren de Arabische/Moslim-invallers die in het decennium na de dood van de profeet Mohammed als opgaande imperialistische macht naar het land Israël kwamen en de basis legden voor de kolonisatie van dit land door een lange reeks van moslimrijken tot aan de val van het Ottomaanse Rijk aan het einde van de Eerste Wereldoorlog. Tijdens deze lange periode identificeerden de niet-joodse en niet-christelijke inwoners van het land zich als moslims - niet als Arabieren, en zeker niet als Palestijnen - tot aan de Eerste Wereldoorlog, toen het idee van Arabisch nationalisme met behulp van het Britse imperialisme op gang kwam.

Men hoeft alleen maar te kijken naar gemeenschappelijke familienamen onder de Palestijnen om hun kolonialistische afkomst te zien: Hijazi, van de Hijaz op het Arabisch Schiereiland, waar de oorspronkelijke indringers vandaan kwamen; Bosniak, uit Bosnië; Turk, uit Turkije; Halabi, uit Syrië; Hindi, uit India; Jemeni, uit Jemen; Masarwa/Masri, uit Egypte; Mughrabi, uit de Maghreb, enzovoort.

Daarentegen getuigen talloze plaatsnamen in het land Israël van een joodse aanwezigheid gedurende duizenden jaren. Neem bijvoorbeeld de Narbeta rivier in het noorden van Samaria. Narbeta, de Aramese uitspraak van Arubot, de bijbelse stad waar een van de 12 gouverneurs van koning Salomo woonde, regeerde over de hele regio van Noord-Samarië. In Narbeta, zoals Yosef ben Matityahu (Josephus) vertelt, hebben de Romeinen tijdens de Grote Opstand (66-73 nC) duizenden Joden afgeslacht. Het gebied wemelt van de archeologische overblijfselen uit de Tweede Tempel, de Misjnaïsche en Talmoedische tijdperken.

De Joodse bevolking wilde niet in Romeinse-Byzantijnse handen komen en er waren in de loop der eeuwen herhaaldelijk opstanden. De Grote Opstand heeft de Joodse bevolking aanzienlijk uitgedund, maar het was de Bar Kochba-opstand (132-135) en de daaropvolgende religieuze en economische decreten die de bevolking, met name in de Judea-regio, verwoestten. Er werden harde belastingen geheven op de eigenaars van de Joodse landgoederen en op de boeren, en degenen die het moeilijk hadden zochten respijt in het nabijgelegen land, vooral in Syrië.

Bezorgd over het Joodse karakter en de demografie van het land Israël, beloofden de wijzen het leven in de volgende wereld aan hen die in het land woonden en zelfs aan hen die er gewoon slechts vier ellen in liepen. In de woorden van rabbijn Meir: "Wie zijn kinderen opvoedt in het land Israël, wordt een plaats in de wereld beloofd die nog komt." De nederzetting bloeide op, vooral in de Galilea, Samaria en de heuvels van Zuid-Hebron. Tientallen gemeenschappen ontwikkelden zich, waaronder Tiberias, Baram, Gush Halav, Yota, Eshtemoa, Halhoul, Kfar Kanna, Arraba en Sakhni.

Met de christelijke veroveringen door het Romeinse Rijk verergerde het lot van de Joden. Hele bevolkingsgroepen van Joden en niet-Joden bekeerden zich tot het christendom en de Joodse aanwezigheid nam sterk af. Niet voor niets speelden de Joden van het Land Israël een grote rol in de hulp aan de Perzische veroveraars in 614.

In 628 versloeg de Byzantijnse keizer Heraclius de Perzen. Hoewel hij de Joden en hun leider Benjamin van Tiberias had beloofd dat als zij de wapens neer zouden leggen, hen niets zou overkomen, brak hij snel zijn belofte en vermoordde hij duizenden Joden.

Minder dan tien jaar later veroverden de moslims het land, met de hulp van de Joodse bevolking. Hoewel de agrarische en stedelijke Joodse bevolking tijdens het moslimregime in goede staat bleef, werd ze zwaar getroffen door de verovering van de kruisvaarders en de daaropvolgende verovering van Mamluk.

Zoals blijkt uit beschrijvingen van Joodse en christelijke pelgrims, woonden er tot de 18e en 19e eeuw Joden in Joodse dorpen in Galilea, zoals Kfar Hanania, Parod, Baram, Alma, Ein Zeitim, Kfar Kanna en anderen. Het waren de Ottomaanse Turken die de Joodse dorpelingen dwongen hun huizen te verlaten, hetzij door hen te verdrijven, te discrimineren, te vervolgen, hetzij door hun belastingen te verhogen, waardoor de Joden naar de steden Safed, Tiberias, Akko, Haifa, en zelfs Tyrus en Sidon migreerden.

In het noorden van Samaria woonden de Joden in Anin, bij Umm al-Fahm, waar ze citroenen verbouwden voor de handel, totdat de Turken daar de Jemenitische Arabieren vestigden. Daarnaast werd de gemeenschap van Bitra (Bitron in het Aramees) Barta'a. In dit dorp en zijn omgeving kwam de grote Kaba clan, een tak van de Banu-Hilal stam van Saoedi-Arabië, zich vestigen, evenals de Masarwa clan uit Egypte.

Het Noord-Samariaanse gebergte is bezaaid met duizenden relikwieën van wijnpersen en terrassen die als wijngaarden dienden voor de Joodse en Samaritaanse bewoners van de regio. Toen de moslimbevolking het overnam, stortte de wijnindustrie in en werd deze vervangen door de olijf- en johannesbroodteelt.

Het land spreekt Hebreeuws. De namen van de gemeenschappen hebben een taalkundige betekenis in het Hebreeuws: Jaffa = yafeh (mooi), Haifa = hofa shel ihr (oever van een stad), Shikmona = shkamim (platanen), Nazareth = notzeret/shomeret (bewaker), Beit Guvrin = ihr hag'varim/hat'kifim (stad van de sterken), enzovoort. Toen de Arabieren deze plaatsen veroverden, spraken ze de namen op hun eigen manier uit, vervormden ze en veranderden hun betekenis: zo werd Shfaram (wat betekent "een volk wiens geluk is verbeterd") Shfa'amr, Ganim werd Jenin, Bitra werd Barta'a, Ashdod werd Isdud, Tur Karem (wat betekent "berg van de wijngaarden") werd Tulkarem, en Jordanië werd Urdan-namen zonder taalkundige betekenis in het Arabisch.

Zoals de Israëlische militaire en politieke leider Yigal Allon zei, heeft een volk dat zijn verleden niet kent een mager heden en een onbekende toekomst. Toen Ahmed Tibi, een Israëlisch-Arabisch lid van Knesset, bij president Reuven Rivlin protesteerde dat de Arabieren van het Land Israël de inheemse bewoners van het land zijn en dus de meesters, had de president hem, net als in het dictum van de Joodse wijzen, gepast moeten antwoorden: weet hoe een onwetende te antwoorden.

Vandaag zijn de wijnhuizen en wijngaarden weer terug in de bergen van Samaria, en op het feest van Tu Bishvat zullen er steeds meer wijnstokken worden geplant. De verklaring van de Amerikaanse minister van Buitenlandse Zaken Mike Pompeo over de wettigheid van de Joodse gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever, samen met het op dat principe gebaseerde vredesplan van president Trump, biedt een unieke gelegenheid om de soevereiniteit toe te passen op alle Israëlische gemeenschappen op de Westelijke Jordaanoever, met inbegrip van die in het noorden van Samaria waar de Narbeta-rivier stroomt.

Dr. Yechiel Shabiy is onderzoeker bij het BESA Centrum en docent politieke wetenschappen aan de Bar-Ilan Universiteit.

Bron: The History of the Land Is Jewish, Not Palestinian