Ze verwachten Amerikaanse bescherming, maar zijn niet bereid hun eigen land te verdedigen.

Door Walter Russell Mead, WSJ - 17 februari 2020

 

 

 

Hoe solide is het Westen? Op de Munich Security Conference van afgelopen weekend - 's werelds grootste bijeenkomst van veiligheidspolitici en -functionarissen - was het thema "Westlessness", verwijzend naar het gevoel van desoriëntatie dat veel Europeanen voelen in deze tijd van Amerika First.

Sinds de jaren veertig van de vorige eeuw is het Amerikaanse leiderschap in dienst van een verenigd en veilig Europa het enige onveranderlijke kenmerk van het continentale landschap. Generaties lang hebben de VS zich ingezet om Europa te beschermen tegen Rusland, om bases in Duitsland te behouden om te voorkomen dat het zijn buren zou bedreigen, en om de Europese integratie te bevorderen. Nu weten de Europeanen niet meer waar ze aan toe zijn, en een mengeling van verbijstering, woede, teleurstelling en angst vult de sfeer op conferenties zoals die in München.

Er bestaat weinig twijfel over dat het beleid van de Trump-regering, dat zich uitstrekt van handelsoorlogen tot aan een hardheid tegen Iran, de trans-Atlantische betrekkingen op de proef heeft gesteld tot op het breekpunt. Maar om de groeiende zwakte van de Westerse alliantie te begrijpen, moeten de Europeanen minder tijd besteden aan het betreuren van Donald Trump en meer tijd aan het kijken in de spiegel. Een goede plek om te beginnen is met een Pew poll die eerder deze maand is uitgebracht over de staat van de Noord-Atlantische Verdragsorganisatie.

Oppervlakkig gezien ziet de opiniepeiling er goed uit. In 14 Europese landen plus Canada en de VS zei een gemiddelde van 53% van de ondervraagden een gunstig beeld te hebben van de NAVO, terwijl slechts 27% het bondgenootschap als ongunstig zag. Ondanks dubbelcijferige dalingen in de gunst van de NAVO bij de Fransen en de Duitsers zijn deze cijfers niet slecht. Trump, Emmanuel Macron en Angela Merkel zijn allemaal minder populair in hun thuisland dan de NAVO.

Tot zo ver, goed, maar die steun is dun gezaaid. Op de vraag of hun land ten strijde moet trekken tegen Rusland als het een NAVO-bondgenoot aanvalt, zegt 50% van de respondenten nee en slechts 38% steunt het nakomen van hun betrokkenheid bij de NAVO-bondgenoten.

Laat die cijfers dus maar zitten. Slechts 34% van de Duitsers, 25% van de Grieken en Italianen, 36% van de Tsjechen, 33% van de Hongaren en 41% van de Fransen vinden dat hun land zich aan de verdragsverplichting moet voldoen als een ander Europees land wordt aangevallen. Alleen de VS, Canada, het Verenigd Koninkrijk, Nederland en Litouwen waren in meerderheid voor het nakomen van de NAVO-verplichting tot wederzijdse verdediging.

Europeanen stellen het "nationalisme" van achterlijke politieke culturen als Rusland, China en de VS vaak tegenover hun eigen zogenaamd verlichte houding van kosmopolitische solidariteit. Maar als deze cijfers kloppen, hebben de Europeanen het nationalisme niet vervangen door een Europese solidariteit. Ze hebben het nationalisme vervangen door fantasie: het geloof dat men veiligheid en welvaart kan hebben zonder een sterke verdediging.

Die visie maakt Europa kwetsbaar en dreigt het Westen uiteen te laten vallen. De Europese leiders geloven dat ze parochiale loyaliteit inruilen voor hogere en bredere verplichtingen, terwijl hun landen in werkelijkheid niet de solidariteit hebben die de internationale orde mogelijk maakt. Degenen die dromen dat ze veiligheid kunnen hebben zonder de bereidheid om ervoor te vechten, veranderen de NAVO langzaam in de papieren tijger, zoals haar vijanden hopen dat het zal worden.

Ondertussen vertrouwen de Europeanen nog steeds vooral op Amerika. Vijfenzeventig procent van de Italianen gelooft dat de VS zich zouden scharen achter de verdediging van de NAVO als Rusland zou aanvallen, net als 63 procent van de Duitsers en 57 procent van de Fransen. Ondanks de Europese ambivalentie over het nakomen van de NAVO-verplichtingen, wordt het bondgenootschap bijeengehouden door hun vertrouwen dat Amerika - en Trump - zijn verplichtingen zal nakomen.

Het probleem van Europa is niet Trump. Niet het nationalisme. Het is niet dat anderen niet wijs of verlicht genoeg zijn om de idealen van Europa te delen. Het is dat te weinig Europeanen klaar staan om de idealen te verdedigen die zij beweren te omarmen. Dat jonge Duitsers er niet meer van dromen om te vechten en te sterven om Polen te veroveren is een uitstekende zaak, maar het is een slechte en zelfs gevaarlijke zaak dat zo weinig jonge Duitsers denken dat Europa belangrijk genoeg is om te verdedigen en, indien nodig, om hun leven voor te riskeren.

Dit probleem zal niet gemakkelijk op te lossen zijn. Voor veel Europeanen was het essentiële doel van de Europese integratie het beëindigen van oorlog. Eeuwenlang hebben de rusteloze nationalisten van de Europese volkeren het continent in de ene na de andere ellendige oorlog gestort. De Europese Unie was bedoeld om die nationale tegenstellingen te begraven en een einde te maken aan de oorlogscyclus. Europa liefhebben was het begin van een posthistorisch tijdperk van eeuwige vrede. Voor kiezers die in de Europese cocon zijn opgegroeid, klinkt de militaire verdediging van Europese ideeën als een contradictio in terminis. Hoe kun je vrede opbouwen door oorlog te voeren?

De Amerikanen blijven daarentegen geloven dat Europa de moeite waard is om te verdedigen. We moeten hopen dat in de komende jaren meer Europeanen tot die opstelling zullen komen; anders zullen de vooruitzichten op "Westlessness" alleen maar toenemen.

Bron: Search Results for “Russell mead”