Bouw, Bibi, bouw!

Een regeringsbesluit om de Israëlische soevereiniteit in Judea en Samaria toe te passen zou een passend antwoord zijn op de antisemitische zwarte lijst van de VN-Mensenrechtenraad en zou de Joodse gemeenschappen daar aanzienlijk versterken ten gunste van zowel Israël als het Amerikaanse Jodendom.

door Caroline B. Glick - 14 februari 2020

Het feit dat de VN-Mensenrechtenraad woensdag zijn zwarte lijst van bedrijven met financiële banden en zakelijke relaties met Israëlische Joodse gemeenschappen in Judea en Samaria vrijgaf, herinnert ons aan de kwetsbaarheid van Israël en de kwetsbaarheid van Joden wereldwijd. De verachtelijke, onverdraagzame lijst, die kiest voor een boycot van bedrijven die legitieme zaken doen met gezagsgetrouwe Israëliërs, alleen maar omdat ze Joden zijn, is het zoveelste voorbeeld van de anti-Joodse bloeddorst van de internationale gemeenschap onder leiding van de VN.

Acht jaar lang, onder de toenmalige president Barack Obama, heeft de VS deze heksenjacht op groen licht gezet. Sinds het aantreden van Donald Trump hebben de VS een agressieve poging ondernomen om instellingen te straffen, te beginnen bij de VN, die Israël en de Joden in de VS als zondebok willen laten fungeren, of op andere wijze hen discrimineren over de hele wereld.

De huidige stand van zaken is een welkome opluchting. Maar Israël kan niet op haar lauweren rusten. Trump staat dit jaar voor herverkiezing. En de enige centrale waarheid van verkiezingen is, dat ze onvoorspelbaar zijn.

Op dit moment is de Democratische koploper voor de nominatie senator Bernie Sanders. In een druk, radicaal, grotendeels anti-Israëlisch kandidatenveld valt Sanders, de zelfbenoemde socialist, op als de meest radicale en meest anti-Israëlische kandidaat. De overwinning van Sanders in de New Hampshire voorverkiezingen consolideerde zijn controle over de progressieve basis van de partij.

De implicatie van Sanders' macht is ongecompliceerd. Of hij nu wel of niet de Democratische nominatie wint, hij heeft reeds de controle over de standpunten en de ideologie van de partij gewonnen. Hij is degene met ideeën en het beleid dat alle anderen met graagte omarmen. Sanders heeft ooit gezegd dat hij wil dat de Democratische partij eruit ziet als de Labourpartij van Jeremy Corbyn in Groot-Brittannië. En nu, dankzij zijn consolidatie van de progressieve basis, doet hij dat in toenemende mate.

De Corbynisering van de partij was een abjecte vertoning vorig weekend toen AIPAC, de pro-Israëlische lobby een kruiperige verontschuldiging aanbood aan de Democratische partij voor een Facebook-advertentie vorige week tegen "de radicalen in het Congres."

AIPAC's advertentie, die men al snel verwijderde, zei: "Radicalen in het Congres bedreigen de relatie tussen de VS en Israël door het verminderen of afsnijden van hulp en militaire bijstand, het aanmoedigen van de boycot van Israëlische bedrijven, en het gebruik van duidelijk antisemitische taal."

Het ging verder: "Het is van cruciaal belang dat we onze Israëlische bondgenoten beschermen, vooral omdat ze worden bedreigd door Iran, Hamas, Hezbollah en - misschien nog wel meer sinister - hier in het Amerikaanse Congres."

De meest prominente antisemieten in het Congres van vandaag, Cong. Rashida Tlaib en Ilhan Omar behoren tot Sanders' meest waardevolle aanhangers.

AIPAC plaatse haar advertentie in een poging om gematigde Democraten te helpen die worden aangevallen door mensen als Tlaib en Omar over hun steun aan Israël. Maar in plaats van AIPAC te bedanken voor het proberen om hen te helpen, stonden zij toe te kijken hoe hun collega-Democraten - zowel pro-Israël als anti-Israël - de pro-Israëlische lobby valselijk aanvielen. AIPAC, met zijn overweldigende Democratische lidmaatschap, stortte onder de druk in.

Het bood "ondubbelzinnige verontschuldiging aan aan de overweldigende meerderheid van Democraten in het Congres die terecht door de onnauwkeurige bewering worden beledigd die de slecht geformuleerde, opruiende reclame impliceert."

Natuurlijk, er was niets in de advertentie dat ofwel onnauwkeurig of opruiend was. De enige fout van AIPAC was zijn overtuiging dat de "overweldigende meerderheid" van Democraten Israël steunt.

Vorige week nog ondertekenden 107 democratische leden van het Congres en twaalf democratische senatoren (waaronder vier presidentskandidaten) brieven aan president Trump, gesteund door de anti-Israëlische lobby J Street, in het verwerpen van zijn vredesplan.

De dag na de vernedering van AIPAC gaf PLO-hoofd Mahmoud Abbas een gezamenlijke persconferentie bij de VN in New York met de te schande gemaakte voormalige premier van Israël, Ehud Olmert. Net als de Democraten in het Congres verwierpen de twee mannen het vredesplan van Trump. Toen ze hun opmerkingen beëindigden, omhelsde en kuste Abbas de voorzitter van J Street, Jeremy Ben Ami.

JStreet financierde Olmerts reis naar New York.

Als AIPAC afbrokkelt in het gezicht van een gecorbyniseerde Democratische partij, rijst J Street op.

Dit brengt ons naar Israël, twee en een halve week voor de verkiezingen. Premier Benjamin Netanyahu en zijn coalitiepartners weten niet of zij zullen winnen of de macht overdragen aan een linkse regering onder leiding van Benny Gantz. Israël weet niet wie de Amerikanen in november zullen kiezen.

Wat moet het doen tegen deze onzekerheid?

Elke stap moet gebaseerd zijn op een algemeen begrip van hoe het antisemitisme te bestrijden.

Of het nu gaat om misdadigers op straat of om diplomaten in mooie pakken, antisemieten zijn pestkoppen. Je krijgt een pestkop niet zover dat hij stopt met je te pesten door hem te paaien. Je krijgt een pestkop die stopt met je te pesten door te groot te worden om hem gemakkelijk aan te vallen.

Joden zijn aantrekkelijke doelwitten omdat ze kwetsbaar zijn en gemakkelijk te isoleren. Om antisemieten terug te dringen, moeten Joden zo onkwetsbaar en populair mogelijk zijn.

Dit brengt ons dan bij het Trump-plan. De toekomst van de Joden in Israël en in Amerika hangt in feite samen met de uitvoering van het Trump-plan. En de verkiezingen van 2 maart zijn in belangrijke mate een referendum over het vredesplan van Trump.

Als links op 2 maart wint, zal de leider Benny Gantz het plan van Trump begraven door het te onderwerpen aan een tot mislukken gedoemde poging om de antisemitische internationale gemeenschap te vragen om de Israëlische soevereiniteit te steunen over de gemeenschappen in Judea en Samaria en de Jordaanvallei.

Het plotselinge en onverwachte besluit van de regering om zich te verzetten tegen de toepassing van de Israëlische wet op de Jordaanvallei en de Joodse gemeenschappen in Judea en Samaria vóór de verkiezingen van 2 maart, betekent dat de enige kans dat de overeenkomst wordt uitgevoerd, is als premier Benjamin Netanyahu de volgende regering vormt als het hoofd van een rechts-religieuze coalitie.

Dit betekent niet dat de regering wordt uitgesloten van actie. Integendeel. Er is iets wat Israël kan doen om het Trump-plan in stand te houden en de overlevingskansen van het plan te vergroten, ongeacht de resultaten van de verkiezingen van 2 maart in Israël en de verkiezingen in november in Amerika.

Vanaf het begin van het moderne zionisme hebben twee vormen van zionisme naast elkaar bestaan. De eerste is het diplomatieke zionisme. De tweede is het baanbrekende zionisme. Een van de unieke aspecten van het Trump-plan is dat het beide omarmt.

De kaart van Israël die in het Trump-plan is voorzien, is een kaart die de Joodse gemeenschappen in Judea en Samaria toevoegt aan het soevereine Israëlische grondgebied. Het draagt de centrale stelregel van het baanbrekende zionisme uit - de kaart van Israël wordt bepaald door de nederzetting Israël. Het land waar de Joden wonen is het land waarover zij bezit nemen. De slogan van de pioniers van de pre-staat, "Eén dunam [hectare] meer, één geit meer," leeft voort, zo relevant als ooit in het Trump-plan.

Wat het diplomatieke zionisme betreft, is het Trump-plan gebaseerd op de erkenning dat Israël de legitieme soeverein is in Judea en Samaria onder het internationale recht. Deze erkenning, honderd jaar nadat deze rechten in het internationaal recht zijn verankerd in het Verdrag van San Remo, is een unieke triomf voor het diplomatieke zionisme.

In de afgelopen 150 jaar, toen de vooruitgang in de ene vorm van zionisme werd geblokkeerd, werd de andere gecompenseerd door een meer dominante rol op zich te nemen.

Door Obama's obsessieve vijandigheid jegens Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria en buurten in het verenigde Jeruzalem werden bijvoorbeeld gedurende het grootste deel van Obama's presidentschap de baanbrekende zionisten gedwarsboomd. Israël kon geen nieuwe gemeenschappen bouwen of veel van wat dan ook binnen de bestaande gemeenschappen opbouwen zonder de toorn van het Witte Huis op te wekken.

Dus Netanyahu, de grootste diplomatieke Zionist sinds Theodor Herzl greep het stokje en begon te rennen. Door zijn rondreizen en verdediging van de rechten van Israël en zijn niet aflatende drang om de bilaterale betrekkingen van Israël met landen over de hele wereld te versterken en te verbreden, stelde Netanyahu Israël in staat om de drukkende campagne tegen nederzettingen van het Obama-bewind te weerstaan en zijn presidentschap met alle gemeenschappen intact te laten.

Door het plotselinge verzet van de regering tegen de toepassing van de Israëlische wet over de Jordaanvallei en de Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria in de aanloop naar de verkiezingen van 2 maart, wordt de diplomatieke weg naar Israëlische soevereiniteit over de gebieden gedwarsboomd. Maar er is een weg naar voren. Het heeft een diplomatieke component, maar het gaat vooral om gemeenschapsvorming.

Voorafgaand aan de verkiezingen kan de regering een besluit nemen met twee onderdelen. Ten eerste zou het besluit de regering ertoe verplichten de Israëlische soevereiniteit toe te passen op de gebieden die momenteel door het Amerikaans-Israëlische comité worden goedgekeurd in overeenstemming met het Trump-plan. Ten tweede zou het besluit belangrijke bouwwerken in strategische nederzettingsgebieden in Judea en Samaria goedkeuren en de masterplannen van de gemeenschappen die in de afgelopen twee decennia in Judea en Samaria zijn gebouwd, formeel goedkeuren. Deze gemeenschappen hebben jarenlang onder internationale druk geen formele goedkeuring gekregen. De tijd is gekomen om ze eerlijk te behandelen.

Een overheidsbeslissing van deze strekking zou drie vliegen in een klap slaan. Ten eerste zou het een passend antwoord zijn op de vrijgave van de antisemitische zwarte lijst van de VN-Mensenrechtenraad.

Ten tweede zou het de Joodse gemeenschappen in Judea en Samaria aanzienlijk versterken, wat zowel Israël als het Amerikaanse Jodendom ten goede zou komen.

In het geval van Israël zouden de bouw in strategisch vitale gemeenschappen en de formele goedkeuring van de masterplannen van de jongere gemeenschappen het voor een vijandig democratisch bestuur veel moeilijker maken om de greep van Israël op de gebieden te schaden en zo Israël een veel minder kwetsbaar doelwit voor diplomatiek getreiter te maken.

De verminderde Democratische en VN-belangenmotivatie om Israël over deze gemeenschappen aan te vallen, waarvan de versterking nu het vooruitzicht zou wegnemen om ze later gemakkelijk te kunnen vernietigen, zal ademruimte bieden aan de Amerikaanse Joden. Progressieven zullen minder tijd besteden aan het zich richten op pro-Israëlische Joden voor hun steun aan Israël. Dat uitstel zal de Amerikaanse Joden de kans geven om hun middelen te reorganiseren op een manier die hun vermogen om de Joodse burgerrechten te beschermen tegen een vijandige regering zal uitbreiden.

Uiteindelijk zal zo'n overheidsbesluit Israël beschermen tegen de grillen van een linkse regering. Het is veel gemakkelijker voor een regering om geen controversiële actie te ondernemen dan om terug te komen op een actie nadat deze is ondernomen. Een Gantz-regering zou nooit een besluit nemen om de soevereiniteit over de Jordaanvallei en de Israëlische gemeenschappen te bekrachtigen, of om de bouw in strategische gebieden goed te keuren en de masterplannen van jonge gemeenschappen goed te keuren. Maar het zou moeilijk zijn om een overheidsbeslissing te verdringen wanneer deze in werking is getreden.

En als Netanyahu en het door Likud geleide religieuze blok op 2 maart winnen, zal een besluit in deze zin vóór de verkiezingen, een besluit te nemen om de Israëlische wet daadwerkelijk toe te passen op de Jordaanvallei en de Israëlische gemeenschappen in Judea en Samaria, meer lijken op een nabeschouwing dan op een aardbeving.

De overwinning van Sanders in New Hampshire en de vrijgave van de antisemitische zwarte lijst van de VN-Mensenrechtenraad herinneren ons aan de gevaren die op de loer liggen. De regering moet nu zionistische actie ondernemen om die gevaren af te zwakken en het enthousiasme van onze vijanden te beteugelen.

Bron: Build Bibi, build - www.israelhayom.com