"WIE ZIJN DE 'ZONEN VAN GOD' IN GENESIS 6?"

Deel 2: De Bijbelse Boodschap begrijpen

Deel 1 - Deel 2 - Deel 3 - Deel 4 - Deel 5 - Deel 6 - Deel 7

Door Steve Schmutzer - juni 2019

In deel 1 van deze serie heb ik mijn persoonlijke normen voor het onderwijzen van Gods Woord uiteengezet, en daarbij heb ik een aantal goede principes voor een juiste bijbelse interpretatie uiteengezet. Hoewel er verschillende protocollen kunnen worden gevonden voor het bestuderen en interpreteren van de Bijbel, geloof ik dat de verantwoordelijke protocollen grotendeels overeenkomen met de principes en normen die ik heb gedeeld met u.

Met deze kwesties achter de rug, laten we terugkeren naar de operationele vraag: "Wie zijn de 'zonen van God' in Genesis 6?" Onze focus ligt op de eerste vier verzen van dat hoofdstuk. Laten we eens kijken of de regels en richtlijnen die we in deel 1 hebben overwogen, zullen helpen om het juiste antwoord te verduidelijken.

We beginnen met het stellen van een vraag en het vaststellen van een antwoord op deze vraag: "Wat is de oorspronkelijke betekenis van de vertaling, 'zonen van God'?" Deze vraag gaat ervan uit dat de Bijbel in staat is zichzelf te interpreteren en specifiek het interpretatieve principe toe te passen dat passages moeten worden begrepen in het licht van hun oorspronkelijke Bijbelse betekenis.

De oorspronkelijke taal van Genesis 6 was Hebreeuws, een taal met een grotere dimensie en rijkere tinten dan onze talen. De Hebreeuwse term voor "zonen van God" is b'nai Elohim, die Joodse geleerden van de Torah (de eerste vijf boeken van het Oude Testament) definiëren als "hemelse wezens."

Een meer technische ontleding van b'nai Elohim onthult dat b'nai meervoud is voor "zonen" en Elohim een meervoud is voor "God". Heb je dat begrepen? Meervoudig - voor "God"!

"Elohim" verschijnt voor het eerst in Gen.1:1, "In het begin, God...". De Bijbel ontrafelt de doctrine van de drie-eenheid direct aan de poort. "Elohim" wordt gebruikt omdat de geïnspireerde schrijvers van de Schrift hebben begrepen dat God bestaat als een meervoudig wezen.

Ik ben hier niet op een wilde jacht. Aangezien er in de Bijbel niets aan het toeval wordt overgelaten, is er geen ruimte om het terloops te onderwijzen. Gods Woord moet worden behandeld op Zijn voorwaarden, niet op de onze.

God opent de Schrift met een juist beeld van Zichzelf, omdat een juist beeld van God leidt tot een juist beeld van al het andere. Als de dingen in het werk van de Heer en in de uitingen van ons geloof gaan afwijken, is de kans groot dat iemand ergens vergeet wie God werkelijk is en hoe Hij vereerd moet worden.

Laten we doorgaan. De term b'nai Elohim is ook zo geconstrueerd dat het een directe fysieke schepping van God betekent. Met andere woorden, wie deze hemelse "zonen van God" ook zijn, ze zijn niet ontstaan door natuurlijke processen zoals jij en ik, die van menselijke ouders af kwamen. Ze zijn er eerder als het resultaat van de bovennatuurlijke, creatieve, ex nihilo ("uit het niets") activiteit waartoe alleen God zelf toe in staat is. Deze b'nai Elohim waren niet aanwezig in het ene moment - maar het volgende moment wel.

Nu zijn engelen directe fysieke scheppingen van God op deze manier, en bovendien zijn het ook "hemelse wezens" in tegenstelling tot "aardse wezens," zoals wij. Dit roept de volgende vraag op, en die is: "Wordt het 'b'nai Elohim' elders in de Bijbel gebruikt om specifiek naar engelen of hemelse wezens te verwijzen? Deze tweede vraag gaat terecht uit van de zelfgenoegzame aard van de Bijbel en past het volgende interpretatieprincipe toe: passages moeten in overeenstemming zijn met andere passages over hetzelfde onderwerp. De ene passage uit de Schrift wordt altijd door een andere ondersteund.

We ontdekken dat de term b'nai Elohim in de Bijbel alleen maar gebruikt wordt om engelen of hemelse wezens aan te duiden, deze laatste in een of andere vorm. Zoals we hebben gezien, komt het voor het eerst voor in het boek Genesis (6:2 en 6:4). Het wordt vervolgens gebruikt in Job 1:6 en 2:1 om gelegenheden te beschrijven waarin de engelen zich verzamelen om zich voor God te presenteren.

In deze Job teksten maakt Satan ook deel uit van deze b'nai Elohim bijeenkomst. Dit onderstreept niet alleen de engelachtige aard van deze Hebreeuwse term, maar het versterkt ook dat het een "gevallen" element kan bevatten. Dit gevallen element - zoals we zullen zien - valt ook binnen de details van Genesis 6:1-4.

Later, in Job 38:7 verschijnt b'nai Elohim opnieuw, dit keer tijdens Gods weerlegging naar Job toe. In antwoord op de vele klachten van Job voert God een dialoog met hem. Hij versterkt Jobs menselijkheid en benadrukt tegelijkertijd Zijn eigen goddelijkheid. Het is een reality check voor Job, want ondanks zijn eigen trauma's ziet hij zichzelf en God uiteindelijk zoals hij Hem echt nodig heeft. Procesvoeringen zijn een manier om dat te doen.

In deze discussie is een moment verweven waarin God Job retorisch vraagt of Job aanwezig was bij de schepping van de aarde, een gelegenheid waarbij "...alle engelen (b'nai Elohim) van vreugde (?) juichten" Hier wordt de Hebreeuwse term gebruikt om de rechtvaardige engelen te omschrijven die Gods schepping vieren, misschien wel op het moment dat een van hen gevallen is.

Het Nieuwe Testament nodigt uit tot andere overwegingen. Er is een passage in Lucas 3:38 die luidt: "De zoon van Enosh, de zoon van Seth, de zoon van Adam, de zoon van God". Het is het Griekse equivalent van b'nai Elohim, en het stelt dezelfde dynamiek als de Hebreeuwse term. De vertalers van de Septuagint begrepen dat.

Het is onvermijdelijk dat sommige liberale commentatoren zullen gaan kibbelen: "Aha, zie je, 'b'nai Elohim' kan ook andere zaken betekenen! Zij zien de passage van Lucas als bewijs dat het concept niet beperkt is tot "hemelse wezens".

Wacht even, niet zo snel. Lucas 3:38 besluit het genealogische verslag van Jezus Christus, en het hele verslag is consistent met de enige uitzondering van Adam. Ieder mens die in de lijst genoemd wordt, blijkt de directe afstammeling van een ander mens te zijn. De enige afwijking van dit model is Adam die rechtstreeks van God afstamt.

Adam had namelijk geen aardse ouders zoals alle anderen. In plaats daarvan werd hij door God zelf uit elementen van de aarde gevormd en zo wordt het oorspronkelijke argument van "hemelse wezens" niet alleen door Lucas 3:38 ondersteund, maar wordt het juist op een elegante manier versterkt. Denk eraan, volgens de Schrift is de term "zonen van God" (b'nai Elohim) beperkt tot die wezens die rechtstreeks door God geschapen zijn. Omdat hij op zijn eigen manier van "hemelse oorsprong" is, past Adam goed in deze parameters, en dus is hij de enige mens in dit verslag die deze speciale benaming ontvangt.

Laten we in deze overwegingen nog een laatste stap zetten, want ik zou onverantwoordelijk zijn om het begrip b'nai Elohim niet aan de orde te stellen in die delen van het Nieuwe Testament waar gelovigen ook zo worden beschreven (Johannes 1:12, Romeinen 8:14-17, 23; Galaten 4:4-7; Efeziërs 1:5). In geestelijke zin geldt ook hier de definitie van b'nai Elohim, omdat gelovigen nieuwe schepselen zijn die rechtstreeks door God geschapen zijn.

Zo gezien zijn gelovigen "hemelse wezens" die van bovenaf geboren worden door een soevereine en exclusieve daad van God. Verlossing is een bovennatuurlijke transactie, die volledig door God wordt uitgevoerd. Het overstijgt alle grenzen van natuurlijke en meetbare vormen.

Maar hier is een uiterst belangrijk feit om in overweging te nemen: pas na de dood en opstanding van Christus worden gelovigen b'nai Elohim genoemd. Op geen enkel moment voor dit punt hebben natuurlijke mensen dit onderscheid gekregen, hoe trouw ze ook waren. Het Bijbelse verslag is hier duidelijk over. Dit detail rechtvaardigt een zorgvuldige overweging wat betreft de historische timing van Genesis 6:1-4 omdat de context van deze passage duizenden jaren voor het kruis plaatsvond.

Dus, terwijl we hoog boven dit landschap vliegen en erop neerkijken, zijn de mogelijkheden zeer beperkt om de betekenis van b'nai Elohim redelijkerwijze in de context van Genesis 6:1-4 te plaatsen. Binnen de Hebreeuwse term in het Oude Testament, of binnen het equivalent ervan in het Nieuwe Testament, beweegt de grotere raad van de Schrift en de bedoeling van deze Genesis-tekst effectief weg van enige menselijke definitie.

Als men halsstarrig volhoudt dat b'nai Elohim in Genesis 6:1-4 naar mensen verwijst, dan moeten zij ook de gevolgen van hun keuze accepteren en de manieren over het hoofd te zien waarop de Bijbel altijd haar goddelijke oorsprong heeft bevestigd. Het is dan een beslissing om opzettelijk de juiste interpretatieregels te negeren en dit komt neer op het opzetten van de eigen wil tegenover de wil van God. Dat is een zeer slechte plek om te wezen.

Ik heb het gevoel dat er maar één interpretatie van Genesis 6:1-4 is die zich houdt aan de verplichting om het Woord van God naar behoren te engageren, en dat aansluit bij alle andere bevestigende passages en de verantwoordelijke regels voor de interpretatie toepast, en dat is dit: het gaat om engelen. Meer specifiek, zoals de context van Genesis 6:1-4 duidelijk communiceert, zijn de b'nai Elohim hier de gevallen engelen, een specifiek onderscheid dat door Job 1:6 en 2:1 wordt ondersteund.

De essentiële stukjes van de puzzel zijn nu op hun plaats gevallen en de duidelijke taal van de tekst maakt het plaatje duidelijk. Gevallen engelen zijn de zichtbare en tastbare sfeer van het aardse leven binnengedrongen, hebben met geweld menselijke vrouwen genomen en zij hebben samen met hen nakomelingen voortgebracht.

Rechtvaardige engelen aten met Abraham in Gen.18:8, en rechtvaardige engelen blijven binnen de grenzen van de hemelse wetten volgens Matteüs 22:30. Maar beide passages suggereren dat gevallen engelen die grenzen zouden kunnen schenden en zich ook met andere fysieke uitingen zouden kunnen bezighouden als ze dat wilden.

En inderdaad deden ze dat! De reusachtige nakomelingen die het resultaat waren van de vermenging van deze twee soorten en deze gecreëerde entiteiten waren niet geheel menselijk en niet geheel engelachtig - maar beide. Het waren hybriden. Deze schending van de goddelijke wetten was zo afschuwelijk voor God dat Hij deze gevallen engelen strafte met de gevangenschap waarover in Judas 6 en 2 Petrus 2:4 gesproken werd.

Hoewel God een afgrijzen had van wat er was gebeurd, lieten deze nakomelingen - deze "Nephilim" - een zodanige indruk achter op de mensheid dat ze door hun prestaties en kracht de oorzaak van legendes werden. Oude culturen over de hele wereld - Egyptenaren, Assyriërs, Babyloniërs, Grieken, Romeinen en anderen - interpreteerden de gebeurtenissen van die tijd in hun eigen mythologie. Allemaal vertellen ze dezelfde soort van verhalen met zeer gelijksoortige nuances. Dat is geen toeval.

Hoe kort het ook is, de passage van Genesis 6:1-4 bevestigt dit alles. Zowel binnen de directe verhaallijn als binnen de ruimere context van de rest van de Schrift worden deze waarheden bevestigd. Dit herinnert aan de derde interpretatierichtlijn, die stelt dat passages in overeenstemming moeten zijn met de ontwikkeling van de context.

Het is dit begrip van Genesis 6:1-4 dat de rest van dat hoofdstuk onder de juiste lens plaatst, en het is deze visie die andere delen van Gods Woord verduidelijkt, zoals geen enkele andere interpretatie dat kan. Deze elementen zullen worden onderzocht in de volgende delen van deze artikelenreeks.

Intussen zal ik vermelden dat ik - op basis van mijn eigen studies in deze zaken - heb vastgesteld dat een groot aantal predikanten, theologen en geleerden het eens lijken te zijn met alles wat ik in die laatste vijf paragrafen heb gezegd, maar niet met mijn conclusies.

De denkprocessen van zulke mensen worden vooral in het volgende schema gevat:

1. Ze zijn het eens met het Hebreeuwse begrip van b'nai Elohim, zowel in de constructie van de term als in de oorspronkelijke betekenis ervan.
2. Zij aanvaarden het argument dat b'nai Elohimin de Schrift zeer selectief wordt gebruikt om op "hemelse wezens" te worden toegepast.
3. Zij zijn het erover eens dat in de bovengenoemde teksten van Job, b'nai Elohim niet alleen naar goede engelen verwijst, maar meer specifiek, het ook van toepassing is op gevallen engelen.
4. Zij geven voor het grootste deel consensus over mijn interpretatie van Adam als zijnde b'nai Elohim, hoewel dit een moment is waarop sommige van deze individuen kiezen om daarover te zwijgen. Zij geven er eenvoudigweg geen commentaar op. Er zijn veel minder meningen over dit specifieke punt dan bij de vorige drie.
5. Ten slotte is er weinig - bijna geen - discussie over de passages in het Nieuwe Testament die de gelovigen na de dood en opstanding van Christus verbinden met de definitie van b'nai Elohim. Dit kan te wijten zijn aan het element van soevereine uitverkiezing dat inherent is aan het scheppingsproces van b'nai Elohim. De Bijbelse doctrine van soevereine uitverkiezing wordt tegenwoordig in veel kerken actief onderdrukt.

Als ik nadenk over wat ik heb geleerd, ben ik verrast door het gedrag van deze christelijke leiders. Het tart het gezond verstand om deze vijf punten door te nemen, zoals sommige van deze individuen hebben gedaan, om in overeenstemming te zijn met elk (of de meeste) van hen, maar dan terug te keren naar Genesis 6:1-4 en te verklaren: "Het betekent niet van wat het zegt".

Je kunt net zo goed het adres naar de dichtstbijzijnde McDonalds googlen, de aanwijzingen volgen, onder de gouden bogen parkeren, naar binnen lopen en een Big Mac en friet bestellen, en dan iedereen onder het gehoor vertellen dat je in de Pizza Hut bent gekomen! Deze houding lijkt niets anders te zijn dan opzettelijke onwetendheid, en ik vind de implicaties van deze dwaasheid in de kerk alarmerend.

In het volgende deel van deze serie zullen we de oorsprong van de "Zonen van Seth"-theorie grondig bestuderen, en alternatieve verklaringen beargumenteren voor deze passage van Genesis 6:1-4. We zullen er goed op letten hoe deze theorie tot stand is gekomen en wat zij verkiest te ondersteunen.

© Steve Schmutzer 2018. Alle rechten voorbehouden

Deel 1

Bron: ‎thewordwithsteve.com/articles/180618_WHO-ARE-THE-SONS-OF-GOD-IN-GENESIS-6-PART-2.pdf