VREDE BESTAAT NIET - EN DE PALESTIJNEN OOK NIET

Stel deze drie vragen als je echt vrede wilt.

10 juli 2019 - Daniël Greenfield

Salah Abu Miala, een Hebronse zakenman, reisde naar Bahrein om de Bahreinse vredesconferentie bij te wonen. Bij zijn terugkeer naar huis werd hij gearresteerd door de Palestijnse Autoriteit.

Een veiligheidsbeambte van de islamitische terreurgroep gaf toe dat er geen daadwerkelijke aanklacht was ingediend. "Het was een waarschuwing", zei hij. "Hij moet de implicaties van dit soort samenwerking begrijpen.

Samenwerken met de Verenigde Staten. Het land dat de PA heeft opgezet en er miljarden aan hulp heeft verspild.

Een andere zakenman slaagde erin om het hardhandige optreden tegen de deelnemers aan de vredesconferentie te ontlopen.

De Palestijnse Autoriteit had niet alleen de vredesconferentie geboycot, maar ze arresteerde ook de deelnemers aan de vredesconferentie en waarschuwde dat deelname aan de vredesconferentie samenwerking was. Samenwerking, onder het Palestijnse Autoriteitsrecht, kan worden bestraft met de doodstraf.

De boodschap is dat de Palestijnse Autoriteit echt geen vrede wil. Zij heeft vredesconferenties gesaboteerd onder Clinton, Bush, Obama, en nu Trump. Elke benadering die dezelfde enge reeks van het onder druk zetten van Israël doorloopt tot aan het omkopen van de Palestijnse Autoriteit is uitgeprobeerd. Ze eindigen allemaal hetzelfde.

Vraag het maar aan Salah, die werd opgesloten voor het bijwonen van een vredesconferentie.

Het patroon is hier zo duidelijk, dat er een diplomaat of een politicus voor nodig is om het te missen. Daarom zijn we er al zo lang in verstrikt geraakt. En de miljarden aan verspilde dollars en de duizenden verloren levens hadden kunnen worden gered als onze leiders slechts drie eenvoudige vragen hadden gesteld.

1. Wat als de Palestijnen geen vrede willen?

2. Wat als er geen Palestijnen zijn?

3. Wat als er niet zoiets als vrede bestaat?

De drie veronderstellingen, dat de Palestijnen bestaan, dat ze vrede willen, en dat duurzame vrede een haalbare voorwaarde is in de regio, liggen aan de basis van het zinloze eindeloze vredesproces.

Het vredesproces werd gelanceerd in de veronderstelling dat de PLO echt vrede wilde. Of in ieder geval een deal. Onze beste en slimste collega's waren het er toch zeker mee eens dat ze geen eindeloze oorlog zouden willen wensen.

En zo werd de waarheid van de hand gewezen. Het was des te vreselijk om zoiets te geloven.

Tientallen jaren van mislukte onderhandelingen, talloze Israëlische concessies, veel persoonlijke betrokkenheid van vijf presidentiële regeringen, miljarden dollars, zonder dat ze daar maar iets voor hoefden te laten zien, en de waarheid wordt nog steeds verworpen.

In plaats daarvan is het officiële verhaal dat Israël geen vrede wil. De echoput van de media laat het verhaal horen waarin Israël sterk naar rechts is opgeschoven en zou worden geleid door ultra-orthodoxe religieuze fanatici.

En Netanyahu, die echter naar de mening van iedereen nauwelijks een ultra-religieuze fanaticus is.

Ook werkte de meest rechtse partij in de laatste Israëlische verkiezing aan het platform van marihuana-legalisatie.

Maar het is gemakkelijker om te beweren dat Israël geen vrede wil dan dat de Palestijnse Autoriteit dat niet wil. Als Israël geen vrede wil, dan laat dat gewoon zien dat het een slechte speler is en voor zijn eigen bestwil gedwongen moet worden. Als de Palestijnse Autoriteit geen vrede wil, dan sterft het hele politieke uitgangspunt van het proces.

Israëlisch wangedrag kan altijd worden beantwoord met economische en politieke druk. Als de PA geen vrede wil op welke voorwaarden dan ook, dan betekent dat, dat er echt nooit een regering is geweest, alleen een front voor een terreurgroep.

En die terreurgroep werd veel machtiger en gevaarlijker door het vredesproces.

Voor het vredesproces leek het idee dat de PLO misschien geen vrede wilde, ongeloofwaardig. In het post-vredesproces is het idee een explosief schandaal, waarvan de schuld zich uitstrekt tot de politieke instellingen van tientallen landen, waaronder Amerika en Israël. En dus kan er niet over gesproken worden.

Waarom zijn er zoveel deskundigen die tegen alle bewijzen in toch geloven dat de PLO vrede wilde? De fout kwam voort uit het feit dat het establishment de propaganda van de PLO had geaccepteerd, dat het een nationale strijd leidde om een staat op te richten voor een bevolking van ontheemde en onderdrukte mensen.

De waarheid was dat Palestina, als Arabische culturele minderheid in tegenstelling tot een verdwenen Romeinse kolonie, evenzeer een mythische uitvinding was als de islamitische staat met zijn kalief. Net als ISIS, Hezbollah en talloze islamitische terreurgroepen in de regio, boorden de terreurgroepen de grieven aan van een lokale minderheid, vond een identiteit voor hen uit en startte, gesteund door buitenlandse donoren, een campagne om hen te 'bevrijden'.

In de regio zijn er op elk moment tientallen soortgelijke ondernemingen actief. Ze genieten niet dezelfde mate van steun en erkenning als de PLO. Geen van hen kan daadwerkelijk een staat besturen. Of wil dat. Maar dat doet ook niemand anders in de regio. Daarom staat het altijd op het punt om te exploderen.

Dat brengt ons bij de derde aanname.

Vrede als de natuurlijke staat van de wereld is een opwindend Europees waanidee van net na die ene oorlog en vervolgens een andere oorlog die het continent verwoestte. Er is even weinig bewijs voor dit idee in de menselijke geschiedenis als voor het bestaan van een Palestijns koninkrijk, imperium of mierenhoop. En nog minder bewijs voor het bestaan van vrede voor de Palestijnen in de eigen regio, die nog nooit een van beide hebben meegemaakt.

Zelfs in Europa wordt de onvermijdelijkheid van de vrede steeds weer onderbroken door oorlogen van elke generatie. Er zijn soldaten in de straten van Parijs, waar de eerste bijeenkomst van de Volkenbond heeft plaatsgevonden, die de oorlog streden die Frankrijk in Algerije niet heeft gevoerd. Na de veroordeling van de Pied-Noirs zijn de Fransen twee generaties verwijderd om zelf een natie van Pied-Noirs te zijn, op de vlucht naar Montreal om de Slag van Parijs te ontvluchten.

Vrede is geen natuurlijke toestand voor de mensheid. Het is een mooi iets dat soms gebeurt.

Generaties westerse diplomaten blijven struikelen over rampen omdat zij geloven dat vrede onvermijdelijk is. Daarom zal de andere kant het zeker wel willen, omdat ze dezelfde dingen willen als zij.

Ze stellen nooit de vreselijke vraag, wat als de andere kant iets anders wil?

Ons buitenlandse beleid blijft uiteenvallen omdat we die vraag nooit stellen. We nemen de beweringen van de andere partij aan op het eerste gezicht en bekijken ze door de gebrekkige lens van onze eigen wensen en behoeften. Wij willen vrede, en daarom moeten zij die ook willen. Wij willen dat er een einde komt aan het moorden, hoe kan dat ook anders zijn voor hen?

Hoe vaak de vrede ook mislukt, de fundamentele vooronderstellingen worden nooit ter discussie gesteld.

Wat als we in plaats van te onderhandelen met een nationale minderheid die land voor zijn eigen staat wil, een islamitische terreurgroep gefinancierd heeft die door de USSR is opgericht om de regio te destabiliseren?

Welke van deze twee mogelijkheden verklaart beter de geschiedenis van de mislukkingen in het vredesproces?

Als de Palestijnse Autoriteit een terreurgroep was die door de USSR was opgezet om het gebied te destabiliseren, het bestaan van Israël te ondermijnen en Amerika in een rommelig conflict te slepen, wat zou het dan anders doen?

Niets.

Er is hier geen oplossing. Dat is er nooit geweest. De regio kent nooit langer dan een week een vrede. Als de vrede niet eens tussen soennieten en sjiieten kan standhouden, hoe moet die dan tussen de moslimgroepen en de Joden blijven bestaan? De Arabische Lente herinnerde ons eraan dat elke staat in de regio slechts één stap verwijderd is om zich op te splitsen in een burgeroorlog. Waarom dacht iemand dat een terreurgroep een staat kon creëren?

Of dat het dat zelfs maar wilde.

We kunnen het probleem waarmee vijf regeringen worstelden oplossen als we onze onjuiste vooronderstellingen over de wereld, de Palestijnse Autoriteit en de fictieve mensen die zij vertegenwoordigt, heroverwegen.

Het enige wat we hoeven te doen is de juiste drie vragen te stellen.

Bron: Peace Doesn’t Exist - Nor Do the Palestinians | Frontpage Mag