Vrede met de Islam: De verontrustende waarheid

Door Victor Sharpe - 1 september 2019

• "Zelfs als Israël zou krimpen tot één stadsblok in Tel Aviv, zou de Arabische en islamitische wereld nog steeds niet echt een Joodse staat erkennen of ermee instemmen om er in vrede en harmonie mee te leven."
• "Een groot deel van de islamitische wereld voelt zich nu in staat om, zoals misschien nog nooit eerder, te streven naar de wereldwijde overheersing. Dit is de tastbare en groeiende bedreiging voor de wereld; en niet de door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde."
• "Wat we veel te lang hebben meegemaakt, is dat Israël en sommige wereldleiders voortdurend eindeloze concessies doen aan de bedrieglijke leiders van deze terroristische criminele familie die bekend staat als de Palestijnse Autoriteit.
• "Waar de moslimvoet ooit heeft gezegevierd, wordt dat gebied door hen voor altijd als islamitisch beschouwd. Als zo'n gebied verloren gaat voor moslims, dan is Allah verkleind en moet het land opnieuw worden ingenomen, hoe lang het ook duurt. Vrede is dus slechts als een fata morgana in het woestijnzand".

In 2008 schreef ik een artikel met de titel: "Vergeet het wachten op vrede".

Het is hartverscheurend om nu, in dit jaar 2019, terug te blikken op wat ik toen vreesde, elf jaar geleden, wat zich voor Israël zou ontvouwen.

De realiteit van waar ik al zo lang over schrijf en waar ik voor waarschuw, is nu nog grimmiger, nu moslim-Arabieren, die zichzelf Palestijnen noemen, blijmoedig betrokken zijn bij een orgie van haat en moord tegen hun Joodse slachtoffers in de steden en dorpen van Israël.

Eindeloze concessies door Israël gedurende zoveel verspilde jaren heeft hen aangemoedigd, zodat nu zelfs de Joodse heilige plaatsen als islamitisch worden opgeëist. De westelijke muur van de oude Joodse tempel op de Tempelberg in Jeruzalem waarvan op schandalige wijze en ten onrechte wordt beweerd als zijnde een islamitische religieuze plaats.

Bijbelse Joodse heilige plaatsen worden in brand gestoken, zoals onlangs Jozefs graf door een moslimmenigte in Nabloes, of wat het bijbelse Joodse Sichem was, nu bezet door de Palestijnse Autoriteit. En natuurlijk is het oorverdovende stilzwijgen over deze wreedheden de sombere orde van de dag van een moreel gecompromitteerde wereld en een tegen links aanleunende corrupte media.

In een satanisch besluit van UNESCO (de Organisatie van de Verenigde Naties voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur) werd een beruchte resolutie aangenomen waarin het Joodse Graf van de Patriarchen in Hebron, waarin de begraafplaats van de Joodse patriarchen in Hebron, Abraham, Izaäk en Jakob, en het graf van Rachel in Betlehem, als moslimplaatsen werden genoemd.

Net zoals ik in 2008 schreef, zal de islam nooit Israël accepteren, tenzij de islamitische theologie en ideologie een reformatie ondergaat; maar het kan dit niet doen en dan nog steeds Islam worden genoemd.

Dat gezegd hebbend, is er geen toekomst voor de Joodse staat als deze gelooft dat de moslimwereld het ooit zal accepteren in een ware en duurzame vrede. Wat een waanzin die de geesten van zoveel Israëlische en wereldleiders zo gevangen houdt, dat zij er voor terugdeinzen om effectief een einde te maken aan deze haatdragende pest van buiten en binnen het Joodse vaderland.

Israël moet het trieste feit accepteren dat het nooit vreedzame moslimburen kan hebben die niet bij elke gelegenheid hen als de pest willen vernietigen. Israël moet blijven bloeien en gedijen als een staat in de wetenschap dat het nooit zijn waakzaamheid kan laten verslappen, net zoals het zijn woeste heidense buren in de Bijbelse tijden heeft doorstaan.

Zelfs met een Arabisch zwaard van Damocles dat boven hen hangt, kan Israël overleven en groeien. Hoewel de Joodse staat verlangt naar vrede, zoals alle andere beschaafde samenlevingen, kan deze externe bedreiging militair, politiek, spiritueel, sociaal, wetenschappelijk en economisch tot groot voordeel strekken.

Niets houdt een interne verdeeldheid meer op afstand dan wanneer de barbaren aan de poort staan. Maar laat deze dan niet bestaan als barbaren binnen de poort.

Sinds de grote zionistische leiders als o.a. Theodor Herzl, Vladimir Ze'ev Jabotinsky, Menachem Begin en Yitzchak Shamir van de plaats delict zijn heengegaan, is er een lange en deprimerende optocht geweest van zwakke Israëlische leiders en politici die de staat nodeloos in de problemen hebben gebracht. Premier Netanyahu, hoewel een teleurstelling in veel opzichten voor sommigen, kan nog steeds de leider zijn die de helderheid en visie vindt om eindelijk zowel de interne als de externe gevaren van de herlevende en supremacistische islam in te dammen.

Te veel Israëlische premiers hebben zich verzet tegen het accepteren van de vreselijke waarheid dat zelfs als Israël zou inkrimpen tot één blok in het centrum van de stad in Tel Aviv, de Arabische en moslimwereld nog steeds geen Joodse staat zou erkennen of ermee zou instemmen om er in vrede en harmonie mee te leven.

Waarom niet? Het antwoord op die vraag is de Islam zelf.

Ware vrede kan nooit worden bereikt tussen moslim- en niet-islamitische landen. De Islam draagt de gelovigen op hun religie te verspreiden door territoriale verovering en gedwongen bekering of, zoals in het geval van Israël, door terug te vorderen van wat moslims geloven dat ze verloren hebben.

En die ongelukkige niet-moslimvolkeren, Joden, Christenen, Hindoes en anderen die onder islamitische bezetting zijn gevallen, leven als dhimmis: een derde klasse en vervolgde burgers die gedwongen zijn om een zware belasting te betalen, de jizya genaamd, als ze willen overleven.

Met wat is neergedaald als een vreselijke plaag op West-Europa, en wat men is begonnen te infiltreren in de Verenigde Staten en Canada, dankzij Barack Hussein Obama en Justin Trudeau, zou het misschien verstandig zijn om een ander artikel en een waarschuwing van mij van enkele jaren geleden te lezen: Dhimmitude voor Dummies.

Het tragische is dat er geen enkele mogelijkheid bestaat dat leden van andere godsdiensten of ideologieën in het verleden, het heden of de toekomst verzoening met de islam of haar aanhangers kunnen nastreven, in welke poging dan ook.

Daarom zijn de Israëlische concessies en pogingen om vrede te sluiten met de Holocaust ontkennende Mahmoud Abbas en de overwegend islamitische Palestijnse Arabieren, die vanaf hun geboorte zijn geïndoctrineerd met Jodenhaat, gedoemd te mislukken en brengt het voortbestaan van Israël alleen maar in gevaar. Ook oecumenische conferenties met imams zijn gedoemd om te mislukken en zijn oefeningen in volslagen nutteloosheid. Niet-moslims zouden moeten leren wat het Arabische woord taqiyyyah, impliceert en betekent. Daarom moet de wereld oppassen voor echte vrede met de Taliban of de gekke mullahs in Iran.

Ook al is het inheemse volk van Israël de Joden, en ook al is het land Israël bijna 4000 jaar geleden aan het Joodse volk gegeven in een eeuwig verbond met God, het doet er niet toe voor de Islam, want waar de moslimvoet ooit heeft gezegevierd, wordt dat gebied door hen voor altijd als islamitisch beschouwd. Als zo'n gebied voor moslims verloren gaat, dan is Allah verkleind en moet het land opnieuw worden ingenomen, hoe lang het ook duurt. Vrede is dus slechts een fata morgana in het woestijnzand.

De wereldleiders begrijpen de moslimgedachte niet, of negeren deze, als deze hun eigen antisemitisme voedt. Israëlische leiders, die van alle mensen beter zouden moeten weten, vallen nog steeds in de fatale valkuil van het geloof dat het westerse model van duurzame vrede tussen natiestaten evengoed kan worden toegepast op het Midden-Oosten tussen moslim en de niet-islamitische landen. Het is een fatale misvatting.

Het conflict tussen Israël en de Arabieren in het algemeen, en tussen Israël en degenen die zichzelf Palestijnen noemen in het bijzonder, is geen territoriaal conflict. Het is theologisch en ideologisch. Het maakt deel uit van het existentiële conflict dat sinds de 7e eeuw bestaat tussen de islam en de rest van de wereld.

Een groot deel van de islamitische wereld voelt zich nu in staat, misschien als nooit tevoren, om met hernieuwde kracht te streven naar mondiale overheersing. Dit is de tastbare, reële en groeiende bedreiging voor de wereld; en niet een door de mens veroorzaakte opwarming van de aarde.

Het beleid van de Joodse staat moet worden geordend binnen de erkenning van die realiteit; hoe somber en deprimerend het ook mag zijn.

Maar alleen als de wereldleiders de aard van de theologische afwijzing van de Islam van een echte en onherroepelijke vrede met Israël begrijpen, en de Israëlische leiders zich realiseren dat het nutteloos, nee, verraad is van het verruilen van tastbaar en voorouderlijk bijbels land voor een waanzinnige vrede, dan pas zal een lang en te laat realisme eindelijk het conflict binnentreden.

Wat we veel te lang hebben meegemaakt zijn de Israëlische leiders die voortdurend eindeloze concessies doen aan de bedrieglijke leiders van de terroristische misdaadfamilie die bekend staat als de Palestijnse Autoriteit.

Mahmoud Abbas, de opvolger van de smoezelige aards-terrorist Yasser Arafat, is een ellendige terrorist in een driedelig pak, wiens misdaden hem achter elke Israëlische en wereldleider zouden moeten plaatsen.

Deze zelfbenoemde president van de Palestijnse Autoriteit en voorzitter van de PLO is er alleen maar op uit om alles wat hij af kan pakken van dwaze Israëlische leiders en er niets, helemaal niets voor terug te geven, omdat hij als moslim geen vrede mag sluiten met niet-moslims. Punt uit.

Toch blijven zoveel liberale en linkse Joden en Christenen woedend blind voor dit simpele feit. Wat zijn het toch een afschuwelijke dwazen.

Net als in 2008, toen ik waarschuwde voor de waan van het steeds maar weer vinden van vrede met de islam, schreef ik ook in 2009 een gepubliceerd artikel waarin ik de lezers eraan herinnerde dat er zo'n 87 jaar eerder al een Tweestatenoplossing was uitgevoerd. Deze historische realiteit ontkent de gedwongen oprichting van een tweede Arabische staat binnen het geografische en niet-statelijke grondgebied dat ooit bekend stond als Palestina.

Israëlische leiders moeten eens kijken naar de Torah (de eerste vijf boeken van de Bijbel) en naar de Bijbelse geschiedenis van hun eigen volk in de Tenach (de Hebreeuwse Bijbel). Zij moeten opnieuw de aard van hun vijanden zien, zoals de Almachtige in kristalheldere bewoordingen door de Joodse profeet Jeremia in de woorden van de Joodse profeet Joden heeft beschreven:

"Zij genezen de breuk van Mijn volk op het lichtst, door te zeggen: Vrede, vrede! Maar er is geen vrede. Staan zij beschaamd, omdat zij een gruweldaad gedaan hebben? Ze schamen zich niet in het minst, ja, zij weten van geen blozen."

Ik denk aan de rampen die linkse Israëlische leiders als Rabin, Peres en Yossi Beilin de Joodse staat hebben aangedaan. Beilin was de architect van de vredesakkoorden van Oslo, die we nu nauwkeuriger de Oslo-oorlog noemen.

Het uitgangspunt van deze mislukte akkoorden, die duizenden Israëliërs vreselijke dood en leed hebben berokkend, was dat Israël accepteerde dat haar voorouderlijke en bijbelse land aan onverbiddelijke Arabische moslimvijanden kon worden gegeven om hen vreedzaam te geven en te accepteren wat er van over was tot de Joodse staat.

De Midrash, die rabbijnse interpretaties van bijbelse passages bevat, leert dat het Joodse volk als een schaap tussen zeventig wolven is. Alleen de grote herder (de Ene en enige God, onzichtbaar en ondeelbaar) kan hen beschermen tegen al hun vijanden.

Joden worden geïnstrueerd om te doen wat ze kunnen om zich te verdedigen. Maar op dit moment lijkt het erop dat geen enkele huidige of recente Israëlische regering werkelijk in staat is geweest de taak te vervullen om de inwoners van Israël effectief te beschermen of om deze moderne existentiële dreiging van Amalek permanent uit hun midden te verwijderen.

Het was de profeet Joël die zijn mede-Joden er duizenden jaren geleden aan herinnerde dat het Verbondsland nooit mag worden weggegeven, want zoals hij zei:

"Want zie, in die dagen en in die tijd, als Ik een omkeer zal brengen in de gevangenschap van Juda en Jeruzalem, zal Ik alle heidenvolken bijeenbrengen en hen doen afdalen naar het dal van Josafat. Daar zal Ik met hen een rechtszaak voeren, vanwege Mijn volk en Mijn eigendom Israël, dat zij onder de heidenvolken verstrooid hebben. Mijn land hebben zij verdeeld."

Joël, die Gods woorden sprak, verkondigde toen de woorden van God:

"De HEERE zal vanaf Sion brullen als een leeuw, vanuit Jeruzalem zal Hij Zijn stem laten klinken, zodat hemel en aarde zullen beven. Maar de HEERE is een toevlucht voor Zijn volk en een vesting voor de Israëlieten."

Ondertussen moet een vijandige wereld nota nemen van de woorden die in Genesis hoofdstuk 12 vers 3 zijn vastgelegd.

Victor Sharpe is radio-omroeper geweest en is een productief freelance schrijver met veel gepubliceerde artikelen op conservatieve websites. Hij is de auteur van verschillende gepubliceerde boeken, waaronder het veelgeprezen werk in vier delen 'Politicide: De poging tot moord op de Joodse staat.'

Bron: Peace with Islam: The disquieting truth