Caroline Glick spreekt zich uit over haar besluit zich bij Shaked en Bennett aan te sluiten

Het is mijn overtuiging geweest om met mijn pen, toetsenbord en stem de manoeuvreerruimte van Israël vorm te geven en uit te breiden.

Door Caroline B. Glick - 4 januari 2019

Toen ik 12 jaar oud was, nam mijn familie ons mee op de eerste reis buiten de Verenigde Staten.

We kwamen naar Israël voor een twee weken durende familietournee. Het was juli 1982. De Libanonoorlog was net begonnen. Achteraf gezien was het de eerste stap in wat mijn levenslange zionistische reis is geworden.

Ik was ontroerd door alles wat ik zag. De IDF-soldaten die naar huis liftten voor verlof vanaf de slagvelden in Libanon leken op filmsterren. Ma'aleh Adumim, nu een grote stad, was een aaneenkoppeling van stacaravans in de woestijn, maar de glans in de ogen van de kolonisten toonde de belofte van wat er zou komen.

De markten van Jeruzalem, de stranden in Tel Aviv, de schelpen van Syrische tanks op de Golanhoogten en de vissen in het Meer van Galilea spraken tot mijn verbeelding.

De Westelijke Muur deed mij ontwaken me door het onveranderlijke feit dat de natie Israël, het land Israël en de wet van Israël ondeelbaar zijn.

Het horen van het Hebreeuws, de gebedstaal die vanuit elke hoek werd gesproken, heeft me met ontzag vervuld. En het zien van de multi-etnische samenleving van Joden uit alle hoeken van de wereld heeft me tot diep in mijn hart bewogen. Na tweeduizend jaar, in een wilsdaad zonder weerga in de menselijke geschiedenis, kwamen Joden van alle rassen, achtergronden en culturen, Joden met unieke vurig bewaarde tradities, thuis en begonnen samen een volk te vormen dat 50 generaties lang door dwang gescheiden was.

Tijdens die eerste reis naar Israël begreep ik dat de toekomst van het Joodse volk in Israël dáár werd gesmeed, niet in de diaspora, zelfs niet in mijn warme gemeenschap aan de zuidkant van Chicago.

Ik hield van Amerika. Maar ik wilde naar Israël verhuizen.

Negen jaar later, in 1991, twee weken nadat ik klaar was met mijn studie, vervulde ik mijn wens. Ik stapte aan boord van een El Al vlucht naar Tel Aviv met een enkele reis in mijn hand. Een week later zette ik mijn eerste stap naar mijn tweede halte op mijn zionistische reis: de Israëlische defensiemacht. Twee maanden na de landing begon ik met de basisopleiding.

Ik heb vijf en een half jaar in de IDF gediend en vertrok als kapitein. Het grootste deel van mijn diensttijd heb ik doorgebracht in onderhandelingssessies met de PLO. Als coördinator van de onderhandelingen over civiele zaken met de Palestijnen in het Ministerie van Defensie, was ik een kernlid - als junior - van het Israëlische onderhandelingsteam tijdens de jaren van het vredesproces in Oslo.

In de IDF, net als in alle stations waar ik in mijn professionele leven langskwam, beschouwde ik mijn werk als een roeping. Ik geloofde altijd dat ik het vermogen had om het land en de mensen ten goede te beïnvloeden en dat het mijn plicht was om dat te proberen.

Als schrijver in de Israëlische en internationale media ben ik er de afgelopen 18 jaar van overtuigd geweest dat het mijn taak is om met mijn pen, mijn toetsenbord en mijn stem de manoeuvreerruimte van Israël vorm te geven en uit te breiden, of het nu gaat om de internationale arena, om militaire kwesties, juridische zaken of om politieke kwesties.

Het is de taak van een commentator om de werkelijkheid te interpreteren. De gewoonte van de media om kwesties te vereenvoudigen door alles als slechts een of ander voorstel te behandelen is desastreus voor het formuleren van beleid. De opties van Israël zijn zelden tweevoudig. Voor bijna alle kwesties heeft Israël een volledig spectrum aan opties. Maar door de druk van de media missen onze leiders die vaak.

Om zijn belangen in de internationale arena te bevorderen bijvoorbeeld, hoeft Israël niet te buigen voor buitenlandse mogendheden. Het moet buitenlandse mogendheden laten zien dat ze willen hebben wat Israël te bieden heeft en dat het in hun belang is om met Israël samen te werken. Premier Benjamin Netanyahu is de enige premier die Israël heeft gehad die deze fundamentele waarheid volledig begrijpt en uitvoert.

Hetzelfde geldt voor de Palestijnen. Israël heeft niets te vrezen in zijn omgang met de Palestijnen. De keuze die ons al meer dan een generatie lang werd voorgelegd - ofwel vrede met een Palestijnse staat of oorlog zonder een Palestijnse staat - was een valse en destructieve illusie. Het was gebaseerd op een breed scala aan leugens en waanideeën. Ik heb honderden columns en mijn boek The Israeli Solution gewijd aan het blootleggen ervan.

Dus ook als we de historische processen die zich ontvouwen willen begrijpen, moeten we de geschiedenis begrijpen. Ik zag het als mijn taak als columnist om de relevantie van de geschiedenis voor onze huidige uitdagingen uit te leggen, en om de onwetendheid bloot te leggen van veel van wat voor historische wijsheid voorbijgaat in de populaire gesprekken, of het nu gaat om de Duitse geschiedenis, de Joodse geschiedenis, de Amerikaanse geschiedenis of de islamitische geschiedenis.

In de afgelopen jaren kwam ik steeds weer terug op het bestuderen van fundamentele kwesties van bestuur. Dit was geen stof alleen voor ingewijden.

In de afgelopen jaren is de term "rechtsstaat" in Israël op zijn kop gezet. Eerder dan de onpartijdige handhaving van naar behoren afgekondigde wetten, is het geworden wat President Reuven Rivlin eens aanduidde als de tirannie van de "rechtsstaatmaffia," dat wil zeggen, de regering van niet-gecontroleerde advocaten.

Israëls Basiswet: De Knesset definieert de Knesset als soeverein. Dat komt omdat het publiek zijn leden kiest bij nationale verkiezingen. De leden van de Knesset kiezen op hun beurt de regering als de uitvoerende macht van de volkswil. Zo werkt het in democratieën. Het parlement vaardigt wetten uit. De uitvoerende macht voert het beleid uit in overeenstemming is met de wet en het mandaat dat zij van het publiek door de stembus krijgt. Het is de taak van de rechterlijke macht om wetten te interpreteren.

In de afgelopen jaren, en met toenemende intensiteit in de afgelopen vier jaar, is de bevoegdheid van de Knesset om wetten uit te vaardigen afgenomen. De gezamenlijke macht van de procureur-generaal en de rechters van het Hooggerechtshof hebben niet alleen de macht gegrepen om wetten af te schaffen en zich te mengen in het wetgevingsproces, maar ook om wetten te dicteren door middel van juridische adviezen en uitspraken. Hetzelfde geldt voor de uitvoerende macht. Niet alleen hebben de juristen en advocaten zich die macht toegeëigend, om overheidsbesluiten en beleid te annuleren, ze hebben ook de macht om beleid aan de overheid voor te schrijven.

Door deze daden van de juridische broederschap zijn de bevoegdheden van de gekózen Israëlische ambtenaren afgezwakt. Deze week hebben we ontdekt dat president van het Hooggerechtshof, Esther Hayut, in alle rust een forum van 11 rechters in het leven heeft geroepen om de wettigheid van de Basiswet te bepalen: Israël als natiestaat van het Joodse volk.

In Israël zijn de basiswetten in wezen de constitutionele fundamenten van de staat.

Als Hayut doorgaat met het beoordelen van verzoekschriften tegen de wet, en zelfs als de rechters oordelen dat de basiswet legaal is, door hun bevoegdheid te claimen om een basiswet te mogen beoordelen, dan zullen de rechters de macht grijpen om de fundamenten van de staat te ondermijnen.

De Wet van Terugkeer, die het anker vormt van het Joodse volk en voor het bijeenbrengen van ballingen, is lange tijd een rode vlag geweest voor post-zionistische radicalen die het bestaansrecht van Israël als een specifiek Joodse staat verwerpen. Er is alle reden om aan te nemen dat als de rechters de macht grijpen om de basiswetten te ondermijnen, zij niet zullen aarzelen om vervolgens achter de Wet van Terugkeer aan te gaan.

Kijkend naar deze gevaarlijke trend van gebeurtenissen, heb ik mijn positie als columnist gebruikt om het publiek te waarschuwen voor wat er gebeurt, en om de politici van Israël in staat te stellen om voor hun macht te vechten. Als Israël zijn democratie wil handhaven, moeten onze gekozen functionarissen in staat worden gesteld om de juridische broederschap aan te vechten en om de Knesset's enige macht te herstellen om wetten te maken.

Gezien de ernst van de situatie worden de geschillen over de grenzen van Israël, en het beleid over haar energiebeleid, haar immigratiebeleid, haar economisch beleid en haar militair beleid, secundaire zorgen. De kernvraag die vandaag de dag belangrijk is, is of de Knesset zijn macht als centrale plaats van de wil van het volk zal herstellen in overeenstemming met de wet of dat het slechts een debatplek zal worden waarbij de werkelijke macht om de toekomst van Israël volledig wordt overgedragen aan de bureaucraten die door een handvol ongekozen advocaten en rechters worden geregeerd. Want als dat laatste gebeurt, verliest het volk alle mogelijkheden om de uitkomst te bepalen van elk ander aspect van het nationale leven.

Af en toe in het afgelopen twee jaar vroeg ik me af of ik in de ring moest stappen en de politiek in gaan. Zou ik effectief kunnen zijn met het bevorderen van het herstellen van de macht van de Knesset vanuit de Knesset, of zou ik beter kunnen blijven waar ik ben? Omdat dit een puur hypothetische vraag was, heb ik deze opengelaten.

Dit brengt me bij mijn beslissing van deze week om naar een nieuw station te gaan in mijn zionistische reis.

Deze week besloot ik positief te reageren op een aanbod van Minister van Justitie, Ayelet Shaked, en Minister van Onderwijs, Naftali Bennett, om mij aan te sluiten bij hun nieuwe partij, Nieuw Rechts (Hayamin Hehadash), en te gaan op hun Knesset-kandidatenlijst.

Het is waar, er is meer dan één partij die mijn meningen in Knesset reflecteert, op zijn minst officieel. Maar in de afgelopen jaren zijn de politieke leiders die het meest hebben gedaan om mijn standpunten in een actie te vertalen, Shaked en Bennett.

Zij delen mijn bezorgdheid over de toekomst van Israël als democratie. Zij durven erop aan te dringen de Israëlische democratie te herstellen en te versterken. Het huidige machtsevenwicht tussen bureaucraten aan de ene kant en gekozen functionarissen aan de andere kant moet op zijn kop worden gezet. Of het nu gaat om de enorme uitbreiding van de macht van de militaire advocaten over de veldcommandanten in de IDF, of de noodzaak om de wetten van Israël ten opzichte van zijn Arabische burgers te handhaven met dezelfde bereidwilligheid als die welke op de Joodse burgers wordt toegepast, of het verwerpen van het idee dat het Hooggerechtshof de macht heeft om de basiswetten omver te werpen, Bennett en Shaked hebben consequent standpunten gecommuniceerd en naar voren gebracht die ik als kritisch beschouw voor de toekomst van het land.

Niet minder belangrijk voor mij als trotse Jood, die nooit heeft begrepen wat ik zie als een grotendeels kunstmatig onderscheid tussen religieuze en seculiere Joden, is dat hun nieuwe partij niet slechts één type Israëliërs wil dienen. Het wil het volledige spectrum van de Israëlische samenleving vertegenwoordigen, zoals ik die heb gezien en verliefd op ben geworden, in al haar rijke diversiteit, sinds dat cruciale eerste bezoek in de zomer van 1982.

Ik ben ervan overtuigd dat het herstel van de democratische instellingen van Israël de meest urgente taak is waar we vandaag de dag voor staan. En hoewel ik graag vanuit mijn positie in de media had willen blijven pleiten voor juridische hervormingen, heb ik toen Bennett en Shaked mij vroegen om zich aan te sluiten bij hun inspanningen om dit doel in de Knesset te bevorderen, met weinig aarzeling ja gezegd.

De zionistische reis die ik in 1982 begon, heeft mij in plaatsen gebracht waar ik nooit van had kunnen dromen. Het is mijn diepste hoop en bedoeling dat ik bij deze volgende stop het voorrecht heb om de zionistische onderneming waar ik zo vele jaren geleden verliefd op werd, vooruit te helpen.

www.CarolineGlick.com

Bron: Caroline Glick speaks out about her decision to join Shaked, Bennett - Opinion - Jerusalem Post