Trump heeft de Koerden niet verraden

De VS heeft geen grote invloed in Syrië, noch een belang bij een confrontatie met Turkije om de Koerden te beschermen. Trump vermeed deze week een oorlog met Turkije en begon Amerika terug te trekken uit een verplichting zonder einde aan de Koerden, die nooit is gemaakt.

door Caroline B. Glick - 14 oktober 2019

De bijna algemene mening over het besluit van de Amerikaanse president Donald Trump om de Amerikaanse speciale troepen van de Syrische grens met Turkije te verwijderen, is dat Trump een Turkse invasie mogelijk maakte en daarmee de Syrische Koerden bedriegt, die vijf jaar lang met de Amerikanen hebben gevochten tegen de Islamitische Staat-groepering. De stap van Trump, zo is de gedachte, schaadt de geloofwaardigheid van de V.S. en ondermijnt de macht van de V.S. in het gebied en over de hele wereld.

Er zijn verschillende problemen met dit verhaal. Het eerste is dat het ervan uitgaat dat de VS tot deze week macht en invloed had in Syrië, terwijl de VS zich in feite grote inspanningen hebben getroost om hun vermogen te beperken om de gebeurtenissen daar te beïnvloeden.

De oorlog in Syrië brak in 2011 uit als een volksopstand van de Syrische Soennieten tegen het door Iran gesponsorde regime van president Bashar Assad. De regering-Obama reageerde door steun van de VS te betuigen voor de omverwerping van Assad. Maar de verklaring was loos. De regering zat op haar handen terwijl de wreedheden van het regime zich opstapelden. Het steunde een zwakke Turkse inspanning om een verzetsleger op te richten dat gedomineerd werd door jihadistische elementen die verbonden zijn met de Moslimbroederschap.

President Barack Obama gaf zijn "rode lijn" aan met betrekking tot het gebruik van chemische wapens tegen burgers door Assad, maar die hij niet serieus nam op het moment dat deze werd overschreden.

Terwijl de ISIS-troepen zich in Irak en Syrië verzamelden, haalde Obama ze binnen als een "jongeren-roeiteam". Toen ze een derde van het Iraakse en Syrische grondgebied overnamen, deed Obama niets.

Zoals Lee Smith in januari in The New York Post memoreerde, besloot Obama pas eind 2014 iets aan ISIS te doen, nadat de groep een aantal Amerikaanse journalisten had onthoofd en hun onthoofdingen op sociale media had geplaatst.

De timing was problematisch voor Obama.

In 2014 onderhandelde Obama over zijn nucleaire deal met Iran. Deze deal, ten onrechte gepresenteerd als een non-proliferatiepact, stelde Iran - 's werelds grootste staatssponsor van terrorisme - in staat om zowel kernwapens als de bijbehorende raketsystemen te ontwikkelen die nodig zijn om ze af te vuren. Het werkelijke doel van de overeenkomst was niet om Irans nucleaire aspiraties te blokkeren, maar om het Amerikaanse Midden-Oostenbeleid van de Soennieten en Israël af te stemmen op Iran.

Gezien het doel om Iran te omarmen, had de regering-Obama er geen belang bij om Assad, de Syrische duivelstoejager van Iran, te schaden. Hij had er geen belang bij om Irans bondgenoot Rusland te blokkeren in het gebruik van een oorlog in Syrië als middel om de macht van Moskou in het Midden-Oosten te herbevestigen.

Zoals Michael Doran, een vroegere nationale veiligheidsadviseur in de George W. Bush-regering en ook Smith argumenteerden, toen Obama uiteindelijk gedwongen werd om op te treden tegen ISIS, structureerde hij de campagne van de VS op een manier die zou afstemmen op de belangen van Iran.

Obama's besluit om samen te werken met de Koerdische People's Protection Units (YPG) milities in Noord-Syrië was omdat het de enige belangrijke strijdkracht buiten de Iraanse as was die sympathieke betrekkingen had met zowel Assad als Iran.

Obama heeft zo'n duizend man naar Syrië gestuurd. Hun beperkte aantal en hun radicaal beperkte mandaat maakten het voor de Amerikanen onmogelijk om een groot effect te hebben op de gebeurtenissen in het land. Ze mochten niet optreden tegen Assad of Iran. Ze kregen alleen de opdracht om ISIS te bestrijden. Obama stelde draconische spelregels in die het bereiken van zelfs dat beperkte doel bijna onmogelijk maakten.

John Bolton hoopte tijdens zijn ambtstermijn als Trumps adviseur van nationale veiligheid om het mandaat van de VS te herzien om zo het gebruik van Amerikaanse troepen tegen Iran in Syrië mogelijk te maken. Het plan van Bolton was strategisch verantwoord. Trump verwierp het grotendeels omdat het een recept was voor het vermeerderen van de V.S. betrokkenheid in Syrië en omdat het veel verder ging dan wat het Amerikaanse publiek - en Trump zelf - bereid was om hun goedkeuring aan te geven.

Met andere woorden, de bewering dat de VS grote invloed heeft in Syrië is fout. De VS heeft die invloed niet en is ook niet bereid om de prijs te betalen voor het ontwikkelen van die invloed.

Dit brengt ons bij de tweede fout in het verhaal over het verwijderen van de Amerikaanse troepen door Trump bij de Syrische grens met Turkije.

De onderliggende veronderstelling van de kritiek is dat Amerika er belang bij heeft om Turkije te confronteren met het oog op een bescherming van de Koerden.

Deze misvatting wordt, net als de misvatting over de Amerikaanse macht en invloed in Syrië, gedragen door een ander misverstand, namelijk over het Midden-Oostenbeleid van Obama. Naast de directe slachtoffers van ISIS, was het grootste slachtoffer van Obama's opzettelijk wrede anti-ISIS campagne de Amerikaanse alliantie met Turkije. Terwijl de VS ervoor kozen om met de Koerden samen te werken omdat zij Assad en Iran steunden, zien de Turken de Syrisch-Koerdische YPG als een zustermilitie van de Turkse Koerdische Arbeiderspartij (PKK). De marxistische PKK voert al tientallen jaren een guerrillaoorlog tegen Turkije. Het ministerie van Buitenlandse Zaken wijst de PKK aan als een terroristische organisatie die verantwoordelijk is voor de dood van duizenden Turkse burgers. Het is dan ook niet verrassend dat de Turken de Amerikaans-Koerdische samenwerking tegen ISIS zagen als een anti-Turkse campagne.

In de jaren van de Amerikaans-Koerdische samenwerking hebben velen ervoor gepleit dat de Koerden een betere bondgenoot van de VS zouden zijn dan Turkije. Niet alleen omdat de Koerden goed hebben gevochten, maar ook omdat de zaak overtuigender is.

Onder president Recep Tayyip Erdogan heeft Turkije zich veel vaker tegen de VS en haar belangen verzet dan dat het samen met de VS heeft gevochten. In een breed spectrum van kwesties, van Israël tot mensenrechten, van Hamas en ISIS tot Turkse agressie tegen Cyprus, Griekenland en Israël in het oostelijke Middellandse-Zeegebied, tot het handhaven van Amerikaanse economische sancties tegen Iran en verder, heeft het Turkije van Erdogan zich bijna twintig jaar lang onderscheiden als een strategische bedreiging voor de kernbelangen en het beleid van Amerika en haar naaste bondgenoten in het Midden Oosten.

Ondanks het overtuigende, steeds maar groeiende bewijs dat de tijd is gekomen om de Amerikaans-Turkse banden opnieuw te beoordelen, weigert het Pentagon om de kwestie aan te pakken. Het Pentagon heeft de suggestie verworpen dat de VS zijn kernwapens uit de Incirlik-vliegbasis in Turkije gaat verwijderen of de centrale rol van Incirlik in de Amerikaanse luchtoperaties in Centraal-Azië en het Midden-Oosten te verminderen. Hetzelfde geldt voor de afhankelijkheid van de VS van Turkse marinebases.

Gezien het standpunt van het Pentagon is er geen kans dat de VS zullen overwegen om namens de Koerden een gewapend conflict met Turkije aan te gaan.

De Koerden zijn een tragisch volk. De Koerden, die als vervolgde minderheden leven in Turkije, Syrië, Irak en Iran, is in de afgelopen honderd jaar het recht op zelfbeschikking ontzegd. Maar de Koerden hebben dan ook elke kans die ze hadden om hun onafhankelijkheid te doen gelden, laten liggen. Het dichtst bij zelfbeschikking kwamen ze in 2017 in Irak. In Iraaks Koerdistan regeren de Koerden sinds 1992 effectief over zichzelf. In 2017 hebben zij in overgrote meerderheid een referendum aangenomen waarin zij opriepen tot een afscheiding van Irak en de vorming van een onafhankelijke staat in Iraaks Koerdistan. In plaats van hun krachten te bundelen om hun lang gekoesterde droom te verwezenlijken, werkten de Koerdische leiders in Irak tegen elkaar in. Een groepering van hen blokkeerde, in samenwerking met Iran, de uitvoering van het referendum en deed vervolgens niets toen het door de Koerden gecontroleerde Kirkuk door de Iraakse regeringstroepen werd overrompeld.

De Koerden in Irak zijn veel beter in staat zich te verdedigen dan de Koerden in Syrië. Het op zich nemen van de verdediging van de Koerden in Syrië zou de VS verplichten tot een openlijke aanwezigheid in Syrië en zou de Turkse vijandigheid rechtvaardigen. De belangen van Amerika zouden niet worden bevorderd. Zij zouden worden geschaad, vooral in het licht van de voorkeur van de YPG's door Obama en de warme banden met Assad en de Iraanse Revolutionaire Garde.

De harde waarheid is dat de vijftig Amerikaanse soldaten langs de Syrisch-Turkse grens een nep-struikeldraad was. Noch Trump, noch het Amerikaanse leger had de intentie om Amerikaanse troepen op te offeren om zo een Turkse invasie in Syrië te blokkeren of om de betrokkenheid van de VS te vergroten in het geval van een Turkse invasie.

Blijkbaar benoemde Erdogan in de loop van zijn telefoongesprek met Trump op zondag Trumps bluf. Trumps aankondiging na het gesprek maakte duidelijk dat de VS hun soldaten niet zouden opofferen om Erdogans geplande invasie in het grensgebied te stoppen.

Maar Trump maakte ook duidelijk dat de VS de Turkse stap niet steunde. In latere verklaringen beloofde Trump herhaaldelijk de Turkse economie te vernietigen als Turkije wreedheden tegen de Koerden begaat.

Als het Pentagon aan boord kan worden gebracht, kunnen de dreigementen van Trump gemakkelijk worden gebruikt als een middel om de lange loze Amerikaanse alliantie met Turkije formeel te verminderen.

Het is hier van cruciaal belang om op te merken dat Trump de Amerikaanse troepen niet uit Syrië heeft verwijderd. Zij worden nog steeds ingezet langs de grensovergang tussen Jordanië, Irak, en Syrië om Iran te blokkeren in verband met het overbrengen van troepen en materiaal naar Syrië en Libanon. Zij blokkeren nog steeds de Russische en Syrische troepen om de olievelden langs de oostelijke oever van de Eufraat over te nemen. Naast het verslaan van ISIS, zijn deze missies de belangrijkste strategische prestaties van de Amerikaanse strijdkrachten in Syrië. Voorlopig worden ze in stand gehouden. Zal de Turkse invasie ISIS in staat stellen zich in Syrië en daarbuiten te hervestigen? Misschien. Maar ook hier geldt, zoals Trump deze week duidelijk maakte, dat het niet de taak van Amerika is om als vaste bewaker van ISIS te dienen. De Europese strijdkrachten zijn net zo goed in staat om als bewakers te dienen als de Amerikanen. De rol van Amerika is niet om voor altijd in Syrië te blijven. Het is om bedreigingen van veiligheid voor de VS en de wereld neer te slaan als ze zich voordoen, en anderen - Turken, Koerden, Europeanen, Russen, VN-vredestichters - om de nieuwe, veiligere status-quo te laten handhaven.

De definitieve veronderstelling van het verhaal betreffende de bewegingen van Trump in Syrië is dat door zijn troepen weg te halen van de grens, voorafgaand aan de Turkse invasie, Trump de regionale stabiliteit en de reputatie van Amerika als betrouwbare bondgenoot schade zou berokkenen.

Voor de laatste kwestie heeft Trump het grootste deel van zijn termijn in functie doorgebracht om de geloofwaardigheid van Amerika als bondgenoot weer op te bouwen nadat Obama effectief de Soennieten en Israël ten gunste van Iran in de steek liet. In de mate waarin Trump de geloofwaardigheid van de V.S. zou hebben geschaad, deed hij het niet in Syrië deze week door een oorlog met Turkije te verwerpen. Hij deed het vorige maand ook door niet militair terug te slaan tegen de brutale militaire aanval van Iran op de de olieinstallaties van Saudi-Arabië. Terwijl de VS geen verplichting heeft om de Koerden te beschermen, is de centrale verplichting van de VS in het Midden-Oosten in de afgelopen 70 jaar wel de bescherming van Saoedische olie-installaties geweest, en het handhaven van de veiligheid van maritieme routes in en rond de Perzische Golf.

De beste zet die Trump nu kan doen in het licht van het nepverhaal van zijn verraad aan de Koerden is om eindelijk wraak te nemen op Iran. Een goed doordachte en beperkte aanval van de VS tegen de Iraanse raket- en drone-installaties zou de positie van Amerika als dominante macht in de Perzische Golf herstellen en de verdere destabilisatie van het Saudi-regime en het terugglijden van de VAE naar Iran voorkomen.

Wat Syrië betreft, is het onmogelijk om te weten wat de toekomst in petto heeft voor de Koerden, de Turken, de Iraniërs, Assad of wie dan ook. Maar wat wel duidelijk genoeg is, is dat Trump deze week een oorlog met Turkije heeft vermeden. En hij begon Amerika weg te halen uit een openlijke verplichting aan de Koerden die Amerika nooit heeft gemaakt en nooit van plan was te vervullen.

[Opmerking: Ook Nederland verwierp de motie Karabulut op 10 oktober om het lidmaatschap van Turkije op te schorten.]

Bron: Trump did not betray the Kurds - www.israelhayom.com