Het gedeelde scherm

29 november 2019 - door Caroline Glick

Caroline Glick is een bekroond columniste en auteur van het boek "De Israëlische oplossing": Een éénstatenplan voor vrede in het Midden-Oosten."

 

De omstandigheden geven Israël de gelegenheid om de chaos in Iran in haar voordeel te gebruiken. Maar de Israëlische regering is verlamd omdat de procureur-generaal heeft besloten dat bijna alle activiteiten daartoe zijn voorafgaande goedkeuring zullen vereisen.

Kijken naar de gebeurtenissen in Israël is een ervaring alsof we leven in een gedeeld-scherm. Aan de rechterkant van het scherm is de chaos buiten onze poorten, in de naburige landen. En aan de linkerkant van het scherm de chaos binnenin.

Aan de linkerkant van het scherm verzamelden zich dinsdagavond 15.000 Israëliërs buiten het Tel Aviv Museum of Art om juridische gerechtigheid te eisen voor premier Benjamin Netanyahu in het licht van wat zij zien als een antidemocratische wederrechtelijk de politieke macht nemen door de Israëlische juridische broederschap. Zij werden veroordeeld door links, door de juridische broederschap en haar rechtbankverslaggevers als vijanden van de "rechtsstaat".

Aan de rechterkant van het scherm stonden de straten van alle grote steden in Iran in vuur en vlam met protesten toen het volk "Dood aan de Dictator" riep om vervolgens begroet te worden door de ruwe strijdkrachten van dictator Ali Khamenei. Op zijn bevel reageerden de veiligheidstroepen op de vrijheidseisen van de demonstranten met scherp vuur en massale arrestaties.

In normale tijden zou het verhaal van de dag in de afgelopen maand het verhaal aan de rechterkant van het scherm zijn geweest. De internetstilte van het Iraanse regime hield de protesten niet tegen. Volgens bronnen van de oppositie hebben de protesten tegen het regime zich verspreid naar alle Iraanse provincies. Elke sociaal-economische klasse, elke etnische, religieuze en nationale groep heeft zich bij hen aangesloten. Het Iraanse volk is de straat op gegaan en eist de omverwerping van het regime, ondanks het brute geweld dat het regime gebruikt om hen te onderdrukken. Volgens bronnen van de oppositie had het regime dinsdag 450 demonstranten gedood en tussen de 7.000 en 10.000 mensen gearresteerd.

De protesten in Iran gingen eraan vooraf maar vinden nu ook plaats in combinatie met soortgelijke protesten in de Iraanse koloniën Irak en Libanon. Het is nog te vroeg om te weten waartoe zij zullen leiden. Maar wat duidelijk genoeg is, is dat de huidige omstandigheden Israël de mogelijkheid bieden om op verschillende manieren te handelen om zo de instabiliteit en zwakte van haar gevaarlijkste en machtigste vijand te vergroten. Het Iraanse regime, vol met haar terreurlegers en nucleaire installaties, heeft nog nooit zo'n groot risico gelopen dat het zijn greep op de macht kan verliezen.

In normale tijden zou één volledig scherm van protesten tegen het regime in Iran, Irak en Libanon en gevolgd worden door volledige schermen van vergaderingen van het veiligheidskabinet. We zouden Facebook- en telegramvideo's van Netanyahu in het Farsi zien, rechtstreeks sprekend met het Iraanse volk en solidariteit betuigen met hun streven naar vrijheid. In antwoord op verzoeken van Iraanse oppositiekrachten zou de regering de Farsi-taal sprekende Voice of Israel, rechtstreeks in Iran, herstellen.

In een full-screen realiteit zouden we een serieuzere reactie hebben gezien op de verklaringen die de Amerikaanse leider van het Centrale Commando, generaal Kenneth McKenzie, afgelopen zaterdag aan The New York Times heeft gedaan. De Amerikaanse commandant die verantwoordelijk is voor het Midden-Oosten vertelde de krant dat de mogelijkheid dat Iran de Golfstaten en Israël zal aanvallen is toegenomen.

Maar in dit geval was de Israëlische reactie beperkt tot een verklaring op zondag door Netanyahu. Op een reis door de Golan Hoogten met IDF bevelhebbers zei Netanyahu dat Israël volledig aandacht heeft voor het verhinderen van Iran om aan te vallen.

In normale tijden zou een verklaring zoals McKenzie's door een plotselinge reis aan Washington door de de defensieminister van Israël gevolgd zijn om zijn tegenhanger in het Pentagon te bezoeken.

Maar onze tijden zijn geen normale tijden. We zijn gedegradeerd tot een leven in een split-screen realiteit omdat onze regering niet in staat is om echte acties te ondernemen. Haar verlamming is niet het gevolg van haar status als interim-regering. Israël leeft al enige tijd onder een interim-regering. En zijn leden, waaronder de premier, hebben geen afkeer getoond om hun werk op een verantwoorde manier te doen.

Maar de reden dat onze regering niet in staat is om haar plicht te vervullen, met name bij kwesties van strategisch belang, is omdat procureur-generaal Avichai Mandelblit heeft besloten dat bijna alle activiteiten van de regering zijn voorafgaande goedkeuring vereisen.

En Mandelblit is een zeer druk bezet man.

Mandelblit is niet gericht op de strategische en nationale uitdagingen waarvoor Israël en zijn interim-regering zich geplaatst ziet, zoals men zou kunnen verwachten in het licht van zijn arrogatie om alle belangrijke beslissingsbevoegdheden van de overheid tot de zijne te maken.

Mandelblits belangrijkste focus vandaag is het criminaliseren van de gekozen Israëlische leiders en het bijna tenietdoen van de autoriteit en bevoegdheden in het politieke systeem. Bijvoorbeeld, op 21 november hield Mandelblit een prime-time persconferentie waarin hij aankondigde dat hij van plan was om de Premier aan te klagen. Echter, de wet verbiedt hem eigenlijk om de premier in staat van beschuldiging te stellen, althans voor de komende maanden.

Volgens de Israëlische Immuniteitswet moet de procureur-generaal, voordat hij een aanklacht tegen een Premier of Knessetlid bij de rechtbank indient, deze eerst voorleggen aan de commissie van het Knesset House Committee. Het House Committee is belast met het besluit om al dan niet immuniteit te verlenen aan ambtsdragers in afwachting van de tenlastelegging.

Er is momenteel geen Kamercommissie. De commissie kan pas worden bijeengeroepen nadat een regering is gevormd. Dus in het kader van de wet is het voor Mandelblit uitgesloten Netanyahu aan te klagen.

De aankondiging van zijn voornemen om Netanyahu aan te klagen op een politiek gevoelig moment, terwijl hij niet over de macht beschikt om dit te doen, was niet de enige manier waarop Mandelblit zijn gebrek aan belangstelling voor de wet heeft getoond. In de dagen die volgden op zijn aankondiging, kondigde zijn bureau aan dat Mandelblit een vergadering met zijn topassistenten bijeenriep om te beslissen of hij Netanyahu al dan niet zou ontslaan.

Ook hier heeft Mandelblit geen wettelijke bevoegdheid toe. Dit staat in de Israëlische basiswet: De regering - de enige wettelijke autoriteit die bevoegd is om de premier uit zijn ambt te ontzetten, is het Hooggerechtshof. En het hof kan dit slechts in één geval doen. Als een lager gerechtshof de premier voor misdaden veroordeelt en het Hooggerechtshof de veroordeling bevestigt, dan kan het hof eisen dat de premier zijn functie neerlegt. Mandelblit heeft duidelijk geen macht of bevoegdheid om dat te doen.

Maar toen Mandelblit maandag aankondigde dat hij "besloten" had om Netanyahu in functie te laten blijven ondanks de aanklacht (die hij opnieuw niet heeft uitgevoerd), merkte geen van die kruiperige juridische verslaggevers op dat hij geen enkele bevoegdheid had om zelfs maar de mogelijkheid te overwegen om hem uit functie te verwijderen. In plaats daarvan presenteerden zij zijn "besluit" als bewijs van Mandelblits objectiviteit en eerlijkheid.

En Mandelblit was nog steeds niet klaar.

Minder dan 24 uur nadat hij - in zijn oneindige geduld - aankondigde dat hij Netanyahu "toestond" om als premier te blijven dienen, begonnen de nieuwsberichten te circuleren in die zin dat hij van plan is om binnenkort vice-minister van Volksgezondheid Yaakov Litzman en minister van Binnenlandse Zaken Aryeh Deri "aan te klagen". En nogmaals, net als bij Netanyahu, kunnen Deri en Litzman - zolang er geen huiscomité is, niet door Mandelblit aangeklaagd worden. Maar de wettelijke beperkingen van zijn macht zijn niet Mandelblits zorg.

Als Mandelblit zijn machtsspelletjes zou beperken tot zijn pogingen om de regering en het politieke systeem te criminaliseren, zou het al erg genoeg zijn. Maar dat doet hij niet. Hij heeft zichzelf ook de bevoegdheid gegeven om een veto uit te spreken over strategische beslissingen.

In de aanloop naar de verkiezingen van september, bijvoorbeeld, zou Mandelblit naar verluidt Netanyahu's plan hebben gestopt om een militaire operatie in Gaza te bevelen als vergelding voor de raketaanval van Hamas op Ashdod.

Wat waren de overwegingen die Mandelblits beslissing hebben beïnvloed? Wie gaf hem de bevoegdheid om dat te beslissen? Had hij gelijk of ongelijk? Is zijn beslissing bevorderlijk of heeft hij de strategische belangen van Israël geschaad?

Er is geen enkele manier om dat te weten. Maar het is duidelijk genoeg dat Mandelblit nu effectief de enige persoon in Israël is die de macht heeft om dergelijke beslissingen te nemen, Israël niet zal profiteren van de huidige zwakte van Iran. En ondertussen, na een maand met de protesten, heeft Mandelblit onze leiders in een staat van strategische verlamming gehouden, en heeft Iran zich gehergroepeerd en woensdag aangekondigd dat het gezamenlijke oorlogsoefeningen met de Chinese en Russische legers zal houden.

Zoals verwacht, veroordeelden de linkse politici heel snel de demonstranten bij het Tel Aviv Museum of Art. Net zoals de advocaten en de media beschuldigden de politici hen ervan dat ze tegen "de rechtsstaat" demonstreerden en de Israëlische "democratie" in gevaar brachten.

Maar de waarheid is dat de meeste politici die hen veroordeelden, cynisch waren. Ze weten dat de demonstranten gelijk hebben. Zij weten dat de huidige situatie onhoudbaar is.

Zoals een belangrijke columnist van Yediot Ahronot het in mei 2008 stelde, begrijpen ze dat Israël gewoonweg niet langer kan functioneren als een "onderzoeksautocratie."

In zijn artikel "Onderzoekscratie", toen nog als stercolumnist en nu als de huidige Blauw-Wit co-voorzitter, merkte Yair Lapid op dat vier premiers op een rij - Netanyahu, Ehud Barak, Ariel Sharon en Ehud Olmert - tijdens hun ambtstermijn aan criminele onderzoeken zijn onderworpen. Hij zei nu dat het een uitgemaakte zaak was dat de opvolger van Olmert eveneens onderzocht zou worden. Om een einde te maken aan deze stand van zaken, betoogde Lapid dat de Knesset een wet moest aannemen naar het voorbeeld van de bestaande wetgeving in Frankrijk en Italië, die de politie verbiedt om onderzoek te doen naar de functie van minister-president.

Lapid schreef: "Dit klinkt misschien een beetje ondemocratisch. Maar wat er nu gebeurt is veel minder democratisch. In plaats van een meerderheidsregel hebben we een regel van criminele aanklagers."

Wat is er sindsdien met Lapid gebeurd? Waarom heeft hij die wetgeving niet ingevoerd toen hij in 2013 de Knesset binnenkwam? Waarom werd hij in plaats daarvan Netanyahu's tegenstander? Het is Lapid die na alles de misdadige onderzoeken van Mandelblit naar de eerste minister heeft gebruikt als rechtvaardiging voor het blokkeren van de vorming van een eenheidsoverheid tussen Likud en Blauw-Wit.

En wat gebeurde er met al die andere politici, zoals president Reuven Rivlin, die ooit hartstochtelijk pleitte voor het beteugelen van wat hij de "rechtsstaatmaffia" van Israël noemde?

Vandaag de dag is Rivlin een van de grootste aanmoedigers van die juridische broederschap.

Lapid en Rivlin en hun collega's weten allemaal dat er maar één manier is om de macht van het politieke systeem van Israël te herstellen en de juridische broederschap terug te brengen naar de juiste verhoudingen. De Knesset moet wetten aannemen om het systeem te hervormen.

Maar naarmate het probleem van jaar tot jaar groter werd, slaagden onze politici er niet in de krachten te bundelen en hun macht te herstellen.

Het is gemakkelijk om hun verandering van mening te verklaren. Rivlin, Lapid en hun collega's lijden aan een combinatie van lafheid en opportunisme. Zij vrezen terecht dat de aanklagers en politie-onderzoekers hén aan een strafrechtelijk onderzoek zullen onderwerpen als zij de wetsvoorstellen voor juridische hervormingen steunen.

Wat het opportunisme betreft, waarom zou een oppositiepoliticus zijn nek uitsteken voor de premier of een minister? Waarom zouden ze vechten voor de voorrechten van hun politieke rivalen als die in beslag worden genomen door ongekozen aanklagers? Het is veel veiliger en politiek gezien nuttig om hun rivalen als oplichters te veroordelen en tegelijkertijd schijnheilig te kakelen over de morele verplichting om te staan voor de "rechtsstaat".

En zo zijn we bij onze gedeelde scherm realiteit aangekomen. Aan de ene kant gaan de Iraniërs, Libanezen en Irakezen de straat op en eisen ze de omverwerping van Israëls gevaarlijkste vijand. En aan de andere kant gaan de Israëlische kiezers de straat op om te eisen dat hun stembiljetten gerespecteerd worden.

Zolang onze politici worden gemotiveerd door lafheid en opportunisme, zal het Israëlische publiek niet in staat zijn om beide kanten van het scherm te beïnvloeden.

Bron: The split screen - www.israelhayom.com