Netanyahu wil de tweestatenoplossing om zeep helpen. Goed!

Premier Netanyahu's belofte vóór de verkiezingen om de Israëlische soevereiniteit uit te breiden naar de nederzettingen in Judea en Samaria heeft grote opschudding veroorzaakt onder de Amerikaanse Joden. De hervormings- en conservatieve bewegingen en verschillende satellietorganisaties waren zo overstuur dat ze president Trump een brief stuurden waarin ze hem aanspoorden om zich te verzetten tegen de annexatie van enig gebied in Judea en Samaria (wat zij naar Jordaans gebruik "de Westelijke Jordaanoever" noemen). De brief stelt dat dergelijke acties "elke kans op een onderhandelde tweestatenoplossing zou kunnen vernietigen" (de uitdrukking "tweestatenoplossing" verschijnt vijf keer in een brief van één bladzijde).

Hoewel veel krantenkoppen verwijzen naar Netanyahu's voornemen om "de Westelijke Jordaanoever te annexeren", zijn belofte hsd alleen maar betrekking op Joodse nederzettingen. Maar twee-staters zien dit als een bedreiging voor de hele twee-staten onderneming. Zij vrezen dat het toepassen van soevereiniteit op de nederzettingen het onmogelijk zal maken om ze te ontmantelen. En als de nederzettingen niet kunnen worden verwijderd, dan zal hun koppige aanwezigheid de oprichting van een soevereine en aaneengesloten Palestijnse staat verhinderen. Alleen zo'n staat kan het "onoplosbare" dilemma vermijden dat Israël uiteindelijk ofwel burgers moet maken van alle Arabische inwoners van de gebieden en zijn Joodse meerderheid moet opgeven, ofwel hen moet annexeren zonder de inwoners tot burgers te maken, en de democratie moet opgeven.

Maar er is bijna niets gevaarlijker (behalve misschien een Iraanse atoombom) voor het voortbestaan van Israël dan een soevereine en aangrenzende Arabische staat in Judea en Samaria.

De reden is simpel: een Palestijnse staat zou vijandig staan tegenover de Joodse staat, en het zou strategisch gelegen zijn op een hooggelegen terrein naast het centrum van het land, waar het bijna naar believen enorme schade zou kunnen aanrichten, met eenvoudige en goedkope wapens zoals die van Hamas in Gaza. Het zou legers uit andere vijandige staten kunnen uitnodigen om het grondgebied te betreden. Als een soevereine staat - zoals Libanon, bijvoorbeeld - zou het terrorisme tegen Israël kunnen steunen, terwijl elke poging van Israël om het tegen te gaan als agressie kan worden gekarakteriseerd.

Degenen die de toekomst voorspellen door een bepaalde uitkomst te wensen, zeggen dat een Palestijnse staat niet vijandig hoeft te zijn. Maar degenen wier voorspellingen gebaseerd zijn op het gedrag in het verleden, op de analyse van de verklaringen, het karakter en de ideologie van de Palestijnse leiders, en door observatie van hun huidige acties - dat wil zeggen, op de realiteit - begrijpen dat het zeker is dat die staat een gewelddadige, oorlogvoerende vijand zal zijn. Hier zijn slechts een paar redenen:

1. Het precedent van Gaza. Zelfs al voor de overname door Hamas vuurden de Gazanen raketten af op Israëlische gemeenschappen over de grens en lanceerden ze terroristische aanslagen. De overname door Hamas opende de sluizen van het terrorisme, met massale raketafsluitingen, tunnels, enzovoort. In Judea/Samaria, zelfs als de PLO geïnteresseerd zou zijn in vrede, zou het gemakkelijk kunnen worden omvergeworpen door een meer militante groep als Hamas - of erger.
2. De PLO-ideologie. Ondanks het zware lobbywerk van president Bill Clinton heeft de PLO die delen van zijn handvest waarin werd opgeroepen tot gewelddadig "verzet" tegen Israël nooit geëlimineerd. De media van de Palestijnse Autoriteit en ook haar onderwijssysteem zijn nooit gestopt met te beweren dat heel Israël in feite "Palestina" is, en werd gestolen van de Arabieren, en aan hen zal worden teruggegeven door middel van gewelddadig "verzet". De PA-media prijst consequent terroristen en zet de Palestijnen aan tot moord.
3. Het beleid van de Palestijnse Autoriteit. Ondanks het feit dat Israël en de VS handelingen doen om fondsen af te snijden die gebruikt worden om terroristen en hun families te betalen, is de PA doorgegaan met het betalen van deze fondsen - zelfs als het betekent dat er gesneden wordt in fondsen voor medische zorg voor gewone Palestijnen.

Ik zou verder kunnen gaan, maar waarom zou ik de moeite nemen? Aangezien er geen enkele manier is om ervoor te zorgen dat een overeenkomst die vandaag met een Palestijnse partner wordt gesloten morgen van kracht wordt - of dat die partner morgen nog steeds aan de macht is - deze exercitie is hoe dan ook academisch. De enige manier om de oprichting van een oorlogvoerende Palestijnse staat te voorkomen, is de oprichting van een soevereine staat te voorkomen.

Het is twijfelachtig of zo'n staat toch in zijn eentje kan overleven. "Palestina" zou een kleine staat zijn, veel kleiner dan Israël, en - als de economieën van de PA en Gaza de leidraad zijn, dan is het niet levensvatbaar. De Palestijnen zullen u vertellen dat hun economieën worden gehinderd door de "bezetting", maar het feit is dat de PA en Gaza hulp krijgen in verschillende vormen van Israël en nu minder uitgaven hebben dan ze als soevereine staat zouden doen. Hun economieën gaan gebukt onder corruptie, verslaving aan giften en - in het geval van Gaza - het afleiden van middelen om oorlog te voeren tegen Israël.

Maar hoe zit het met het "onoplosbare dilemma" dat Israël zou verhinderen zowel Joods als democratisch te zijn, als er geen Palestijnse staat zou zijn? In feite zijn er verschillende oplossingen. Een daarvan is het creëren van een autonome Palestijnse entiteit die een economische ontwikkeling mogelijk maakt en de Palestijnen in staat stelt zichzelf te regeren zonder inmenging van Israël - voor zover zij zich onthouden van terrorisme tegen de nabijgelegen Joodse staat. Het hoeft niet aaneengesloten te zijn, en waarschijnlijk is het beter dat het dat ook niet is.

De controle over de grenzen en het luchtruim moet bij Israël blijven en de Palestijnse entiteit moet worden gedemilitariseerd om te voorkomen dat het een bedreiging voor Israël wordt. In dat opzicht zou het minder zijn dan een soevereine staat. Er zouden complicaties zijn: het is niet zo gemakkelijk als het simpelweg annexeren van gebied C. Maar er is geen ander alternatief dat een vreedzame Palestijnse entiteit naast Israël mogelijk maakt.

De Palestijnen zouden dit in eerste instantie niet accepteren en zouden hun diplomatieke en kinetische oorlog tegen Israël voortzetten. Maar ze zouden dat toch doen; en het zou voor Israël gemakkelijker zijn om zich tegen hen te beschermen dan wanneer ze een volledig soevereine staat zouden hebben.

Op dit punt kan het bezwaar worden gemaakt dat een dergelijke regeling onrechtvaardig zou zijn. Zou het Palestijnse volk niet ook een soevereine staat moeten hebben, zoals het Joodse volk? Verdienen zij, in de woorden van Barack Obama, geen staat?

In één woord, nee.

De Palestijnse Arabieren identificeerden zich niet eens als een afzonderlijk volk tot de jaren zestig, toen de PLO werd opgericht als een gezamenlijk project van de Egyptenaren en de Sovjets als een instrument om Israël aan te vallen. Plotseling werden de Palestijnen, die een verschillende oorsprong hadden in het Midden-Oosten - de meeste families waren pas sinds het einde van de 19e of het begin van de 20e eeuw in het land dat we Eretz Yisrael noemen - een "volk" met een "nationale bevrijdingsbeweging". Plotseling werd het Joodse volk, dat goede historische en archeologische bewijzen had voor zijn claim om de inheemse bewoners van het land te zijn, "Europese kolonialisten", terwijl de Palestijnen wetenschappelijk lachwekkend beweerden dat ze op verschillende manieren afstammen van Kanaänieten of Filistijnen. Vanaf het begin was het enige specifiek "Palestijnse" aspect van hun cultuur hun verzet tegen de Joodse soevereiniteit in Eretz Yisrael.

Hun eisen zijn altijd maximaal geweest, en ze hebben tal van compromissen afgewezen, meestal met geweld. De Arabische reactie op de VN-verdelingsresolutie van 1947 was oorlog, en Arafats antwoord op de top in Camp David was de tweede Intifada. Al voor de oprichting van de staat Israël hebben Palestijnse Arabieren hun frustratie geuit over de Joodse aanwezigheid, en nu ook over de soevereiniteit, door Joden te vermoorden. Hoewel ze niet de eersten waren die het gebruikten, hebben ze het kapen van vliegtuigen en zelfmoordaanslagen populair gemaakt. De Palestijnen pleegden 9/11 niet, maar zij waren wel hun geestelijke vader. Vandaag de dag hebben ze een nog onmenselijker wapen gecreëerd, een generatie kinderen die is opgevoed om te geloven dat er niets prijzenswaardiger is dan het afslachten van een willekeurige Jood op straat.

De meeste Israëliërs begrijpen dit alles heel goed en daarom hebben ze - ondanks hun ontelbare problemen met hem - Binyamin Netanyahu democratisch gekozen als premier. Veiligheid is altijd de politieke kwestie geweest die al het andere overheerst, en zij zijn ervan overtuigd (men hoopt terecht) dat Netanyahu de druk van het antisemitische Europa en het ongeïnformeerde Amerika - met inbegrip van de liberale Joden - zal weerstaan en niet weer een rampzalige fout zal maken zoals de Oslo-akkoorden.

De Amerikaanse hervormings- en conservatieve bewegingen houden van het idee van democratie, en ze praten er voortdurend over. Zij zouden er goed aan doen om te wennen aan het idee dat de resultaten van het democratisch proces hen niet altijd bevallen.

Bron: Netanyahu wants to kill the two-state solution. Good! | Abu Yehuda