Trumps buitenlandbeleid is niet chaotisch

Door (Res.) Kolonel Dr. Raphael G. Bouchnik-Chen - 25 april 2019

BESA Center Perspectives Paper No. 1.153, 25 april 2019.

Samenvatting: Hoewel politici en geleerden het buitenlandbeleid van President Donald Trump als chaotisch bekritiseren, lijkt zijn beleidsvorming gebaseerd te zijn op een gezonde en consistente politieke benadering, in tegenstelling tot die van zijn voorganger in het Witte Huis. Verscheidene besluiten die door Trump worden genomen kunnen onder de rubriek van politieke wetenschapstheorie vallen die als "Vervanging" bekend staat, wat bepaalt dat veranderende omstandigheden en het verstrijken van tijd vormende richtsnoeren zijn voor de behandeling van internationale conflicten.

In zijn belangrijkste toespraak in het Mayflower Hotel in Washington DC (27 april 2016) als Republikeinse presidentiële voorloper, schetste Donald Trump zijn "America First" buitenlandse beleidsaanpak. Daarmee gaf hij zijn manifest weer: "In tegenstelling tot andere kandidaten voor het presidentschap, zullen oorlog en agressie niet mijn eerste reactie zijn. Je kunt geen buitenlandbeleid voeren zonder diplomatie. Een supermacht begrijpt dat voorzichtigheid en terughoudendheid de echte tekenen van kracht zijn."

Meer dan twee jaar in Trumps ambtstermijn in het Witte Huis wordt zijn buitenlandbeleid nog steeds zwaar bekritiseerd, en vaak bespot als zinloos en impulsief. De term "chaos" verschijnt in vele contexten om zijn regering te beschrijven, en de suggestie wordt vaak gedaan dat er geen "volwassene in het bureau" zit. De overheersende bewering is dat de regering een strategie volgt die de VS verzwakt en isoleert en zich terugtrekt uit haar rol als wereldleider, en tegelijkertijd afstand neemt van potentiële bondgenoten en partners in plaats van met hen samen te werken. Obama-bestuursveteranen bestempelen het buitenlandbeleid van Trump als een "Grand Strategic Train Wreck" (Groot Strategisch Ongeval).

Toch lijkt het erop dat Trump zowel de interne obstructie als de externe druk om een reeks prestaties te leveren, heeft overwonnen: Kim Jong-un van Noord-Korea heeft sinds 28 november 2017 geen raket meer gelanceerd; de Amerikaanse NAVO-bondgenoten beginnen eindelijk te voldoen aan hun verplichtingen om de defensie-uitgaven te verhogen naar de doelstelling van 2% van het BBP. Mexico is blijkbaar tot een akkoord gekomen over de lang verwachte NAFTA-hervormingen; de VS is weg gebleven uit de eindeloze oorlogen in de Arabische wereld; en de Amerikaanse ambassade in Israël is in mei 2018 naar Jeruzalem verhuisd zonder dat er een Palestijnse "intifada" werd ontketend, zoals de tegenstanders van Trump waarschuwden.

De sleutel tot het begrijpen van Trumps prestaties is het erkennen van zijn omarming van een echte politieke benadering. Deze koers is samengevat in een politicologische theorie die bekend staat als "Supersession" [Vervangen], oorspronkelijk ontwikkeld door Prof. Jeremy Waldron van de New York University School of Law. Deze theorie benadrukt het principe van "veranderende omstandigheden" in plaats van de "op rechten gebaseerde" en "overgangsjustitie" concepten. Met andere woorden, de noodzaak om vermeende historische onrechtvaardigheden recht te zetten wordt achterhaald door behoeften, claims en verlangens van een hedendaagse samenleving. In een notendop: de beleidsmaker kijkt vooruit, niet achterom.

Prof. Tamar Meisels van Tel-Aviv University schrijft in haar boek Territorial Rights (2006): "De basislogica van Waldrons Supersession-argument met betrekking tot de onvermijdelijke implicaties van een verandering in de omstandigheden van de rechtvaardigheid van de huidige regelingen, lijkt onmiskenbaar. Over het geheel genomen is de Supersession Thesis onweerstaanbaar overtuigend."

Het buitenlandbeleid van President Trump maakt gebruik van het Supersession-argument door de nadruk te leggen op het verstrijken van de tijd en de veranderende omstandigheden als doorslaggevende factoren. De realiteit ter plaatse kan worden beschouwd als een leidraad die van invloed is op het internationale beleid van de VS.

De beslissing van Trump betreffende de erkenning van Jeruzalem als hoofdstad van Israël en de erkenning van de Israëlische soevereiniteit op de Golanhoogte zou bijvoorbeeld kunnen wijzen op de praktische ratificatie van de huidige omstandigheden als gevolg van het verstrijken van de tijd.

De hervorming van het Amerikaanse beleid ten aanzien van de Palestijnse "vluchtelingen", zoals dat tot uiting komt in de vermindering van de financiële steun aan de UNRWA met meer dan 300 miljoen dollar en de vermindering van de financiële steun aan de Palestijnse Autoriteit met 200 miljoen dollar, heeft vooral te maken met de conclusie van Trump dat het opgeblazen vluchtelingenprobleem gebaseerd is op een onjuist verhaal.

Een parallelle logica zou een verklaring kunnen zijn voor de openlijke vijandigheid van Trump tegenover internationale organen zoals UNESCO (Organisatie van de Verenigde Naties voor Onderwijs, Wetenschap en Cultuur), UNHRC (Raad voor de Mensenrechten van de Verenigde Naties) en het Internationaal Strafhof (Internationaal Strafhof, waarbij de VS geen partij is). Trumps redenering suggereert dat hij deze internationale organisaties als anachronistisch beschouwt vanwege hun anti-Amerikaanse en anti-Israëlische meerderheid, die bestaat uit moslim- en derdewereldlanden. Hoewel het niet politiek correct is om de objectiviteit van internationale organisaties te wantrouwen, heeft Trump niet geaarzeld om de fundamentele normen van de wereldorde rechtstreeks te confronteren.

De parameters van Trump in de buitenlandse beleidsvorming zouden kunnen wijzen op een mogelijke richting ten aanzien van lopende conflicten, met de nadruk op:

1. De "Deal van de eeuw", die bedoeld is om het Israëlisch-Palestijnse conflict op te lossen. Het is waarschijnlijk dat de VS zich zal houden aan het beginsel van het verstrijken van de tijd en de veranderende omstandigheden ter plaatse. Dit zou betekenen dat Israël gemachtigd zou moeten worden om zijn soevereiniteit uit te oefenen in grote delen van de Westelijke Jordaanoever die vrijwel leeg is van een Palestijnse bevolking en dat het principe van de oprichting van een Palestijnse staat op dat stuk land aan de kaak zou moeten worden gesteld.


2. Het Noord-Koreaanse nucleaire arsenaal. Omdat het ambitieuze doel van het denucleariseren van Pyongyang onrealistisch lijkt (tenzij er een totale oorlog wordt uitgevochten), en de verandering van omstandigheden wordt erkend, is de kans op een uitwijkpositie in dit gebied groot. We zouden de manier van handelen kunnen zien van een "bevriezingsmechanisme" om een strikte inspectie van Noord-Koreaanse nucleaire en SSM's arsenalen mogelijk te maken.


3. Het conflict in de Zuid-Chinese Zee. Hoewel het officiële beleid van de VS de voortdurende botte inspanningen van China om zijn militaire inzet in het gebied, vooral op de kunstmatig aangelegde eilanden, krachtig aan de kaak stelt, lijkt het erop dat de aanpak van dit conflict door Trump minder streng is dan die van Obama. De Verenigde Staten zijn wellicht bereid om het voldongen feit te erkennen en een onofficiële modus vivendi te cultiveren om ongewenste militaire escalatie in dat deel van de wereld te voorkomen.

Het buitenlands beleid van de VS onder president Trump is verre van chaotisch. Het is niet-conformistisch en een goede manier om af te wijken van de misplaatste politieke correctheid van de regering-Obama.

Dr. Raphael G. Bouchnik-Chen is een gepensioneerde kolonel die diende als senior analist in de militaire inlichtingendienst van de IDF.

Bron: Trump’s Foreign Policy Is Not Chaotic