Terecht verkeerd verdelen

Gods progressieve proces van verlossing van de wereld is gedaan door middel van verbonden en bedelingen. Deze termen overlappen elkaar enigszins, maar niet altijd. Je kunt over het algemeen verschillende christelijke denominaties, sekten en theologische systemen vinden ergens langs een continue lijn van intellectueel legalisme op het ene uiterste en gedragslegalisme op het andere uiterste. En te veel nadruk op ofwel verbonden óf bedelingen kan leiden tot een van deze twee vormen van legalisme, weg van de solide middenweg. Dit sluit nauw aan bij andere artikelen waarin ik heb geschreven over hoe dezelfde demonen van de vroege Kerk ons vandaag de dag nog steeds achtervolgen, in het bijzonder in de vorm van Sadduceeën en Farizeeën. Farizeeën hielden zich nauwgezet bezig met gedrag en de naleving van de Mozaïekwet. Sadduceeën aan de andere kant hadden zich grotendeels uitverkocht aan de wereld en negeerde grote delen van de Schrift.

Vandaag de dag zien we farizeeërsecten in de vorm van grote delen van het liturgisch christendom (vooral het katholicisme), de Hebreeuws-Roots Beweging, sommige voorstanders van "Lordship Salvation", en verschillende door de wol geverfde sekten. Zij geven lippendienst aan Christus, maar worden diep beledigd door de eenvoudige evangelische boodschap van Jezus' volledige vervangende verzoening en opstanding. Hun geloof ligt in hun gedrag en veronderstelde aanhankelijkheid aan zeer uiteenlopende interpretaties van de Mozaïsche en de Bijbelse wet.

We zien Sadduceeër-achtige sekten in een aantal geloofssystemen die universalisme, pseudo-universalisme, demythologisering en een verdediging van wetteloosheid omvatten. In eerdere artikelen heb ik specifiek gesproken over sadduceeër-achtige groepen die duidelijk buiten het christelijk geloof staan, terwijl ze toch nog steeds beweren dat ze het christendom aanhangen, maar ik wil me niet mengen in een ander dwalend theologisch systeem dat in veel van jullie gedachten leeft omdat het steeds meer op het internet wordt gezet. Dat zou het hyperdispensationalisme zijn, dat werd gepopulariseerd door de anglicaanse theoloog E.W. Bullinger.

Ik wil beginnen met te zeggen dat ik geloof dat velen in deze groep in feite ware gelovigen en broeders en zusters in Christus zijn. Ze zijn niet zo ver weg, zoals sommigen zeggen, dat ze niet gered zijn. Geenszins. Maar ze staan op een zeer wankel terrein met de Schrift in het algemeen en zelfs met de soteriologie in het bijzonder. Hun soteriologische kwestie is niet met hun begrip van het evangelie, maar met het ware doel van hun geloof. Maar meer daarover later.

Hieronder is een eenvoudig schema dat de drie scholen van het christelijke denken langs een continue lijn geschetst. Klassiek dispensationalisme overlapt gedeeltelijk de beide andere scholen op belangrijke gebieden, maar heeft een solide, bijbelse, middengrond.

Net als het verbond houdt het klassieke dispensationalisme zich vast aan de toepasbaarheid van bijbelse verbonden die relevant zijn voor specifieke groepen en/of tijden. Dit geldt ook voor de praktische toepasbaarheid van het hele onderwijs van de Schrift op de Kerk. Het verschilt echter omdat het de klassieke dispensationalisme in de bijbelse onderscheid tussen het nationale Israël en de kerk in stand houdt. Het handhaaft ook de eenvoud van het evangelie (Christus stierf voor onze zonden en stond weer op).

Net als bij het hyperdispensationalisme is het klassieke dispensationalisme het erover eens dat de geschiedenis van de mensheid kan worden opgebroken in verschillende administraties of bedelingen in de tijd, waarin God met mensen op unieke manieren omgaat. Men is het erover eens dat de Kerk door het geloof de geestelijke beloften aan Abraham krijgt en "ingeënt" wordt op de olijfboom van Israël en de patriarchen, maar dat de Kerk een unieke entiteit blijft aan wie bepaalde dingen beloofd zijn die niet aan Israël beloofd zijn. Een belangrijk punt van onenigheid is echter dat een hyperdispensationalisme dat elke bedeling gelijkstelt met een bepaald soteriologisch systeem, terwijl het traditionele dispensationalisme begrijpt dat verlossing altijd alleen door Gods toedoen en door geloof alleen heeft plaatsgevonden en dat de bedelingen hebben samengewerkt om het Beloofde Zaad en Zijn verlossing van de wereld en van degenen die in Hem geloven tot stand te brengen.

Waarom zouden we vasthouden aan het (standaard)- dispensationalisme?

Ik vond een goede samenvatting hierover op GotQuestions.org wat weergeeft wat ik heb gezegd over de behoefte aan een letterlijke interpretatie van de Schrift en de traditionele dispensatie-theologie:

Dispensationalisten houden vast aan een letterlijke interpretatie van de Bijbel als de beste hermeneutiek. De letterlijke interpretatie geeft elk woord de betekenis die het gewoonlijk in het dagelijks gebruik zou hebben. Er wordt uiteraard rekening gehouden met symbolen, uitdrukkingsvormen en soorten. Het is duidelijk dat zelfs symbolen en figuurlijke uitspraken een letterlijke betekenis achter zich hebben. Dus, bijvoorbeeld, wanneer de Bijbel spreekt van 'duizend jaar' in Openbaring 20, interpreteren dispensationalisten het als een letterlijke periode van 1000 jaar (de bedeling van het Koninkrijk), omdat er geen dwingende reden is om het anders te interpreteren.

Er zijn ten minste twee redenen waarom letterlijkheid de beste manier is om de Schrift te bekijken. Ten eerste, filosofisch gezien, vereist het doel van de taal zelf dat we woorden letterlijk interpreteren. Taal werd door God gegeven met het doel om te kunnen communiceren. Woorden zijn instrumenten van betekenis. De tweede reden is bijbels. Elke profetie over Jezus Christus in het Oude Testament werd letterlijk vervuld. De geboorte, bediening, dood en opstanding van Jezus vonden allemaal plaats precies zoals het Oude Testament voorspelde. De profetieën waren letterlijk. Er is geen niet-letterlijke vervulling van messiaanse profetieën in het Nieuwe Testament. Dit pleit sterk voor de letterlijke methode. Als er geen letterlijke interpretatie wordt gebruikt bij het bestuderen van de Schrift, dan is er geen objectieve standaard om de Bijbel te begrijpen. Ieder mens zou in staat zijn om de Bijbel te interpreteren zoals hij of zij het nodig acht. De bijbelse interpretatie zou zich ontwikkelen tot iets 'wat zegt deze passage mij' in plaats van 'de Bijbel zegt'. Helaas is dit nu al het geval in veel van wat tegenwoordig bijbelstudie wordt genoemd.

Bovendien, naast het handhaven van het bijbelse literalisme (d.w.z. het accepteren van wat de Bijbel duidelijk zegt), heeft het klassieke dispensationalisme een stevige middenweg in termen van soteriologie en het evangelie. Het bijbelse onderscheid tussen het nationale Israël en de Kerk wordt gehandhaafd (hoewel niet noodzakelijkerwijs geestelijk Israël), en een goed begrip van de eenvoud van het evangelie wordt ook gehandhaafd. Verlossing wordt terecht erkend als zijnde alleen door genade, alleen door geloof, alleen in Christus, alleen via Zijn verzoenende dood en opstanding. Verbond en hyper-dispensationalisme beginnen op een aantal manieren van de Schrift af te drijven, zoals ik hieronder zal uitleggen.

Verbondstheologie

Voordat ik dieper inga op enkele van de fundamentele problemen met hyperdispensationalisme, wil ik eerst duidelijk maken waarom Verbondstheologie de bijbelse geschiedenis verkeerd begrijpt en een aantal belangrijke veronderstellingen maakt die niet door de Schrift kunnen worden ondersteund.

De eerste en ernstigste fout die is gemaakt, is het verdelen van de Mozaïsche wet in burgerlijke, ceremoniële en morele aspecten. De Bijbel maakt een dergelijk onderscheid niet. De Wet is de Wet. Het verbond stelt dat de morele wet nog steeds van toepassing is op christenen. Nu is er geen discussie mogelijk over de gerechtigheid van de zedenwet en hoe we inderdaad nog steeds de voorschriften moeten gehoorzamen ("Gij zult niet moorden... Gij zult geen overspel plegen..."), maar christenen moeten zich stevig staande houden met betrekking tot de toepasselijkheid van de zedenwet op het heil. Sommige verbondsleden kunnen terecht erkennen dat wij alleen door het geloof gered worden, maar door de zedenwet als van toepassing zijnde op het kerkelijk tijdperk te verklaren, is de volgende logische stap dat het gehoorzamen van deze voorschriften noodzakelijk is voor het heil, en in feite houden veel denominaties zich aan deze eis in de een of andere vorm. Door dat te doen, hebben ze het evangelie verlaten en zijn ze vervreemd geraakt van Christus.

De Bijbelse wet is altijd gegeven als een alles of niets voorstel. Of je houdt je helemaal perfect eraan, de hele tijd, of je bent afgesneden. Er zijn geen mitsen en maren aan verbonden. Daarom kan een verbond direct leiden tot gedragslegalisme als je het tot de logische conclusie opvolgt. Het kan dodelijk zijn. De Wet is heilig en rechtvaardig en goed, maar we zijn er niet langer onder. Christus stierf voor al onze zonden en stond weer op. Dat is het evangelie.

Een andere belangrijke kwestie bij het verbond is de uitvinding van een kader om te proberen de bijbelse tekst in dat kader te laten passen, in plaats van de tekst voor zichzelf te laten spreken. Er wordt gezegd dat een "verbond van werken" en een "verbond van genade" alle verbonden van God omvatten, maar de Bijbel maakt dergelijke overkoepelende groeperingen niet. In plaats daarvan dienden de bijbelse verbonden verschillende doelen, die allemaal gericht waren op de persoon van Jezus Christus en Zijn missie om een verdorven schepping te verlossen. En niet alle verbonden hebben betrekking op het heil.

Tot slot wordt een verbondleer bevestigd door grove allegorisaties van bijbelse profetieën en eschatologie, die volledig uit de pas lopen met de manier waarop de taal wordt gebruikt en hoe profetieën letterlijk in vervulling zijn gegaan bij Jezus' eerste komst. In veel opzichten hebben de protestantse verbondsleden de middeleeuwse katholieke leer over soteriologie van de hand gewezen, maar de katholieke leer over eschatologie behouden. Zo bevat de Bijbel bijvoorbeeld een groot aantal beloften aan het nationale Israël over een letterlijke tweede terugkeer naar het land, het herstel van een onafhankelijke staat, een aards koninkrijk in het messiaanse tijdperk, het volledige bezit van Eretz Yisra'el, het herstel van Davids troon (voor zijn erfgenaam), enzovoorts. Zelfs de apostolische leer van het Nieuwe Testament over het onderscheid tussen Israël en de Kerk wordt grotendeels geallegoriseerd en genegeerd (b.v. Handelingen 15, Rom 11).

Hyper-dispensationalisme

Hyper-dispensationalisme (ook wel "ultra-dispensationalisme", "Bullingerisme", en "rechts-onderscheidend" genoemd) is het tegenovergestelde van het verbond. Terwijl het klassieke dispensationalisme werd ontwikkeld als een kader om de letterlijke waarheid van de Bijbel in zijn eigen termen te definiëren, neemt het hyper-dispensationalisme dat kader over en past het op een veel strengere manier toe, tot op het punt dat het verder gaat dan de tekst. Het is onbijbels en gebaseerd op een aantal onjuiste aannames, waarvan sommige van invloed kunnen zijn op een juist begrip van het heil:

1. De twaalf apostelen werden alléén naar Israël gezonden. De eerste veronderstelling die aan de andere ten grondslag ligt, is dat het ambt van Jezus en Zijn twaalf apostelen exclusief voor de Joden was. Het is waar dat Jezus "alleen naar de verloren schapen van Israël werd gezonden" (Matt. 15:24), maar het is onjuist om te suggereren dat Hij niet voor de heidenen diende. Zijn missie was gericht, maar de heidenen werden beïnvloed. In de passage waarbij "rechte verdelers" zoveel nadruk leggen, gebruikt Jezus in feite zijn Israëlische mandaat niet als een excuus om de dochter van een niet-Joodse vrouw niet te genezen. Hij vertelt Zijn apostelen dat Hij alleen naar de verloren schapen van Israël is gezonden en dat Hij vervolgens het niet-Joodse meisje toch geneest (Matt. 15:28). Op dezelfde manier beantwoordt Jezus het verzoek van een andere niet-Jood wanneer Hij een dienstknecht van een centurio geneest (Matt 8:5-13). Hyper-dispensationalism probeert om God in een box te plaatsen waar Hij zich niet in laat plaatsen.

Vervolgens gaan we verder met het mandaat van de apostelen en het is hier dat we de duidelijke woorden van de Schrift het hele "rechte verdeelde" paradigma zien weerleggen. Net als Jezus werden ook de apostelen in eerste instantie uitsluitend naar de Joden gezonden. Gebaseerd op deze beperking zal het hyper-dispensationalisme onschriftuurlijk onderscheid maken tussen de apostelen en Paulus en ook in hun geschriften. Maar hyper-dispensationalisme verwaarloost de directe bevelen van Christus aan de apostelen na de opstanding:

En de elf discipelen zijn naar Galilea gegaan, naar de berg waar Jezus hen ontboden had. En toen zij Hem zagen, aanbaden zij Hem, maar sommigen twijfelden. En Jezus kwam naar hen toe, sprak met hen en zei: Mij is gegeven alle macht in hemel en op aarde. Ga dan heen, onderwijs al de volken, hen dopend in de Naam van de Vader en van de Zoon en van de Heilige Geest, hun lerend alles wat Ik u geboden heb, in acht te nemen. En zie, Ik ben met u al de dagen, tot de voleinding van de wereld. Amen." - Matteüs 28:16-20.

Later is Hij geopenbaard aan de elf, terwijl zij aanlagen, en Hij verweet hun hun ongeloof en hardheid van hart, omdat zij hen niet geloofd hadden die Hem gezien hadden nadat Hij opgewekt was. En Hij zei tegen hen: Ga heen in heel de wereld, predik het Evangelie aan alle schepselen. Wie geloofd zal hebben en gedoopt zal zijn [met de Heilige Geest, niet met water, zie Handelingen 1-2], zal zalig worden, maar wie niet geloofd zal hebben, zal verdoemd worden.- Marcus 16:14-16

Toen opende Hij hun verstand [de elf apostelen; zie Luc. 24:33] zodat zij de Schriften begrepen. En Hij zei tegen hen: Zo staat er geschreven en zo moest de Christus lijden en uit de doden opstaan op de derde dag. En in Zijn Naam moet onder alle volken bekering en vergeving van zonden gepredikt worden, te beginnen bij Jeruzalem. - Lukas 24:45-47

En Hij zei tegen hen: Het komt u niet toe de tijden of gelegenheden te weten die de Vader in Zijn eigen macht gesteld heeft, maar u zult de kracht van de Heilige Geest ontvangen, [doop met de Heilige Geest; zie Handelingen 1-2] Die over u komen zal; en u zult Mijn getuigen zijn, zowel in Jeruzalem als in heel Judea en Samaria en tot aan het uiterste van de aarde. - Handelingen 1:7-8

Terwijl de apostelen vóór de opstanding alleen naar de verloren schapen van Israël werden gezonden, was hun opdracht na de opstanding om het evangelie te verkondigen aan allen, inclusief de heidenen. De Schrift kan onmogelijk duidelijker zijn. In plaats van correct te verdelen, verdelen "correct-verdelers" hier in feite ten onrechte en kunnen zij een letterlijke hermeneutische visie niet handhaven.

Kanttekening: Merk hierboven in Lukas 24 op dat Jezus de hele evangelieboodschap van Zijn dood en opstanding verkondigt voor de vergeving van zonden!

2. De Kerk was een verborgenheid dat begon met Paulus. Het is waar dat de Kerk een verborgenheid was, die in de voorbije eeuwen verborgen was (Efeze 3:9; Kol.1:26; vgl. 1Kor.2:7), maar het was een mysterie dat herhaaldelijk in het Oude Testament werd aangeduid (bijv. Deut. 32:21,43; Jes. 2:2–4; 11:10; 52:15; Dan. 7:13; Hand. 15:14) Nogmaals, de hyper-dispensationalisme pogingen om God in een box op te sluiten waar de Schrift zelf Hem niet in plaatst. De verborgenheid werd volledig geopenbaard in de dagen van Paulus, maar het was een verborgenheid die al aanwezig was in de oude Joodse geschriften en dat gezien had kunnen worden met het inzicht van een persoon die door de Heilige Geest werd geleid.

Bovendien wordt in die nieuwtestamentische passages, die de Kerk een verborgenheid noemen, ook het evangelie zelf in dezelfde context besproken. Het evangelie was ook een mysterie dat nog niet volledig geopenbaard was, maar het Oude Testament had zeer duidelijke verwijzingen naar het evangelie (b.v. Jes. 53).

3. De kerk is niet begonnen met Pinksteren. Het christendom heeft historisch gesteld dat de Kerk begon op de dag van Pinksteren, 50 dagen nadat Christus uit de dood was opgestaan, want het was op deze dag dat Jezus, die was opgestegen en verheerlijkt, de Heilige Geest zond om de verzamelde gelovigen te dopen. De dode geesten van de gelovigen kwamen weer tot leven (zie hier). Hyper-dispensationalisten stellen echter dat de Kerk pas is begonnen na de steniging van Stefanus (midden in de Handelingen), of toen Paulus in Handelingen 28:28 verklaarde dat Gods verlossing naar de heidenen was gezonden (na Handelingen).

In het hyper-dispensationalisme paradigma wordt Pinksteren gezien als het begin van een periode van overgang waarin de Joden nog één laatste kans kregen om te geloven en voor de vestiging van het Koninkrijk in Israël. Dit is onjuist en wordt niet ondersteund door de Schrift. Jezus had Israël al opzij gezet. Hun kans was niet met Pinksteren, maar bij de Triomfantelijke Intocht toen Hij in Jeruzalem kwam tot op de dag van de voltooiing van Daniëls eerste 69 jaarweken. De mensen begroetten Hem als Koning, maar binnen enkele dagen maakten de religieuze leiders hen tot verraders, zij die zich tegen Hem keerden aan wie zij zojuist hun trouw hadden gegeven. Judas was niet de enige verrader. Ongeveer 40 dagen na Zijn opstanding steeg Jezus op naar de hemel en verliet Hij Israël voor zo'n 2000 jaar. Het was deze hemelvaart die de woorden van de profeet Micha vervulde:

En u, Bethlehem-Efratha,
al bent u klein om te zijn onder de duizenden van Juda,
uit u zal Mij voortkomen
Die een Heerser zal zijn in Israël.
Zijn oorsprongen zijn van oudsher,
van eeuwige dagen af.

Daarom zal Hij hen overgeven
tot de tijd dat zij die baren zal, gebaard heeft.
Dan zal de rest van Zijn broeders zich bekeren,
met de Israëlieten. - Micha 5:2-3

Simeon heeft verteld hoe God voorheen naar de heidenen omgezien heeft om voor Zijn Naam uit hen een volk aan te nemen. En hiermee stemmen de woorden van de profeten overeen, zoals geschreven staat:
Hierna zal Ik terugkeren en de vervallen hut van David weer opbouwen, en wat daarvan is afgebroken, weer opbouwen en Ik zal hem weer oprichten, opdat de mensen die overgebleven zijn, de Heere zouden zoeken, en alle heidenen over wie Mijn Naam uitgeroepen is, spreekt de Heere, Die dit alles doet. Aan God zijn al Zijn werken van eeuwigheid bekend.

Merk opnieuw op dat de Oudtestamentische profeten het erover eens waren dat God eerst een niet-Joods volk voor zich zou nemen alvorens terug te keren naar de Joden! De Schrift is glashelder. Dit is de juiste verdeling.

Laten we eens kijken naar het vermeende beginpunt van de Kerk in Handelingen 28:28:

Laat het u dan bekend zijn dat de zaligheid van God aan de heidenen gezonden is, en die zullen luisteren.

Hyper-dispensationalisme gaat er prat op dat het letterlijk is en dat het elk woord uiteenrafelt, dus waarom niet hetzelfde hier? ἀπεστάλη ("is gezonden") is in de aoristische vorm, die in het Grieks over het algemeen verleden tijd is. Dit was een verklaring van een feit dat al bestond. Overal in het oostelijke Middellandse Zeegebied waren er al nieuw gestichte niet-Joodse gemeenschappen van gelovigen (kerken). Paulus' meest evangelische geschriften, waaronder die over de opname van de Kerk, waren al lang voor Handelingen 28 geschreven (bijv. Galaten, 1 en 2 Thessalonicenzen, 1 en 2 Korinthiërs, Romeinen, etc.).

Het maakt niet hoe je de Schrift in stukken snijdt en ermee dobbelt, de eerste nieuwkomers in de kerk waren Joden. Dit was geen afzonderlijke lichaam van gelovigen. Paulus was een Jood. De apostelen waren Joden. Die uit verschillende talen met Pinksteren bijeen gekomen waren, dat waren Joden, enzovoort. De Kerk is altijd een lichaam van Joden en heidenen samen geweest omdat de dood van Christus de scheidslijn tussen beide groepen heeft verwijderd (Efeze 2:11-22; vgl. Matt. 27:51), maar de Kerk is begonnen met Joden.

Pinksteren was het duidelijke beginpunt, dat het begin van de Kerk afbakende. Zoals Jezus had beloofd, zouden Zijn getuigen hun begin in Jeruzalem hebben, en van daaruit zou de beweging naar het uiterste van de aarde gaan. En zoals Johannes had voorspeld, zou de waterdoop van het oude verbond plaats maken voor de geestesdoop van de nieuwe. Het was nog maar tien dagen voordat Jezus Israël opzij had gezet - voor een tijd - terwijl Hij een overwegend (maar niet uitsluitend) niet-Joods lichaam van gelovigen tot Zichzelf kon nemen om de Joden tot jaloezie uit te wekken (Deut. 32:21; Rom. 10:19).

We kunnen nog meer duidelijkheid krijgen als we teruggaan naar de oorspronkelijke taal van Handelingen in plaats van naar wat de Engelse vertalers hebben aangeleverd. Het sleutelwoord is μετανοέω ("anders denken; overgehaald worden; van gedachten veranderen; bekeren"). Je kent dit woord als "berouw hebben", maar "berouw hebben" wordt algemeen beschouwd als een zeer slechte vertaling die geleend is uit het Latijn. In feite erkennen een aantal geleerden dit woord als de belangrijkste foutieve vertaling in de Bijbel. "Berouw" is afgeleid van het Latijnse woord waaruit we "boetvaardig" en "boetedoening" krijgen.

Bekering wordt algemeen begrepen als het zich afkeren van zonden, medelijden of het aanpassen van de manier waarop men zich bekeert. Dat is gewoon een verkeerd begrip van het bijbelse μετανοέω (metanoéō). Metanoéō en de bijbehorende naamwoordvorm metanoia betekenen gewoonweg dat men van gedachten verandert of overtuigd wordt. Het draagt vaak een diepere betekenis van bekering met zich mee - zo overtuigd worden door iets in hart, ziel en geest, dat je je overtuiging verandert in iets anders. Volgens de LXX "bekeert" God zich vele malen (Gen. 6:6-7; Ex. 32:12-14; 1 Sam. 15:11; 2 Sam. 24:16; 1 Chr. 21:15; Ps. 106:45; Jer. 4:28; 18:8; 26:3, 13, 19; 42:10; Joel. 2:13-14; Amos 7:3, 6; John. 3:9-10; 4:2).

De metanoia in het Nieuwe Testament is een verandering in de geest van ongeloof naar geloof. Het is om ervan overtuigd te worden dat de evangelische boodschap waar is. De boodschap van Petrus aan de menigte die met Pinksteren bijeenkwam, was dus niet 'zich van uw zonden afkeren en in het water gedompeld worden', maar een 'geloof in de evangelieboodschap die ik u zojuist verkondigd heb en ontvang de doop van de Heilige Geest die de 120 discipelen zojuist hadden ontvangen'.

Je van je zonden afkeren is een natuurlijk gevolg van een hart dat in Jezus gelooft, maar het is geen bekering. Bijbelse, Nieuwtestamentische bekering is overtuigd te worden van Jezus en wie Hij beweerde te zijn, en om in de evangelieboodschap te geloven. Lees hier meer over bekering.

4. Dispensaties hebben een uniek soteriologisch systeem. Hyper-dispensationalism verkondigt luid (en terecht) redding door geloof (en terecht) alleen wegens ons onvermogen om iets goeds in ons vlees te doen, maar toch, ironisch genoeg, keert het zich om en presenteert het een vals evangelie in andere bedelingen. Dit is misschien wel mijn grootste probleem met de verkeerde verdeling van de "correct-verdelers". Het is een van de gevaarlijkste gebreken in het systeem. Gods plan om de wereld door middel van het evangelie van Christus te verlossen werd al vanaf het allereerste begin uitgevoerd toen Adam en Eva in Eden zondigden. Jeff schreef: hier een uitstekend artikel over het evangelie in Genesis 3-4 en ik schreef: hier alles over het verlossingsplan dat zich over de geschiedenis uitstrekt.

Werken waren nooit de basis voor verlossing in een eerdere bedeling en zullen ook in de toekomst niet de basis zijn voor verlossing. Dit is een belangrijk punt dat ik aan de orde wil stellen. Je kunt in beide richtingen argumenteren totdat je blauw ziet, maar sola fide is een centraal thema dat in Genesis door de hele Openbaring heen terug te vinden is. Van Abraham, wiens geloof als gerechtigheid werd beschouwd, tot David, die de wet overtrad en de straf (de dood) niet betaalde - de meervoudige doodverdienende wetsovertreder met wie God een eeuwig verbond sloot! Van de rechtvaardige Abel die een aanvaardbaar bloedoffer bracht, tot de hogepriester Jozua die God in zijn eigen gerechtigheid bekleedde in Zacharia, en van de prostituee Rahab en de heidense Naäman tot de profeet Habakkuk, wiens verklaring "de rechtvaardige zal leven door zijn geloof" de basis vormde voor Paulus' verklaring van verlossing door geloof alleen in Romeinen.

Waarom werd de wet gegeven en waarom de nadruk op werken in het Oude Testament en in de evangeliën? Hier is het antwoord:

Wij weten nu dat alles wat de wet zegt, zij dat spreekt tot hen die onder de wet zijn, opdat elke mond gestopt wordt en de hele wereld doemwaardig wordt voor God. Daarom zal uit werken van de wet geen vlees voor Hem gerechtvaardigd worden. Door de wet is immers kennis van zonde.- Romeinen 3:19-20

Zeggen dat werken de basis van het heil zijn in een eerdere bedeling of in een toekomstige bedeling is in feite een verklaring dat alleen christenen uit het kerktijdperk gered zullen worden, omdat de Bijbel herhaaldelijk en nadrukkelijk duidelijk is dat niemand door werken gerechtvaardigd is of ooit zal worden. Allen zijn gevallen. Niemand is goed. Niemand doet goed. Niemand zoekt God.

Zeggen dat degenen in het Oude Testament (of die in de Verdrukking of in het Duizendjarige Rijk) gered zullen worden door werken, is zeggen dat hun situatie totaal, volledig, onveranderlijk hopeloos is. Het sluit de deur van de verlossing toe in hun gezicht. Nee! Verlossing is altijd alleen maar op basis van genade geweest door het verzoenende offer van Gods Zoon. Zie het evangelie in Genesis 3-4 en Jesaja 53 in het bijzonder.

Het evangelie werd vooraf in Genesis 3:15-16 aan Adam en Eva verklaard. Een bloedoffer - de eerste dood in de schepping - zorgde voor voldoende dekking voor onze eerste ouders (Gen.3:21). Dit was de verklaring van het Lam dat vanaf de grondlegging van de wereld werd gedood:

En allen die op de aarde wonen, zullen het aanbidden, althans van wie de namen niet zijn geschreven in het boek des levens van het Lam Dat geslacht is, van de grondlegging van de wereld af. - Openbaring 13:8

Waarom verschijnt Christus als een Lam-als-geslacht in Openbaring? Omdat Hij het Lam was dat in Genesis werd gedood. En in Genesis verloren Adam en Eva hun toegang tot de Boom des Levens, maar in Openbaring 22 krijgen we die terug. En midden in dit Genesis tot Openbaring-verhaal hangt de vleesgeworden Christus aan het kruis, die al onze zonden in Zijn lichaam aan het hout droeg (1 Petrus 2:24).

En Abraham, Izaäk en Jakob; Rachab en Naäman; koning Darius en koning Nebukadnessar; al deze, als ze er al zijn, zullen alleen gered worden omdat Christus stierf en weer opstond.

Wij dwaalden allen als schapen, wij keerden ons ieder naar zijn eigen weg. Maar de HEERE heeft de ongerechtigheid van ons allen op Hem doen neerkomen. - Jesaja 53:6

Na de zondeval in het paradijs zal niemand God zoeken. Niemand wil luisteren. Iedereen keerde zich naar zijn eigen weg en uiteindelijk kunnen onze wegen alleen maar tot de dood leiden. Dus werd de wet gegeven om ons te veroordelen. Ja, dat heb je goed gehoord. Het deed ons eindelijk beseffen dat we allemaal verantwoording verschuldigd zijn aan God voor onze gedachten en ons gedrag en als we Hem met werken benaderen zal Hij niets minder dan perfectie accepteren. Het heeft ons eindelijk doen inzien dat we Hem in dit leven nodig hebben en dat wat onze ogen zien niet alles is wat er is. We moeten teruggaan, ons bekeren (metanoia; dat betekent dat we van gedachten moeten veranderen, moeten bekeren) en ons geloof in Hem plaatsen. En alleen dan kunnen onvolmaakte schepselen zoals wij aanvaardbaar worden voor een volmaakte God.

Dus wat betreft de Wet: geloof het, gehoorzaam het, leer het. Het is waar. Maar kijk er in geen geval naar als de weg tot verlossing. Dat is niet wat het is en dat is niet de reden waarom het gegeven is.

5. Veel Nieuwtestamentische boeken zijn niet aan de Kerk geschreven. Ik heb dit al behandeld vanuit een apostolisch perspectief - de apostelen zijn duidelijk naar zowel de Joden als de niet-Joden gezonden - maar ik wil er wel op wijzen dat het feit dat een boek voor een bepaald publiek is geschreven, niet betekent dat het niet algemeen toepasbaar is. De boeken en brieven zelf claimen niet eens een bepaalde toepasbaarheid! Paulus schreef dat zelfs aan Timothy:

Heel de Schrift is door God ingegeven en is nuttig om daarmee te onderwijzen, te weerleggen, te verbeteren en op te voeden in de rechtvaardigheid, opdat de mens die God toebehoort, volmaakt zou zijn, tot elk goed werk volkomen toegerust. - 2 Timotheüs 3:16,17

Timotheüs was een heiden! Jacobus is dus niet van toepassing omdat het geschreven is aan de diaspora en de evangeliën zijn niet van toepassing omdat ze boodschappen bevatten waarin Jezus tot de Joden predikte. Ik veronderstel dat dit betekent dat Galaten, Romeinen en 1 Korintiërs ook niet op ons van toepassing zijn omdat zij aan die specifieke kerken zijn geschreven. Nogmaals, de boeken en brieven zelf bevatten geen aanspraak op bijzondere toepasbaarheid! De hele Schrift is door God ingeademd en is nuttig. Alles.

Het spreekt voor zich dat de lezers van het Nieuwe Testament in de afgelopen 2000 jaar bijna uitsluitend christelijk zijn geweest. Ik weet zeker dat God dat weet. Hij wist wat Hij aan het doen was toen Hij in de mensen blies om het werk samen te stellen.

We verdelen de Schrift niet terecht door hele boeken te veronachtzamen. We delen de Schrift terecht door de hele raad van God te bestuderen en deze correct toe te passen. We passen de wet terecht toe door te erkennen dat deze ons veroordeelt en onze grote behoefte aan de Heiland blootlegt. We passen de evangeliën terecht toe door te leren wat Gods ware hart is betreffende hoe we elkaar moeten liefhebben en behandelen en wie de persoon van Jezus is. We passen de zendbrieven terecht toe door te begrijpen dat het evangelie (reeds voorspeld in het Oude Testament en geopenbaard in de evangeliën) eenvoudig is en de enige boodschap waardoor iemand gered kan worden, en verder leren we in de zendbrieven hoe christenen zouden moeten leven. En wij passen terecht de profetieën toe door te erkennen dat het allemaal naar Christus wijst en, indien mogelijk, moet worden geaccepteerd voor zijn duidelijke, letterlijke betekenis.

Nogmaals, Joden en heidenen worden gered door dezelfde Jezus door hetzelfde evangelie.

Ik hoop dat dit artikel informatief is geweest en heeft bijgedragen aan het ophelderen van enige verwarring. Ik bid dat het alles naar het rechte en smalle pad van verlossing zal leiden, alleen door genade, door geloof alleen, in Christus alleen. En dit brengt mij tot mijn laatste punt: geloof is een overtuiging, geen kennis of begrip. Het is toch immers duidelijk dat je bepaalde dingen kunt weten, maar ze niet kunt geloven? Misschien weet u wel van de islam, maar gelooft u het niet. Misschien weet u wel van de maanlandingen van de NASA, maar u bent ervan overtuigd dat ze niet zijn gebeurd. Kennis en begrip zijn slechts gedachten in je hoofd. Veroordeling is de reden waarom je denkt en handelt zoals je dat doet. Overtuiging is wat je drijft.

Naast het presenteren van een vals evangelie aan een toekomstige bedeling en het veroorzaken van verwarring in deze, vrees ik dat een hyper-dispensationalisme, als ze tot het uiterste wordt doorgevoerd, sommigen van Christus zou kunnen wegleiden nu. Intellectueel legalisme is net zo echt als gedragslegalisme. Net zoals je kunt vertrouwen op je gedrag in plaats van op de Heiland, kun je ook vertrouwen op je kennis in plaats van op Hem. Kennis redt je niet. Jezus doet dat wel. We worden gered door geloof alleen, maar niet door geloof in woorden of hoe goed we 1 Korintiërs 15:3-4 kunnen reciteren. We zijn gered door geloof alleen in een echte Persoon genaamd Jezus Christus die voor ons kwam en stierf. Er zijn velen die misschien niet in staat zijn om het evangelie perfect te reciteren, maar toch zijn ze er zeer van overtuigd dat Jezus stierf voor hun zonden en weer is opgestaan. En er kunnen sommigen zijn die het evangelie perfect kunnen reciteren, maar toch geen echte innerlijke overtuiging hebben in de echte persoon van Jezus die daadwerkelijk de dood en de wederopstanding heeft gedaan. Vertrouw niet op je gedrag. Vertrouw op Christus. En vertrouw niet op je geloof. Vertrouw op de Ene erachter.

Net zoals de vroege Kerk te maken had met infiltratie door degenen die probeerden Christenen terug te brengen onder het juk van de Mozaïsche wet (Judaïsten), zo hebben we ook te maken met Farizeeërs zoals in de Hebreeuws-Roots Beweging. Maar er was nog een andere valse leer waar de vroege gelovigen in de 1e en 2e eeuw mee te maken hadden, en het kwam vanuit een heel andere hoek. Het werd de Gnostiek genoemd.

De "Christelijke" Gnostici leerden dat de godheid van het Oude Testament wraakzuchtig was, ja zelfs slecht. En zij leerden dat Jezus was gekomen om ons geheime kennis te geven, zodat we vrij van het vlees konden zijn. Morele codes werden gemeden als vleselijke zorgen, zodat mensen wetteloos konden leven. Dus hakten ze de Schrift in stukken die ze leuk vonden en niet leuk vonden en bleven ze achter met weinig tot niets van de echte Jezus. Ik kan het niet helpen, maar ik denk dat hyper-dispensationalisme misschien gedefinieerd wordt als Gnostiek-lite. Het is een kleine stap in die richting: teveel-scheiding en verwaarlozing van de Schrift, obsessie met perfecte kennis, en in sommige gevallen geen duidelijke gehechtheid aan de bijbelse moraal.

Ik bedoel dit, dat ieder van u zegt:

Ik ben van Paulus,

ík van Apollos,

ík van Kefas,

en ík van Christus.

Is Christus verdeeld? Is Paulus soms voor u gekruisigd? Of bent u in de naam van Paulus gedoopt? - 1 Korintiërs 1:12-13

Of ik [Paulus] het dan ben of zij [de apostelen], dit [het evangelie], zó prediken wij [Paulus en de de apostelen] en zó hebt u het [evangelie] geloofd. - 1 Korintiërs 15:11

Ik heb u allen lief, beste broeders en zusters. Blijf sterk in de HEER. Sta stevig in het geloof. Loop niet naar elke nieuwe leer, maar test alles. Wees niet als zuigelingen "heen en weer geslingerd door de golven en gedragen door elke wind van de leer..." (Ef 4,14). Onze verlossing nadert.