8 maart 2019 - door Victor Rosenthal

Balagan: chaos, totale wanorde, enorme puinhoop. Geleend uit het Russisch.

De brandgevaarlijke en explosieve ballonnen worden nog steeds over onze zuidgrens gestuurd, en de speciale "nachteenheid" van Hamas blijft banden verbranden en explosieven over het hek gooien. Maar dat doen ze ook om Israël binnen te dringen, soldaten aan te vallen en te proberen de burgers te bereiken. Wij blijven "reageren" door lege installaties te bombarderen of te beschieten.

We zijn voorzichtig om ze niet te doden, want we krijgen dan te horen dat als we ze doden, hun eer zal vereisen dat ze ons in ruil daarvoor doden; dit zal leiden tot een escalatie. Dat willen ze, zo wordt ons verteld - want er is een humanitaire crisis in Gaza - vooral omdat hun rivalen in de Palestijnse Autoriteit hebben gesneden in de salarisbetalingen aan PA-ambtenaren in Gaza, die ofwel voor Hamas werken of niets doen. En als er sprake is van een escalatie, zal de crisis verergeren en zullen de VN of andere externe strijdkrachten ingrijpen en geld aan hen geven, dat ze sowieso zullen uitgeven aan wapens of tunnels.

Tot voor kort stond Israël toe dat Qatar miljoenen euro's in contanten naar Hamas stuurde, want niets maakt ze gekker dan geldgebrek.

Als er een escalatie is, zullen Hamas, Hezbollah, de PLO, en zelfs de Iraanse strijdkrachten in Syrië hun inspanningen coördineren, en zal er een twee- of drie-fronten-oorlog zijn, en wij zouden lijden onder veel slachtoffers, hoewel we zouden "winnen". Dat zou hen geven wat ze willen, zo wordt ons verteld.

Er is een nieuwsbericht dat symbool staat voor de waanzin rond onze betrekkingen met onze Palestijnse Arabische vijanden. Het lijkt erop dat de Israelische Gevangenisdienst niet in staat is geweest om de smokkel van mobiele telefoons naar haar faciliteiten te stoppen, waar Hamas-terroristen gevangen zijn gezet, dus installeren ze een storingsapparaat. Maar - hou je vast - de IDF heeft hen gevraagd om het werk op te schorten vanwege "de mogelijke gevolgen voor de situatie in de gebieden".

Tegelijkertijd probeert het Iraanse regime de raketten van Hezbollah te verbeteren met precisiegeleidingskits. We handelen ertegen, voor zover de Russen dat toestaan, maar waarschijnlijk vertragen we het alleen, en houden we het niet tegen. Iran werkt ook aan de oprichting van sjiitische milities in Syrië en Irak, en het gaat natuurlijk door met zijn ballistische raketten en nucleaire programma's. We ondernemen zeker ook op deze gebieden actie, openlijk en heimelijk, maar ook op deze gebieden kunnen deze operaties het proces alleen maar vertragen en niet tegenhouden.

Ondertussen proberen de waqf en radicale moslims hier in eigen land de overblijfselen van onze soevereiniteit op de Tempelberg verder uit te hollen. Vorig jaar hebben we hen bewezen dat we niet bereid waren dit te verdedigen, toen ze Israël dwongen om terug te komen van het installeren van metaaldetectoren en camera's bij de ingangen van de berg om te voorkomen dat nog meer van onze politieagenten zouden worden vermoord. Mijn voorspelling is dat we ook bij deze laatste provocatie terugkrabbelen.

En dan is er nog het illegale bedoeïenenkampement van Khan al-Ahmar, dat volgens het Hooggerechtshof moet worden verwijderd, en wat Bibi plechtig heeft beloofd om het te verwijderen, maar dat we blijkbaar niet kunnen afbreken omdat de Europeanen het niet leuk vinden.

Is uw hoofd aan het tollen? De mijne wel. Je vraagt je af of we een plan hebben, of dat we alleen maar reageren. Eén ding valt op in dit alles: Israël, zogenaamd de achtste macht in de wereld, militair en economisch (na de VS, Rusland, China, Duitsland, het Verenigd Koninkrijk, Frankrijk en Japan), gedraagt zich alsof ze geen betere optie heeft dan maar te gaan liggen en het te laten afpakken. Beetje bij beetje erodeert haar soevereiniteit en veiligheid. We lijken niet de wil te hebben om deze problemen aan te pakken nu ze nog beheersbaar zijn, en ze worden alleen maar hardnekkiger met de tijd.

Daar zijn een aantal redenen voor. Ten eerste is er de normale menselijke neiging om problemen uit te stellen. Omgaan met de wortel van de problemen van vandaag zou onaangenaam zijn, onaangenamer dan het accepteren van hun verschijningsvormen. Morgen zal het natuurlijk erger zijn, maar morgen is niet vandaag en misschien verandert er wel iets vóór die tijd (iemand die cynischer is dan ik zou kunnen zeggen: "het is morgen de verantwoordelijkheid van iemand anders").

Onze premiers en hun kabinetten, en de generaals worden niet geacht zo te denken. Zij worden geacht als goede schakers te denken, zorgvuldig de basis te leggen voor hun toekomstige acties, terwijl ze alle wegen die de vijand zou kunnen bewandelen systematisch evalueren en noodplannen daarvoor ontwikkelen. Vorige week speelde ik schaak met mijn 9-jarige kleinzoon, en ik ontnam hem zijn koningin omdat hij zich te hard concentreerde op wat hij op het punt stond met mij te doen. Tegen de tijd dat hij premier wordt, hoop ik dat hij het beter weet.

We kunnen onze leiders niet zomaar de schuld geven. Zij werken in een politiek systeem dat een Procureur-Generaal en een Hooggerechtshof met ongedefinieerde en arbitrair zeer brede bevoegdheden heeft tegen de premier en zijn regering. Dus als ze zoiets proberen te doen als een deal sluiten met particuliere bedrijven om pas ontdekte en zeer strategische aardgasreservoirs te exploiteren, dan kan het Hof plotseling zijn neus in de lucht steken en alles verstoren, zoals in 2016 is gebeurd. Of ze worden gedwarsboomd als ze een oplossing proberen te vinden voor een illegale toestroom van tienduizenden migranten, zoals in 2014 gebeurde (de meesten van hen zijn er nog steeds, met kinderen die als eerste taal Hebreeuws hebben).

Maar terwijl de wetgever nog steeds niet rechtstreeks tussenbeide is gekomen in strategische militaire aangelegenheden, hebben de Procureur-Generaal, het Openbaar Ministerie en de politie de afgelopen 4 jaar de minister-president gek gemaakt met strafrechtelijke onderzoeken (hij werd minstens 12 keer uren verhoord door de politie in verband met verschillende beschuldigingen tegen hem en zijn vrouw). De beschuldigingen varieerden van domme oppervlakkigheden tot ernstiger, maar de algemene indruk is dat ze erop uit zijn om hem op iets, wat dan ook, te pakken te krijgen. Zelfs afgezien van de politieke aspecten van de juridische aanval, kondigde de Procureur-Generaal vorige week - een maand voor de verkiezingen - zijn voornemen aan om een hoorzitting te houden. Het is moeilijk te geloven dat de Premier veel tijd heeft gehad om na te denken over zijn volgende stappen in de vele geostrategische spelen die hij speelt met Hamas, Iran en anderen.

Dan is er het eeuwige probleem dat kleine partijen die toevallig het machtsevenwicht in de coalitie bewaren, een regering kunnen verlammen of zelfs neerhalen vanwege één rabbijn die kwaad is over iets.

Andere dringende zaken - zoals de massaal gefinancierde Europese campagne om in te grijpen in onze politiek en in ons beleid, door de Palestijnse Arabieren te helpen bij het creëren van feiten ter plaatse in Judea en Samaria - zijn moeilijk doortastend aan te pakken, mogelijk omdat te veel leden van de Knesset direct of indirect profiteren van de toestroom van euro's.

Een ding waar we vandaag de dag blijkbaar niet mee te maken hebben, is de druk van een Amerikaanse regering om steeds meer concessies te doen aan de Palestijnen - in het belang van een onmogelijke vrede. Dit zou kunnen veranderen na onze verkiezingen in april, wanneer de Trump-megadeal wordt onthuld. Maar ik denk van niet - ik heb het gevoel dat de regering-Trump veel sympathieker tegenover Israël staat dan de laatste die er waren - maar niet zal proberen een oplossing op te leggen waar we niet mee kunnen leven.

Aan de andere kant zijn de Amerikaanse verkiezingen nog niet zo ver weg, en de Democratische Partij in de VS is vandaag de dag minder vriendelijk tegenover Israël dan zelfs in de dagen van Obama. Als Trump niet wordt herkozen en de volgende regering wordt geleid door een linkse democraat, dan zal de Obama-periode in vergelijking daarmee er uitzien als een picknick. Wij zouden liever de 'balagan' moeten beëindigen nu we het nog kunnen.

Bron: Our Strategic Balagan | Abu Yehuda