WAAROM ZOUDEN ISRAELI'S MOETEN STEMMEN ALS HUN STEM ZINLOOS IS?

De vraag is hoe zal het besluit van de procureur-generaal over de aanklacht van Netanyahu invloed hebben op zijn vermogen om te regeren in overeenstemming met de wil van de kiezers.

Door Caroline B. Glick - 27 december 2018

In een recent gesprek met een Europese ambassadeur heb ik gevraagd naar de mogelijke gevolgen van de verkiezingen voor het Europees Parlement, die gepland zijn voor mei 2019. Volgens de huidige opiniepeilingen zullen rechtse, pro-Israëlse partijen uit een groot aantal lidstaten van de EU naar verwachting in mei de verkiezingen winnen.

Ik was benieuwd naar de impact die deze verwachte resultaten kunnen hebben op het beleid van de Europese Unie ten aanzien van Israël.

Zijn antwoord was duidelijk.

"De resultaten van de Europese parlementsverkiezingen zijn niet bijzonder betekenisvol," zei hij met wat schouderophalen.

"Het is waar dat van pro-Israëlische rechtse partijen wordt verwacht dat ze het heel goed doen. Maar hun overwinningen zullen geen invloed hebben op het buitenlands beleid van de EU of op een van de andere inhoudelijke beleidsbeslissingen. Alle inhoudelijke beleidsbeslissingen worden genomen door de Europese Commissie in Brussel."

"Het Europees Parlement heeft dus geen invloed op wat er in Brussel gebeurt. Haar beslissingen zijn in principe meer verklarende resoluties en meningen. Ze hebben geen kracht van wet," zo legde hij uit.

Formeel gezien is de situatie in Israël heel anders dan in de EU. In tegenstelling tot het Europees Parlement heeft de Knesset de macht om wetten te maken. En de regering, die voornamelijk bestaat uit leden van de Knesset, voert het beleid uit dat zij heeft kunnen vaststellen op basis van het mandaat dat zij van de kiezers bij de verkiezingen heeft gekregen.

Maar in de praktijk wordt de situatie in Israël met de dag meer en meer vergelijkbaar met de situatie in de EU. Elke dag grijpt de Israëlische bureaucratie, geleid door het rechtssysteem, naar meer en meer bevoegdheden van de gekozen leiders van het land.

DEZE WEEK, kregen we een glimp te zien van hoe deze machtsovername achter gesloten deuren plaatsvindt, ver weg van de ogen van het publiek.

Op zondag diende Jeruzalems Districtspolitiecommandant Maj.-Gen. Yoram Halevy abrupt zijn ontslag in bij de Minister van Binnenlandse Veiligheid, Gilad Erdan. Halevy was de meest waarschijnlijke kandidaat om als de volgende inspecteur-generaal te dienen, nadat de eerste keuze van Erdan, Police Maj.-Gen. Moshe Edri's kandidatuur werd afgewezen door het benoemingscomité van het voormalige Hooggerechtshof, Eliezer Goldberg.

Op maandag meldde het nieuwskanaal Hadashot dat Halevy na een vergadering vorige week met procureur-generaal Avichai Mandelblit aftrad. Ook waren bij de noodlottige ontmoeting aanwezig Erdan, de Openbare Aanklager, Shai Nitzan, en de procureur-generaal van de Procureur-Generaal, Dina Zilber.

Halevy had de indruk dat Mandelblit zijn benoeming zou verdedigen voor het Goldbergcomité en, indien nodig, voor het Hooggerechtshof. In zijn juridisch advies over de geschiktheid van Halevy voor de functie concludeerde Mandelblit dat er geen wettelijke basis is om te voorkomen dat Halevy als inspecteur-generaal van de politie optreedt.

Tijdens de vergadering legde Mandelblit aan Halevy uit dat de wet niet aan de orde is. Ondanks het ontbreken van een wettelijke rechtvaardiging voor het verwerpen van zijn benoeming, zei Mandelblit dat hij Halevy niet zou verdedigen voor het Goldberg Comité en voor het Hooggerechtshof.

Wat bedoel je? vroegen Erdan en Halevy. Hoe kunt u de benoeming van Halevy verwerpen als er geen wettelijke gronden voor zijn? De redeneringen van Mandelblit zouden alle Israëliërs die om democratie geven, moeten verontrusten.

Vele jaren geleden beging Halevy een ernstige disciplinaire overtreding. Een inspecteur-generaal, betoogde Mandelblit, moet zo zuiver zijn als pas gevallen sneeuw.

Halevy's overtreding in het verleden maakte hem onzuiver.

Dus geen dobbelstenen.

Er is een legitiem debat dat moet worden gevoerd over het soort karakter dat je van een politiechef zou willen hebben. Enerzijds kun je debatteren dat het beter is om een politieleider met een beschadigd verleden te hebben. De belangrijkste uitvoerende officer is goed gediend met een slecht gedrag in zijn achteruitkijkspiegel. Het maakt dat er meer kans is dat beschuldigde wetsovertreders met nederigheid worden behandeld.

Een even legitiem argument kan worden gemaakt voor het hebben van een rechtlijnige wetsuitvoerder aan de top van de politie. Als u wilt dat de wet zonder meer wordt afgedwongen, neem dan een chef in dienst met een onverbiddelijk respect voor de wet die er geen kantjes met oplichters afsnijdt.

Hoe dan ook, je komt op de vraag uit naar het geschikte karakter voor een politiechef, de vraag zelf heeft niets met de wet te maken. In de Israëlische wet wordt niet vermeld dat de inspecteur-generaal van de politie even zuiver moet zijn als pas gevallen sneeuw. De kwestie over het karakter is een normatieve kwestie, niet een juridische.

De procureur-generaal heeft geen speciale kwalificaties om de juiste normen voor ambtenaren te bepalen. Zeker, is hij niet beter gekwalificeerd om het juiste karakter van de politiechef te bepalen dan de minister van Binnenlandse Veiligheid. En Erdan heeft het voordeel dat hij een gekozen ambtenaar is. Het publiek gaf Erdan de bevoegdheid om zijn beslissingen te nemen. Mandelblit, echter, werd gekozen door een benoemingscommissie geleid door een voormalige Hooggerechtshof rechter - nadat de commissie verscheidene andere kandidaten had verworpen waarvan de overheid had gevraagd om hen te onderzoeken.

Mandelblit's buitenwettelijke - inderdaad wetteloze - beslissing over Halevy vond niet in een vacuüm plaats. Het kwam voor in de context van een volledig behoefte door het juridische broederschap van Israël - van de procureur-generaal en zijn ondergeschikten tot het Hooggerechtshof - om in te kunnen grijpen in de bestuurlijke en wetgevende voorrechten van de gekozen Israëlische ambtenaren in elke sector van het openbare leven.

Rechters van het Hooggerechtshof hebben zich de macht toegeëigend om wetten en overheidsbesluiten in te trekken. De rechters hebben die macht gegrepen om het economisch en militair beleid van de ministeries en van de IDF te dicteren. Het besluit van de regering om in april over te gaan tot vervroegde verkiezingen, in plaats van te wachten om in november verkiezingen te houden, werd aangemoedigd door de aanval door het Hooggerechtshof op de macht van het IDF om het beleid op te stellen.

Sprekend op een conferentie deze week, drong Mandelblit erop aan dat zijn juridische adviezen de kracht van wet zullen hebben, en dat ministers zich eraan moeten houden. Gezien het feit dat Mandelblit ook de bevoegdheid heeft om wetten te annuleren en de legitimiteit van wetgevende initiatieven die hij niet leuk vindt te verwerpen, gaf zijn verklaring aan dat hij wat hem betreft de enige wetgever van Israël is. De wetten van Knesset kunnen alleen worden afgedwongen als hij ermee instemt om ze af te dwingen. Zijn beslissingen daarentegen zijn definitief.

Mandelblit heeft zijn positie deze week versterkt door zijn ongebreidelde kritiek op de ministers van de regering, omdat men een wetsvoorstel heeft ingediend om de families van terroristen uit hun huizen te verdrijven.

Mandelblit zei: "De voorgestelde wet om families van terroristen binnen de gebieden te verdrijven, is ongrondwettelijk."

Maar Israël heeft geen grondwet.

Hij zei van de wet: "die geeft moeilijkheden in de internationale arena."

Maar de procureur-generaal heeft geen bijzondere diplomatieke kwalificaties. De regering is in een veel betere positie om de diplomatieke belangen van Israël te beoordelen dan de procureur-generaal.

Mandelblit drong erop aan: "Het argument dat mijn bezwaar [tegen de voorgestelde wet] de nationale veiligheid schaadt, is verstoken van alle fundamenten."

Maar de procureur-generaal heeft geen professionele deskundigheid in nationale veiligheidskwesties. Hij kan op geen enkele manier weten dat zijn bewering waar is. Zijn mening is inderdaad niet beter dan die van de gemiddelde man op de straat.

Door zijn acties en verklaringen heeft Mandelblit steeds weer aangetoond dat hij gelooft dat hij als procureur-generaal de ultieme scheidsrechter is in heel het nationale beleid. Hij mag normatieve normen vaststellen. Hij mag beslissen welke wetten kunnen worden aangenomen of verdedigd. Hij krijgt de beslissing wie in de hogere uitvoerende posities kan dienen. Hij mag beslissen over het buitenlandse en defensiebeleid van Israël. En hij mag wetten afkondigen met een pennenstreek. Wat hij zegt, gaat gebeuren. Wat iedereen anders zegt, dat gaat alleen gebeuren als hij zegt dat het gaat gebeuren.

En voor dat alles, het maken van wetten uit wettelijke instructies en het mengen in alle aspecten van overheid- en Knessetverrichtingen, is slechts één deel van de baan als procureur-generaal. Het andere deel omvat het voorzitten als Openbaar Aanklager van de staat.

Overwegende dat er twee manieren zijn om een kabinetsminister in Israël te kiezen - door middel van verkiezingen en door middel van vervolging. In 1993 deed het Hooggerechtshof een uitspraak welke bekend is geworden als de "Pinchasi" uitspraak. De rechters oordeelden dat de ministers in de regering moeten aftreden als de procureur-generaal hen aanklaagt. De uitspraak van Pinchasi veranderde de procureur-generaal van een juridisch adviseur van de regering in de uiteindelijke baas van de gekozen leiders.

Met zijn bevoegdheid om verkozen ambtenaren aan te klagen, hanteert Mandelblit de bevoegdheid om te beslissen wie er in de regering mag dienen. In de jaren na de uitspraak van Pinchasi maakten de voorgangers van Mandelblit herhaaldelijk misbruik van deze macht. Zoals voormalig minister van Justitie Daniel Friedman in zijn boek 'The Purse and the Sword' schreef: In het proces van een juridische revolutie in Israël, hebben de advocaten-generaals ten onrechte de toenmalige minister van Justitie Yaakov Neeman, toenmalige minister van Landbouw Rafael Eitan, en daarna minister van Justitie Haim Ramon aangeklaagd.

Dit brengt ons vervolgens bij de buitenproportionele macht van de procureur-generaal bij de komende verkiezingen en de coalitiebesprekingen die daarop zullen volgen.

Momenteel zit Mandelblit op drie criminele zaken van dubieuze kwaliteit tegen premier Benjamin Netanyahu. In een signaal aan zowel het publiek als aan de politici die zich kandidaat stellen, vlak nadat Netanyahu maandag aankondigde dat de partijleiders in zijn regeringscoalitie unaniem hadden besloten om de volgende verkiezingen in april te houden, kondigde het Openbaar Ministerie aan dat de verkiezingen geen invloed zullen hebben op hun lopende onderzoek naar Netanyahu.

De meeste discussies over de waarschijnlijke stappen van Mandelblit hebben te maken met de vraag of ze al dan niet van invloed zullen zijn op het vermogen van Netanyahu om de verkiezingen te winnen. Maar de echte vraag is hoe het besluit van Mandelblit, wanneer hij het doet, het vermogen van Netanyahu zal beïnvloeden om te regeren in overeenstemming met de wil van de kiezers.

Als Netanyahu en de Likud, zoals alom verwacht, in april gaan winnen, zal hij een coalitie moeten vormen met verschillende kleinere partijen. Hoewel de natuurlijke coalitiepartners van Likud in de rechtse en religieuze partijen hebben verklaard dat zij zich bij een coalitie met Likud zullen aansluiten, zelfs als Netanyahu in staat van beschuldiging wordt gesteld, hebben die partijen samen minder dan 61 van de in totaal 120 mandaten.

Als dit ook na de verkiezingen het geval blijft, zal Netanyahu, om een regering te vormen, populistische of linkse partijen moeten inschakelen. En de leiders van populistische partijen en centrumlinkse partijen hebben duidelijk gemaakt of verklaard dat ze zich niet bij een coalitie met Netanyahu zullen aansluiten als hij in staat van beschuldiging wordt gesteld.

Met andere woorden, door deze zaken tegen Netanyahu als een zwaard van Damocles boven de hoofden van politici te laten hangen, dreigt Mandelblit effectief de uitslag van de verkiezingen teniet te doen als het publiek niet stemt zoals hij en zijn collega-procureurs het willen.

En zo komen we terug bij de Europese ambassadeur over de zwakke invloed van het Europees Parlement. Het komt erop neer dat de Europese kiezers het eens zijn met hem. Sinds 1999 heeft de opkomst van de kiezers nooit meer dan de 50% bereikt en is de opkomst van verkiezing naar verkiezing steeds gedaald. Slechts 42% van de kiezers kwam in 2014 opdagen.

De Europeanen hebben gelijk. Waarom stemmen als je stem zinloos is?

In april zullen de Israëli's op basis van een aantal overwegingen kiezen op welke partij ze stemmen. Maar uiteindelijk zal er op 9 april slechts één centrale vraag worden beantwoord.

Willen we dat onze stemmingen ertoe doen, of zijn we bereid om alle aspecten van het bestuur te laten dicteren door ongekozen bureaucraten die door ongekozen advocaten worden geregeerd?

www.CarolineGlick.com

Bron: Caroline Glick: Why should Israelis vote if their vote is meaningless? - Opinion - Jerusalem Post