Onze serie is tot een einde gekomen. We hebben veel verschillende aspecten van de relatie tussen christenen en Joden onderzocht.

De discipline van het schrijven van deze columns heeft me gedwongen om een groot aantal wervelende gedachten over dit onderwerp op te nemen en ze naar voren te brengen. Als ideeën worden opgeschreven, worden ze transporteerbaar! Ik ben Gidon Ariel dank verschuldigd voor het "lezen met begrip en feitelijke controle" van elk van deze artikelen en voor zijn geduld met mijn christelijke denkwijze. Maar ik moest deze ideeën eruit halen, anders had ik het gevoel dat ik zou barsten. Ik denk dat ik nu een klein deel begrijp van hoe Jeremia zich voelde:

Ik dacht: 'Ik zal Hem niet meer noemen, ik zal niet meer in Zijn naam spreken' - maar [Zijn woord] was als een woedend vuur in mijn hart, zwijg in mijn botten; ik kon het niet vasthouden, ik was hulpeloos. Jeremia 20:9 (TIB)

Ja, ik veronderstel dat ik nog een paar columns over deze onderwerpen zou kunnen schrijven, maar het voelt nu als compleet.

Maar wacht, je hebt nog één column te lezen, misschien wel de meest intrigerende van allemaal!

Waar gaat de relatie tussen Joden en christenen heen?

Waar eindigt het?

Ik kijk nu terug naar iemand en lach. Hoe dom hij was! Wat was hij cartoonesk! Wat was hij oppervlakkig! Die persoon was ik.

Het "einde" van de relatie tussen christenen en Joden, dacht ik, zou zich voordoen alsof we samen gehomogeniseerd zouden worden, en als rode en witte wijn in een karaf zouden worden gegoten om een nieuwe rosémix te maken. En het belangrijkste probleem dat daarvoor opgelost moest worden, was volgens mij het Joodse begrip van de identiteit van de Messias.

Deze focus op de identiteit van de Messias door ons als christenen is heel gewoon. Het wordt op veel verschillende manieren goed gekarakteriseerd. Een grap wordt bijvoorbeeld vaak verteld over wanneer liefhebbende christenen en Joden samen in dezelfde kamer zijn. Iemand, en dit kan zowel door christenen als Joden gesproken worden, zegt: "Wanneer de Messias komt, zullen we hem vragen of dit zijn eerste of tweede bezoek is". Dit blijft altijd een lachertje.

Ik heb ook genoten van een paar verschillende draaiingen in de identificatie van de Messias door enkele Joodse vrienden. Rabbi Ken Spiro beëindigt zijn gesprekken met het christelijke publiek vaak met de volgende woorden: "Als de Messias Jezus blijkt te zijn, zal ik de eerste in de rij zijn om mij te laten dopen." Nehemia Gordon heeft een aantal van zijn gesprekken met het christelijke publiek beëindigd door christenen toe te staan om te bidden dat God hem zou onthullen wie de Messias werkelijk is. Gidon Ariel suggereert dat christenen hem niet moeten proberen te overtuigen door hun woorden over de kennis van "een openbaring" over Jezus die ze rechtstreeks van God hebben ontvangen; met andere woorden, Gidon suggereert "om God zelf de onthulling te laten doen".

Maar laten we van dat onderwerp over gaan naar een breder perspectief. Een grotere benadering is om na te denken over wat de reactie van de twee groepen zal zijn op de "komst van de Messias." Wij christenen hebben de neiging om aan te nemen dat de Joden de "meest verraste groep" zullen zijn wanneer de Messias komt. Dat is waar ik mijn reis begon. Toch had ik bijna een heel jaar voor mijn ontmoeting met Gidon plotseling een onverwachte vraag:

Wat als christenen net zo verrast worden door de "tweede komst" als de Joden verrast worden door de "eerste komst"?

In de loop der jaren had ik dit algemene idee ook door een paar bekende christenen en ten minste één bekende Jood horen verwoorden. Toen Rabbijn Shlomo Riskin ooit op een grote christelijke bijeenkomst de beroemde suggestie deed dat christenen door de Joodse Messias gevraagd zouden worden zich "tot de Joodse gebruiken te "bekeren", zei hij dat de zaal gevuld was met een "absolute stilte".

Maar ik zou dit gedeelte willen afsluiten met nog twee opmerkingen: één van een christen en één van een Jood.

Een christen vertelde ooit het verhaal van een droom die hij had. Jezus was op aarde aangekomen en zou zijn eerste persconferentie houden. De kamer was ingericht als de persvoorlichtingsruimte van het Witte Huis, terwijl de mensen de kamer vol verwachting vulden. Iedereen had vragen die ze al jaren, zo niet hun hele leven, bij zich droegen. Al die "waarom vragen!" Jezus kwam eraan en zo daar zouden hun antwoorden zijn! Uiteindelijk kwam Hij aan en liep de kamer binnen en stond daar te glimlachen, onder het gejuich van zijn aankomst. En net zo plotseling waren alle vragen van deze christenen niet meer van belang voor hen. Jezus, die om zich heen keek en zag dat er toch geen vragen te stellen waren, nodigde toen iedereen uit om met Hem de kamer te verlaten. Blijkbaar was er werk aan de winkel!

Dat verhaal hoorde ik eigenlijk al jaren geleden. Maar deze laatste opmerking hoorde ik alleen dit jaar uitgesproken worden, door rabbijn Chaim Eisen, die ook op Root Source is verschenen. Rabbi Eisen zei dit tegen een christelijk publiek:

"Als de Messias arriveert, krijgen we allemaal te maken met een schok."

Ik geloof dat Rabbi Eisens mening mijn favoriete mening is. Het is zowel wijs als nederig. Misschien wel de beste neiging onder beide groepen is de houding die geen van beide groepen heeft in een volledige lezing van de situatie.

Waar gaat het heen?

Maar geen van deze verhalen verklaart tot nu toe precies waar deze trend naartoe gaat - deze reis van Gods oproep aan christenen en Joden om samen te komen. Waar eindigt het?

Ik zal je nu mijn beste gissingen aanbieden op basis van alles wat ik tot nu toe heb gezien.

Ten eerste, verwacht geen Rosé-wijn. Verwacht niet dat christenen en Joden zich zullen vermengen in een vorm waarin er minder diversiteit is, waarin christenen gewoonweg meer 'joods' worden en joden meer 'christelijk'. Hoe zal deze verscheidenheid dan tot uitdrukking komen? De uitingen van die verscheidenheid worden niet geopenbaard door een eenvoudige studie; ze vereisen een openbaring van God. Paulus bad voor christenen dat:

"...de ogen van uw hart verlicht zullen zijn, zodat u zult weten wat de hoop van zijn roeping is, wat de rijkdom is van de heerlijkheid van zijn erfenis in de heiligen. Efeziërs 1:18 (NASB)

Paulus wist dat het voor christenen niet mogelijk was om de grootsheid van de diversiteit van het erfgoed van God te begrijpen zonder bovennatuurlijke openbaring. Mijn moeder, in gezegende herinnering, bad dit gebed jarenlang elke dag voor mij, toen ik een kind was. In die tijd vond ik dit gebed verwarrend en grotendeels oninteressant! Ik denk dat het gemakkelijk voor haar was om te bidden dat ik goede cijfers op school zou kunnen krijgen! Een halve eeuw later begint het me te dagen hoe verbazingwekkend haar gebed werkelijk was. We richten ons zozeer op wie God is en hoe verbazingwekkend Hij is, en toch gaat dit vers over Zijn volk, Zijn schepping.

Ten tweede, verwacht volledige, totale, volslagen, niets achterlatende verlossing! Wat verloren is gegaan, zal gevonden worden. De tijd die door sprinkhanen is opgegeten, zal worden verlost. Wat dood is, zal opstaan. Wat bij de mens onmogelijk is, zal bij God mogelijk zijn. Dit is geen voetbalwedstrijd waarbij God sommige toneelstukken maakt, de duivel sommige toneelstukken maakt, maar uiteindelijk God het spel wint. Nee, we hebben het hier over het volledig, volslagen overwinnen van de vijand. Elke vierkante centimeter grond zal worden ingenomen. Elke kubieke centimeter van de oceanen zal worden ingenomen en in overeenstemming worden gebracht met het Koninkrijk van God.

In mijn gehele heilige berg zal niets aan kwaads of smerigheid worden gedaan; want het land zal worden gevuld zijn met toewijding aan Hasjem zoals het water de zee bedekt. Jesaja 11:9 (TIB)

Ten derde, verwacht geen degradatie van de Torah. In de toekomst zal er visie zijn, waardering van de Torah in de naties van de wereld nooit lager zijn dan nu. Met andere woorden, haar waardering zal alleen maar toenemen.

"Denk niet dat ik gekomen ben om de Wet of de Profeten af te schaffen; ik ben niet gekomen om af te schaffen, maar om te vervullen. Want waarlijk, ik zeg u, totdat de hemel en de aarde voorbijgaan, zal niet één jota of tittel van de Wet voorbijgaan totdat alles is volbracht. Wie dan een van de minste van deze geboden vernietigt en anderen leert om hetzelfde te doen, zal het minst in het koninkrijk van de hemel worden genoemd; maar wie ze bewaart en onderwijst, zal groot worden genoemd in het koninkrijk van de hemel". Matteüs 5:17-19 (NASB)

Ten vierde, verwacht geen degradatie van Mozes. We zien dit verbazingwekkend genoeg in het boek Openbaring, waar de heiligen samenkomen om te zingen: Het Lied van Mozes en het Lam, dat interessant genoeg noch de woorden Mozes noch het lam bevat!

Groot en prachtig zijn uw werken,

O Here God, de Almachtige;

Rechtvaardig en waar zijn uw wegen,

Koning van de naties!

Wie zal niet vrezen, o Heer, en Uw naam verheerlijken?

Want U alleen bent heilig;

Want "Al de naties zullen komen en u aanbidden",

WANT UW RECHTVAARDIGE DADEN ZIJN ONTHULD."

Ook al staat het in het boek Openbaring, niets in dit lied is als uniek alleen uit het Nieuwe Testament afkomstig. Het komt allemaal overeen met de Hebreeuwse Bijbel. Het volgen van dit lied is een mysterieuze zin die de concepten samenvat van De Tempel, De Tabernakel en Het Getuigenis. Het lijkt zo onbegrijpelijk dat ik er niet eens een gokje over waag!

Ten vijfde, ook al zal de Messias Koning zijn, verwacht geen vermindering van Koning David of de rol van de mens bij het regeren. In de op één na laatste opgenomen zin die Jesjoea in het Nieuwe Testament uitspreekt, verbindt hij zich met David door te zeggen,

"Ik ben de wortel en de afstammeling van David..." Openbaring 22:16b (NASB)

Maar er is nog een laatste opmerking die ik wil maken - mijn allerlaatste om u dan te verlaten! Het kwam pas de afgelopen weken bij mij op, en het zou de moeite waard zijn geweest om deze hele columnserie in een grot te schrijven voor een publiek van één, al was het maar voor mij om dit ene ding te zien.

De zegen van de Eenheid - Psalm 133

Laten we deze Psalm uit de Israëlische Bijbel citeren.

Een opgangslied, van David. Hoe goed en hoe aangenaam is het dat broeders samenwonen. Het is als fijne olie op het hoofd dat op de baard van Aharon, neerdaalt op de zoom van zijn mantel; als de dauw van Hermon (*) die op de bergen van Tzion valt. Daar gebeid Hasjem zijn zegening en eeuwig leven. Psalm 133 (TIB)

Dit is het op één na laatste opgangslied. U herinnert zich misschien nog een eerdere discussie over de broers in het verhaal van de verloren zoon die in een eerder artikel aan de orde kwam, hoe de zonen zich op zichzelf concentreerden en hun relatie met hun Vader. Voor elk van hen bestond hun broer nauwelijks. Deze Psalm geeft antwoord op de vraag 'hoe zou het eruitzien als ze elkaar werkelijk liefhebben, verzorgen en samen in eenheid zouden wonen'.

Er is hier iets goeds. Iets aangenaams. Iets zo kostbaars als het speciale recept van zalfolie dat door God is geschapen om over de hogepriester te worden gegoten (Ex. 30:30), een gebeurtenis die zo zeldzaam is dat het maar één keer in het leven van die hogepriester voorkomt, maar met een immense en blijvende impact.

Vervolgens wordt in Psalm 133 de dauw vermeld. Hier is wat het Israëlische Bijbelcommentaar daarover te zeggen heeft:

(*) Tal (טל), 'dauw', is een gemeenschappelijk bijbels symbool van Hasjems overvloedige zegeningen. Regen is een ander teken van Gods liefde voor de mensheid. Wat is het verschil tussen regen en dauw? Volgens de Joodse mystiek is regen een teken van God die zijn overvloedige zegeningen vrij van bovenaf laat zien. Dauw, die zich beneden vormt door verdichting van de atmosferische waterdamp, is verwant aan de goddelijke zegeningen die het resultaat zijn van de eigen inspanningen en prestaties van de mens. Deze psalm leert dat Hasjems zegen van bovenaf de bloei van het werk van de mens beneden mogelijk maakt.

Ziet u de implicatie van dit commentaar op de goddelijke interactie tussen christenen en Joden?

...die over de zoom van zijn mantel naar beneden komt; als de dauw van Hermon die op de bergen van Tzion valt.

De dauw komt van de berg Hermon, die zich aan de andere kant van de Jordaan bevindt vanuit Jeruzalem gezien. Maar op de een of andere manier wordt deze dauw van de Hermon naar de bergen van Jeruzalem getransporteerd en valt deze dauw op de bergen van Jeruzalem. Hoe de dauw van Hermon op Jeruzalem valt? Het is een mysterie.

De psalm eindigt met de zinsnede:

Daar heeft Hasjem de zegen, het eeuwige leven geboden.

Ik had dit vers altijd gelezen in termen van iemands persoonlijke ervaring van het hebben van "eeuwig leven". Maar vandaag begon ik dit vers te beschouwen in het licht van een belangrijke studie die ik onlangs heb gedaan. Ik keek naar veel verhalen in de Bijbel waarin mensen betrokken waren die "bij elkaar komen." Ik was op zoek naar patronen en principes, op zoek naar "wat er op Gods hart ligt" in dit idee. Eén ding dat ik ontdekte, schokte me.

In bijna alle gevallen, als mensen samenkomen "in Gods ontwerp", wordt er iets gloednieuws geboren. Iets onverwachts. Iets dat meer is dan de som van de delen.

Laten we een voorbeeld nemen. Denk aan de eenheid van het huwelijk tussen man en vrouw. Gods ontwerp was dat een man zijn vader en moeder verlaat en één wordt met zijn vrouw. Met welk doel? Is het alleen voor kinderen? Was het Gods plan dat Adam en Eva de aarde zouden vullen met nog meer Adams en Eva's, exacte replica's van Adam, exacte replica's van Eva? Nee! Tegen het einde van het begin, dat wil zeggen, tegen het einde van het boek Genesis, vinden we de totstandkoming van een natie die gevormd wordt. Een natie waarover God honderden jaren later zal beloven: "Zij zullen mijn volk zijn, en ik zal hun God zijn". Iets veel majestueuzer zou voortkomen uit de vruchtbaarheid van Adam en Eva, de ingewikkelde geschiedenis van die vruchtbaarheid en Gods liefdevolle tussenkomst.

Hoe zit het dan met Psalm 133? Hoe zit het met de eenheid onder de broeders? Wat betekent het om de zegen te hebben van "het eeuwige leven"? Het Hebreeuws wordt als volgt weergegeven:

het leven zelfs tot in de eeuwigheid.
Chayyim ad ha-olam

Vergeet niet dat Adam zijn vrouw Eva [Chavvah] noemde, omdat zij de "moeder van alle levenden" was. Het woord leven in Psalm 133 roept haar naam bij ons op! Eva gaat over het leven!

Dit is wat ik geloof.

Iets groters is hier. Iets in deze laatste zin van Psalm 133 neemt ons mee naar een andere dimensie van het leven. Het is zo veel groter dan "wees vruchtbaar en vermenigvuldig je", dat we het niet eens onder controle kunnen houden! We kunnen het niet begrijpen!

Maar op de een of andere manier creëert het samenwonen van broeders niet alleen een nieuw leven, maar een garantie dat het nieuwe leven nooit zal ophouden om te komen, nooit zal ophouden geboren te worden. Het is meer dan "de spreekwoordelijke fontein van het leven ontdekt te hebben". Het is eerder alsof men de middelen heeft ontdekt om een oneindig aantal individuele fonteinen van het leven te baren, in steeds grotere aantallen, manieren en vormen, zonder op te houden, zonder te stoppen, zonder einde, en met de zegen van de Ene Ware God.

Ik heb geen idee wat die zin die ik net schreef betekent! Maar ik geloof dat mijn geest weet wat het betekent, en de jouwe ook. Het is waarschijnlijk de reden dat je deze columns hebt gelezen. Iets trekt je geest naar iets goeds. Dus je duwt de zorgen van de dag lang genoeg opzij om de basis te raken met de God van Abraham, Izaäk en Jakob. Iets roept je verder, en je weet niet waarom.

Dit is de reden waarom.

Het is geen wond die genezen moet worden. Het is geen pijn om getroost te worden. Het is een oproep om "het leven zelfs tot in de eeuwigheid te laten voortduren".

We willen het allemaal.

Mogen we allemaal bereid zijn om elke wandeling te lopen, hopen dat we alle hoop hebben en er een prijs voor betalen. Het moet iets zijn dat in het hart van de Messias brandt. Het is de oproep aan de Joden en alle volkeren om samen te komen. Om de woorden van Jeremia 20:9 te parafraseren: Probeer het in onze beenderen op te sluiten, we kunnen het gewoonweg niet vasthouden.

Het zal geschieden.

Shalom.

Bron: Studio See: 052 – Where Does it End?