www.wimjongman.nl
Een beperkte blik - De Joodse gemeenschap
2 april 2019 - door Bob O'Dell
Vandaag gaan we verder met de miniserie over onderwerpen waarin wij (als christenen) mijns inziens niet helemaal verkeerd zitten, maar waar onze huidige visie gewoonweg te klein is. Het onderwerp van vandaag is het leven in de context van de gemeenschap.
Eerst een disclaimer: dit artikel is gericht op christenen die in westerse landen leven, zoals de Verenigde Staten. Ik geloof dat wij in de westerse cultuur veel kunnen leren van de Joodse visie op het gemeenschapsleven.
Hier iets belangrijks
Het gemeenschapsleven is een enorm onderwerp dat ons hart, geest en ziel diep raakt, ook al realiseren we ons dat niet. Hier zijn twee voorbeelden:
Ten eerste, van alle boeken geschreven door de Duitse christelijke theoloog Dietrich Bonhoeffer, was zijn meest geliefde boek het boek dat hij in 1938 schreef, genaamd: Samen leven. Hierin beschreef hij de vroegere dagen, waar christelijke mensen samenleven in een seminarie, op zoek naar de dagelijkse zoektocht naar God.
Ten tweede, dit is de laatste door God geïnspireerde zegen van Bileam, die koning Balak had ingehuurd om het Joodse volk te vervloeken terwijl hij vanaf een berg naar beneden keek:
Hoe goed zijn uw tenten, Jakob! uw woningen, Israël! Nummeri 24:4
In zijn Root Source lessen in de serie Pray Like a Jew, merkt Gidon Ariel op, dat een van de allereerste gebeden die Joden 's morgens bidden het citaat is van deze niet-Jood, Bileam, een buitenstaander van Israël. Gidon vertelt ook over een van de commentaren die zegt dat een van de redenen waarom de tenten zo mooi waren, was dat elke tent zo geplaatst was dat de ingang niet naar de ingang van een andere tent gericht was! Het is tegelijkertijd een beeld van de gemeenschap met respect voor privacy!
We zien de veertig jaar in de woestijn vaak als omzwervingen, maar de Joodse visie is dat dit de tijd was van het nauwste gemeenschapsleven in de geschiedenis van Israël. Iedereen in een opkomende natie woonde veertig jaar lang binnen een afstand van een dag lopen van alle anderen! En iedereen hield zich aan dezelfde Thora, onder dezelfde leiding. Iedereen weet hoe ze daarin pasten.
Mijn vroege perspectief op de christelijke gemeenschap
Toen ik twaalf jaar oud was, verliet onze familie de baptistenkerk om deel te nemen aan de charismatische vernieuwing die in de jaren zeventig ontstond. Omdat geen van de kerken in Clearwater, Florida, aan die vernieuwing deelnam, begonnen mijn ouders aan een zondagochtend bijeenkomst in ons huis. Ik werd plotseling gedwongen om deel te nemen aan een hechte christelijke gemeenschap, hoewel er in die begindagen maar heel weinig kinderen kwamen. Na verloop van tijd onderzochten mijn ouders en mijn oudere broer en zus de Schriften van het Nieuwe Testament voor aanwijzingen over wat het betekende om "kerk te zijn" in de eerste eeuw. Bijvoorbeeld: het Nieuwe Testament noemt nooit meer dan één kerk in een stad, ook al hebben we vandaag de dag de neiging om over meerdere kerken te praten, zelfs op hetzelfde kruispunt! Ik heb geleerd dat er één kerk per stad was.
Een vraag begon zich in mijn hoofd te vormen: Als er maar één kerk was, waarom voelde ik me dan zeer verbonden met de christenen die elkaar in ons huis ontmoetten, maar helemaal niet met de rest? Onze familie was het erover eens dat we niet zo geïsoleerd moesten zijn. Dus begonnen veel van de mensen die op zondagochtend naar ons huis kwamen, op zaterdagavond een tweede bijeenkomst bij te wonen op een andere locatie, die bekend werd als de zaterdagavondbijeenkomst. Hier kwamen christenen van verschillende "gemeenten en kerken" samen om deel te nemen aan een aantal van de charismatische vernieuwingen in een grotere groep. Deze bijeenkomsten omvatten niet alleen gebed en zang, maar ook onderwijs en gemeenschap. Maar hoewel ik veel mooie herinneringen heb aan die avonden, is het beheer van die grotere bijeenkomst door een gevarieerde groep leiders uiteindelijk verdeeld geraakt. Het Nieuwe Testament, zo werd ons geleerd, ondersteunde niet het model van één enkele leider. Ik zag hoe moeilijk het gemeenschapsleven werkelijk was!
Als ik vandaag terugkijk op die dagen, zal ik moeten toegeven dat de zaterdagavond mijn verwachtingen over wat er in een gemeenschapssetting bereikt zou kunnen worden, zijn verlaagd. Ik heb genoegen genomen met lagere verwachtingen. Toen ik in de jaren tachtig naar Austin, Texas, verhuisde, ging ik trouwen en we sloten ons aan bij een niet-confessionele kerk die enigszins charismatisch was. Deze kerk gedroeg zich veel meer zoals die oorspronkelijke baptistenkerk waarin ik oorspronkelijk opgroeide, dan de vrij-voor-allen bijeenkomsten van de jaren zeventig.
Een geëvolueerd perspectief op de christelijke gemeenschap
In 2012 veranderde er iets. In een tijd van persoonlijk gebed voor onze kerk, voelde ik dat God me vertelde dat Hij een groep mensen in onze kerk wilde vormen. Terwijl de naam van onze kerk, Hope Chapel, een naam als "Mannen van Hoop" zou suggereren, voelde ik dat deze groep "Mannen van geloof" moest worden genoemd. Waarom geloof? Omdat onze belangrijkste kwestie was om te strijden tegen passiviteit, het geloof is wat de mensen motiveert om in hun roeping te stappen. We nodigden mannen in de kerk uit om samen te komen, om op te staan tegen passiviteit en op te groeien tot geestelijke leiders en gebedsleiders in de kerk en in onze huizen. Ik was niet de leider, ik was een van de vier leiders. Voordat de groep zelfs maar was gevormd, werd besloten dat een belangrijke praktijk zou zijn dat elke beslissing werd genomen door een consensus van de vier leiders, wat betekent dat elk voorstel dat door één van hen werd gedaan, door iedereen moest worden goedgekeurd voordat het werd uitgevoerd. Bovendien stond de groep onder het gezag van de pastorale staf, van wie we kritiek en correctie hadden gevraagd. We ontmoetten elkaar vier jaar lang elke andere zaterdagochtend. Geen twee bijeenkomsten waren precies hetzelfde, maar elke keer was de feedback onder alle aanwezigen zo dat onze bijeenkomsten werden geleid door de Heilige Geest en de activiteiten op een manier die God beviel.
De Mannen van geloof-groep was volledig opgericht (door God) voordat ik ooit Gidon Ariel ontmoette, en zelfs voordat ik geïnteresseerd was in de Joodse wortels van ons geloof.
Toen werd er een pagina omgeslagen toen ik Gidon ontmoette.
Een inleiding tot het Joodse perspectief van de gemeenschap
Via Gidon maakte ik kennis met het Joodse gemeenschapsleven. Ik dacht dat we een echt grote gemeenschap van mannen bij elkaar hadden gebracht in 'Men of Faith'. En dat deden we.
Maar ik begon in te zien hoe klein mijn kijk op de christelijke gemeenschap werkelijk was.
Om te beginnen woont Gidon op loopafstand van een synagoge, waar alle andere families in zijn gemeenschap aanwezig waren. Hij kent elke familie. Er zijn Whatsapp-groepen (een smartphone app uitgevonden in Israël die zich wereldwijd heeft verspreid) die Joden in Israël in staat stelt om veel creatieve dingen te doen, zoals samenwerken om carpools te delen. Maar meer dan coördinatie alleen, lenen mensen routinematig veel dingen met elkaar, ook hun auto's, als dat nodig is.
Onze groep mannen deed er goed aan om om de week twee uur te bidden. Gidon bidt elke dag meer dan een uur per dag met de andere mannen. Onze gebeden waren meer geïmproviseerd, hoewel vaak direct uit de Schrift afgeleid. Joodse gebeden zijn gestandaardiseerd voor elke gelegenheid en ook opgebouwd vanuit de Schrift. Onze deelname was ongeveer 10% van de mannen die naar de Hoop-kapel gingen. In de gemeenschap van Gidon, die als religieuze gemeenschap is opgericht, durf ik te stellen dat 90% van de mannen van de hele gemeenschap dagelijks deelnemen, hoewel het altijd mogelijk is om op weekdagen in de stad te bidden. Na verloop van tijd keek ik toe hoe mannen in onze groep meer leiderschap in hun huizen begonnen te tonen en sommige mannen werden uitgenodigd om lid te worden van de officiële raad van bestuur van de kerk. Maar ik was ook onder de indruk van de manier waarop de Joodse mannen lijken te genieten van hun gebed en volledig betrokken zijn bij het geestelijk leven in hun huizen. In mijn gemeenschap was dat ook gewenst. In de gemeenschap van Gidon is het de natuurlijke manier waarop dingen werden gedaan.
Het zien van vele, vele dimensies waarin de Joodse gemeenschap groter, sterker en veel betrokkener was dan mijn christelijke gemeenschap zette me een beetje terug. Ik kreeg zeker een ruimere visie op wat er uiteindelijk mogelijk was binnen onze christelijke gemeenschap in het algemeen.
Maar toen ik de verschillen in ogenschouw nam, kwam er op een dag iets bij mij opduiken dat mijn denken sterk deed opleven: het meeste wat God ons in Men of Faith had laten doen, gebeurde al in de Joodse gemeenschap. Zeker, de Joden hadden veel meer oefening dan wij, en in Israël hadden ze een hele cultuur om dit soort nauwe gemeenschapsleven te ondersteunen. Dat hadden wij allemaal niet. Maar het toonde aan dat we op de goede weg waren. Het liet ook zien dat God deze Joodse praktijken wel moet zegenen.
Eén God boven allen.
Wat vinden Joden van onze christelijke gemeenschap? Mijn ervaring is dat de Joden geneigd zijn om het beste over ons te geloven. Maar er is één ding dat we niet doen, dat hen verbijstert. Waarom stappen christenen in het ene deel van de wereld niet in, en doen een heleboel meer om christenen in een ander deel te redden die vervolgd worden, zelfs afgeslacht? Waarom geven we niet meer om ons eigen leven?
Beter dan welke andere groep dan ook die ik ken, komen Joden wel bij elkaar als er confrontaties zijn met tragedie. Dat zien we aan de zelfkritiek van Joden op hun eigen volk. Een Joodse vriend van mij, Yehudah Katz, schreef onlangs aan Joden in zijn eigen gemeenschap over hun "samenkomst" niet lang na de moord op een van hun gemeenschapsleden door terroristen:
Mijn vriend deed een beroep op zijn eigen gemeenschap om dagelijks nog nauwer met hem verbonden te zijn! Hij klaagt niet over de mate van verbondenheid tijdens de tragedie! Dit citaat laat zien hoe ver de Joden verder op weg zijn dan wij christenen en misschien wel dan welke andere groep.
Samenvatting
Het onderwerp van het Joodse gemeenschapsleven is een enorm onderwerp. We kunnen niet hopen dat we het goed hebben behandeld in een korte column als deze. Ik weet dat ik nog maar net de oppervlakte heb beroerd.
Ik heb geen duidelijke antwoorden over hoe christenen dit niveau van gemeenschapsleven kunnen bereiken.
Ik vraag alleen dat we erkennen dat de Joden iets hebben, iets doen op het gebied van het gemeenschapsleven, dat buiten ons bereik ligt.
Ver daarbuiten.
Shalom.
Bron: Studio See: 043 – A View Too Small: Jewish Community