De reactie op Trumps Golan-standpunt illustreert de groeiende kloof over Israël

De democraten juichen de omarming van de president niet toe van een algemene instemming met de Israëlische positie, aangezien hun belangrijke presidentiële kandidaten de AIPAC boycotten.

Door Jonathan S. Tobin - 22 maart 2019

Het was een dag voor Israëli's om een ongekende mate van verwantschap aan te zien komen tussen hun natie en hun enige supermacht-bondgenoot. Met behulp van zijn favoriete vorm van communicatie, tweette de Amerikaanse president Donald Trump een duidelijke intentie om opnieuw een nieuw langdurig Amerikaanse beleid in het Midden-Oosten te verwerpen. Trumps verklaring dat hij de Israëlische soevereiniteit op de Golanhoogte ging erkennen wordt correct geïnterpreteerd als een schaamteloze inmenging in de komende Israëlische verkiezingen namens zijn vriend en bondgenoot premier Benjamin Netanyahu, op dezelfde manier als zijn voorgangers dat deden tégen de leider van de Likudpartij.

Maar terwijl Netanyahu de uitspraak van Trump "een Purim-wonder" noemde, waren zijn tegenstanders niet minder enthousiast. Yair Lapid, de nummer 2 leider van de Blauw-Wit Partij noemde het "een droom die uitkomt". Moshe Ya'alon, de man die waarschijnlijk minister van Defensie wordt als Blauw-Wit de volgende regering gaat vormen, noemde het "echt goed nieuws".

Netanyahu's tegenstanders hebben goede redenen tot verontwaardiging vanwege de timing van Trumps aankondiging. Maar alleen de extreem-linkse partijen zoals de communisten van Hadash verzetten zich hiertegen. Steun voor het blijven op de Golan is een consensuskwestie in Israël, want vrijwel niemand kan zich een terugtrekking voorstellen van het strategische plateau, waardoor het deel zou kunnen gaan uitmaken van de chaos die er heerst in het hedendaags Syrië. Met de Iraanse en Hezbollah-troepen die Syrië hebben bezet als onderdeel van een succesvolle interventie in de burgeroorlog die deze natie in de afgelopen acht jaar uit elkaar heeft gerukt, geeft Trumps Golan-bericht ook een sterk signaal aan Teheran over zijn steun aan de Israëlische inspanningen die erop gericht zijn om een nieuw front tegen te werken in een noordelijke confrontatie.

Maar het gebrek aan steun van de Democraten voor Trumps standpunt over de Golan illustreerde verder de groeiende kloof over het Midden-Oosten. De democraten veroordelen welke inspanning voor Israël dan ook en maken het tot aan een partij-verdelende kwestie ten opzichte van de Republikeinen toe. Maar we zien dat hun idee om de tweeledige consensus ter ondersteuning van de Joodse staat te behouden niet alleen bestaat uit verzet tegen standpunten die worden ondersteund door een brede consensus van Israëliërs, maar ook uit de bereidheid van veel van hun belangrijkste presidentskandidaten die het voorbeeld van radicalen als Ilhan Omar (D-Minn.), Rashida Tlaib (D-Mich.) en Alexandria Ocasio-Cortez (D-N.Y.) willen volgen en zich verzetten tegen de belichaming van de mainstream pro-Israël consensus: de AIPAC lobby.

Terwijl de Republikeinen op de Golan-verklaring van Trump reageerden met het soort enthousiasme dat bij de reacties in Israël paste, verwierpen de meeste Democraten het met een dwaze bewering dat het erkennen van de Israëlische soevereiniteit de vrijwel niet bestaande kansen op een alomvattende vredesovereenkomst zal ondermijnen. Maar iedereen met maar de geringste kijk heeft op de realiteit in het Midden-Oosten, weet dat deze klachten onoprecht zijn.

Politiek is een nulsomspel, en net zoals de Republikeinen altijd terughoudend waren om president Barack Obama te steunen waarin dan ook, is dit hetzelfde waar voor de meerderheid van de Democraten voor gaat, die soms doen alsof ze denken dat deze weerbarstige president het beeld is van al het kwaad. Hun afschuw voor hem verklaart hun weigering om Trumps verhuizing van de Amerikaanse ambassade naar Jeruzalem te steunen, en dezelfde dynamiek is hier nu ook in het spel.

Maar er is meer aan de hand dan alleen de gebruikelijke reactie waarbij alles wat Trump doet of zegt op de een of andere manier als verkeerd moet worden afgeslagen. En de beste indicatie daarvan is het gedrag van die Democraten die zoeken naar stemmen in de basis van hun partij.

Het huiveringwekkende contrast met de verklaring van Trump over de Golan was het nieuws dat op dezelfde dag werd gemeld, dat de toonaangevende Democratische presidentskandidaten de jaarlijkse AIPAC-conferentie zullen boycotten, die volgende week in Washington wordt gehouden. Bernie Sanders, Kamala Harris en Beto O'Rourke maakten allemaal duidelijk dat ze geen deel uitmaakten van de bijeenkomst waarbij duizenden pro-Israël-activisten niet-Joodse en Joodse samenkomen om hun steun voor de Joodse staat toe te juichen als vertegenwoordigers van beide partijen.

Het is waar dat de Woordvoerder Nancy Pelosi van het Huis, en de Leider van de Meerderheid van het Huis, Steny Hoyer, en de Leider van de Minderheid van de Senaat, Chuck Schumer, zich tot de conferentie zullen richten zoals zij normaal gesproken doen. Maar de genoemde afwezigheid van degenen die op zoek zijn naar een Democratische presidentiële nominatie - wat zowel belangrijke kandidaten als minder bekende zijn, zoals South Bend, Ind., burgemeester Pete Buttigeg, Washington Gouverneur. Jay Inslee en voormalig burgemeester Julian Castro van San Antonio, waarvan men gedacht zou hebben dat ze er baat bij zouden hebben om daar te komen opdagen, geeft een sterk signaal af dat hun partij zich niet langer prettig voelt om zich tot een pro-Israël gemeenschap te richten.

Het probleem is dat veel Democraten meer luisteren naar de linkse anti-Israëlische groepen. Daarom zou het Parlement geen resolutie zal aannemen die specifiek gericht is op het antisemitisme van Ilhan Omar. Dat democratische kandidaten in wezen de vijandige aanvallen op AIPAC van Omar en Tlaib en extreem-linkse groepen als Moveon.org valideren door weg te blijven van wat altijd een viering was van de tweeledige consensus, is veelzeggend.

Dat wil niet zeggen dat alle Democraten het daarmee eens zijn. Rep. Eliot Engel (D-N.Y.), de voorzitter van de Commissie buitenlandse betrekkingen van het Huis, was de enige leidende Democraat die Trumps standpunt op de Golan onderschreef. Andere Huis-democraten hebben zojuist een tweeledige anti-BDS-resolutie ingediend. Maar zelfs die stap illustreert de verdeeldheid in hun partij, want ze weten dat dezelfde leden die hun poging, om Omar vanwege haar antisemitisme te censureren, hebben geblokkeerd, niet zullen stemmen om de antisemitische BDS-beweging te veroordelen.

Aangezien de Democraten President Barack Obama in de Iraanse kernovereenkomst steunden om strikt partijredenen, doen zij hetzelfde ding door zich tegen Trump met betrekking tot Jeruzalem te verzetten, en nu over de Golanhoogten. Voor al hun kritiek op de Republikeinen is geen van beide standpunten consistent met het behouden van de tweeledige steun voor Israël.

Democraten hoeven geen president te omhelzen die ze haten teneinde te erkennen dat de standpunten van Trump over Jeruzalem, en nu de Golan, hun steun zou moeten verdienen. Maar nu hun partij verder naar links verschuift, zijn veel van hun leiders niet meer in staat om zich te scharen achter de mainstream pro-Israëlische standpunten, maar volgen ze het voorbeeld van de anti-Israël en aantoonbaar antisemitische radicalen in hun behandeling van AIPAC, alsof het radioactief is. Dat is slecht nieuws voor degenen die om Israël geven, ongeacht waar hun partijgebonden loyaliteit ligt.

Jonathan S. Tobin is hoofdredacteur van het JNS-Joods Nieuws Groep. Volg hem op Twitter bij: @jonathans_tobin.

Bron: Reaction to Trump’s Golan move illustrates the growing divide over Israel | JNS.org