www.wimjongman.nl
Ilhan Omar & Aanhang - ze werden gekozen vanwege hun racisme, niet ondanks
Door Caroline Glick - 17 februari 2019
Ilhan Omar / screenshot
Volksvertegenwoordiger Ilhan Omar is een antisemiet en, zoals de acties van de democratische leiders van het congres vorige week duidelijk maakten, is het haten van Joden een volkomen aanvaardbaar standpunt in de huidige Democratische Partij.
Kijk eens naar de chronologie van de gebeurtenissen. Vorige maand werd volksvertegenwoordiger Steven King (R-IA) ontdaan van zijn commissieopdrachten naar aanleiding van een verklaring die hij aflegde aan de New York Times, waar hij het witte supremacisme leek te legitimeren. (King benadrukt dat zijn opmerking opzettelijk uit het verband werd gehaald).
Vorige week tweette volksvertegenwoordiger Omar een andere verklaring die ontegenzeggelijk antisemitisch was. Omar betoogde dat de enige reden dat de Republikeinen van het Congres haar en haar collega Rashida Tlaib (D-MI) willen censureren vanwege hun anti-Joodse onverdraagzaamheid, is omdat Joods geld hun acties dicteert.
Dat wil zeggen, ze verdedigde zich tegen de beschuldigingen van antisemitisme door, nogmaals, te bewijzen dat zij een antisemiet is.
De Democratische leiders van het Congres reageerden op de verklaringen van Omar niet door haar te censureren, laat staan haar te ontdoen van haar commissieopdrachten - inclusief haar lidmaatschap van de Commissie buitenlandse zaken van het Huis. Eerder reageerden de voorzitter van het Huis Nancy Pelosi (D-CA), en de meerderheidsleider van het Huis Steny Hoyer (D-MD), en hun collega's op Omar's presentatie met verder bewijs dat ze Joden haat en de wereld ziet door de vervormde lens van antisemitisme, door haar te vragen zich te verontschuldigen.
Dat wil zeggen, ze mocht ermee wegkomen.
Toen Omar werd gevraagd of ze vreesde dat haar onverdraagzaamheid haar van haar commissieopdrachten zou ontdoen, antwoordde ze vol vertrouwen: "Absoluut niet".
In dit geval gaf Omar een vanzelfsprekende valse verontschuldiging uit, waarmee zij effectief de antisemitische laster herhaalde dat de Joden politiek dicteren door de pro-Israël-lobby, de Amerikaanse Israëlische Openbare Zaken Commissie (AIPAC), waarvoor zij zich verontschuldigde. Zij ging vervolgens over tot het opnieuw plaatsen van een tweet die haar stelling ondersteunde dat Joden het Amerikaanse beleid met hun geld controleren.
Wat zegt ons het besluit van vandaag van de Democratische leiding om haar de vrijheid te geven tot deze onverdraagzaamheid over de aard van de Democratische Partij?
Zowel Hoyer als de voorzitter van de Commissie Buitenlandse Zaken, Elliot Engel (D-NY), zijn sterk pro-Israël. Pelosi, hoewel minder uitgesproken, is nooit een vijand geweest van de Joodse staat of van Amerikaanse Joden die Israël steunen en die streven naar een sterke Amerikaanse alliantie met de enige democratie in het Midden-Oosten.
En toch gaven al deze leiders een vergunning aan een vrouw die feitelijk zei dat Amerikaanse Joden een kwaadaardige en almachtige invloed uitoefenen op het Congres met hun "Benjamins" (wat we nu allemaal weten, dankzij Omars laster, verwijzend naar $100 biljetten).
Wat geeft het?
Om het antwoord te vinden is het noodzakelijk om in twee richtingen te kijken - eerst naar de voormalige president Barack Obama's vertrouwelinge, Valerie Jarrett.
Door alle posten heen is Jarrett de nauwst verbonden persoon met de vroegere president. In de praktijk is het moeilijk voor te stellen dat de opvattingen die zij uitdrukt in tegenspraak zouden zijn met die van de voormalige president, zelfs als hij van tijd tot tijd een gematigder publiek standpunt inneemt dan Jarrett.
Jarrett is een uitgesproken medestander van Omar. In een reeks tweets heeft Jarrett niet alleen Omar gesteund, maar heeft ze ook gezegd dat Omar de toekomst van de Democratische Partij vertegenwoordigt. Op 3 januari, toen Omar werd beëdigd in functie, tweette Jarrett: "Jij bent de verandering in het Congres waar we op hebben gewacht. Bedankt Ilhan Omar voor je bereidheid om met beide voeten in het strijdperk te springen! Velen in het land rekenen op jou en geven je steun!"
Met andere woorden, Omar - en Tlaib en volksvertegenwoordiger Alexandria Ocasio Cortez (D-NY), die Jarrett ook steunt - zijn de legitieme erfgenamen van Obama's Democratische Partij, voor zover het zijn naaste en krachtigste adviseur betreft. Het zijn geen marginale figuren, of radicalen zonder echte banden met de machtsstructuren van de partij. Omar, maar ook Tlaib en Cortez weerspiegelen de belangen en standpunten van de machtigste factie in de Democratische Partij - de Obama-fractie.
Wanneer het wordt gezien in dit licht, wijst het besluit van de Democratische leiding in het Congres om op deze recentste aanval van Omar op Joodse Amerikanen en de Joodse staat te antwoorden door haar met een theedoek te slaan, erop dat zij zuivere boegbeelden zijn. Zij hebben minder macht dan Omar. Omdat, zoals Jarrett aan de antisemiet Omar vertelde, Jarrett (en bijgevolg Obama) achter haar staat.
De andere reden waarom de Democratische Congresleiding ervoor heeft gekozen om Omar de vrijheid te geven aan haar openlijke Jodenhaat, is te vinden in de leiderschapsdynamiek van Jeremy Corbyns Britse Labour Partij.
Als Corbyn en zijn aanhangers traditionele Labourieten waren, dan zou het gezond verstand hen inmiddels verdrongen hebben.
Gezien de incompetente wijze waarop de Britse premier Theresa May de Brexit-onderhandelingen met de Europese Unie heeft gevoerd, en de wanorde van de regerende Conservatieve Partij, had een traditionele Labour-leider op May ongetwijfeld het voortouw kunnen nemen in de opiniepeilingen.
Maar ondanks de impopulariteit van May in haar eigen partij en onder het grote publiek, zakt Corbyn als een baksteen in de opiniepeilingen. Volgens opiniepeilingen is er woede onder de Labour-kiezers over Corbyns weigering om openlijk steun te geven aan de EU enerzijds, en zijn bezorgdheid over zijn antisemitisme anderzijds, de belangrijkste redenen dat slechts 17 procent van de Britse kiezers zegt tevreden te zijn met de Labour-leider (tegenover 27 procent in december), en 72 procent zegt ontevreden te zijn over zijn prestaties.
Als Corbyn een normale politicus zou zijn, en zijn aanhangers zouden standaardpolitici zijn, dan zou zijn impopulariteit, zelfs tegenover het mislukte leiderschap van May, voldoende reden zijn voor zijn collega's om hem uit de macht te verdrijven. Maar zoals Nick Cohen onlangs in de Spectator opmerkte, betekent Corbyns radicale 'cult-of-personality' de aanbidding van 'Jeremy' en hun volledige toewijding aan hun extreem-linkse ideologie, dat ze niet bereid zijn om hem in de steek te laten.
Met de blinde steun van zijn volgelingen, in de drie jaar sinds Corbyn de teugels van de partij greep, hebben hij en zijn aanhangers de bijna volledige controle over de partijinstellingen van Labour bereikt. En zo voelen de wetgevers van Labour die zich tegen het radicalisme van Corbyn verzetten en hem door een meer centrist en minder anti-Joods leider zouden willen zien vervangen, geen hoop meer om hun partij terug te winnen. Hun demoralisatie en efficiënte disenfranchisement binnen de politieke machine van Labour betekenen dat ondanks zijn mislukking, Corbyn waarschijnlijk zijn greep op de partij voor de nabije toekomst zal behouden.
Corbyns ijzeren greep op de macht is relevant voor de Democraten omdat het aantoont dat zodra de harde linkerzijde een partij grijpt, het bijna onmogelijk is om deze te verjagen, zelfs als het publiek haar verlaat. Veel commentatoren hebben de afgelopen weken betoogd dat de onverdraagzaamheid en het socialisme van mensen als Omar, Ocasio-Cortez en Tlaib de beste argumenten zijn voor de herverkiezing van president Donald Trump. Het enige wat hij in 2020 hoeft te doen, is hen erop te wijzen dat de Democraten niet naar het Witte Huis mogen terugkeren.
Hoewel dit argument waar is, is het evenzeer waar dat de nieuwe generatie democraten niet alleen machtig is, ondanks hun radicalisme en onverdraagzaamheid, maar ook juist vanwege hun radicalisme en onverdraagzaamheid. Hun ideologische overeenstemming met Obama's aanhankelijke en belangrijke donorgroepen en de activistische basis van de partij betekent dat gematigde Democraten niet de macht hebben om tegen hen op te komen.
Terwijl Pelosi, Schumer, Hoyer en hun collega's op Omars Jodenhaat reageerden door boze geluiden te uiten, waren de democratische presidentskandidaten juist zwijgzaam. En belangrijker nog is dat deze Democraten die een verkiezing als president nastreven, reageren op de toenemende vijandigheid tegen de Joodse staat en de Amerikaanse Joden die Israël steunen door zich aan te sluiten bij de anti-Israëlische stemmen in hun partij.
Evenzo hebben alle presidentskandidaten, behalve Ohio Senator Sherrod Brown, de 'Groene Nieuwe Deal' van Ocasio-Cortez gesteund, ondanks het feit dat de goedkeuring ervan veel van de industriële basis van de Amerikaanse economie zal vernietigen.
De implicaties van deze stand van zaken zijn vrij direct voorwaarts. Radicale, socialistische, antisemitische ideologen hebben het voor het zeggen in de Democratische Partij van vandaag. Daarom gaf Pelosi aan Omar, een uitmuntend Jodenhater, een plekje in de Commissie buitenlandse zaken, en daarom zal ze Omar niet uit die commissie verwijderen, zelfs als Omar niet de hele dag en nacht tweets en excuses aanbiedt voor anti-joodse complottheorieën.
Dit is de reden dat Ocasio Cortez niet onder de gevolgen zal lijden als ze eigenhandig bijna 25.000 banen gaat vernietigen voor New Yorkers door Amazon onder druk te zetten om zijn plan te annuleren om zijn hoofdkwartier in New York City op te zetten.
Behoudens een dramatische verschuiving naar rechts, wanneer de Democraten verliezen in 2020, net zoals de geCorbyniseerde Labour Partij, zullen ze niet veranderen. En als ze in 2020 winnen, zal de VS worden geregeerd door Jeremy Corbyns kameraden.
Caroline Glick is een wereldberoemd journalist en commentator over het Midden-Oosten en het buitenlands beleid van de VS, en auteur van The Israeli Solution: Een éénstaatsplan voor vrede in het Midden-Oosten. Zij is verkiesbaar voor de Israëlische Knesset als lid van de Yamin Hahadash (Nieuw Rechts) partij bij de parlementsverkiezingen in Israël, gepland voor 9 april. Lees meer op www.CarolineGlick.com.